Kers op de taart

Vandaag brachten we een hele dag door in het parque natural nacional Puracé. Het ligt op een uurtje of twee rijden van Popayán. Het park wordt beheerd door een conglomeraat van vier inheemse bevolkingsgroepen. Bij de ingang van het park kregen we Fernando toegewezen en daarmee mochten we onze handen dicht knijpen: veel kennis van de natuur, veel oog voor detail, zeer communicatief, erg aardig en behulpzaam. Hij behoort tot de lokale Coconuco-gemeenschap. 

Dit was wel weer een dag met rammelende nieren maar, zelfs na zeven uur rijden op grotendeels onverharde wegen, op ruim 3.200m hoogte en met veel gekluun over lastige wandelpaden, vonden we het een perfecte afsluiter van onze tijd in Colombia. 

We hadden onze zinnen gezet op een rondreis van ongeveer twee maanden door dit land. Het werden twee weken...

Colombia is een erg groot land met in het zuiden heel veel slechte infrastructuur. We begonnen in Bogotá en reisden met privévervoer zuidwaarts. Die lange dagen over steenslagwegen, uren hobbelend achterin een doorgaans comfortabele auto met een doorgaans capabele chauffeur, braken ons op. Net als het gedoe dat we (bijna dagelijks) meemaakten, de harde bedden en stoelen, de koude douches en het gemis aan andere vormen van comfort, de oordoppen vanwege het lawaai, slecht of beperkt internet, het vele klunen op weliswaar prachtige bestemmingen (dat wel).

We kwamen tot de conclusie dat we dit niet meer kunnen en willen. Beiden kunnen we fysiek niet meer de hele wereld aan. Na bijna 25 jaar ver en soms afgelegen reizen, vaak met eigen vervoer, zetten we een punt achter deze manier van de wijde wereld ontdekken. Om deze en alle andere redenen hebben we besloten deze rondreis af te breken en veel eerder dan gepland en gehoopt naar Spanje terug te keren. Die beslissing namen we samen. Het was geen gemakkelijke maar die voelt goed. Het is het einde van een tijdperk in ons leven. 

Reizen is nog steeds verslavend wat mij betreft maar deze vorm is voor ons te zwaar geworden. We gaan ons voortaan richten op minder verre, meer comfortabele reizen. Zoals het dames van onze leeftijden en met name onze fysieke gesteldheid betaamt. 

Dat neemt niet weg dat we vandaag een prachtige dag beleefden in het natuurpark, al moesten we flink doorzetten op lastig begaanbare paden. We zagen namelijk twee condors in het wild (een echtpaar) over onze hoofden vliegen! We rekenden er niet op deze machtige vogels, met een spanwijdte van hun vleugels van 3.5m en een lichaam van 1 meter lengte, nog eens in levende lijve te zien. Deze vogels werden in de loop van de tijd erg schaars in de Andes. Hier doet de inheemse bevolking er alles aan ze goed te behandelen en te behouden. 

Op enig moment riep Fernando dat ze kwamen aanvliegen. We zagen ze recht op ons afkomen en keken onze ogen uit. Het gaat om het mannetje Whancayo en zijn vrouw Guambía. Bij deze mythische wezen vergeleken zijn Andinese adelaars mussen... (Ik had niet gedacht dit ooit nog te typen!) Deze ervaring was ons kennelijk gegund en we genoten met volle teugen van de bonus.

Colombia is prachtig en de Colombianen die we ontmoetten, zijn dat ook. We troffen het met de bewoners en de andere reizigers die we onderweg tegenkwamen. We zagen waanzinnig mooie natuur en cultuur waar we nog lang op kunnen teren. 

We hebben nu een lange reis voor de boeg; eerst van Popayán naar Bogotá, gevolgd door een vlucht van Bogotá naar Madrid en dan nog een korte binnenlandse vlucht van de hoofdstad naar Alicante. Deense buurvrouw Bente zal ons daar ophalen en thuisbrengen. Over goed begaanbare wegen en in een comfortabele auto. 

De vele foto's van deze dag, zeer kleurrijk al zeg ik het zelluf, zal ik vanaf Spaans grondgebied aan het bestaande webalbum toevoegen.