What’s going on down there?!

Toen we laatst in de Middellandse Zee lagen, was er nogal wat reuring op het strand, langs de branding. Er was kennelijk iemand uit het water gehaald. Van ver zag ik dat er een oudere persoon in een signaalblauwe zwembroek op het zand lag. Met een haag kijkers eromheen en de gehele strandwachtbrigade erbij. Het zag er nogal chaotisch uit. Twee van de socorristas liepen hard naar links, twee renden  naar rechts. Op twee locaties aan ons uitgestrekte strand Las Higuericas bevindt zich een post. Team links kwam terug met een kastje (wellicht een defibrilator?), team rechts arriveerde later. Geen idee wat zij inbrachten. 

De man lag later in de stabiele zijligging, zag ik. Het duurde maar en het duurde maar. Na ruim een kwartier was er nog geen ambulancepersoneel in zicht. Je zult maar een acute hartstilstand hebben! Wel zag ik dat de persoon in kwestie ondertussen rechtop zat. Opeens holden twee personen in ambulancekleding het strand op, richting de man. Daarna holde team links weer naar de post om een reddingsbrancard te halen. Team rechts rende weg en kwam terug met een grote driewieler met dikke banden. Dat voertuig wordt doorgaans gebruikt om minder mobiele personen of mensen met een handicap over het rulle zand naar het water te vervoeren. Goed dat dit soort dingen er is voor de zwemlustigen met een beperking. Toen de man eenmaal op de loopplank op een rolbrancard lag, was de reuring snel uit het zicht. 

Ja, zwemmen in zee heeft zijn gevaren. Vincent van Gogh zei ooit dat het mensenhart is als de zee. Het heeft zijn stormen, zijn getijden en, in de diepten, zijn paarlen. Een waarheid als een zeekoe! Zo stond er gisteren in de NOS-app een interview met iemand van de Nederlandse Reddingsbrigade. Er zijn zowel hier als daar relatief veel personen verdronken deze zomer; jong en oud. De man zei het bondig: zwemmen doe je in het zwembad, pootjebaden doe je in zee. Ik vond dat opmerkelijk... Waar zijn die kinderen van Michiel de Ruyter gebleven? Als puber zwom ik zelfs 's winters in de wilde golven van Kijkduin, mijn thuishaven aan zee. Douchen deden we destijds in het hok van de Reddingsbrigade. Voor mij, als Nederlandse maar ook als als zwemster in oceanen en wereldzeeën, is er nog steeds niets heerlijkers dan spelen in de golven. Waar dan ook. 

Aan de Noordzee heb je wel verraderlijke muien tussen zandbanken die door de jaren heen menige badgast in de problemen brachten. Muien worden gevormd door golven, het getij en de vorm van de bodem. Doorgaans wordt met een driehoekig bord op het strand aangegeven op welke hoogte die muien zich bevinden. Een extra strook erlangs wordt dan met vlaggen als gevarenzone aangegeven. Er wordt geadviseerd daar niet te water te gaan. Aan het strand hier hebben we geen muien zoals die bestaan in Nederland. Wel onderstroom (undertow) die evenzeer verraderlijk kan zijn. Die stroming kan je onder water trekken (muien niet). Als er van zoiets sprake is, wappert er hier een gele of rode vlag. 

Mijn liefje en ik gaan juist bij voorkeur ver de (Middellandse) zee op als we gaan zwemmen. Dan kun je rustig dobberen en goed onderwater kijken. Je kunt zelfs fluisteren met elkaar. Het geluid van de badgasten is ver weg. 

Onlangs gingen we voor de eerste keer dit jaar snorkelen in Cabo de Palos; een in zee uitstekende kaap in de provincie Murcia waar mij altijd iets verrassends opwacht onderwater. Deze keer was niet anders. 

De dag ervoor was daar een duiker te snel naar het wateroppervlakte gekomen waardoor hij grote fysieke problemen kreeg met zijn longen. Je ziet daar veel rubberboten die duikers naar de mooiste locaties brengen. Bij te snel stijgen, kan het stikstof niet snel genoeg uit je bloed verdwijnen. De jongeman werd in kritieke toestand, met een ambulancehelicopter, overgebracht naar het ziekenhuis van Cartagena (provincie Murcia) waar men een speciaal tank heeft om decompressieziekte -ook wel caissonziekte genoemd- te behandelen. Dat wordt hyperbare geneeskunde genoemd. 

Bij ons in de provincie Alicante is de temperatuur van het Middellandse Zeewater dit seizoen ongeveer 4 à 5 graden Celsius hoger dan normaal. In Cabo ligt dat iets lager (maar niet veel). Het was er nog best druk met snorkelaars en duikers, al loopt de vakantietijd ook hier ten einde. Wij  gingen er heen met parasol, stoelen, handdoeken en alle snorkeluitrusting. En een fles kraanwater om mijn gezicht mee af te spoelen. Vroeger had ik veel meer last van zwemmersjeuk en huiduitslag (cercariale dermatitis) dan tegenwoordig. Soms zwollen mijn lippen zó op na een zwem- of snorkelpartij in zout water dat het leek alsof ik teveel fillers had laten inspuiten! Mijn liefje noemde mij dan ‘zoenvis’ maar ik ben door derden die het meemaakten ook weleens uitgemaakt voor ‘zoeloe’. 

Het snorkelen was er als vanouds: kleurrijk en verrassend, het water was glashelder en visrijk. Het is er niet per se spectaculair -als je hebt gesnorkeld op het Great Barrier Reef, de Galapagos-eilanden, in de wateren rondom Fiji en de vroege Rode Zee- maar in deze contreien ben ik niet kieskeurig. Een kinderhand is gauw gevuld. 

Dit is overigens wel een magische plek voor jonge en oude onderzoekers. Als ik in mijn eentje, zacht flipperend met mijn zwemvliezen, rustig door het water beweeg en gluur naar al die vissen en andere zeedieren onder mij, ben ik helemaal zen... Het kan niet lang genoeg duren, wat mij betreft. Een uur of twee snorkelen vliegt voorbij! Het was de eerste keer dat ik met mijn nieuwe onderwatercamera ging snorkelen. De TG-7 (OM Systems, het vroegere Olympus) gedroeg zich op diepte naar behoren. Ik ben tevreden met de resultaten. Dichtbij opnames, totaalshots, kleuren: behoorlijk goed. De foto's zijn te zien in mijn webalbum España 2024. 

Bonte pauwlipvissen, drievoudigstaartlipvissen, regenbooglipvissen en andere soorten lipvis, je hoeft je daar met zoeloelippen geen vreemde eend te vinden. Gewone slijmvissen, spitssnuitzeebrasems, witte zeebrasems, zwartkopzeebrasems, geringde zeebrasems en goudgestreepte zeebrasems... ze zwommen allemaal om mij heen. Ik zag grote scholen mullen (mujols staan vaak op de menukaart van Spaanse visrestaurants). Hun paaitijd loopt van juli tot oktober. Wapperende zeeanemonen met roze poliepeinden; die blijken zeebrandnetels te heten. Ook trof ik een aantal grote, rode paardenanemonen (in gesloten toestand) aan. Ik denk dat deze anemoon zich 's nachts opent. Deze zeeanemoon voedt zich met kleine vissen, krabben en weekdieren. Die zwemmen daar genoeg rond! 

Een blauwe zwemkrab werd in zijn eentje belaagd door een school vissen. Hij probeerde zich onder het zand te verstoppen. Datzelfde lot overkwam een paar kwallen, onder andere de thans veel voorkomende spiegeleikwal. 

Die herkende ik aan de geelkleurige koepel en de mondarmen met blauwe stippen. Door het warme water kunnen er enorme bloeiperiodes ontstaan, met tienduizenden kwallen die in de vroege zomer uit het niets verschijnen. Door deze situatie was zwemmen in sommige delen van de Mar Menor onmogelijk deze zomer. Bij ons viel dat erg mee dit jaar. Het is niet ongebruikelijk om beschadigde kwallen te zien aan het einde van de zomer. Hun weefsel begint aan het einde van hun levensduur (na circa zes maanden) af ​​te breken en gevoelig te worden voor schade door wind en golven. Tegen het einde van de herfst sterven de exemplaren van deze soort massaal. Snoep voor andere soorten. 

Vorige week dobberden we in zee toen ik ineens erge jeuk kreeg aan de binnenkant van een enkel. Dat was geen zwemmersjeuk. Waarschijnlijk was ik ongemerkt tegen een spiegeleikwal gezwommen. De volgende dag in zee stak mijn enkel toen ik weer in het zoute water stapte. Kwalijker werd het niet. Het is hún habitat dus we moeten niet mopperen.

Wervelwind

Illustratie: Javier Munoz

De strijd zou oorspronkelijk gaan tussen twee mannen op leeftijd. De oudste van hen presteerde slecht in het eerste televisiedebat. Zijn campagneteam en partijprominenten zetten hem ertoe aan van zijn herverkiezing af te zien. De rest is geschiedenis. De 81-jarige Joe Biden trok zich terug. Zijn tegenstander is 78 jaar. Hij is nu de oude man! 

President Joe Biden nam de enig juiste beslissing: hij maakte plaats voor een jongere kandidate (60) met meer kans om te winnen. Kamala Harris is niet de eerste vrouw die zich in een presidentiële verkiezingsstrijd mengt; dat was Hillary Clinton. Maar Harris is tot nu toe de grootste kanshebster die door het glazen plafond kan stoten. Ze straalt veel energie uit, wordt waarderend ‘Whirlwind Kamala’ genoemd, zet zich haar hele leven al in voor de publieke zaak. Ze is een belofte, een boegbeeld voor jonge en oudere vrouwen in het algemeen, voor zwarte en gekleurde vrouwen en voor vrouwen met een (deels) Aziatische achtergrond en voor leden van de LGBTIQ-gemeenschap. Verder spreekt zij Amerikanen aan die uitkijken naar een gelijkwaardiger en optimistischer toekomstperspectief.

Volgens Trump zou het land op de rand van de afgrond staan, is Amerika een pas verwijderd van hel & verdoemenis; zelfs een burgeroorlog wordt niet uitgesloten. Hij voedt die negatieve gevoelens maar al te graag. Hij zou zich als nieuwe president (de 47^ste) het liefst ontplooien tot dictator en alle macht naar zich toe trekken, daarmee een einde makend aan de democratie. Stemmen hoeft dan niet meer. Zijn ja-knikkende entourage vindt dat allemaal best. Ze zijn te schijterig om deze machtwellusteling in hun midden een halt toe te roepen. Een gevaarlijke situatie, voor het land en voor de wereld.

Met Trump wordt een grumpy old man uit de mottenballen gehaald die niet het welzijn voor het land of zijn bewoners als prioriteit stelt maar  eigenbelang en het welvaren van zijn rijke vrienden. 

Hij is de man die eerder dit jaar een product op de markt bracht onder de naam ‘Victory47’. Het is een parfum met een frisse geur van citrus die overgaat in cederhart, ondersteund door een rijke basis van leer en amber, waardoor een indrukwekkende aanwezigheid ontstaat. Victory is meer dan een geur: het is een parfum voor de movers, de shakers en de geschiedenisschrijvers. Don’t get me wrong: ik kocht het geurtje niet. Deze omschrijving trof ik aan op de website van Trumps merchandising. Dat zegt alles over de man en zijn volgelingen. 

Wie ook alles zei over deze man was de Amerikaanse cabaretier Seth Meyers enige tijd geleden toen hij weer begon aan een nieuw seizoen van zijn Daily Show. Daarin somde hij het volledige strafblad van Donald Trump op alsof hij voorlas uit eigen werk. Hij kwam adem tekort... Een veroordeelde crimineel in het Witte Huis? Niet als het aan de voormalig Officier van Justitie van Californië ligt! 

Voor Harris zijn de veroordelingen van Donald Trump in civiele- en strafzaken een schot voor open doel. In elke toespraak refereert ze aan haar vroegere werk als aanklager. “Ik pakte allerlei soorten boeven aan. Roofdieren die vrouwen misbruikten, fraudeurs die consumenten oplichtten, valsspelers die de regels overtraden voor hun eigen gewin. Dus luister goed naar me als ik zeg: Ik ken Donald Trumps type.”

Ik geloof graag dat het destijds lastig voor haar was om sociale progressiviteit te allen tijde te combineren met de eisen die worden gesteld aan een officier van Justitie. Haar job zal lang niet altijd gemakkelijk zijn geweest. Niet alles dat ze deed, was even suksesvol. Maar ze deed iets voor de goede zaak. Ze is geen Supervrouw maar wel een super vrouw, wat mij betreft. Kamala is gewend om met duistere types als Trump om te gaan. 

Ze zal dan ook niet verblikken of verblozen als hij het zoveelste scheldwoord op haar persoonlijk afschiet. Hij blijft het proberen, inmiddels wanhopig. ‘Kamala who?’ Hij verhaspelde haar naam, noemde haar expres Kamála in plaats van Kámala maar dat kwam hem op aantijgingen van racisme te staan. ‘Lachende Kamala’ werkte evenmin want die gulle schaterlach is zeer herkenbaar en eerder een voordeel dan een nadeel. Hij noemde haar een gek (lunatic), de meest linkse van de hele club, een communiste, een fasciste en een antisemiet. Trump wist kennelijk niet dat Kamala als sinds 2014 is getrouwd met Doug Emhoff, een Joodse man. 

Waarin een (fysiek) grote kerel piepklein kan zijn. Tja. 

Sinds Kamala de beoogde kandidaat van de tegenpartij is, is Trump de weg kwijt. Zijn campagneteam probeert hem bij de les te houden maar tot dusver vangt men bot. Hij gaat op pad met voorbereide scripts maar eenmaal voor een enthousiast publiek van Trumpers en MAGA-adepten doet hij waar hij zelf zin in heeft. Hij praat liever uit de losse pols en dan begint de onzin pas echt. Je hoeft overigens nooit lang te wachten op de eerste leugen.

In een Amerikaanse krant las ik een verslag van een recent optreden voor publiek. Toen hij dacht dat de microfoon uitstond, hoorde eenieder hem mompelen ‘Waar is Joe nou gebleven?’ Op een een ander moment tijdens diezelfde ralley zei hij tegen het publiek dat hij verwachtte dat Joe terugkeert om zijn positie op te eisen. Hoe pathetisch. Hij is nu niet alleen zelf de oude man, hij lijkt verdwaasd! Joe Biden dacht hij te kunnen verslaan (daarop leek het inderdaad) maar sinds Kamala’s nominatie loopt hij achterop in de peilingen. Zij staat in de laatste polls enkele procentpunten op hem voor, zelfs in swing states die tot voor kort tot Republikeins gebied werden gerekend. Ik hoop dat ze dit kan vasthouden. 

Er zijn ook prominente Republikeinen die het voor Harris opnemen. Waaronder ex-MAGA personen, die hebben aangegeven niet op Trump en zijn maat te gaan stemmen. Zij zetten hun kaarten op de frissere en hoopvollere Kamala Harris c.s. Een aantal van hen was zelfs spreker op de Democratische Conventie van afgelopen week. De eerste persvoorlichter van Trump deed dat bijvoorbeeld. Zij vertelde dat Trump zijn kiezers achter de schermen ‘basement dwellers’ noemt. Ze was de eerste van het Trump-team die ontslag nam. De week hieraan voorafgaand organiseerde de groep ‘Republicans for Harris’ een bijeenkomst die werd gevolgd door 70.000 personen. Het zijn vooral gematigde Republikeinen die niets ophebben met hun huidige partij, die de Trump Cult Club werd.  

De keuze voor Kamala’s running mate, Tim Walz (60), verbaasde menig vriend en vijand. Hij is een man uit een dorpje in Minnesota, ging op zijn 17^de bij de National Guards, werd daarna leraar en voetbalcoach. Hij is inmiddels tweemaal gekozen als gouverneur voor zijn staat. Een progressieve, aardige en down to earth man die zich inzet voor uiteenlopende gemeenschappen. Een man die glashelder praat, zijn speech was uiterst effectief. Een man die opbiechtte dat zijn vrouw en hij te maken kregen met onvruchtbaarheid toen ze een gezin wilden stichten. Toen zij na jaren alsnog zwanger werd, noemden ze hun kind Hope. Hij komt over als vaderfiguur, een vriendelijke en behulpzame buurman. Toen Walz Trump en zijn running mate J.D. Vance als een ‘weird’ stel neerzette om hun uitspraken en ideeën, bleek dat een schot in de roos. Dat woord beklijfde. 

Net als Kamala Harris heeft Tim Walz een erfenis uit de tijd van de beruchte moord op de zwarte George Floyd door politieagenten in Minnesota. Hij zou na de rellen die uitbraken te lang hebben gewacht met het inzetten van de Nationale Garde, een onderdeel van het leger. Een probleem voor Trump is echter dat hij destijds als president vol lof was over Walz zijn aanpak. Daar is zelfs een opname van.

Walz ondertekende als gouverneur een wet die scholen verplicht maandverband en tampons beschikbaar te stellen in toiletten. Alle toiletten in die staat. Dus ook in wc’s voor jongens, om transgenders niet uit te sluiten. ‘Tampon Tim’ werd door Trump en zijn team uitgeprobeerd als bijnaam tijdens ralleys. Echt aanslaan deed het niet. Het bestrijden van menstruatie-armoede vinden de meeste Amerikanen namelijk een goed idee. Net als het recht op abortus, het zelfbeschikkingsrecht van de vrouw. Dat wordt een heel belangrijk verkiezingsthema.   

Met natte ogen luisterde ik naar de speeches van Michelle en Barack Obama tijdens de afgelopen DNC. Ze werden met overdonderend enthousiasme begroet door het publiek in Chicago (ook hun thuishaven). Twee begenadigde sprekers, met het hart op de juiste plek. En zonder praatpapier! Michelle’s rode draad was het leven van vrouwen in de VS. Ze begon met haar recent overleden moeder en eindigde bij Kamala en haar moeder. Een Indiase die als 19-jarige in haar eentje de oceaan overstak om een droom te gaan verwezenlijken: vrouwen genezen van borstkanker. Haar speech raakte mij. 

Barack eerde Joe Biden als broer en president, prees hem voor zijn onbaatzuchtigheid. Biden wijdde zijn hele leven aan de publieke zaak en diende zijn land. Als president deed hij goede dingen tijdens zijn ambtstermijn: het land door de coronacrisis loodsen, 15 miljoen banen creeëren, een recordaantal klimaatacties nemen qua hernieuwbare energiebronnen en klimaatslimme boerderijen bouwen, zorgkosten substantieel verlaten, het beschikbaar stellen van anticonceptiepillen via drogisterijen, infrastructuur renoveren. Uiteindelijk gaat het vooral om de inhoud. 

De speech van Bill Clinton (net 78 geworden) tijdens deze Conventie focuste vooral daarop. Hij zei bijvoorbeeld dat er sinds 1989 in de VS 51 miljoen banen waren gecreeërd: 50 miljoen onder een Democratische president, 1 miljoen onder een Republikein. Die cijfers spreken voor zich. Hij maakte overigens de meeste grappen over Trump. Zoals deze: Trump is als een tenor die warmdraait voor de opera: me, me, me. Met Kamala als president wordt het you, you, you.  

Kamala Harris is sinds vandaag dus officieel de Democratische kandidaat. Als ‘Happy Warrior’ gaat zij met Waltz ten strijde trekken; tegen nepnieuws en doom & gloom, voor democratie en de zogenaamde ‘opportunity economy’. Haar bij vlagen emotionele speech moet je beluisteren op YouTube. Die was top. En niet één verspreking. Kamala Harris for the People! 

De recentste daad van de sneue Trump was een nepcollage met AI van Taylor Swift, de zangeres die 550 miljoen volgers heeft op social media. Zij zou zich daarin uitspreken voor hem als kandidaat. In his dreams! Gen Z lijkt sowieso hard te gaan werken voor Kamala. Hij lijkt echt ten einde raad... Zo wordt hij een lachwekkende ouwe zeur. Er resten hem nog slechts 75 dagen om beledigende bijnamen te verzinnen. 

Puurheid en gemis

Onze oudste op Bali, Yuda, vierde onlangs zijn 17^de verjaardag. Daarmee word je voor de Indonesische wet volwassen. Maar wij, zijn witte oma’s, zullen hem voorlopig nog blijven zien als onze grote kleine. Moeder Elsa organiseerde achter zijn rug om met vrienden van school een surprise party op een leuke locatie. We spraken de jarige die dag via een videogesprek en hij glom van blijdschap. Hij was ‘very happy’. 

Van ons kreeg hij een integraalhelm kado; dat was zijn verjaardagswens. Op deze leeftijd mag hij motor gaan rijden maar de gedachte eraan geeft mij kippenvel. Een paar van zijn klassenvrienden rijdt al op grote motoren. Voorlopig gaat hij achterop zitten, hoop ik. (Niet dat dat minder gevaarlijk is.) Hij meldde tijdens dat gesprek tussen neus en lippen door dat hij zijn rijbewijs wil gaan halen. Hij heeft ons vertrouwen nooit beschaamd, rookt en drinkt niet dus dat is heel schappelijk voor een puber van zijn leeftijd. Zo’n knul verdient vertrouwen! Hij had zijn haar laten knippen maar dat was niet voor de helm. Dat moest van school. 

Tijdens dat videogesprek stond ik kort stil bij het feit dat we hem al 16 jaren kennen en dat we daar heel blij mee zijn. Dat we hem als ukkepukkie ontmoetten en elkaar na zo lange tijd nog steeds graag zien. Hij werd er verlegen van... We zeiden hem ook dat we van hem houden en dat bracht een blos op zijn mooie bruine wangen. Yuda is zo’n lieve knul. Op een dag als deze zou ik wel in een tijdmachine willen stappen om ter plaatse te kunnen meevieren. 

In de afgelopen weken op vaderlandse bodem was mijn liefje dagelijks bezig de mannen in Bali deelgenoot te maken van onze ervaringen. Ze maakte filmpjes, schoot foto’s en stuurde ze door. Regelmatig moest ik achterom kijken om te zien waar ze nu weer uithing. Vaak op een schaduwplek om het materiaal aan de Lovely Group (door hen bedachte naam voor onze groepsapp) door te sturen.

Zij zijn dol op deze gedeelde ervaringen. Zo probeert zij hun Noord-Balinese wereldje groter te maken. Soms worden ze uitgedaagd. Zo stuurde ze hen bijvoorbeeld een foto toe van het standbeeld van Nelson Mandela dat bij het Omniversum in Den Haag staat. Het beeld is getiteld ‘Long Walk to Freedom’ en werd in 2012 onthuld door bisschop Desmond Tutu. Zij moesten raden wie deze man is. Daarvoor was wel een nadere hint nodig.

“The brave man is not he who does not feel afraid but he who conquers that fear.” Een van Mandela’s bekendere uitspraken. Die uitspraak moet ik maar eens op muzelluf toepassen als het om perikelen rondom opgroeiende jongens in Bali gaat. 

Op de dag van Yuda’s verjaardag keken we op tv naar de nationale herdenking van de slachtoffers van de oorlog tegen Japan en de Japanse bezetting in voormalig Nederlands-Indië. In een artikel in de Volkskrant las ik dat er over de invulling van deze herdenking door verschillende generaties verschillend wordt gedacht. De laatste jaren is de inhoud al behoorlijk aangepast. Er worden steeds meer groepen slachtoffers herdacht en ook de ambassadeur van Indonesië kreeg een prominentere rol. Daarnaast is de rol van het Van Heutsz-regiment veel kleiner geworden. Dat maakt duidelijk dat de verschuiving in het Nederlandse historische debat van slachtofferschap ook naar daderschap is verschoven. Voor jongere generaties gaat de verandering niet snel genoeg, voor oudere generaties juist te snel. De neteligste kwestie lijkt nu te zijn of deze herdenking moet worden uitgebreid naar de slachtoffers van de Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog. Veel familieleden hadden te lijden onder de bersiap. 

Ik vond het een memorabele herdenking, gelukkig met een avondzonnetje. Vrienden Simone en Han-Dick hadden dit jaar gereserveerde plaatsen op het terrein. Simone heeft Indonesische roots, haar (voor)ouders werden in voormalig Nederlands-Indië geboren dus voor haar ligt veel familiegeschiedenis besloten in deze herdenking. Via Whatsapp ontvingen we foto’s van haar, haar broer en verder gezelschap. 

Ter gelegenheid van deze herdenking werd door vele aanwezigen de melatispeld gedragen. Dat is een pin met een witte Indische jasmijn als afbeelding. Deze bloem staat symbool voor puurheid en onschuld maar ook voor verdriet en gemis. Toen wij op Bali woonden, hadden we een groot aantal van deze frangipani-bomen (ook wel tempelbomen genoemd) in onze tuin staan; in uiteenlopende kleuren. Wij vonden het dé boom van daar om te planten. 

Schrijfster Yvonne Keuls (92), die in Nederlands-Indië werd geboren, en haar kleindochter Babiche (30) waren twee van de sprekers tijdens deze herdenking. Babiche vertelde over haar opa Rob die als 13-jarige met zijn tweelingbroer door de Japanners van hun moeder werd gescheiden. Babiches overgrootvader Aat was toen al krijgsgevangene gemaakt en door de Japanners weggevoerd naar jappen- en bersiapkampen. Pas in 1947 kwamen de jongens naar Nederland. 

De ouders van Rob kwamen pas in 1956 naar Nederland. Zij hadden hun kinderen 13 jaar niet gezien. Moeder Jo werd een zwijgster. Zij vertelde haar kinderen niets over wat zij in de vrouwenkampen had meegemaakt. Het typisch Indische zwijgen, waarover boeken zijn geschreven en documentaires zijn gemaakt. 

Een van de indrukwekkendste documentaires hierover zag ik afgelopen week bij 2Doc, getiteld ‘Als ik mijn ogen sluit’. Daarin vertellen vrouwen over de vele ontberingen, over hoe ze als kind of jonge vrouw de jappenkampen overleefden. Illustraties van Miep Bakker vullen hun verhalen aan. Die honderden tekeningen zijn later gebundeld in een boek getiteld ‘Kampherinneringen’. De herinneringen van deze vrouwen zijn altijd een ondergeschoven kindje geweest. Als zij na repatriëring begonnen te praten over hun ervaringen was de reactie meestal “Ja, maar...” Hun mannen hadden het altijd zwaarder gehad. Dus zwegen ze. 

Vader Aat van Yvonne Keuls zweeg niet. Hij móest over zijn ervaringen praten. Hij was ‘een van de duizend van Amahei’. Dat ging om duizend mannen die door de Japanners tot krijgsgevangenen waren gemaakt, afgeranseld en in het ruim van schip Kunitama Maru werden gegooid. Ze werden zonder eten en drinken in acht dagen naar Amahei verscheept, een stadje op Ceram (provincie Molukken). Daar moesten ze eerst een kamp voor zichzelf bouwen en vervolgens vliegvelden voor de Japanners aanleggen. Het materiaal daarvoor werd in zee gedumpt en moest door de krijgsgevangenen worden opgevist, zwemmend voor zich uit geduwd en in Amahei aan land worden gebracht. Maanden achtereen, in de bloedhitte met nauwelijks iets te eten en drinken. De krijgsgevangenen raakten uitgeput en kregen dysenterie. Velen stierven.

De verhalen over de grote ontberingen en de Japanse gruweldaden zijn akelig om aan te horen. Ze snijden door je ziel. Ooit las ik ergens dat Japanners de ‘Duitsers van Azië’ worden genoemd; om hun wreedheid, hun sadisme en mensonterend gedrag jegens kampgevangenen ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Deze ervaringen werken door tot in volgende generaties. Babiche Keuls is van de derde generatie. Zij is iemand die juist wil weten wat haar voorouders overkwam. Zij wil dat doorvertellen opdat de verhalen niet worden vergeten en de misdaden niet worden herhaald. 

Afgelopen zaterdag was het officieel de nationale Onafhankelijkheidsdag van de Republiek Indonesië; de 79ste viering. In Jakarta en in de nieuw geplande hoofdstad Nusantara op Borneo. Op 17 augustus 1945 riep toenmalig leider Soekarno de onafhankelijkheid uit, tegen de wil van kolonisator Nederland. Nederland accepteerde deze situatie niet en organiseerde ‘politionele acties’. Er was ronduit sprake van oorlog waarin beide partijen extreem geweld gebruikten. Het duurde formeel tot 1949 voordat de onafhankelijkheid van de republiek door Nederland werd erkend. De soevereiniteitsoverdracht vond op 27 december 1949 plaats. 

Veel festiviteiten in Indonesië vonden een dag eerder plaats. Yuda’s jongere broer Damai (13) vertelde ons dat zijn school de viering echter vandaag -maandag 19 augustus- organiseert. Er wordt door schoolgaande kinderen op de maat gemarcheerd, het zogenaamde ‘Gerak Jalan’, de lange mars. Een-twee-in-de-maat anders wordt Damai heel kwaad! 

Het gaat om een regionale wandelwedstrijd in het regentschap Buleleng. Door leerlingen van de onderbouw van zijn middelbare school wordt 8km afgelegd door de binnenstad van Singaraja en eromheen. Studenten van de Senior Highschool leggen 17km af. (Yuda hoorde ik er niet over.) Er moet zo lang mogelijk synchroon worden gemarcheerd, met hoog opzwaaiende armen en benen. Ik geef het je te doen!  

Damai begeleidt vandaag als student counsel zijn marcherende medeleerlingen en ziet erop toe dat het correct gebeurt. Dat past bij hem! (Hij moet zelf evengoed wel meelopen in de maat... 😉) Vroeger noemden wij hem al ‘bupati kecil’ de kleine burgemeester. Hij wilde altijd de eerste, de beste en de knapste zijn. Als we kleding voor hem kochten, waren het geen t-shirts zoals voor Yuda maar overhemden met kraag en knoopsluiting. Netjes, gekleed als een volwassene. Kennelijk zien anderen dat ook in hem!

Een mooi stel. 

P.S. Nagekomen bericht van de jonge Balinese rapporteur: Damai meldde officieel aan ons terug dat de leden van zijn wandelclub ‘are all safe and healthy’. Ze eindigden als 15de in de competitie. Maar dat kon hem niet bommen!

 

Piekervaring!

Op de terugvlucht naar huis zat ik naast een vrouw die met haar gezin (drie puberende kinderen en een echtgenoot, verspreid over het vliegtuig) naar Spanje vloog om te onderzoeken of ze een vakantiehuis willen kopen. Ze zouden neerstrijken in Moraira, een van de min of meer Nederlandse enclaves in de provincie Alicante. Mijn liefje sprak op het vliegveld een groepje Nederlandse meiden aan met opvallende roze t-shirts met opschrift. Ze behoorden tot de ‘Billuh Party’ en gingen in Calpe feesten omdat eentje van hen later zou gaan trouwen; een zogenaamde 'hen party'.

Op het moment van typen hadden deze gezelschappen beiden te maken met extreem rotweer in het deel van de Costa Blanca dat ze gingen bezoeken. Niet leuk voor hen als vakantiegangers maar goed voor dit kurkdroge land. Ook wij zouden een zomerstorm over ons heen krijgen maar -zoals altijd- kregen we een beetje, zeker niet de volle laag. Het regende en de viezigheid (zeezout, Saharazand en vogelpoep) spoelde van onze daken maar de stortbuien die de Spaanse meteorologische dienst AEMET voorspelde, bleven uit. Er zou 39mm neerslag vallen in minder dan een uur tijd maar het werden er 2. De temperatuur zakte wel iets en dat is lekker. Het was echter een heel ander verhaal in de omgeving. Daar werd het noodweer: omgewaaide bomen, hagelstenen als golfballen, een tornado, gestrande auto’s en ondergelopen huizen. 

Later vandaag hoop ik weer een duik in de Middellandse Zee te nemen maar ik wacht af of de zee schoon genoeg is. Er kan van alles naartoe zijn gestroomd uit het achterland en we willen nu eenmaal geen Seine-ervaringen!   

Onze Deense buurman Jan wachtte ons op vliegveld Alicante op. Daar was het extreem druk en op kustweg N332 eveneens dus we besloten via de tolweg naar huis te rijden. 's Ochtends had hij alle rolluiken en ramen geopend om frisse lucht in huis te laten. Toen we binnenstapten was het warm maar zeker niet bedompt of muf. Happy! De eerste nacht in eigen bed was prima: we sliepen als roosjes, aan één stuk door. Wel met de airco aan want die nacht was nog steeds equatoriaal qua temperatuur.

De volgende ochtend stond onze Zwiterse buurvouw Liselotte voor de poort om ons welkom te heten. Hoe leuk is dat. Wij realiseren ons dat we zijn omringd door heel lieve mensen. Een goede buur is beter dan een verre vriend, volgens de uitspraak. Dat is ook vaak zo. Maar mijn liefje en ik houden nu eenmaal er-rug veel van onze verre vrienden! 

Ik kan mij niet heugen ooit zó te hebben genoten van een verblijf in Nederland als nu. De twee vorige keren waren gewijd aan het bijwonen van de nogal plotselinge uitvaart van een zus en daarna aan de 90^ste verjaardag van een dierbare vriend in Zeeland. Dat zijn gelegenheidsbezoeken die er zeker toe doen. Maar dit was een recht-toe-recht-aan vakantie op vaderlandse bodem en dat ervoer ik anders. Het was vrijer en meer ontspannen. Daarbij komt dat we het zomerse weer meebrachten, maar dan 10 graden Celsius lager uitgevallen. Dat bleek de perfecte temperatuur om dagelijks kilometers te wandelen en veel afwisselende dingen te ondernemen. Het was dan ook uitzonderlijk dat ik goed sliep en nog geen tien bladzijden in een boek las gedurende deze drie weken. 

Kort voor vertrek haalde ik onze gastvrouw op van de tramhalte en onder het genot van een hapje en drankje luisterden we naar haar  opwindende ervaringen tijdens de Olympische Spelen van Parijs. Het was voor Bernadette een ‘once in a lifetime’-ervaring maar wellicht laat ze zich nog eens verleiden. De laatste dag van ons verblijf in Den Haag was gevuld met lopen door het stadscentrum en het bijwonen van de verwelkoming van de Nederlandse Olympiërs aan het Scheveningse strand. Daar wachtten familieleden en vrienden hen op. Wij reden met een oude tram vanuit het centrum naar het noorderstrand van deze badplaats, met minstens 150 passagiers aan boord. De Sardina Express!  

Na de lunch in een strandtent liepen we, zoveel als mogelijk in de schaduw op de tot dan toe warmste dag van Nederland, over de boulevard naar de oranje feesttent waar de bussen met sporters later zouden arriveren. Ik ben niet snel ‘starstruck’ maar deze suksesvolle sporters verdienden een warm onthaal. Nederland presteerde als deelnemend land nog nooit zo goed qua medailles dus daarbij mocht worden stilgestaan. 

Zeker nu duidelijk is dat NOC*NSF en KNVB te maken zullen krijgen met een enorme korting op hun bugetten (45 miljoen euro) door kabinet-Wilders/Schoof. Volgens deskundigen zal de impact van deze bezuiniging enorm zijn. Toen premier Schoof Sifan Hassan namens de regering feliciteerde met haar bijzondere Olympische prestaties en haar een voorbeeld voor Nederlandse jongeren noemde, kon ik niet anders dan grimassen... Hassan vluchtte als meisje van 15 jaar van Ethiopië naar Nederland en kreeg er asiel. De rest van het verhaal over dit grote atletiektalent is geschiedenis. De eerste hypocriete noot na het zomerreces was daarmee een feit. Tja. 

De eerste bekende sporter die ik in een van de TeamNL-bussen ontwaarde, was Sharon van Rouwendaal; de langeafstand zwemster die als eerste finishte in de 10km-race in de Seine. Ik fotograafde haar, enthousiast zwaaiend naast de buschauffeur. Dat was extra leuk omdat ik in een vorige blog met waardering over haar topprestatie schreef. En over de tatoeage op haar linkerpols (pootafdruk van haar recent overleden hondje Rio). Die was ook nu goed te zien. Vervolgens zag ik daar de hockeymannen, coach Paul van As van het vrouwenteam, de vier dames van de 400-estafette, Femke Bol zelf, superman Harrie Lavreysen en chef de mission Pieter van den Hoogeband voorbijlopen. Waarin een klein land groot kan zijn! 

Buurman Jan vertelde ons op de terugreis dat de bouwactiviteiten tegenover ons huis even stillagen vanwege de zomervakantie. Dat bericht ervoeren we als een welkomskado. Groot was de teleurstelling dan ook toen er de volgende ochtend een witte bus voorreed. Het was echter een kort bezoek; er moest iets aan de bouwkraan worden gerepareerd. We slaakten een zucht van verlichting toen de mannen vertrokken. Overigens is het niet per se druk in de straat. Circa eenderde van de Spaanse eigenaren is thans niet in hun vakantiehuis dus ook dat scheelt een slok op een borrel. 

De keukenprinses bracht enkele producten voor het keukenkastje mee, de wasvrouw stak ouderwetse ossengalzeep in haar reistas om mee terug te nemen. Ruim een kilo extra belegen boerenkaas was de wens van ons beiden. (Ik droeg de last. Mijn reistas was dan ruim 1.5kg zwaarder dan op de heenreis.) De reistassen zijn uitgepakt, de kleding is inmiddels gewassen en ligt weer in de kast. Voorlopig doen we het hier met lichtere, luchtige kleding. Van alle foto’s maakte ik een back-up. Het zijn er bijna 800. 

Ik vond het grappig om te bemerken dat dingen snel (ont)wennen. Bernadette’s vaatwasser heeft een andere indeling dan de onze, het openen van haar deuren voelt anders dan die van ons, de toiletten zijn lager, haar koekenpan valt veel groter uit dan de mijne. Dat realiseer je je pas als je weer omschakelt.

Het leven in El Mojón kan weer aanvangen. We gingen hier shoppen met een meegesmokkelde juten Albert Heijn-tas, om nog even in typisch Hollandse sfeer te blijven. Wat een klantvriendelijke en goed uitgeruste supermarkt werd die Hollandse grutter! We deden hier boodschappen bij een Frans-Spaanse evenknie (Carrefour) maar dat is niet te vergelijken qua assortiment. (De prijzen zijn hier wel vriendelijker...) In het vaderland is het een feest voor de thuiskok die zich in de zomer niet al te druk wenst te maken in de keuken. 

Mijn dank gaat uit naar allen die ons verblijf tot een piekervaring maakten. Jullie bijdrage was onmisbaar. En vergeet niet een blik te werpen op het gezellige webalbum van vaderlandse bodem. Vandaag wordt daar stilgestaan bij het feit dat de 18 miljoenste inwoner is bereikt. En op Bali wordt de 17de verjaardag van onze Yuda gevierd. 

Rio

Met open mond keek ik voor de buis naar de 10km open water zwemmen met Sharon van Rouwendaal aan de leiding. Ik kon mij die open mond veroorloven, zij niet. Rivier de Seine is weliswaar -volgens de Franse organisatie- schoon genoeg om wedstrijden in te houden maar eerder kwamen er triathlon-zwemmers in het ziekenhuis terecht omdat ze ziek werden van de E.coli bacterie in het water. Kak! Het zou mij niet verbazen als er nog wat zieken volgen...

Van Rouwendaal plaatste in de aanloop naar deze wedstrijd een prikkelende afbeelding op social media. Daarmee uitte ze haar twijfels over de waterkwaliteit van de Seine. Een jonge, struise Hollandse sprong in deze rivier en kroop er na de wedstrijd als verrimpelde zombie uit. Gelukkig viel dat in werkelijkheid erg mee. ’s Morgens kon ze haar voedsel tweemaal niet binnenhouden van de spanning. Ze zwom nooit eerder zonder ontbijt maar maakte haar faam als sukesvolle lange afstandzwemster helemaal waar. Ze eindigde als eerste door taktisch heel slim te zwemmen in de laatste ronde, optimaal gebruikmakend van de sterke stroming in de rivier richting de finish. 

Bernadette zat bij deze wedstrijd op de tribune bij de brug Alexandre III; vlakbij de startplaats van de zwemsters. Via Polarsteps stuurde ze een leuk dichtbijfilmpje van de start rond. (We vergeten maar even dat deze brug werd gebouwd ten tijde van de Franse alliantie met de tsaar van Rusland...) 

Tien kilometer lang op topsnelheid zwemmen is iets waarvoor ik sowieso veel ontzag heb. En dan ook nog in sterk vervuild water. Als ik 100 meter continu in een azuurblauwe zee aan het borstcrawlen ben, vind ik muzelluf al een hele (tante) Piet! Zwemmen in zee is het enige dat ik hier in de afgelopen weken miste. De temperatuur van de bruine Noordzee is momenteel circa 20 graden Celsius. Mijn zwemkleding ging niet eens mee in de reistas! 

Het eerste dat ik de Golden Girl zag doen na afloop van de race, was de binnenkant van haar rechterpols opsteken en wijzen naar een tatoeage die ze daar draagt: de afdruk van een hondenpootje. Haar hondje Rio overleed begin van dit jaar en ze zag het leven, laat staan de topsport en de Olympische Spelen, niet meer zitten. (De eerste gouden medaille op deze afstand won ze in Rio de Janeiro.) Haar vader wist haar op te monteren en aan te moedigen een eventuele Olympische medaille aan haar hondje op te dragen. Zo gezegd, zo gedaan. 

Wat kunnen tranen mooi zijn als ze voortkomen uit vreugde! Dit waren haar laatste Olympische Spelen. In het interview na de gouden race noemde ze zichzelf ‘The Goat By Far’. Voor wie het nog niet weet: dat betekent Greatest of All Times; zij voegde daaraan ‘veruit’ toe. Met drie Olympische medailles is dat voorlopig een voldongen feit. De tijd van bescheidenheid is voorgoed voorbij.  

Wij wachtten hier deze week op onze varende vrienden Rolando & Paco die op weg gingen naar de Scheveningse haven om ons te zien. De mannen voeren met hun nieuwe motorjacht ‘Proud Mary’ voor het eerst via de zee naar ons toe; via Amsterdam, de sluizen van IJmuiden en het Noordzeekanaal. (In dat kanaal werd onlangs een verdwaalde en zieke dolfijn gespot.) Tot dan toe hadden ze met hun jacht vooral Nederlandse rivieren bevaren maar vroeger waren ze zeezeilers. Roland is houder van een vaarbewijs en is een goede en ervaren schipper. 

Mijn liefje zag onze jongens als eerste in de verte komen aanstomen. Iets schitterde in de zon en had geen zeil. Dat moesten ze zijn. Ze voeren met flinke vaart, het boegwater spoot op. De mannen kochten een stoer, aluminium schip van ruim 14 meter lengte met hier en daar een intens blauwe boot wrap dus dat valt wel op. 

Zelf stond ik op een pier, net achter de havenmond. Mijn telelens stak ik in de richting van die schittering. Zie ginds komt de boot uit Spanje aangestoomd! Vanwege de aangewakkerde wind en de snelheid van hun schip was het best lastig de lens scherp te stellen voor opnamen op grote afstand. Ze hadden zichzelf nog nooit varend op open water gezien dus die foto's nam ik speciaal voor hen. We hadden weliswaar whatsapp-contact maar Frans stond aan de verkeerde kant (!) van het schip naar ons te zoeken. Met een reddingsvest aan dat een drijfvermogen heeft dat is afgestemd op zijn gewicht. Dat stond hem goed. Hij ontwaarde ons op enig moment aan bakboordzijde. We zwaaiden enthousiast en riepen naar elkaar, terwijl mijn liefje een filmpje schoot voor het nageslacht. 

Het duurde even voordat we ze in de jachthaven van Scheveningen vonden. Die is op zich niet groot maar je kunt er niet van alle kanten naartoe vanwege watergangen. We liepen met de grootst mogelijk omtrekkende beweging naar  Mary die trots in haar box lag. Wat is ze mooi! 

Eerder deze week bezochten we onze vrienden Dini & Guus in Burgh-Haamstede. Guus informeerde ons voor vertrek uit Spanje persoonlijk dat zijn gezondheid ernstig te wensen overlaat. Er was een grote tumor aangetroffen in een belangrijk orgaan, met uitzaaiingen naar andere delen van zijn lichaam. Vorig jaar waren we nog als eregasten aanwezig op zijn feestje. Hij bereikte toen de gedenkwaardige leeftijd van 90 jaar. Nu zou het weleens de laatste keer kunnen zijn dat we elkaar in levende lijve ontmoetten. Hij heeft geaccepteerd dat hij rivier de Styx gaat oversteken... 

Ondanks deze verdrietige situatie viel het weerzien ons niet zwaar. We bespraken zijn fysieke situatie zolang als hij daaraan behoefte had en gingen daarna over op het bespreken van de wereld, de politiek, dubieuze politici ver weg en dicht bij huis en boeken die indruk maakten. Zoals altijd. Ondanks alles staan ze nog middenin het leven. Guus hoopt dat hij genoeg tijd krijgt om nog een aantal mooie boeken va zijn leeslijst te mogen lezen. !Ojala!

We bleven voor de lunch en namen daarna afscheid. Er vloeide geen traan al zal ik het beeld van de ons lang uitzwaaiende Guus niet snel vergeten... Dat staat in mijn geheugen gegrift. 

Dini en Guus ontmoetten elkaar rond de tijd dat mijn liefje en ik elkaar ontdekten. Dat verhaal van tweede liefdes schiep een bijzondere band tussen ons. Zij vormden een indrukwekkend samengesteld gezin waarvan wij alle leden leerden kennen in de loop van de tijd. Wij reden in Bernadette’s auto terug naar Den Haag, zij gingen een middagdutje doen. 

Aanstaande maandag wordt nog een hectische dag in en om Den Haag. Het is de start van de Tour de France voor vrouwen die begint in Nederland en onder andere Kijkduin aandoet op de route. Bovendien worden die dag op Scheveningen de Nederlandse Olympiërs gehuldigd. Dat gebeurt op het strand waar straks het EK Beach Volleybal wordt gehouden. Misschien gaan we er naartoe met onze Olympische sportverslaggeefster die dan terug is uit Parijs.  

Ons verblijf in Nederland komt langzaamaan ten einde. Eerlijk gezegd, kijk ik niet uit naar terugkeer naar een bloedheet Spanje. De hittegolf houdt er aan en de zomervakantie van de Spanjaarden duurt voort dus het is nog druk in onze straat met Spaanse vakantiehuizen. Ook de plaatselijke bouwactiviteiten kunnen mij worden gestolen. Maar ja, c'est la vie. Wel verheug ik mij zeer op zwemmen in zee. 

Summer of Love

Onze eigen sportverslaggeefster in Parijs geniet met volle teugen van de Olympische Spelen. Van deze stad in zomers licht, de vele sporten die ze live bijwoont, de mooie terrassen en het heerlijke eten. En van alles dat ze niet met ons, achterblijvers, wenst te delen. Af en toe zien we haar op een selfie als groupie van een goed presterende Nederlandse sporter en breed glimlachend met fans van de concurrent. Sport verbroedert, dat is duidelijk! Zelf was ik een aantal keren tot tranen toe geroerd door de diepe vriendschap die bleek tussen Nederlandse sporters nadat ze hun topprestaties hadden geleverd. Vooral de emoties van de roeisters en zeilsters ontroerden mij. 

Bernadette en haar vriendinnen fietsen dagelijks naar de stadions waar het Oranje-spektakel zich die dag afspeelt, soms dwars door de stad; over de Champs Elysèes en over de immense rotonde van de Arc de Triomphe. God zegene de greep... Haar spinning-lessen betalen zich deze dagen uit in goud!

Er participeren momenteel 10.500 sporters in de Olympische Spelen. Er worden door de Franse organisatie tijdens deze spelen meer dan 200.000 gratis condooms uitgereikt aan deelnemers. Het Olympisch dorp als broeinest van losbandigheid. Zie je het voor je?! Seks op het allerhoogste niveau... 200.000 van die regenjassen zijn bestemd voor mannen, 20.000 inwendige condooms voor vrouwen en 10.000 zogenaamde ‘oral dams’ (die wij in het Nederlands ‘beflapjes’ noemen). Tijdens de vorige Spelen in Tokio was seks niet toegestaan vanwege covid dus wellicht heeft men onderling iets in te halen? Ik heb geen idee of dat aantal afdoende is voor het in goede banen leiden van de begeerte van de gemiddelde Olympiër. Geen verstand van.   

Deense buurman Jan vertelde ons op weg naar vliegveld Alicante nog een leuke anekdote in deze context. Als iemand in Denemarken een aso-ding doet in het openbaar, bijvoorbeeld de auto te dicht bij een andere parkeren zodat je niet normaal kunt uitstappen, wordt er een condoom onder de ruitenwisser geplaatst met de boodschap ‘Vermenigvuldig je niet!’ Ik moest er hard om lachen. Daar zijn de condooms in Parijs niet voor bedoeld. De sfeer in de stad blijkt momenteel heel prettig en vreedzaam te zijn; beter dan normaal. 

Nu we toch op dit hellende vlak zijn beland, in Trouw las ik dat vrouwen in Parijs de bh deze zomer grootschalig aan de wilgen hangen. Ongeacht of ze nu ‘hangtieten, stevige memmen of twee erwten op een plankje’ hebben. De journaliste die het artikel schreef, ziet de tepels ter plekke door de stof van t-shirts, blouses en jurken prikken. Vive la Liberté! Die beweging begon in coronatijd. Vóór de pandemie droeg 3% van de Franse vrouwen geen beha, daarna werd dat 7%. Van alle Françaises jonger dan 25 jaar zwoer maar liefst 18% dit kledingstuk volledig af. Met erotiek heeft deze bevrijding niets te maken. Vrij bewegende borsten voelen gewoon veel natuurlijker. (Mee eens, ik verkondig die boodschap al jarenlang.) This is brat summer! Ofwel we trekken ons er niks van aan wat anderen over ons zeggen. Overigens zag ik afgelopen woensdag zelfs dames in zwempak op de fiets door die stad crossen. Ze zijn compleet losgeslagen in de Stad van de Liefde! 

Terwijl Bernadette het daar naar haar zin heeft, hebben wij dat hier. Er vloog regelmatig een koolwitje rond in de prachtige achtertuin. Maar onlangs streek daar ook een fraaie Atalanta neer op de vlinderstruik. De Atalanta of admiraalvlinder is een trekvlinder die vanuit Zuid-Europa naar het noorden vliegt om daar voor nageslacht te zorgen. De overeenkomst ontging mij niet... We begonnen onlangs met de officiële vlindertelling in Nederland. De Vlinderstichting organiseert deze telling jaarlijks (2 t/m 4 augustus). De Atalanta gaat ruim aan kop, gevolgd door het kleine koolwitje. De bronzen plak is voor de dagpauwoog. Het bonte zandoogje valt net buiten de prijzen maar het is wel goed nieuws dat er dit jaar zoveel worden geteld in Nederland. Het gemiddeld aantal vlinders per telling (15 minuten per keer) ligt nu op 5 maar we hebben nog een hele dag te gaan. Wij zitten momenteel op 3 in totaal, over twee teldagen. Wij en ook de makers en medewerkers van mijn favoriete radioprogramma 'Vroege Vogels' zijn in de ban van de vlinder. Volgende week gaan we een vlindertuin in Leidschendam bezoeken. 

Bernadette vertelde voor vertrek dat de grote verfklus aan de gevel van haar pand al in mei had moeten zijn afgerond maar door aanhoudende regenbuien werd die termijn niet gehaald. Nu is het weer goed genoeg om die klus te klaren. Er wordt geschuurd, kozijnen in de grondverf gezet en afgeverfd. Voor een historisch monument als het hare moet een speciaal goedje worden gebruikt in zogenaamd ‘monumentengroen’; een groentint die tegen het zwart aanzit. Dat geeft een chique uitstraling. 

Twee schilders waren al aan de slag toen wij anderhalve week geleden binnenstapten. Het waren mannen in witte pakken, met baarden. Ik meende Hindi te herkennen terwijl zij stonden te keuvelen. Ze blijken inderdaad uit India te komen. Op enig moment zaten er vier Indiërs gezellig maar luid met elkaar te kletsen in de achtertuin. Zo zie of hoor je niet of niemand uit dat land en zo zit je ineens middenin India-sferen! Een dag later las ik namelijk in de Volkskrant over een expositie in het Kunstmuseum, getiteld ‘Good Earth India’. Over Indiaas keramiek dat door acht hedendaagse kunstenaars is beschilderd. In dat artikel werd verwezen naar de voormalige minister van Ontwikkelingssamenwerking Eegje Schoo. Later werd zij de Nederlandse ambassadeur van Nederland in India. (Haar laatste aanstelling viel niet in goede aarde bij beroepsdiplomaten.) 

Wij gaan vandaag naar het Kunstmuseum om de tentoonstelling ‘True Colors’ te zien. Dat leek mij een goede keuze voor de dag ná de Canal Parade, onderdeel van Amsterdam Pride. Die was uiterst kleurrijk dit jaar, zag ik. Onze vriend Leon (hij/hem) was daar aanwezig op een oranje-knalgroene boot van zijn werkgever. Zijn eigen wimpers hadden alle regenboogkleuren! 

Diezelfde dag las ik een artikel van de hand van de scheidend India-correspondente van Trouw. Zij schrijft dat er in de tien jaren dat zij er als journaliste aanwezig was, veel vooruitgang was geboekt in het land. Toen ze daar begon, maakte ze kennis met een 8-jarig meisje uit een arme familie in een van de achtergebleven regio van dit immense land. Tien jaar later is deze jongedame geslaagd voor haar middelbare schooldiploma en gaat ze in het buitenland studeren. Met verlichte ideeën over haar eigen rol als jonge vrouw, die van andere meisjes en vrouwen in haar land en de richting waarin haar land zou moeten bewegen in de toekomst. In hindoe-nationalisme ziet ze weinig heil. Niet iedereen in dat land profiteert echter mee met die progressie. Er zijn steeds meer vrouwen die buitenshuis werken maar er zijn nog steeds heel veel ouderwetse mannen die de vooruitgang van vrouwen afwijzen of zelfs tegenhouden. Ik keek naar de (b)aardige schilders in de achtertuin en vroeg mij af hoe het met hun opvattingen zit... Ik heb ze niet naar hun mening gevraagd. 

Even sloeg de schrik mij om het hart toen ik een collega-Indiër in schilderspak zag binnenwandelen met een zaag in de hand. Dat zal toch niet?! Een van de schilders had al eens aan de sering geschut en getrokken. Zij moet kunnen verven, dat is begrijpelijk. Maar daarom hoeft deze boom nog niet te worden gesnoeid! En als dat moet gebeuren, is dat een beslissing van de dueña de la casa. Als er moet worden gesnoeid, moet dat gebeuren in het juiste seizoen (dat is niet nu). Ik hield die man dus goed in de gaten... klaar om in te grijpen. Hij zette zijn tanden gelukkig nergens in. Inmiddels zit de klus aan de achtergevel erop. De zon spiegelt in de dikke verflaag op deur- en raamkozijnen. Nu is de voorgevel van het pand aan de beurt. 

Wij passen op dit huis en de mooie tuin maar wie past er op ons in deze Stad van de Meeuwen?! We liepen onlangs over de boulevard van Scheveningen met een ijsje in de hand toen een grote meeuw over het hoofd van mijn liefje scheerde. De vogel had het op haar hazelnootijsje gemunt. Dat vloog met kracht uit haar hand waarna de meeuw het hoorntje met de snavel oppakte en ermee wegvloog. Enkele dagen later bracht mijn liefje vriend Diederik 's avonds naar de tramhalte na een gezellige tapasmaaltijd in de tuin. Terwijl ik afruimde en heen en weer naar de keuken liep, griste een grote meeuw drie stukjes achtergebleven kaas van de houten plank en verdween met de buit. Het enige dat op tafel resteerde was een wijnglas dat stond te tollen op het pootje. (Het viel niet om.) Help... we herbeleven hier ‘The Birds’ van Hitchcock!