Uit elkaar

Aanstaand weekend gaan mijn liefje en ik uit elkaar. 

Neuh, niet voorgoed, slechts voor een lang weekend. Het is lang geleden dat wij dagen gescheiden van elkaar doorbrachten. Tien jaar geleden besloten we te stoppen met werken en sinds die tijd zijn we constant samen. Het klinkt wellicht vreemd maar sinds die tijd draag ik geen portemonnee, heb ik geen geld op zak. Zij wel, ze is de CFO van de familie. Ik heb eigen creditcards maar zelfs haar handtekening doet het daarop prima. Voorts hebben we één smartphone en één auto. We worden bijna altijd aangezien voor zussen; vroeger werden we aangezien voor moeder en dochter maar dat is niet meer. De symbiose bleef. Beiden voelen we ons weleens alleen in elkaars gezelschap maar dat is een ander verhaal dat hier geen nadere toelichting behoeft. We zijn graag samen, hebben niet veel -anderen- nodig om gelukkig te zijn.

Ik reis dit weekend naar Nederland terwijl zij op het Spaanse honk blijft. Van diverse zijden kreeg ze uitnodigingen voor een avondje uit. Zij zal haar tijd wel doorkomen. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ze uitkijkt naar een weekend zonder mij. Ik val soms niet mee. (Ze meldde echter recent dat ze mij na drie uur alweer zal gaan missen dus dat valt weer mee!)

De reden voor mijn vertrek naar Nederland is dat ik ruim twee maanden geleden een mail ontving van Marjolijn, een vroegere werkgever, die aangaf een reünie te willen organiseren. Eigenlijk stamt die uitnodiging van ruim een jaar geleden. Toen bleken in een tijdsbestek van twee weken enkele ex-medewerksters -onder wie ikzelluf- contact met haar te zoeken; soms na een radiostilte van meer dan tien jaar. Zij schreef mij destijds dat ze vermoedde dat er sprake was kosmische straling… Het was een signaal dat zij niet kon negeren. Ze maakte serieus werk van een hereniging en die vindt dit weekend plaats.

Daarnaast ga ik ook mijn hoogbejaarde moeder (94) weer bezoeken en mijn zussen terugzien. De laatste keer dat ik hen zag, was in maart van dit jaar; ten tijde van moeders verjaardag die we met de familie vierden. 

De regelmatige lezer weet dat zij inmiddels lijdt aan frontotemporale dementie, waardoor haar gedrag en persoonlijkheid veranderden. Bij tijd en wijle verandert onze moeder in een boze heks. Ze is regelmatig verward en boos hetgeen mijn zorgzame zussen tot tranen brengt.

Ik ben benieuwd of ze mij zal herkennen. Mijn zussen zijn er zeker van dat ze zal weten wie ik ben als ik voor haar sta. Als argument gebruikte een van hen dat mam boos is op hen omdat zij soms iets moeten doen of zeggen wat niet leuk is. “Anderen kwebbelen over van alles en nog wat en dat is het verschil”… Tja, van je familie moet je het hebben. Wellicht zit er een heksje-heksje in ons allen?! Aangezien ik niet in de wieg ben gelegd voor kwebbelen houd ik met alles rekening. Ook dat ze boos doet tegen mij. Ik vergeef het haar op voorhand.

Ook in de afgelopen periode was er van alles mis met moeder. Ze viel wederom uit bed, ze bleef mokken en cofabuleerde erop los. Zo moest ze met de trein mee en haar dochters moesten haar naar het station brengen. Opschieten, anders zou ze die trein missen! Nou, wij missen onze (vroegere) moeder ook...

De dag erop vroeg ze aan de verpleegster of zij haar badpak kon krijgen; ze ging zwemmen. Ik weet één ding zeker: dat kan ze niet. Als kind had ik regelmatig visioenen als ik met mijn ouders in de bus naar een nabijgelegen winkelcentrum reed, over een rijweg met daarnaast een rivier. Geen muurtje, geen vangrail, slechts een opstaand randje van vijf centimeter. Ik vroeg mij als kind tijdens iedere rit af wie ik zou moeten redden: mijn vader (die goed zwom), of mijn moeder die niet kon zwemmen...

Mijn moeders voormalige bejaardenwoning die ze tot eind 2014 met plezier bewoonde, werd inmiddels opgezegd. Aangezien ze daar niet terugkeert, krijgt de woning een nieuwe bestemming. Toen mijn zussen haar van dit feit op de hoogte stelden, werd ze kortademig en narrig. “Ik word er ziek van, jullie ook altijd!” We zijn het er inmiddels alledrie over eens dat we dergelijke details niet meer met haar moeten delen.

Tijdens een recent gesprek met de revalidatie-arts besloten mijn zussen dat onze moeder om de dag moet worden gewogen. Ze werd in de afgelopen weken namelijk erg mager en dat kan niet doorgaan. Ze krijgt inmiddels extra voeding. Men gaat tevens minderen met een bepaald medicijn in de hoop dat ze een beetje kracht in haar benen terugkrijgt om kort te staan; dat zou bepaalde zorgtaken gemakkelijker maken. Ik ben benieuwd wie en wat ik aantref. Wordt vervolgd!