Temple Town

Je zult het al wel hebben begrepen: een goede internetverbinding is hier ver te zoeken. Bloggen is een zegen als je het overal en altijd kunt doen maar een vloek als dat niet zo is. Terwijl er zoveel valt te melden! 

Bloggen over iets dat je dagen geleden zag en meemaakte, voelt als oud nieuws of een versleten mop vertellen. Boring. Van Myanmar en de stad Bagan kun je dat geenszins zeggen al zijn ze beiden eeuwenoud.

Ik kan het niet vaak genoeg schrijven: dit land is een bezoek zeer waard. Het was een goede beslissing het nu te bezoeken, dat beaamt zelfs mijn liefje. Tot voor kort zei ze expliciet tegen iedereen die het wilde horen, dat dit mijn landenkeuze was (niet de hare). Gisteren zei ze mij voor het eerst dat ze heel blij is deze reis thans met mij te maken. Dat was na een dag op het Inle-meer maar daar kom ik zo op terug.

De lokale bevolking grijpt je bij de kladden en laat je niet meer los. Mensen zijn oprecht, open en enthousiast; of het nu gaat om een klein kind, een landarbeider of een groepje vrouwen op de markt. Je hoeft zelf maar te glimlachen en je ontvangt een lach of een waarderend gebaar van iemand terug. Ze raken je zelfs aan en dat is wel heel bijzonder. Ik kan mij niet herinneren wanneer ik dat voor de eerste keer in Azië ervoer maar Myanmarezen hebben ze het nog. Van top tot teen. Als je dat aan den lijve wilt ervaren, moet je hier in de komende drie jaar naar toe. Daarna valt hun fijne houding jegens toeristen niet te garanderen.

Na Mandalay reisden we met de bus naar Bagan. Deze eeuwen oude stad werd eerder dit jaar wereldnieuws toen een grote aardbeving enkele boeddhistische tempels deels vernielde. Sommige van die tempels stammen uit de 9e eeuw, velen dateren van de 11e of 12e eeuw. 
Het is Buddha Galore! 

Oorspronkelijk stonden hier 10.000 pagodes en andere, aan het boeddhisme gerelateerde gebouwen, nu zijn het er nog 2.200. Ga er maar aan staan. Wij bezochten er 11… maar wel heel bijzondere. Daar rondlopend, deed het mij sterk denken aan ons bezoek aan Angkor Wat in Cambodja. Overal waar je kijkt, zie je tempels en stoepa’s. Ik denk dat we misschien wel honderd tempels passeerden. Mensen zonder hoogtevrees maken een ballonvaart boven het uitgestrekte gebied en dat moet een heel fraai gezicht zijn. Je moet zo’n tochtje wel maanden van tevoren reserveren, heb ik begrepen.

Veel toeristen staan voor dag en dauw op om de zonsopgang over de tempels te aanschouwen. Wij niet. De foto hiernaast is dan ook niet van eigen hand. Dat vroege opstaan zou ik tot voor kort ook hebben gedaan... Wij vertrokken echter pas rond 10 uur uit het hotel en hielden een 8-urige werkdag aan. 
Mensen huren fietsen of een paard en wagen en trekken erop uit, met of zonder gids. Wij niet. Wij huurden een auto met chauffeur, lieten ons voor of in de buurt van de tempel naar keuze afzetten en gingen te voet verder. Dat rustige schema is vooral ingegeven door de sneue heup die tijdens deze reis behoorlijk opspeelt. (Als ik één ding leerde, is het dat een nieuwe heup onafwendbaar is. Ook daarop kom ik terug in een toekomstige blog.)

Op een van die dagen zetten mijn liefje en ik 12.000 stappen, grotendeels op blote voeten. Voor die gelegenheid schaften we een soort broek-longhi met elastieken boord aan zodat je niets hoefde te knopen. De keren dat mijn liefje in een tempel haar omslagdoek verloor (tot hilariteit van de omstanders), is niet op de vingers van een hand te tellen dus Tom Poes verzon een list. We kochten een ingetogen gewaad dat we over de bermuda droegen, dat de knieën netjes bedekt en toch luchtig is.

Sommige tempels en pagodes stonden in de steigers, vanwege gepland en ongepland onderhoud. De eeuwenoude fresco’s en de beelden van Lord Buddha in alle soorten en maten waren een lust voor het oog. Het hotel met zwembad was een comfortabele afsluiting van doorgaans stoffige, vermoeiende maar zeer mooie dagen. Later vandaag ga ik op zoek naar een plek met sterk wifi zodat ik het webalbum kan bijwerken. Tja. Ondanks alles blijft reisbloggen verslavend.