De regelmatige lezer weet dat ik mijn webalbums, die ik vroeger met
Picasa samenstelde en online zette, erg mis. Google stopte de ontwikkeling en
het onderhoud van Picasa, daarmee verdwenen mijn webalbums ongewild van mijn
blog, als sneeuw voor de zon. De functionaliteit om ze als fotograferende
blogger realtime te tonen, kreeg ik (nog) niet terug van Google. Shame on them!
Ik blijf reisfoto’s naar het web opladen met Google Photos, al was het
maar als backup. Het programma heeft een assistent die regelmatig met verrassingen
op de proppen komt. Zo stileert het foto’s en worden collage’s en films
automatisch aangemaakt. Twee filmpjes van 30 seconden waren getiteld ‘Wat worden
ze snel groot’. Damai en Yuda spelen ieder hun eigen hoofdrol, van baby tot nu,
met een toepasselijk akoestisch deuntje eronder… Ik laat mij graag verrassen
door eigen foto’s maar het voelt alsof Big Brother mij in de gaten houdt!
Een mens is nooit te oud om te leren en kennelijk ook niet te jong. We
gingen een avondje uit eten met Elsa en de mannetjes en mijn liefje vroeg
voorafgaand aan kok Ayu of haar kleinkind Julia dan ook aanwezig kon zijn. Zij
zou op het schooltje van Damai zitten en zijn vriendinnetje zijn. Wij kwamen
aan en Julia was er inderdaad - met haar 3-jarige zusje. We trokken stoelen bij
en zetten Damai en haar aan dezelfde zijde van de tafel. Zij klapte dicht als
een oester, hij had alleen nog maar belangstelling voor het menu. Tja, de
liefde van een man(netje) gaat door de maag.
Op enig moment maakte grote broer Yuda het gebaar waarbij je met twee
handen een hart vormt. Hij keek zijn broertje aan en zei mierzoet ‘romantis’...
Iedereen aan tafel schoot in de lach! Daarna werd de sfeer veel losser. Julia
blijkt al lang niet meer op de kleuterschool van Damai te zitten. Ze zit op de
langere school en zou de dag erna 8 jaar worden. Ik zag Yuda opveren bij die
leeftijd. Ze komt daarmee immers in zijn interessegebied te liggen?! Er werd
over en weer geflirt door het jonge grut. Dit contact met de kids houdt ons
jong.
Diezelfde avond leerden mijn liefje en ik over Julia Perez, naar verluidt
een Indonesische celebrity. Het viel ons op dat de mannetjes lacherig over
haar deden; ze giechelden wat af. Yuda wist mij te vertellen dat Julia P.
kanker heeft. Elsa meldde waaraan: cervix. Sinds 2014 blijkt ze te lijden aan
baarmoederhalskanker. De volgende morgen vroeg ik hier aan restaurantmanager annex
barrista Annie waarom er zo wordt gegiecheld door mannen als het om JuPe gaat. Met een grote lach op haar
gezicht antwoordde ze “she is
hot. Not only for men, also for women.” Daar moest ik het mijne van
weten. “Hot? Hoe zeg je dat in Bahasa Indonesia?” Seksi, dus.
Dit weet ik inmiddels van Julia Perez: zij mag de naam van haar Franse
ex-echtgenoot niet meer dragen, of straffe van € 100.000 boete per jaar. Toen
ze de mijlpaal van 1 miljoen volgers op Facebook bereikte, paaldanste ze (zoals
beloofd) schaars gekleed op een van de grote pleinen van Jakarta, haar
geboorteplaats. Ze houdt van ayam goreng. Ze is vertegenwoordiger van Indonesië’s grootste
condoomfabrikant DKT. Ze is ambassadrice van het nationale AIDS-fonds waarbij ze
voorlichting geeft aan vrouwen en kinderen over veilig vrijen. Ze heeft
politieke aspiraties. Ze heeft het regelmatig aan de stok met islamitische
hardliners in haar land. Ik vind haar oké!
Eerder deze week las ik dat de baarmoederhalskanker waaraan zij lijdt,
inmiddels stadium IV bereikte en dat is erg slecht nieuws voor deze actrice en
zangeres. Het kwaad zaaide uit naar andere delen van haar lichaam en ze blijkt
onbehandelbaar te zijn geworden. Annie wist mij te vertellen dat ze bovendien door alle
medische behandelingen in het buitenland failliet ging. Kasian.
In Indonesië blijkt het de meest voorkomende kankersoort onder vrouwen. Voor
vele soorten kanker geldt dat het in ontwikkelingslanden -zoals Indonesië-
doorgaans te laat wordt ontdekt waardoor overlevingskansen drastisch afnemen.
In Nederland stierven in 2015 207 vrouwen aan baarmoederhalskanker (voorlopige
CBS Statline-cijfers 2016); meer dan ik verwachtte. Circa 60% van de vrouwen
leeft nog, tien jaar na de diagnose. Voor de 36-jarige, levenslustige Jupe is
het een triest verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten