No love sincerer?

“Er is geen oprechtere liefde dan die voor eten”, zei de Ierse toneelschrijver en polemist George Bernard Shaw ooit. Daarmee ben ik het bijna eens... Wat voor mij wel als een paal boven water staat, is dat ik als smulpaap en amateurkok toch minstens één foodblog uit Bali moet schrijven.

Reizen is verslavend en dat is Aziatisch eten ook, wat mij betreft. Maanden achtereen in restaurants eten zonder dik te worden, is echter geen sinecure. Mijn liefje en ik doen het niet slecht. 

Voor de lunch kiezen we doorgaans soep. De gemiddelde prijs voor een lunch voor twee is €6, inclusief een biertje voor mijn liefje. Groentensoep, tomatensoep, chicken-noodlesoep en Elsa’s soto ayam zijn onze favorieten. De foto werd genomen door Jenny, Elsa’s oudste zus, lunchend op het terras van hun nieuwe huis. Zij had zelfs een glaasje rosé voor mij in huis! Het is boeiend om hen te volgen in de volgende stap in hun leven, richting Balinese middenklasse. 

's Avonds is onze maaltijd substantiëler. Dan eten we nasi goreng met groenten, curry met zeevruchten, gado-gado met tofu, filet van de vis-van-de-dag, krokant gebakken tahu met pepertjes, saté van kip, varken of garnaal, en dergelijke. Het smaakt allemaal opperbest. Het is de fles wijn die het relatief duur maakt: een diner komt hier dan gemiddeld uit op €6 per persoon (inclusief het eeuwige biertje voor mijn liefje). Elsa vertelde ons dat zij en haar zonen eenmaal per week kip eten. Als de mannetjes bij ons zijn, is het telkens ‘vleesfees’; ayam goreng en hotdog zijn hun favorieten. Alleen al daarom gaan ze ons missen…

In de Jakarta Post las ik recent over de Javaanse kunstenaar Alam Taslim. Hij studeerde Productontwerp aan de Sepuluh Nopember Institute of Technology in Surabaya. In 2015 vond hij inspiratie in een omgevallen bowl bamisoep. Dat is het troosteten van menig Indonesiër. Zo ontstond het vriendelijke monster Igor. Inmiddels verhuisde Taslim naar Bali om zijn creatie verder vorm te geven. Hij had het idee dat hij daar beter ‘het Igor-universum’ kon uitbouwen. Die stap legde hem geen windeieren. In korte tijd werden zijn Igor t-shirts een alom geliefd kledingstuk. Hij ontving online-bestellingen uit Australië, de Verenigde Staten, Nederland en Spanje. Inmiddels bestaat er zelfs een Balinese Igor op de surfplank. De shirts zijn nu ook te koop in een boutiek in het chique Seminyak (ik ga op zoek).

Het is hier thans mangoseizoen en elke dag genieten van deze goudgele, sappige vrucht. Het zit bomvol anti-oxidanten en dat woord kunnen we nóg serieuzer nemen. Als je mij vraagt iets te noemen dat ons verblijf in dit resort karakteriseert dan zijn het de knallen wanneer rijpe mango’s uit bomen op de daken vielen! Maria, mijn liefje’s lokale dealer, vond rijpe mangistans voor ons, al is het hoogseizoen voor deze supergezonde vrucht voorbij. Ook zij zijn een bron van vitaminen en anti-oxidanten.

De doeriancakejes die Elsa mij voor aankomst beloofde, werden een groot sukses. De doos werd gedeeld met Ibu Tini en Yuda. Die lekkernij is niet aan mijn liefje besteed. Zij kan de geur van de vrucht niet verdragen. De zus van Australische Richard (echtgenoot van Tini) proefde en hapje en vond dat het naar ‘vomit’ smaakte. Tja. Bij doerian is er geen tussenweg: je haat dat tropische fruit of je bent er dol op. Elsa gaf mij tevens een voorraad ‘daun jeruk’ voor thuis. Dat zijn limoenblaadjes die soepen met een Aziatisch tintje een heerlijke, frisse smaak geven, zowel vers als gedroogd. Ik hoop dat de zak met blaadjes in mijn reistas niet tot verdachtmakingen leidt.

Kokkie Ayu geeft hier op zaterdagochtend kookles in haar nieuwe eethuis. Het is leuk om te zien dat ook zij haar skills en passie met derden wenst te delen. Ayu’s Warung is op Tripadvisor al lange tijd het beste restaurant van Lovina en mijn liefje -reviewer- houdt dat met plezier in stand. Volgens de regels mag een restaurant slechts eenmaal per maand worden beoordeeld terwijl wij er minstens zeven keer per week eten (lunch of diner). Ayu neemt de deelnemers aan haar kookles om 7 uur 's ochends mee naar de lokale markt waarna uitleg over de ingrediënten volgt. Het koken kan daarna beginnen. Mijn liefje vroeg mij of ik zin had om een les van haar te volgen. Niet meer... Vijf jaar lang keek ik over de schouders van kookprinses Elsa mee. Het maakte mij geen volleerd bereider van Aziatische gerechten maar ik fluit inmiddels een aardig deuntje mee. Tenminste tweemaal per week kook ik Aziatisch op het Spaanse honk. Een groot deel van de kruidenkast is gevuld met specerijen uit deze regio. Gember, knoflook en sjalot zijn basisbestanddelen in eigen keuken.

Onlangs zag ik hier de finale van mijn favoriete kookprogramma, Masterchef Australia 2016. Down Under eindigde het programma in juli, op de Nederlandse tv vond de finale vijf maanden later plaats. Mede-fan Bernadette meldde mij vanuit het koude Belanda dat de finale op de twee daaropvolgende dagen zou worden vertoond. Dat was voor mij het sein om de laatste episodes op de iPad te gaan bekijken.

Matt Sinclair kwam in de finale tegenover Elena Duggan te staan. Tijdens de halve finale hoorde ik haar zeggen dat ze Hollandse en Indonesische roots heeft; haar Nederlandse opa trouwde met een Indonesische vrouw. Uit respect voor haar grootouders maakte ze Apple – Cheese – Bickies: groene appelsorbet, venkel- en appelgel, gepekelde appeljulienne, venkelcaramel, mousse van geitenkaas en flinterdunne speculaasjes. Die afkomst bleek de reden waarom Willy & Max haar ontmoetten tijdens hun recente koninklijke staatsbezoek Down Under! Online las ik dat runner-up Matt sinds september zijn felbegeerde foodtruck heeft in Brisbane (Hamilton East Street Markets), genaamd Ten Piece Cutlery. De GoodFood-sectie van de Sydney Morning Herald was laaiend enthousiast over zijn gerechten en dat is een prestatie van niveau.

We zijn hier vandaag op de kop af een maand. Na vertrek uit Bali maken we een korte stop in Kuala Lumpur waar ik onder andere uitkijk naar gestoomde ‘natte’ dim sum met truffel in Paviljoen Bukit Bintang. Ook in de daaropvolgende bestemming (Myanmar) staan ons ongetwijfeld culinaire verrassingen te wachten.