Happy & sad

Afgelopen week vond er wederom een zwemcompetitie plaats in Noord-Bali. Onze mannetjes Yuda en Damai zwemmen goed maar het blijft spannend. De beste wint immers niet altijd. De oudste deed vorig jaar voor het eerst mee en plaatste zich als derde op een van zijn afstanden. Wij juichten op afstand. Zijn tijd bleek echter onvoldoende goed om in de prijzen te vallen. Hij was ontroostbaar. Dat kon ik niet verdragen en daarom kochten we vorig jaar in Spanje een fraaie zwembokaal waarin we zijn naam lieten graveren. Afgelopen december racete ik tegen hem in het grote zwembad van het resort waarin wij destijds verbleven. Hij won. Natuurlijk won hij! Hij was verguld met zijn eigen Dolfijnenbeker. Zijn broertje had het nakijken, al mocht hij het ding wel even vasthouden. 

In de aanloop naar deze wedstrijd ontvingen we foto’s van poserende mannetjes. Ik zie dat ze meer en meer zwemmers worden. Er zijn twee sixpacks in de maak, spieren ontwikkelen zich in hun bovenlichaam, schouders waaieren inmiddels ietsiepietsie uit. Ze zijn trots op hun groeiende sportlichamen. Damai (7) is de beste zwemmer van de club, in de jongste categorie. Hij maakte volgens zijn moeder grote kans om een prijs te winnen. Dat was de understatement van het weekend. Hij won namelijk twee gouden en een zilveren bokaal. Hij won op alle afstanden waaraan hij meedeed: schoolslag, vlinderslag en borstcrawl. Knap, hoor. We ontvingen een foto van het mannetje op het hoogste podium. Hij onderging de eer zo te zien gelaten. We waren trots op onze mini-Van den Hoogenband!

Yuda won niets tijdens dit toernooi, hij bleef wederom met lege handen staan. Toen ik dat las, voelde ik een knoop in mijn maag draaien. Hij begon relatief laat met zwemmen bij deze club en zit als 10-jarige in de pool met 12-plussers. Goed beschouwd, heeft hij nauwelijks kans op een prijs. Alhoewel hij een heel goede zwemmer is, is hij tegelijkertijd iel voor zijn leeftijd. Ik zag de jongens in zijn groep tijdens een zwemtraining: groot, gespierd en al jarenlang lid van de club. Het idee dat Yuda weinig kans maakt op een prijs maakte mij verdrietig. Ik vind het zó sneu voor hem! (Ik voel al mijn hele leven compassie voor verliezers, wie en waarin dan ook.) Ook mijn liefje is dol op Yuda dus we spraken hem bemoedigend toe en kregen een waarderend berichtje terug. Waarschijnlijk zit de goeierd er zelf niet al te lang mee. 

Het was sowieso een onstuimig weekend. We hadden hier te maken met stormkracht 7 uit het noordwesten. De zonneschermen van de buurvrouw klapperden dat het een aard had, onze lamp op het boventerras zwiepte in de wind. Desalniettemin lieten de merel en de hop zich van hun beste kant horen. De lente zit in de lucht, de bloembollen in de voortuin lopen uit maar koning Winter weet van geen wijken. Alhoewel we beiden nog niet 100% zijn bekomen van een fikse verkoudheid, wandelden we langs het strand. De zee was prachtig. Op zondag zaten er zelfs zonnebadende mensen -half ontkleed- op het strand terwijl wij in windjack en fleecetrui liepen.

Illustratie: Taber Calderon

Elsa vertelde ons dit weekend ook dat er een derde baby in aankomst is. Die uitbreiding verliep niet helemaal volgens plan maar het kind is welkom. Dat wordt dus een nakomertje en daar weet ik alles van. Mijn liefje weet het ook maar vanuit een ander perspectief. Zij moest als oudste, puberend kind tegen haar zin op een babyzusje passen… Tja. Zij en ik verheugen ons op een nieuwe Balineesje in de familie, al zijn ze nu al een mooi gezin. De pret wordt gedrukt omdat Elsa zich ziek, zwak en misselijk voelt. We kennen dit verschijnsel van haar eerdere zwangerschappen. Toen zij zwanger was van Yuda was ze slechts twee aangesloten weken misselijk. Die baby bleek dan ook een zeer gemakkelijk ventje. Bij Damai duurde haar onwelzijn aanzienlijk langer; hij is dan ook meer een handenbinder. Het is niet te hopen dat de derde baby van de overtreffende trap is. Elsa voelt zich momenteel tè ziek om naar haar werk te gaan en dat is niets voor haar. Ze was ook niet van de partij tijdens de zwemwedstrijd.

Ketut ging nog niet aan de slag aan boord van een Amerikaans cruiseschip. Hij zorgt goed voor haar, helpt in de huishouding en bereidde kippensoep voor haar, om aan te sterken. Naar verluidt, voelt ze weerzin tegen eten. Hij was tweemaal niet aanwezig bij de geboorte van zijn kind. Hoe zal dat hem deze keer vergaan? Als alles naar wens verloopt, zal nummer 3 eind 2018 worden geboren. (En dat terwijl wij dit jaar een bezoek overslaan…) De beide jongens zijn eveneens op de hoogte van het feit dat er een broertje of zusje in de maak is. Volgens hun moeder zijn zij ook blij. Yuda was allerliefst toen hij wist dat er een tweede baby aankwam. Ik zag hem vaak een kus drukken op de uitpuilende buik van zijn moeder. Die knuffels geeft hij nog steeds.

Wij maakten destijds de gekste dingen mee. Zo kwam Elsa op een dag naar haar werk (onze villa) met het verhaal dat ze ongetwijfeld een jongen zou krijgen. Ze was namelijk tegen een koe aan gereden… Er zijn nog veel meer Indonesische bakerpraatjes. Zo mag de aanstaande moeder tijdens de zwangerschap niet in de opening van een deur gaan zitten. Bijgeloof zegt dat dit een moeilijke bevalling tot gevolg kan hebben. Tijdens de bevalling dienen kasten en ramen open te worden gezet, opdat de geboorte gemakkelijk verloopt. Nu is Elsa een ontwikkelde en moderne vrouw maar dit soort gedachten gaat ongetwijfeld weleens door haar hoofd. 
Men gelooft in heel Indonesië dat je geen babykleertjes moet kopen voor de geboorte want dat brengt ongeluk. In de zevende maand van de zwangerschap wordt in Bali een ceremonie (Tingkeban) gehouden om moeder en kind te beschermen. De placenta wordt na de geboorte niet weggegooid maar begraven. En de voetjes van een Balinese baby mogen in de eerste drie maanden niet de grond raken. Volgens Hindoes staat het kind nog in contact met de geesteswereld en heeft het tijd nodig om in de mensenwereld te aarden.

Elsa bleek overigens gelijk te krijgen met haar koe: haar tweede baby was inderdaad een jongetje. Stiekem hoopt ze nu op een meisje om het gezin te completeren maar wij, witte surrogaatoma’s, hopen vooral op een gezonde baby. We gaan het op de voet volgen. Een ding weet ik zeker: de nieuweling krijgt geweldige broers.