Hervonden liefde

Vroeger was ik een enorme filmfan; ik ging graag naar de bios. Als kind zag ik The Sound of Music minstens tien keer in een Haagse bioscoop, met en zonder mijn ouders. Ooit kocht ik een ‘kaartje nekkramp’ omdat ik dacht het dan beter te kunnen zien; daarna nooit meer. Voortaan zaten we achterin de zaal. En bij voorkeur op de hoek van een rij. Op een van mijn verjaardagen nam ik vriendinnetjes en vriendjes mee naar deze film. Geen idee of zij dat leuk vonden maar de jarige had het naar haar zin! Ik zong van begin tot einde mee. Als ik de  beginklanken van een lied nu hoor, schiet het gehele repertoire mij weer te binnen. De traktatie van frietjes mèt maakte daarna veel goed, vermoed ik.

Later werd ik vaste klant van filmhuizen in Delft, Den Haag en Amsterdam. Werkelijk al mijn vriendinnen hielden van films; we gingen vaak naar de bios. Als student in de hoofdstad had ik bovendien een maandagabonnement waarmee je op die dag met grote korting naar de reguliere bios kon om de laatste films te zien. Ook mijn liefje houdt van de bioscoop. Dat hebben we met elkaar gemeen. We woonden nooit in een stadshart maar wel op bus- of fietsafstand van een stadscentrum dus het was gemakkelijk om te gaan. Toen we in Engeland woonden, ging we regelmatig op zaterdag of zondag naar The Movies. We woonden wederom niet ver van een stad en combineerden bioscoopbezoek met een etentje. Sweet memories.

De kentering kwam toen we permanent naar Spanje verhuisden (2005). Hier gingen we tot dusver nooit naar de bioscoop. Studentensteden als Alicante, Cartagena en Murcia hebben vanzelfsprekend bioscopen maar die liggen op 30 à 40 minuten uur rijden van ons huis. Dan is bioscoopbezoek een serieuze onderneming. Toen we in Bali gingen wonen, zag ik alleen nog films in het vliegtuig ernaar toe! In de beginjaren in Spanje waren er naar mijn weten geen bioscopen waar ze films in de oorspronkelijke taal vertoonden. Mijn Spaans was destijds niet goed genoeg om volop van een Spaanse film te genieten en aan nasynchronisatie had ik een hekel. Ik miste bioscoopbezoek aanvankelijk maar het werd een luxeprobleem. Dat gemis wende.Welnu, dat is niet langer nodig. Joehoe!

Onze eigen stad heeft in de zomer een openluchtbioscoop en een filmhuis met uitsluitend Spaanse producties. Daar kunnen we op de fiets naartoe, als we willen! Onlangs (her)ontdekten we een bioscoop in de omgeving die films in hun oorspronkelijke taal vertoont. Ik herinner mij dat onze Engelse kapper Lee eerder daarover sprak maar die boodschap bleef niet hangen. Nu wel. Dat komt waarschijnlijk omdat we dicht bij die plek gingen wonen. Het gaat om Cine Las Velas (bioscoop De zeilen) in Las Alcázares, op een kwartiertje rijden van ons huis. Elk dinsdag en zaterdag worden daar films in oorspronkelijke taal vertoond. Op andere dagen vertonen ze Spaanstalige films. 

Ik ging gisteren voor de eerste keer naar de bios in Spanje en dat werd een memorabele ervaring. Mijn idee was om daar ‘The Shape of Water’ te gaan zien, de film die Oscars won voor de beste film, beste regisseur en beste actrice terwijl ook design en muziek in de prijzen viel. Dat liep echter anders af. Ik had mij kennelijk vergist in de tijd… die film draaide pas twee uur later. De Spaanse vrouw aan de balie had met mij te doen. Ik was niet voor één gat te vangen en kocht een kaartje voor de film ‘I, Tonya’ waarvan ik eerder een trailer zag. Het is een biografische sportfilm met veel ironie en een ongebruikelijke aanpak.

Het bleek een bijzondere film, die een Oscar won voor best supporting actress. De prijs viel te beurt aan de vrouw die de ongelofelijk nare moeder van de schaatser, LaVona Golden, speelt. Dit waargebeurde verhaal gaat over de Amerikaanse kunstrijdster Tonya Harding die van zeer arme afkomst is (white trash). Haar ouders scheiden, er is weinig liefde en aandacht voor het kind. Ze wordt als 4-jarige-met-aanleg door haar ketting rokende en aan drank verslaafde moeder op de ijsbaan gedumpt.

Tonya gedraagt zich anders, kleedt zich anders, spreekt anders, ijsdanst op andere muziek. Ze is niet bepaald een all-American Girl. Ze trouwt jong, met een waardeloze vent die haar mishandelt. Desondanks heeft Tonya één doel voor ogen: de beste kunstrijdster van Amerika worden en haar land vertegenwoordigen op de Olympische Spelen. Alhoewel ze de eerste is die een driedubbele axel op het ijs uitvoert, wordt ze niet op waarde geschat en dat zet kwaad bloed. Omdat ze is wie ze is.

De echte Harding werd uiteindelijk wereldberucht omdat ze medeplichtig werd bevonden aan de aanval op haar concurrente Nancy Kerrigan. Haar echtgenoot kreeg gevangenisstraf voor de opdracht die hij zou hebben gegeven om Kerrigan aan te vallen (haar knie werd met een ijzeren staaf gebroken). Harding zei in de rechtbank van niets te weten maar moest toch boeten: ze mocht nooit meer meedoen aan een officieel kunstschaatstoernooi -haar zwaarste straf. Ze moest destijds tevens een fikse geldboete betalen die zou worden geschonken aan de Amerikaanse Paralympics-ploeg en honderden uren sociale dienstplicht vervullen.

Deze film is een zogenaamde faux-documentaire (‘mocumentaire’); het heeft wel de vorm maar niet de inhoud. Je zou het ook een zwarte komedie kunnen noemen, die tegelijkertijd een lach en een traan oproept. Ik was niet de enige in de zaal die op het ene moment haar adem inhield en het volgende moment in lachen uitbarstte. De film ‘I, Tonya’ is een aanrader!

Cine Las Velas is dat ook. We keken er met 25 bezoekers naar, in een van de (zes) kleine zalen van de bioscoop. Ik was de jongste in het publiek, zat lekker op de hoek van een rij. Voor mij streken twee Spaanse vrouwen neer. Een Engelstalige film als deze heeft Spaanse ondertiteling dus naar de bios gaan, is nog leerzaam ook. Zeker als je variaties op het F-woord en aanverwant idioom wilt leren. De stoelen zijn comfortabel, met veel beenruimte. Ik vond het echter jammer dat de stoel naast mij leeg bleef… Mijn liefje is al vijf dagen in de lappenmand. Ze kreeg last van hoofdpijn, een zere keel, hoesten, koorts en slapeloosheid. De meeste uren bracht ze tot nu in bed door. Haar gemiddelde slaap per nacht ligt nu op iets meer dan twee uur. Kasian. Ik voel mij weer een beetje zuster Clivia. De volgende film gaan we zeker samen zien. Bioscoopbezoek is terug in mijn leven.