Down en Under

Al zes maanden bewaar ik deze foto in een album. Ik nam mij voor er een keer over te bloggen. Het is werk van cabaretière Celeste Barber (onderin). Vorige week bladerde ik weer eens door pagina’s van ‘Bored Panda’ toen ik een nieuwe fotoserie van deze Australische zag. Ik moet er telkens om lachen, haar foto’s zijn hilarisch! Het zijn reacties op het glitter- & glamour-beeld dat mensen op Instagram van zichzelf schetsen. 
Barber trekt een lange neus naar online fashionistas en andere modepopjes. Alles ziet er bij hen gelikt uit, elke oneffenheid wordt weggePhotoshopt. Bij haar niet. Te grote onderbroeken, een uitdijend lichaam, moeizame poses, vaak op grauwe locaties… Het feit dat ze een badpak draagt op die witte huid, geen gespierde rug heeft, dat zij niet hangt maar ligt... En dan haar sneue spreidstand?! Ik ben fan van deze Anti-IT Girl! Girlpower maar dan op heel eigen wijze. Girls with dreams become women with vision. Enkele jaren geleden was ze finaliste in een Australische comedy-wedstrijd. Deze nuchtere moeder van drie kinderen is inmiddels zó beroemd buiten de landsgrenzen dat ze in november en december van dit jaar door de Verenigde Staten gaat touren met een show.

Afgelopen week ontvingen we een app van de Australiërs die we tijdens ons recente bezoek aan Noord-Bali leerden kennen en met wie we een avondje uit gingen in Zuid-Bali. Zij nodigden ons destijds uit voor een verblijf in hun (ruime) huis in een kustplaats in West-Australië, een van de mooiste staten van het land. Clem vroeg of we al plannen hadden om hun kant uit te komen? En zouden we later dit jaar weer naar Bali gaan? “No, not this year”. Ik stuurde wel een reden mee: we zijn een reis naar Zuid-Amerika aan het plannen.

Deze week kwam ook het langverwachte bericht uit dat mijn favoriete kookprogramma op de Nederlandse tv weer van start gaat: Masterchef Australië 2018. Deze jaargang gaat op 10 september om 19:35 uur beginnen op NET5. Mis het niet! (En mocht dat toch gebeuren dan kun je de herhaling van de avonduitzending de volgende middag om 16:00 uur op hetzelfde net zien.)

Australië bezochten mijn liefje en ik al vele malen, het is een van onze favoriete reisbestemmingen. De prachtige kusten, wondere onderwaterwereld (totdat koraalbleking grootschalig toesloeg), bijzondere dieren ter land, ter zee en in de lucht, landschappen die eindeloos voortrollen, de ontspannen manier van leven: het land van Oz heeft het allemaal!

Dit immense eiland aan de andere kant van de wereld was in de afgelopen week veel in het wereldnieuws vanwege een interne machtstrijd in de regerende Republikeinse partij. De partijleider en premier van het land, Malcolm Turnbull, werd door rivalen binnen zijn eigen partij afgezet. Collega’s stootten een dolk in zijn rug. Turnbull verlaat de politiek definitief. Aftreden deed ook vice-premier Julie Bishop die graag partijleider en premier had willen worden. Ook haar werd tijdens een stemming beentje gelicht. Deze gematigde politica ontving ooit als minister van Buitenlandse Zaken een belangrijke Hollandse oorkonde voor haar inzet van de berechtiging van daders van de MH17-ramp, waarbij heel veel Nederlanders en enkele Australiërs omkwamen. 

Turnbulls opvolger, de 50-jarige Scott Morrison -in de wandelgangen “ScoMo” genoemd-, blijkt een evangelist te zijn dus het is te verwachten dat het toch al conservatieve land, geregeerd door een centrum-rechtse partij, qua politiek verder naar rechts zal opschuiven. Ik ben geen aanhanger van het rechtse/conservatieve/Republikeinse gedachtengoed maar het was onder Turnbull dat het homohuwelijk mogelijk werd na een jarenlange strijd. (De vreselijke Tony Abbott, broer van een potteuze zus, hield het lang tegen. Hij zou ook de initiator van bovenstaande broedermoord zijn.) Zijn laatste voorstel voor strengere klimaatgerelateerde regels luidde zijn politieke einde in. ScoMo is de zevende premier in tien jaar tijd. 

Ook las ik op 30 augustus in de Britse krant The Guardian een kritische open brief van een Australische vrouwelijke parlementariër over machismo in de politiek. De kop van het artikel luidt: “Politics in Australia has a woman problem”. Julia Banks, een MP van de oppositiepartij, is het bullying en de intimidatie van mannelijke collega’s zo zat dat ze opstapt. Een collega van haar eigen partij verweet haar het weglopen; ze zou de klappen juist moeten opvangen. Tja. Dergelijke gedragingen van mannelijke collega’s zijn in alle politieke partijen schering en inslag, zo stelt collega Sarah Hanson-Young, senator voor South Australia voor de Groenen, in het betreffende artikel.

“Politics in Australia has a women’s problem and it’s gotten worse. As the level of hyper-partisanship has grown, so too has the level of ugliness in politics. Bullying and intimidation have all but normalised, and women continue to cop the brunt of it.” Hanson-Young stelde het gedrag van wat zij “The Canberra Boys Club” noemt in juli jongstleden al aan de kaak. (In Canberra zetelt het parlement van Australië.) 

Dat mede-politica Banks de handdoek in de ring gooit, vindt zij zeer begrijpelijk. Hoezo zou zij dit soort machismo langer moeten tolereren? Bullebakken die dit gedrag vertonen èn verdedigen, moeten publiekelijk ter verantwoording worden geroepen en hard worden aangepakt. De stilte over het onderwerp moet worden doorbroken, de macho-cultuur in de Australische politiek moet veranderen. Zij zijn het die de partij, welke dan ook, moeten verlaten en niet de vrouwen die het moeten ondergaan. Hanson-Young stelt dat, als er meer vrouwen in de politiek actief zouden zijn, die cultuur vanzelf zou veranderen. Daarme ben ik het eens. 

Celeste Barber for president… Ozzie, ozzie, ozzie go-go-go!