History in the Making

Afgelopen zaterdag hadden we hier te maken  met ontstuimig weer, al viel er minder water en was er minder onweer dan voorspeld. We wachten hier al maandenlang op fikse buien. Voor eigen afkoeling en voor het land. Mijn liefje viert later deze week haar verjaardag en een van de kadootjes die ik voor haar kocht, was een regenmeter. Ze is namelijk Weervrouw Van De Familie. Zij is een fervent aanhanger van ‘Meten is Weten’ en dat steun ik graag.  

Tijdens een gesprek over de aanstaande regenbuien vroeg ze mij op de vrouw af of een pluviometer wellicht tot de verrassingen van dit jaar behoorde? Die vraag (die na mijn aanvankelijke stilte nogmaals werd gesteld) lachtte ik weg maar dat voelde toch een beetje als streng zijn tegen een lief kind dat netjes om een snoepje vraagt… Tja. De doos haalde ik uit de kast.

De meter die ik voor haar kocht, is van Duitse origine. Het is een degelijk, relatief groot ding. Eerdere gebruikers van het apparaat waren dik tevreden over de werking. Zaterdag zou er volgens haar collega's veel regen komen maar die neerslag zou verdampen bij de verwachte regenval van zondag. Voor die dag was namelijk een indrukwekkende 50 millimeter  neerslag voorzien. Welnu, op zaterdag viel ruim 5 millimeter, aldus de maatbeker; dat komt neer op 5 liter water per vierkante meter. Die middag gingen we dan ook feestelijk lunchen om de eerste serieuze bui van het seizoen te vieren.

Zondag begon met een dik wolkendek maar om 9:00 uur ’s ochtends piepte de zon alweer tevoorschijn. De voorafgaande nacht viel er niets in de maatbeker en dat bleef de hele dag zo, al regende het minstens zeven maal. De pluviometer bleef zo droog als het binnenland van Murcia! Arnon Grunberg, een van mijn favoriete Nederlandse auteurs, schreef als Hotelmens in zijn boek ‘Thuis ben je’ (2017) “waar de pret tegenvalt, moet je je aan de voorpret vastklampen.” Zoiets was het. We zwommen niet maar wandelden naar het strand waar de gele vlag wapperde, vanwege een tamelijk wilde zee. De hele dag roken we de zilte zee. Heerlijk. De regenmeter staat fier in de voortuin, wachtend op de eerste hoosbui.

Op zaterdagavond zaten mijn liefje en ik op de bank, wachtend op het moment waarop de Ocean Cleanup ‘System 001’ in Amerikaanse wateren zou worden gelanceerd. De livestream was op het geplande tijdstip in de lucht maar noch de laptop, noch de iPad toonden de beelden. Het enige apparaat dat zonder haperingen meewerkte, was de smartphone. Nu zal ik bepaald niet de enige zijn geweest die met interesse keek naar de live-uitzending maar van onze glasvezelkabel had ik meer verwacht. Het komt erop neer dat ik twee uur lang met de telefoon in mijn hand zat, iets wat ik niet wekelijks doe. (Ik heb namelijk geen eigen smartphone.) Mijn liefje en ik zaten hierdoor dichter naast elkaar dan gebruikelijk, knietjevrijend. Elluk nadeel hep se voordeel.

Deze manier van bankzitten was niet alleen gezellig, het werd ook een boeiende uitzending. Er waren twee Amerikaanse woordvoersters die commentaar leverden;  eentje in een studio aan wal, de ander aan boord van een kleine rubberboot. Boyan Slat stond op het dek van een soort ferry, omringd door nieuwsreporters. Hij ging niet met zijn (geestes)kind het grote water op want hij heeft kennelijk snel last van zeeziekte. Kasian.

In de uitzending zat ook een gesprek met de directeur Human Resources in Rotterdam. Ze heet Josée Meiners maar dat werd door de Amerikaanse op zijn Spaans uitgesproken. Het mocht de pret niet drukken. Gossee vertelde dat, sinds ze op een woonboot in Rotterdam woont, dagelijks plastic uit het water vist. Die combinatie van omstandigheden zorgde ervoor dat ze met sukses solliciteerde bij The Ocean Cleanup, de organisatie die inmiddels ruim 80 personeelsleden in dienst heeft. Ze kan nu varend naar haar werk want de organisatie verhuisde recent van Delft naar Rotterdam.

Daarna kwamen Lonneke Holierhook (COO), Arjen Tjallema (Technology Manager), Bart Buijsman (Project Engineer Assembly), Fedde Poppenk (Mechanical Engineer), Joel Jansen (Specialist Engineer), Reijnder de Feijter (Technical Superintendent), Matthias van Middendorp (Design Engineer) en nog een aantal personen met Oerhollandse voor- of achternamen aan het woord. Je kunt je een voorstelling maken van hoe die telkens werden verbasterd. Het was hilarisch maar dat mocht de trots niet drukken. Wat mij opviel was dat veel van de geïnterviewden de nadruk legden op de leerzaamheid van het project. De uitdrukking “steep learning curve” viel ettelijke malen en dat is begrijpelijk. The Ocean Cleanup ontwikkelde immers iets dat nooit eerder werd vervaardigd. Dit team is geschiedenis aan het schrijven. Wat schier onmogelijk leek, staat hopelijk op het punt om te gebeuren…

Foto: Ray Chavez (Bay Area News Group)

Twee uur later zagen kijkers het systeem, voortgetrokken door een schip van Maersk onder de iconische rode brug door gaan. Normaliter trekt het 500.000 kilo zware boorplatformen naar hun bestemming. De huidige vracht, een 600 meter lang buizencomplex met stabilisatoren en daarop een kapitaal aan sensoren en andere electronica, verlichting en camera’s gemonteerd was voor de kapitein en zijn bemanning een lading van heel nieuwe orde.

Onder de brug kwam Boyan Slat, oprichter en CEO van het bedrijf, zelf aan het woord. Hij vertelde dat de tests die in de komende twee weken op volle zee worden gedaan, van cruciaal belang zijn voor het welslagen van de verdere missie. De communicatiemiddelen die met 10.000 bouten (!) op de buizen zitten gemonteerd, sturen gegevens 24/7 via satellieten  naar het hoofdkantoor in Rotterdam waar alle data uiterst nauwkeurig en uitgebreid zullen worden geanalyseerd.

Na die testperiode stoomt Maersk met Wilson op naar de Great Pacific Garbage Patch. Die reis zal twee à drie weken in beslag nemen, afhankelijk van de weersomstandigheden. Slat vertelde onder andere wakker te liggen van hoe ‘Wilson’ -de bijnaam van System 001- het plastic uiteindelijk op de eindbestemming gaat samenbrengen. Blijft de kromming zijn werk doen? Blijft het scherm intact? Er zullen in de loop van de tijd nog 59 systemen volgen, ongetwijfeld met aanpassingen. Hij sloot af met zijn fantastische team te danken voor alle creativiteit, voor al het leren en inspireren.

Wordt vervolgd!