De regelmatige lezer las in mijn vorige blog dat het gisteren qua weer tegenzat toen wij Pan de Azucar bezochten. Letterlijk betekent die uitdrukking 'suikerbrood'. Ik zocht maar vond de herkomst van die naam niet. Wellicht verwijst het naar de vorm van de plaatselijke uitlopers van de Andes..? We keerden de volgende dag terug naar het nationaal park en troffen het in al zijn glorie aan. Happy! Omdat Google mij als blogger nu dwarszit en mij geen updates naar bestaande en nieuwe webalbums toestaat, maak ik hiervan een fotoblog.
Vanwege de overtollige zonneschijn reden we deze keer elke baai binnen. Er was daar veel te zien: heel grote kwallen (groter dan de voet van mijn liefje), een aangespoelde dode, jonge zeehond (nooit eerder gezien!), een kapel van een verdronken jongen. Hij bleek Jorge te heten. De oceaan is hier zeer onstuimig. Het strand waar die jongen waarschijnlijk verdronk, was inmiddels verboden gebied voor zwemmers. Toen ik jaren geleden in Vina te water ging, voelde het alsof ik in een droogtrommel terechtkwam. Nooit eerder zoiets heftig meegemaakt. Ik kroop op handen en voeten uit de branding. Zal ik nooit vergeten. Als ik er nu naar kijk, voel ik die zwempartij weer tot in mijn tenen. 
Over mijn tenen gesproken... Vandaag stak ik opnieuw mijn voeten in de branding van deze oceaan. Brrrrrrrr. Mijn tenen veranderden per direct in rozerode stokjes. Zelfs na tien minuten voelde het water nog niet prettig aan. Ik denk dat dit zeewater niet meer dan 15 graden Celsius is. Ik kan mij niet heugen wanneer ik voor het laatst waadde in water met zulke lage temperaturen!
Daarna was het tijd voor weer een rondgang door het droge deel op land van dit fascinerende Nationaal Park.
Morgen vroeg reizen mijn liefje en ik verder naar het noorden. Bestemming: Antofagasta. Ook die mijnwerkerstad, de derde van het land, ligt aan de kust. Dan bevinden we ons in het ‘Norte Grande’ van Chili, het Grote Noorden. Met nieuwe uitdagingen, nieuwe ervaringen. Tot de volgende blog!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten