Jeetje Mina!

Ik begin maar meteen met het slechte nieuws: sinds eergisteravond kan ik geen foto’s meer toevoegen aan mijn bestaande Google Photos webalbums die op mijn blog zijn te bezichtigen. Ook kan ik op de vertrouwde wijze geen nieuwe albums meer instellen. Je zult begrijpen dat mijn bui er in de afgelopen anderhalve dag niet op vooruit ging… Ik heb ook deze tegenvaller voor het moment geaccepteerd.

Eerst was er het drama van het fotobeheerprogramma Picasa en de bijbehorende Picasa-webalbums dat tot volle tevredenheid werkte maar door bedrijf Google werd gediscontinueerd. Tot mijn grote verdriet heeft datzelfde bedrijf nu zonder communicatie besloten dat ik en vele anderen niet meer handmatig vanaf een laptop foto’s in een digitaal album kunnen stoppen met Google Photos (de toenmalige opvolger van Picasa). Wat zitten ze toch te kloten (excusez-le-mot)! Nog even en ze beginnen ook aan Blogger te morrelen?!

Google geeft sinds kort de voorkeur aan Drive als opslagmedium voor foto’s, documenten en dergelijke en sloot alle andere wegen onlangs resoluut af. Zonder meldingen aan grootgebruikers zoals ik. Momenteel heb ik nog niet in het snotje wat ik precies moet doen om weer albums te kunnen aanmaken en delen. Mijn reistijd wil ik niet besteden aan laptopgetob. Bestaande albums zijn voor de lezer en kijker nog wel te zien maar als amateur-fotograaf kan ik momenteel geen nieuwe beelden met jullie delen. EN DAT SPIJT MIJ ENORM.

Het is hier namelijk errug mooi en interessant. Gisteren volgden we de plaatselijke ‘Ruta Costanera’ met prachtige baaien en een paleontologische vindplaats van miljoenen jaren oude fossielen. Van een prehistorische vogel, krokodil, walvis, pinguïn, reuzenhaai en zwaardvis. Dat alles bevindt zich op een heuvel op iets meer dan steenworpafstand van de Bahia Inglesia, waar wij vandaag voor de laatste dag zijn. 

De gids wees ons op het feit dat we over metersdikke lagen miljoenen jaren oude, vergane en ingeklonken dierenlichamen liepen. Ik zet mijn voeten dan toch anders neer. De kleuren van sommige plekken hangen samen met het lichaamsvet van specifieke dieren. Hij wees ons tevens op botten, haaientanden, wervels, ribben en nog veel meer in de bodem. Ooit waren de (huidige) Stille Oceaan en de Atlantische Oceaan een en dezelfde oceaan. Totdat de aardkost openbarste en de Andes ontstonden. Een uitzonderlijk leuk uitje. Mijn liefje gaf mij als aandenken een fraaie haaientand kado ter uitbreiding van de verzameling thuis.

En vandaag maakten we een uitstapje in het mijnbouwgebied. We passeerden Mina Daniela en Mina Bellavista maar ‘Mina San José’ was onze bestemming. Dat is namelijk de mijn met het bijzonderste verhaal. In augustus 2010 gebeurde daar iets dat de hele wereld nog wekenlang bezighield. Een gang in de mijn waar goud en koper wordt gedolven, stortte in en sloot 32 Chileense mijnwerkers en een man uit Bolivia op 700 meter diepte van de buitenwereld af. Ik herinner mij het verhaal goed. De mannen gingen de wereld over als ‘Los 33’.

Vandaag stonden we oog in oog met Jorge Galleguillos Orellana, de man die als elfde uit de mijn werd gered. Ze konden het allemaal navertellen vanwege uitstekend handelen door de Chileense overheid. De president trommelde de beste Chileense mijnbouwingenieurs bij elkaar en vroeg meteen internationale hulp aan. Die kwam onder andere van de Amerikaanse NASA. Op de mijnlokatie heeft señor Jorge nu een eigen kantoor waar allerlei oorkondes hangen en liggen, met een souvenirwinkeltje. Daarnaast bevindt zich het informatiecentrum waar je films van de redding kunt zien. Op lokatie is een zestal plekken te bezichtigen waar zich gedurende de 70 dagen dat de mannen onder de grond vastzaten, allerlei activiteiten afspeelden. De plek van de hoop, de oude mijningang, de plaats waar de mannen in een speciaal vervaardigde capsule bovengronds werden gehesen.

De mijngang stortte in en de doorgang werd geblokkeerd door een enorm rotsblok dat niet kon worden verplaatst. Bovendien was de mijn door de instorting (waarvan mij nu niet bekend is hoe die gebeurde) dermate onstabiel geworden dat ze niet van binnenuit aan de bevrijding konden werken. Na ruim twee weken zonder enig teken van leven, kwam het eerste contact tot stand. Het briefje dat de mannen destijds aan alle familieleden bovengronds schreven, bevat de tekst “Estamos bien en el refugio. Los 33.” (Het gaat ons goed in de schuilplaats, de 33.)

Vervolgens boorde men van bovenaf een sleuf door een zeer compacte steenlaag. Zo  ontstond er een schacht waarlangs de mannen anderhalve maand later in een, met hulp van NASA ontwikkelde, capsule werden gered. Voedingsdeskundigen zorgden ervoor dat ze op een dieet van 2.500 calorieën leefden waardoor ze niet te dik waren om in de capsule te passen. Vervolgens werden ze mens voor mens in speciale kleding en schoeisel (ondere andere tegen trombose) gehesen en in korte tijd naar boven getakeld. Het was aan señor Jorge te zien dat hij niet meer op dat dieet leeft, ook zijn baard van destijds werd in de loop van de jaren langer. Met een staartje erin. Zo’n man gun je alles. We vroegen ons af wat zo'n ervaring met iemand doet. Ik had het hem graag alsnog willen vragen maar hij was na onze bezichtiging van het museum in geen velden of wegen meer te zien. Een gemiste kans. Alle 33 mannen waren en zijn volkshelden. Eenzelfde aantal vlaggen op de heuvel herinneren ons aan die emotionele geschiedenis.

Morgen reizen we verder naar het noorden. We hebben dan nog vier weken te gaan. Onze belangrijkste bestemming is dan ‘Pan de Azúcar’ (suikerbrood). Het is een groot nationaal park dat deels aan de kust ligt en veel bijzondere flora en fauna heeft.