Ik zag sterren...

We maakten onlangs weer een uitstapje naar de sterren; deze keer vanuit het leuke stadje Vicuña dat zichzelf de Sterrenstaardershoofdstad van de Wereld noemt. Je vindt er namelijk heel veel observatoria in de omringende uitlopers van de Andes. We weten van de uitleg tijdens een eerdere excursie dat Chili droog is (hetgeen goed uitpakt voor de peperdure apparatuur), zeer heldere nachten kent en veel hoge toppen heeft. Deze keer gingen we later naar het observatorium, rond 23:00 uur waardoor we een andere sterrenhemel zouden zien dan de eerste keer. Observatorio Mamalluca is eigendom van de staat, toeristisch en educatief qua opzet, de gidsen zijn geen wetenschappers al zijn er enkele astronomen in dienst.

Het centrum ligt 9 kilometer buiten de stad, op een heuvel met dezelfde naam, op circa 1.200 meter hoogte. We hebben geluk want de maan is nog maar een schilletje, met volle maan is er veel minder te zien. De avond begon met een illustratieve uitleg over hoe planeten en sterren ontstaan. Daarna gingen we eerst naar de telescoop buiten en vervolgens naar de sterkere telescoop binnen. We genoten ervan al koelde de temperatuur flink af. Ruben legde goed uit en wees sterrenbeelden aan het firmament met een laserpen aan. We zagen deze keer onder andere Orion, Centaurus en de grote ster Betelgeuze (de een na helderste van ons sterrenstelsel).

Om ongeveer half twee 's nachts werden we door de bus afgezet in het stadscentrum. We liepen naar onze studio toen we door een van de mannen van een lokaal restaurant werden aangesproken. Daar hadden we de voorafgaande avond gegeten, met een flesje wijn erbij. Ik dacht dat hij vroeg of we nog even naar de bar kwamen maar daar hadden we geen zin in. Het was tijd om onze hoofden op een kussen te leggen! Hij bleef achter ons aanlopen, met zijn armen zwaaiend en roepend.

Hij gaf het op maar een jongere man zette de achtervolging voort. Hij versnelde zijn pas en riep ons ook dingen toe, waarop wij onze pas eveneens versnelden. Bovendien bereidde ik de juiste sleutel voor. Ik droeg die avond een bos met drie sleutels eraan: een voor de stalen veiligheidsdeur, een voor de houten toegangsdeur en een voor het appartement. De ene sleutel draaide eenmaal linksom, de anderen een- en tweemaal rechtsom. Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan?! Als ik die stalen deur nu maar in een keer openkreeg, bedacht ik mij tijdens het lopen… Ik stak de juiste sleutel in het eerste slot en opende de deur. Zo snel als ik kon, deed ik het stalen hek vanaf de andere kant op slot. Nu stond hij tegenover ons, aan de andere kant van de gesloten deur. Pfffffff, opgelucht. Mijn hart bonkte in mijn borstkast.

Totdat hij rustig vertelde dat hij geld voor ons had dat we de vorige avond teveel hadden betaald voor de fles wijn. Het ging om 10.000 Chileense pesos en een biljet met die waarde hield hij voor ons op. Mijn liefje en ik schaamden ons ter plekke over onze gedachten. We zeiden onze achtervolger dat wij hem en zijn collega niet hadden begrepen en dat het ons speet. Deze mannen hadden niets onaardigs in de zin; integendeel. Zo eerlijk als het er hier aan toe gaat, hebben we nog niet vaak meegemaakt tijdens onze rondreizen. Eenmaal in bed wilde de slaap niet direct komen. Ik dacht lang na over dit quasi-penibele moment, hoorde van alles kraken en piepen in en om het huis. Tja. 
De volgende avond gingen we terug naar het restaurant om nogmaals onze excuses te maken. Er werd gekust, ze moesten hard om ons lachen, collega's werden deelgenoot gemaakt van de ervaring, iedereen begreep onze opgelatenheid. We leerden weer een lesje. Dat hoort ook bij reizen.

De volgende dag waren we klaar voor een nieuwe ervaring en uitdaging. We gingen de ‘Ruta Antakari’ doen. Het oog van mijn liefje viel recent op het nationaal park Pichasca waar ooit dinosaurusbotten werden gevonden. Je vindt er onder andere ook gefossiliseerde bomen. Er staat daar nu een nagebouwde dinosaurus en het zal je niets verbazen dat wij daar een foto van moesten maken voor onze kleine mannen in Bali, dino-liefhebbers bij uitstek. 

Ik keek naar de kleur van de wegen op onze kaart en zag dat niet alles verhard was. Er stonden mij als chauffeur bovendien klimmetjes te wachten. De route begon mooi met een goed begaanbaar pad door wijnvelden. Toen kon ik nog ontspannen links en rechts kijken. Er werd hard gewerkt aan de aanleg van nieuwe ranken. Het verbouwen van de pisco-druif rendeert hier! Het is ook een heerlijke aperitief waar ik bijna elke dag van geniet. Het drankje lijkt qua kleur en samenstelling op een margarita-cocktail maar is gebaseerd op alcoholhoudend druivensap. Mijn favoriete merk is Mistral, ijs- en ijskoud geserveerd. Vandaag wordt in New York herdacht dat dichteres Gabriela Mistral daar 62 jaar geleden overleed. Zo excentriek als ze ooit werd gevonden door de literaire elite van Chili (mogelijk door haar lesbianisme), zo'n volksheldin is ze hedentendage. We waren met heel velen in 'haar' museum van geboorteplaats Vicuña. Mooi om te zien. 

Kort na de start begonnen we al licht te stijgen en verdween het eerste stuk onverharde weg onder de wielen. Weldra was er sprake van een ongekend stijgingspercentage. Het duizelde mij. Op het bord lijkt de vrachtwagen van de berg te vallen. Onze nomade doet het onzettend goed en heeft een speciale stand voor vierwielaandrijving. Grip hebben we genoeg maar de vraag waarop varieerde die dag nogal. 
Het aantal haarspeldbochten was op enig moment niet meer bij te houden, in sommige bochten lag uitsluitend veelkleurig zand. Eén haarspeldbocht zal ik never nooit vergeten. Het was die ene waar mijn handen klam om het stuur lagen. Ik keek naar beneden en slaakte de oerkreet “O, God”. Niets voor mij... die kwam uit mijn tenen. Mijn liefje greep mijn arm vast en sprak mij bemoedigend toe. Ik daalde af maar vraag niet hoe. In de eerste twee uur legden we slechts 40 kilometer af dus dan begrijp je mijn rijstijl...

Op de kaart van het het uitje die we het toeristenbureau ontvingen, stond dat alleen het eerste deel van de route geel was, dus onverhard. Het oorspronkelijke idee was dat we  alleen naar Dino zouden gaan wiens resten liggen in de buurt van Rio Hurtado en dan via dezelfde route zouden terugkeren.

Het was mijn eigen beslissing door te rijden naar het zuidelijker gelegen Ovalle en dan met een heel grote bocht, via Las Serena, terug te rijden naar Vicuña. In de hoop dat we dan uitsluitend Barefoot-vriendelijke wegen zouden krijgen. Zonder sterretjes te zien. Het is een omweg van jewelste maar terugkeren langs dezelfde route was geen optie. Te moeilijk en energievretend, te steil. 

Ik kreeg alsnog nog een fikse portie onverhard voor de kiezen. Balen! Het bleef nog lang een lastig rondje met veel bochten maar ik ben blij dat we het hebben gedaan. Zelf ben ik weer over een hoogtevreesdrempel gestapt. De mannetjes in Bali waren razend enthousiast over de foto van ons en de levensgrote Antarctosaurus. Als dat geen ware liefde is?! We waren om half 8 's avonds terug op het honk. Een lange maar wel boeiende dag. Na het stof van ons lichaam te hebben gespoeld, waren we klaar voor een welverdiende maaltijd. Ik had mijn pisco sour die avond dik verdiend, al zeg ik het zelluf.

Inmiddels zijn we aan de kust aangekomen. Voorlopig blijven we de kustlijn volgen, tot aan de noordelijke stad Iquique. Morgen gaan we logeren in een cabana op het strand. We gaan in de komende weken weer op zoek naar een nieuwe soort pinguïns, het is hier nu walvisseizoen dus ik sluit niet uit dat we onder begeleiding de zee op gaan om ze te spotten. Als het water warm genoeg voor onze lichamen is, gaan we zwemmen in zee. Als ik de reisgidsen mag geloven, komen er nog heel mooie baaien aan. Het webalbum Zona Central zal ik binnenkort op mijn blog vervangen door een nieuw te beginnen fotoreeks van Norte Chico, het kleine noorden. 

Leuk dat je meereist. Ciao!