Kaplaarzen uit de kast

Het is niet zo dat we niets meemaken als we thuisblijven… Afgelopen dagen was het weer hier bar & boos. We maakten ons op voor noodweer en dat stelde niet teleur. Op de avond van de aflasting van mijn liefje’s verjaardagsfeestje werden we in een restaurant uitgenodigd door onze vrienden Joan & Ben. Wij stelden de feestviering een week uit vanwege het weer, zij besloten dat er die avond tóch iets moest worden gevierd. Een lief gebaar. Onze familie in Bali vierde die dag wel/ook. We ontvingen een foto van alle vijf met feestmuts op, taart etend. Dat was nadat ze de jarige Jet meerkelig toezongen. Binnen in het Aziatische restaurant was het gezellig, druk en lekker, buiten werd de lucht elke minuut fel verlicht. Het donderde en bliksemde dat het een aard had. De hevigste flitsen en klappen ontweken we zo.

Toen we later die avond over de N-332 naar huis reden, was het uitzonderlijk rustig op de weg. Mensen gaven kennelijk gehoor aan de oproep van hulpdiensten. Die weg  wordt op een deel van het traject geflankeerd door de AP-7 die hier en daar onder de kustweg doorloopt. De waarschuwingslampen op de autopista knipperden ter hoogte van de tunnel bij onze woonplaats. Naast een oplichtend waarschuwingsbord stond dat er al sprake was van inundatie (de tunnel was ondergelopen) en dat je je snelheid moest aanpassen. Ook ik reed beheerst terug naar het Spaanse honk, hier en daar zigzaggend om aguaplaning te vermijden.

Het onweer ging uren door, af en toe zag ik indrukwekkende schichten boven ons huis. De regenbuien waren in de nacht van donderdag op vrijdag ongekend heftig. Eerst kwamen ze loodrecht naar beneden, later striemden ze de gevel en de ramen horizontaal, uit verschillende windrichtingen. De wind wakkerde flink aan en draaide als een tol. De ene keer hoorde je het geroffel op het dak, het volgende moment tikten druppels hard tegen de rolluiken van de slaapkamer. In enkele uren tijd viel circa 200mm neerslag per m2 op ons dak; met een uitschieter van 80mm in slechts één uur. Je wordt na een tijdje kriegel van al die geluiden. In zo’n nacht kom ik niet verder dan de waakstand. Elk afwijkend geluid(je) schudt mij wakker.

Om zes uur 's ochtends vond ik het welletjes. Het was de hoogste tijd voor een rondje door het huis. De regen kwam nog steeds met bakken uit de lucht. Het klonk als oorverdovend tromgeroffel op het dak van onze aangebouwde eetkamer. Binnen bleef het droog, er was geen schade te bekennen. Joehoe! Opgelucht trok ik de tussendeuren achter mij dicht. In de woonkamer wachtte mij een leuker tijdverdrijf. Momenteel lees ik namelijk het boek ‘Een bevlogen jaar’ van vogelaar Arjan Dwarshuis (1986). 2016 is zijn ‘Big Year’. Hij gaat dan op pad voor een wereldwijde recordpoging vogelkijken. Hij vestigt een record door in 366 dagen 6.852 vogelsoorten te horen, zien en vastleggen. In het boek zit hij op dat moment drijfnat, doodmoe en vuil in de  regenwouden van Borneo, Papoea-Nieuw-Guinea en Sulawesi in een doorweekte tent, wachtend op het gezang of de verschijning van zijn gevederde vriendjes. Soms wacht hij urenlang maar valt er niets te zien.

Hier viel die ochtend ook af en toe het licht uit. Op een zo’n moment wierp ik een geconcentreerde blik naar buiten. Groot was mijn verbazing toen ik bruin water met grote snelheid door onze straat zag stromen. Ons gemeentebestuur investeerde afgelopen jaren tonnen in de verbetering van de infrastructuur in het stadscentrum. Overvloedig regenwater zou na deze aanpassing niet meer naar ongewenste plekken stromen maar zou worden afgewaterd naar de río seco (droge rivier) die langs de gemeentegrens naar zee loopt. Dit noodweer toont maar weer aan hoeveel plekken in Spanje zoiets nodig hebben.

Tot nu toe was onze straat in deze wijk aan zee tijdens elke gota fría droog gebleven. Nu dus niet. Enkele Spaanse buren met meer ervaring hadden hun auto’s uit voorzorg al op het trottoir geparkeerd. Het water steeg tot aan de trottoirband, de wielen van onze bolide stonden voor de helft onder water. Ik hoefde mijn snorkel niet op te zetten maar laarzen waren geen overbodige luxe. Later stuurde ik de auto eveneens op de stoep, met kaplaarzen aan mijn voeten. Geen ideale autoschoenen maar de manoeuvre vergde geen stuurvrouwkunst. 's Ochtends vroeg waren er straten waar het water hoger stond dan de rand van mijn laarzen. Al viel de wateroverlast uiteindelijk mee, in onze straat viel alsnog een slachtoffertje te betreuren. Toen het water zakte, ontdekte ik een met modder besmeurde huismus in de goot. Verdronken.

Ter hoogte van onze woonplaats moest de brandweer met een opblaasboot en waterscooter passagiers uit gestrande auto’s bevrijden uit de tunnel op de AP-7. Het bericht haalde zelfs de Telegrof! De waterstand in beide tunnelbuizen bereikte op dat verzonken stuk weg een hoogte van wel 2 meter. Chauffeurs stonden, naar verluidt, op het dak van hun stalen ros. De brandweerlieden hadden er hun handen vol aan. Ik begrijp niet dat de tunnel niet werd afgesloten. Sommige weggebruikers moet je nu eenmaal tegen zichzelf beschermen… Ironisch genoeg was een van de auto’s die er kwam vast te zitten, van ons vroegere bedrijf voor zwembadonderhoud. Geen fake news!

De río Segura trad buiten zijn oevers en veroorzaakte veel ellende. Deze rivier ontspringt in de Sierra de Segura en loopt door vier provincies, waaronder onze eigen provincie Alicante en buurtprovincie Murcia. De Segura loopt onder andere door het centrum van de steden Murcia en Orihuela. Vooral daar ging het fout. 

Op deze rivier komen wel 13 andere rivieren uit dus we praten over een immense watermassa. De fraai gerestaureerde stierenvechtersring van de stad Orihuela liep als een badkuip vol. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik de foto zag. In de buitenwijk San Isidro (het openluchtmuseum dat we vaak bezoeken vanwege de muurschilderingen) ging een metershoge muur van water door de steile straten. Ik vrees dat restaurant Diego aan de voet van de wijk de volle laag kreeg. Hoofdstad Murcia kreeg 200mm per m2 regen te verwerken. Veel mensen moesten worden geëvacueerd. De Segura mondt na ruim 300 kilometer bij Guardamar del Segura uit in de Middellandse Zee. Guardamar is een alleraardigste badplaats niet ver bij ons vandaan, met vissershuisjes langs het strand en een mooie boulevard. De kustplaats kreeg bovendien een tornado te verduren.

Het was vrijdag de 13de voor de mus, de mensen die verdronken in de río Segura èn voor ‘onze’ Marisol. Wij waren niet voorbereid op de vernielingen die het recente natuurgeweld op de plaatselijke stranden aanrichtte. Onze favoriete strandtent Chiringuito Ramón stond nog als enige overeind, wel met een extreem smal strand. Harde werker Royer uit Ecuador die Ramon al jarenlang assisteert en die wij persoonlijk leerden kennen als heel prettig mens, had het terras en de loopplank alweer hersteld.

Het terras van Ramons echtgenote Marisol (eigenaresse van de Chiringuito met dezelfde naam), lag er echter in erbarmelijke staat bij; het looppad ernaartoe was aan gruzzelementen. Ik vermoed dat ze dit seizoen niet meer opengaat. Op dat strand trof ik een grote hoeveelheid mandarijnen aan en elders lagen paprika’s in alle kleuren. Er sloeg waarschijnlijk een scheepscontainer overboord.

De droge rivier aan het einde van de wandelboulevard veranderde in een kolkende watermassa die als een waterval in zee stortte. Ik stelde mij voor hoe het onze straat zou zijn vergaan als deze afwatering er niet zou zijn geweest. Royer wist te melden dat de strandtent op de punt van Torre de la Horadada, pal naast de historische toren, volledig in elkaar zakte. Vrienden van Campoamor stuurden ons foto’s waarop het plaatselijke strand La Glea was te zien. Net zo’n kaalslag als bij ons. De beide houten Chiringuitos verdwenen daar waarschijnlijk in de golven.

Het is inmiddels rustig weer. Het grootste leed is geleden, de laarzen staan weer in de kast, er wordt herbouwd. We hoeven niet ver te zoeken naar een project voor World Cleanup Day, volgende week. Er is veel op te ruimen op de lokale stranden. De roodbruine zee buldert nog steeds. Voorlopig wordt er nergens gezwommen.