Spanje Vandaag (vorige week en volgende week)

De zomervakantie is hier voorbij, later deze week openen de scholen hun deuren weer. Joehoe! Ik slaakte een zucht van verlichting. Het gaat maar om ongeveer één maand per jaar maar toch telde ik de dagen af. Het was nogal rumoerig dit jaar. Vanwege het vertrek van sommige honden en enkele baasjes hing ik de vlag uit. Wel vind ik het jammer dat ook de kanariepiet vertrok en zijn vrolijke deuntjes meenam.

Zelf zomeren we lekker voort. September is altijd een prachtige maand. Met het mooie licht, nog steeds veel zonneuren en de bijbehorende warmte. Heerlijk. Alle vrienden met een vakantiehuis in deze contreien, vliegen binnenkort weer binnen. Het is in ons geval ook de maand van veel verjaardagen en feestjes. Leuk, hoor. 
We zwemmen elke dag in een zee die nog een temperatuur van 28 à 29 graden Celsius heeft. We zijn bruiner dan in voorgaande jaren. Niet omdat we de ‘bifes’ uithangen (een laatdunkende Iberische aanduiding voor extreme zonaanbidders); integendeel. Het komt door onze dagelijkse zwempartij. We verlegden het schema van de middag naar de ochtend. De zee is dan kalmer en zo kunnen we gezamenlijk langere tocht naar de boei maken.

De eerste keer dat ik in zee stapte na het dodelijke ongeluk van commandant Francisco (Paco) Marín Nuñez, was ik mij dat ten zeerste bewust. Deze ervaren vliegenier en instructeur van de ‘Patrulla Águila’ stortte precies een week geleden, even verderop in de Middellandse Zee. Hij kon het niet navertellen. Het gebeurde om 9:38 uur, niet lang na opstijgen. Mijn liefje hoorde ze vertrekken. Deze patrouille werd in 1985 opgericht en is het acrobatische demonstratie-onderdeel van de Spaanse luchtmacht. Als er ergens een luchtvaartshow is, zijn zij van de partij. De dappere mannen en vrouwen van dit team maken deel uit van het leven in onze woonwijk. Ze trainen niet elke dag maar het gaat nooit ongezien en ongehoord voorbij. Ik hoor je zeggen: is dat dan geen herrie? Nou wel een beetje, maar ze doen gewoon hun werk! Bovendien wonen we er niet recht onder. De vliegbasis en -academie liggen in het naburige Santiago de la Ribera. Het is een prachtige plek die we tijdens onze huizenzoektocht niet oversloegen maar vanwegde de basis niet verkozen. Doorgaans wordt er geoefend boven Mar Menor, met uitstapjes naar ons gedeelte van de Middellandse Zee. Vanaf het water kijk ik vaak met open mond naar hun verrichtingen. 

Marín Nuñez (41) was een zeer ervaren piloot. Hij had 3.300 vlieguren op zijn conto met andere toestellen en 1.500 uur in de C-101 waarmee hij verongelukte. Vaak was hij de solo-vlieger van het team. In een  Murciaanse krant stond de dag erna een kop met het werkwoord ‘estrellarse’ (estrella betekent ster). Hij was ‘uit de lucht gevallen’… Ik vond het een mooie uitdrukking voor zoiets lelijks dat hem overkwam. Hij was bezig aan een zogenaamde hakmanoeuvre (‘manioba de picado’) en zou de neus van het toestel op circa vijf meter boven het water hebben moeten optrekken maar dat liep anders. Naar verluidt, gebruikte hij zijn schietstoel maar de parachute ontvouwde niet of onvolledig. Badgasten op het strand hoorden het toestel als een bom op het water ploffen en zagen het uiteenspatten. Een Spanjaard filmde het neerstorten in de verte.

Wekelijks oefenen de leden van deze Arendpatrouille hun halsbrekende toeren in de lucht. De laatste keer dat ik snorkelde op Cabo de Palos vlogen het eskader laag over. Ik las dat Paco de eerste vliegenier van het team was die een binnenstebuiten looping wist uit te voeren. Je vliegt dan in een cirkel, tegen de klok in, ondersteboven. Kom er eens om! 

Hij kwam helaas om bij een van zijn capriolen. RIP.  Hij laat een vrouw en jonge zoon achter. In 2016 deed hij een bijzonder aanzoek aan zijn toenmalige verloofde. Zijn collega-piloten tekenden met hun toestellen een hart in de lucht en hij vloog er in zijn toestel pijlsnel doorheen. Eenmaal geland, zeeg hij op een knie en vroeg zijn liefje ten huwelijk.

Ze zijn nog steeds bezig met het zoeken en onderzoeken van zijn stoffelijke resten. Op de ochtend van de crash spoelde al materiaal van het toestel op het strand van de plaats des onheils aan. (Die playa is nog steeds afgezet.) De cockpit en het landingsgestel liggen nog op de bodem van de zee, op 15 meter diepte. Het is rustig weer dus het bergen verloopt gestadig. Pas nadat de hele Paco is geïdentificeerd, zal hij een militaire staatsbegrafenis krijgen. Pas nadat het complete toestel uit het water is gehaald en onderzocht, zullen we weten wat de oorzaak van de crash was: een menselijke of een mechanische fout. Dat is ook van belang voor ons als wijkbewoners. Het zal toch maar haperen boven je eigen woning?! De patrouille bleef slechts één dag aan de grond. Daarna zagen we ze weer oefenen in de lucht.

Ook het programma ‘Zomergasten’ op de Nederlandse tv is voorbij. Ik vond de reeks interviews van dit jaar  best aardig, die met Maxim Februari en Wanda de Kanter het interessantst. Op 8 september begint een nieuwe zesdelige serie van Stef Biemans (1978). Het programma heet ‘Brieven aan Andalusië’ en is elke zondagavond te zien op NPO2 om 20:15 uur. Biemans maakte vorig jaar een documentaire voor de VPRO, getiteld ‘Over de rug van de Andes’. Daarin liet hij de kijker zien aan welke veranderingen Midden- en Zuid-Amerika onderhevig waren. Dat vond ik heel interessante kost.

Biemans woonde tot voor kort met zijn Nicaraguaanse vrouw en kinderen met veel genoegen in een rustige wijk van het gemoedelijke dorp Masaya (Nicaragua). Zijn straat veranderde in een oorlogsgebied toen het land in een diepe crisis belandde en president Daniel Ortega burgerprotesten met harde hand de kop indrukte. Het leven werd dermate ontregeld en zelfs gevaarlijk (de kogels suisden over de huizen) dat het onverantwoord was er te blijven. Ze zochten naar een veilig onderkomen elders.

In eerste instantie gingen ze naar Nederland. Hij belde met de IND (Immigratie- en Naturalisatiedienst) om te weten wat de mogelijkheden waren. Echtgenote Audrey zou het land mogen betreden maar er was een waslijst aan dingen die ze moest doen om langer dan drie maanden te kunnen blijven. Hij trof ook onaardige mensen aan de telefoon. “Ja, ik weet dat het onrustig is in Nicaragua, maar daar kunnen we geen uitzondering voor maken. Regels zijn regels.” Aldus Biemans in een interview op de VPRO-website. Hij legde zich bij de situatie neer en begrijpt het. Maar hij blijft het raar vinden dat het land waarvan hij nog altijd burger is dan niet de beste optie is. Ik begrijp zijn reactie. Zo kijk ik ook tegen mijn Vaderland aan...

Een serie over Andalusië stond al gepland, voor het programma zou hij regelmatig vanuit Nicaragua naar de Spaanse provincie afreizen. Zo ontstond het idee om daar voor zijn gezin -èn zijn schoonouders!- een veilig toevluchtsoord te zoeken. Om zijn weg te vinden in het nieuwe vaderland en dit deel van Spanje beter te leren kennen, schrijft hij brieven aan de inwoners. De afleveringen zijn getiteld ‘Nieuwkomers’ (over neerstrijken in een nieuw land), ‘Familia’ (familie laat je nooit in de steek), ‘De tentakels van Franco’ (hoe gaan Andalusiërs met deze donkere periode in de geschiedenis om?), ‘San Valentin’ (in de liefde gaat niet alles over rozen; deze regio kent de meeste scheidingen van Spanje) en ‘Semana Santa’ (Pasen vieren met passie). Er zit iets bij voor elke Spanjeliefhebber, denk ik. Ik kijk naar de serie uit, ben benieuwd hoe Biemans zijn nieuwe thuishaven beziet.