Sneu

Vorige week waren onze vriendinnen uit Zwitserland hier op bezoek. Rose-Marie en mijn liefje waren collega’s in een vorig leven. Toen wij in Engeland woonden en werkten, kwam ze vaak over voor vergaderingen en logeerde dan bij ons. Zij en Ingrid vierden vorige week dat ze elkaar 37 jaar geleden leerden kennen. 
Ze kwamen hier allereerst naartoe voor zaken. De dames namen begin van dit jaar namelijk een optie op een nog te bouwen villa aan zee, op loopafstand van ons. Tweemaal overwinterden zij in onze casita terwijl wij op reis gingen, tweemaal hadden ze het erg naar hun zin in deze regio. Het is niet ver bezijden de waarheid als ik zeg dat ze verliefd werden op El Mojón. 

Dat initiatief namen ze niet zomaar, daaraan ging heel wat vooraf. In Zwitserland wonen ze prettig en mooi, in een groot huis met zicht op het meer van Zürich. Als het weer in het najaar en in de winter niet zou zijn wat het daar vaak is -koud, kil en mistig- zouden ze geen oor hebben naar een vakantiehuis onder de Spaanse zon; ook al stroomt bij Rose-Marie, naast Frans, tevens Spaans bloed door de aderen. Ze zijn van onze leeftijd en kregen in de loop van de jaren, net als wij, meer behoefte aan warmte en zonlicht. Ze vinden onze wijk aan zee een prettig oord omdat het er plat is, je kilometers kunt wandelen, zwemmen en fietsen. Bovendien is het klimaat heerlijk voor overwinteraars.

Beiden vrouwen zijn kritische consumenten, hebben een lange wensenlijst en een uitgesproken smaak. Daar is niks mis mee. Zij noemen zichzelf echter “einfach”, wij beamen dat niet. Soms hebben mensen een beeld van zichzelf dat niet overeenkomt met het beeld dat anderen van hen hebben... Wat betekent ‘eenvoudig’ überhaupt? Als je het woordenboek erop naslaat, tref je het volgende aan: gewoon, sober, ongekunsteld, bescheiden, natuurlijk. Dat loopt nogal uiteen. Is ‘eenvoudig’ juist omschreven als je een dure smaak hebt en van luxe houdt? Staat eenvoud op gespannen voet met luxe? Of is eenvoud juist een luxe? Ons huis is niet luxe maar wel van alle gemakken voorzien. Mijn liefje en ik moeten niets van niemand, doen doorgaans wat we zelf willen. Dat kun je onze luxe noemen. Wij noemen ons leven van nu “eenvoudig”. Maakt dat ons tot eenvoudige mensen? Wie het denkt te weten, mag het zeggen. (En dat doen we ook.)

We bezichtigden samen weleens huizen en bouwprojecten maar tot dusver was er niets dat hen kon verleiden. Tijdens hun vorige verblijf veranderde dat. Ze kwamen hier in contact met de Zwitserse architect Massimo di Caudo. Hij ontwierp vijf grote villa’s langs de kust. Ze heten Villas Las Dunas del Mar en zijn inmiddels allemaal gebouwd en opgeleverd. Het zijn grote, vrijstaande, moderne blokkendozen met zwembad, zeezicht en een luxe uitstraling. De architect legt nadruk op duurzaamheid en isolatie, zowel binnen als buiten. Daarin is het bedrijf niet-Spaans.

De projectontwikkelaar waaraan het architectenbureau van Caudo zich verbond, heet Nalona Projects. De CEO heet Carlos, een Spanjaard die zijn jeugd doorbracht in Zwitserland. Het bedrijf startte een nieuw bouwproject van twaalf moderne,  vrijstaande villa’s met zwembad op plots van 300 à 600 meter, circa 100 meter achter de grote blokkendozen. 

De dames kozen een plot met veel privacy en zicht (in rood aangegeven), aan een belend parkje dat de projectontwikkelaar eerder aanlegde. Ze gooiden het ontwerp van Caudo echter om: in plaats van het woongedeelte en de keuken op de begane grond te houden, kozen zij ervoor die ruimte op de eerste verdieping te leggen voor maximaal zicht en woongenot. De slaap- en badkamers verhuisden in hun ontwerp naar de begane grond. Zelfs de architect vond het een briljant idee!

Op papier zag het er heel antrekkelijk uit. Het enige nadeel dat mijn liefje en ik zagen, was dat de bouw pas in het tweede kwartaal van 2020 zou starten en een vol jaar in beslag zou nemen. Geplande oplevering: eind 2021. Dat vroeg om een tamelijk lange adem.

Inmiddels werd begonnen met de bouw van de eerste villa op de eerste rij, fase I (in zwart aangegeven). Er verschenen wekelijks meer stickers met ‘Vendido/Sold’ op de plattegrond die aan de wand van het verkoopkantoor hing. Een Nederlander, Belg en nóg een Zwitser zouden, naar verluidt, tot de nieuwe buren gaan behoren. De vriendinnen hadden een goede indruk van alle betrokken partijen (architect, grondeigenaar, projectontwikkelaar) en besloten in te stappen. Een intentieverklaring werd ondertekend.

Wij stuurden ze in de afgelopen maanden wekelijks een voortgangsrapport met foto’s van de vorderingen. Er werd degelijk gebouwd, door een klein team zonder hijskraan. Inmiddels verdween de oorspronkelijke plattegrond met stickers van het raam. Op de nieuwe versie zagen we minder stickers. Dat meldden we braaf aan de dames in Zwitserland. De bouw viel op enig moment stil, wekenlang gebeurde er niets. We vroegen aan Ana op kantoor wat er aan de hand was. Het gestorte beton voor het skelet moest vier maanden harden. Kom er eens om! Dat doen collega-bouwbedrijven niet. Ook dit feit meldden wij netjes aan de dames. Wij zagen dat als wéér een bewijs van Zwitserse degelijkheid.

Tijdens het recente bezoek zouden onze vriendinnen wederom overleg hebben met Carlos. Zaken zouden verder worden geformaliseerd. De ontwikkelaar zou het een en ander op papier zetten. In de aanloop zochten de dames reeds contact met een lokale Spaanse advocaat die standby was. Op de avond erna mailde Rose-Marie dat ze die dag goed nieuws hadden ontvangen. Wij vermoedden dat de bouw eerder zou kunnen beginnen. Dat zou inderdaad goed nieuws zijn.

Groot was de verbijstering toen ze ons twee dagen later vertelden dat ze het project hadden afgeblazen. Na overleg, op weg terug naar hun hotel, viel Ingrids oog op het reclamebord van het project. Daarop stond vermeld dat er sprake was van 18. Ja, Wass?! Niemand informeerde hen in de afgelopen maanden over die wijziging, niemand noemde het tijdens het eerste overleg. Wat was hier aan de hand?

Ze maakten een nieuwe afspraak met Carlos en keerden naar kantoor terug met veel vragen en een slecht gevoel. Wanneer was deze verandering besloten? (Mei.) Waarom waren zij als potentiële kopers niet telefonisch of via mail op de hoogte gesteld? (Tja.) In de nieuwe verkoopbrochure stonden nog wel zes villa’s op de eerste rij maar daarachter stonden er nu twaalf (geen zes). Die villa’s werden weliswaar kleiner maar ook hoger: er stond een extra woonlaag bovenop. Achter de aanstaande villa van de dames torenden nu twee hoge buurhuizen die op hun plot uitkeken. Weg privacy.

Het bizarre is dat de Zwitsers-Spaanse CEO van Nalona zich van geen kwaad bewust was. Hij begreep niets van de verontwaardiging. Ze konden toch een wand plaatsen tussen hen en de achterburen? De dames hadden in het vorige bouwplan een panorama van 360 graden. Nu zouden ze deels tegen een hoge muur moeten aankijken? Geen optie. Bovendien zouden de hoge huizen van de achterburen, die meer zicht hebben, worden verkocht voor de helft van hun aankoopprijs. Weg goede investering.

De deceptie was compleet. Het is een flinke streep door de rekening. Gelukkig niet door hun bankrekening… (Elluk nadeel hep se voordeel!) We spraken nog lang over deze schandelijke gang van zaken. Ook wij hebben geen goed woord over voor dit toonbeeld van onbetrouwbaarheid. Weg Zwitserlevengevoel. Onze vriendinnen zijn een ervaring rijker en een illusie armer. Ik had ze dat graag bespaard. Het toont aan dat er anno 2019 in de Spaanse bouwsector nog steeds apen uit de mouw komen.

En tot overmaat van ramp gaat vandaag ook de voet van vriendin Rose Marie nog onder het mes, met een revalidatie van tenminste zes weken. Kasian. Pensamos en ti, chérie!