Waarom zou je varen als je ook kunt vliegen?

Ze moeten vanmorgen een prachtige zonsopgang hebben gezien, de deelnemers aan The Ocean Race. De lucht kleurde hier roze-oranje-rood terwijl de eerste blauwe stukken verschenen. Er blaast inmiddels een westenwind die voor golven van een meter of vier à vijf hoog gaan zorgen. Geen gemakkelijke omstandigheden maar dit zijn stuk voor stuk zeebonken. Op het moment van typen was men net Almeria voorbij. 

Alle boten in de VO65-klasse, op een na,  zijn inmiddels ingehaald door de vliegende jachten van de IMOCA 60-klasse. Ambersail 2 ligt ruim op kop en vaart een ietwat ruimere koers dan de rest met een gemiddelde snelheid van 11 knopen; dat komt neer op circa 20km per uur. Niet gering! In de andere klasse gaat het Zwitserse team Holcim PRB ruim aan kop met ongeveer dezelfde snelheid. De finish in Kaapverdië van IMOCA wordt aanstaande vrijdag verwacht, die van VO65 vrijdag of zaterdag. 

Afgelopen zondag vond de start plaats in havenstad Alicante, bij strakblauwe lucht en een matige wind. (Dat klink gematigd maar dat is het niet.) Wij stonden vroeg op om op tijd aanwezig te zijn. Gekleed in laagjes, reden we van huis weg met 9 graden Celsius. We zijn niet meer van de wekker maar voor dit soort evenementen ben ik altijd voor de wekker wakker. Klaar om te gaan! We kozen een parkeergarage in het stadscentrum op iets meer afstand van de binnenhaven, om later oponthoud en gedoe te voorkomen. Dat betekende wel dat we verder moesten lopen maar de voet van mijn liefje -met een breuk in een middenvoetbeentje- begon de dag goed. De garage hadden we toen nog voor onszelf. Uren later kon er pas weer een auto uit de lange wachtrij naar binnen als er eentje vertrok. 

Er was een security check bij de ingang van het terrein maar die was vriendelijk en hield de doorstroom niet op. Net na de ingang stond een bootje in de vorm van een Hollandse klomp in goudgele kleuren die reclame maakte voor stad Den Haag, een van de laatste havens die de jachten tijdens deze editie van de race zullen aandoen. Daar zal een aantal van onze vrienden de schepen en hun bemanning opwachten. Ook waren er een duikpop en een haai te vinden bij de ingang die zo uit een verhaal van Kuifje leken te zijn ontsnapt. Een leuke entree!

Het was niet erg druk op het terrein, het bezoekersaantal voor dit weekend werd achteraf geschat op 140.000; circa 60.000 op zaterdag en 80.000 op zondag. Die aantallen konden de zeilers waarschijnlijk niet boeien. Zij hadden nog genoeg te doen voor vertrek. Wij konden op dat moment bijna overal eersterangsfoto´s maken van de jachten en hun zeilers. Op enig moment stond ik voor het Nederlandse jacht JAJO dat alleen meedoet aan de race in Europese wateren. Een duiker was bezig de kiel en romp van de boot te reinigen. Die kiel steekt vijf meter onder het wateroppervlakte dus als daar iets aanhangt dat er niet hoort, zal dat de snelheid zeker verminderen. In Nederland kan een zeilboot met gemak enkele dagen zonder problemen in het water liggen, in dit soort wateren moet er elke dag worden schoongemaakt. Onderweg voert een van de zeilers die klus uit; er gaat duikapparatuur mee aan boord. 

Ik zag Maja Micińska binnenwandelen met slechts een Helly Hansen-tas aan de arm. Zij is de jongste aan boord van team JAJO. Ze zullen het met zeer weinig spullen en comfort moeten doen de komende tijd maar daarop trainen ze al jarenlang. Bij toeval bleek ik naast de ouders van Laura van Veen te staan. Zij vaart ook mee aan boord van JAJO. Dat vond ik uit toen ik na een algemeen praatje over de zeilsport vroeg of zij waren gelieerd aan iemand aan boord. Ja, dus. Hun dochter doet al vijf jaar aan zeezeilen op hoog niveau. Ik vroeg hen hoe het toch mogelijk is dat een land als (bijvoorbeeld) Litouwen wel een jacht heeft dat meedoet in de race om de wereld en Nederland niet. Er kwam een kort maar duidelijk antwoord “Geld!”. Het jacht waarmee men zeilt, is niet nieuw. Het is een exemplaar uit een vorige Volvo Ocean Race. Om te kwalificeren voor de volledige race om de wereld, zouden de mast, de kiel en andere elementaire onderdelen moeten worden vervangen en daarvoor was geen geld beschikbaar. Nu kreeg het jacht alleen nieuwe zeilen. Jammer maar deelname blijft mooi. 

Er liep ook een oude bekende lang: skipper Bouwe Bekking. Gebruind hoofd, in korte broek dus ook zijn bruine kuiten waren goed te zien. Topfit en klaar om te gaan! Dit is zijn negende ocean race. Tijdens deze race functioneert hij als een soort wachtmeester aan boord van het Nederlandse jacht. Hij maakte een praatje met twee van zijn internationale zeilvrienden die toevallig naast mij stonden. Ik glimlachte naar hem en stak mijn duim op. Hij lachte vriendelijk terug. 

De president van onze autonome regio Valencia, Ximo Puig, was aanwezig om de Spaanse vlag en die van de organisatie in ontvangst te nemen. Hij dankte de stad voor de prettige ontvangst, sprak de zeilers toe en wenste ieder van hen een  behouden vaart. Er trok een defilé langs van alle zeilers, begeleid door fanfare. We bezochten de interactieve expositie over het belang van het beheer van de oceanen die het Amerikaanse team van 11th Hour Racing vervaardigde. Ook ondertekenden we een petitie, The Universal Declaration of Ocean Rights, die in september van dit jaar zal worden aangeboden aan de General Assembly van de Verenigde Naties. Als voldoende mensen dat doen, wordt de oceaan een rechtspersoon en krijgt het rechten die gemakkelijker kunnen worden beschermd. 

We aten een lekkere Mexicaanse taco op het moment dat Team Mexico van de kade vertrok met opzwepende Mexicaanse muziek uit de speakers, met de Nederlandse zeilster Annemieke Bes aan boord (die vergat ik te melden in mijn vorige blog over The Ocean Race). Alles was uitstekend geregeld op het terrein: voldoende toiletten die netjes werden onderhouden, een food court met personeel om af te ruimen en schoon te maken. Alle gebruikte materialen worden gerecycled en bakjes en bekers worden hergebruikt. Een Spaans band speelde live muziek voor het publiek.  

Wat ik vooral fascinerend vond, was de grote verscheidenheid in opbouw van de jachten die meedoen in de IMOCA-klasse. Voor deze editie kregen de teams veel meer ontwerpvrijheid dan voorheen. Vooral de foils en het goede gebruik ervan gaan tijdens deze race het verschil maken. 

De kombuis van het Amerikaanse team 11th Hour Racing was qua vorm en positie (deels gesloten, middenop) heel anders dan die van bijvoorbeeld Biotherm (geheel open, traditioneel achterop); een deel van het achterdek was bovendien voorzien van zonnepanelen. Ook zag ik dat de positie van de J-Foils (draagvleugels aan de boorden) hier en daar net even anders is. Aan boord van Team Malizia vaart de Nederlandse Rosalin Kuiper mee. Zij gaan om de wereld zeilen dus haar en haar collega's ga ik op de voet volgen. Hun IMOCA lijkt overigens niet op die van de Amerikanen en de Fransen. 

Op de website van de organisatie vind je alles om bij te blijven. Elk racing team heeft bovendien een eigen website waarvan de link wordt weergegeven. Op die individuele websites vind je spectaculaire beelden van vliegende Hollanders en andere collega´s. Ik zag beelden waarbij sommige jachten geheel uit het water kwamen! Ik heb begrepen dat het precieze trimmen van de zeilen bij sommige teams nog wel wat oefening vraagt maar ze hebben tijd. Als je maar niet te ver achter raakt op de anderen. Eurosport heeft tevens een app waar live verslag wordt gedaan. De Nederlandse NOS had gisteren en vandaag geen enkel nieuwsbericht over deze illustere race. Zelf sta ik de komende zes maanden elke ochtend op met eerst een blik op de tracker. 

De jachten in de VO65-klasse vertrokken als eerste uit Alicante en dat leverde mooie beelden op vanaf de verhoogde wandelpier langs de haven. Een aardige Fransman stond ongevraagd zijn plek aan de railing af aan mij zodat ik mijn telelens goed kon gebruiken. De dag werd afgesloten met een vlucht boven de haven van de Spaanse Adelaarspatrouille. Je kunt het webalbum bekijken voor meer indrukken van deze geslaagde dag aan het water. Inclusief mijn liefje aan het roer. Ik wens alle teams een behouden vaart en veel sukses!