Biggetje B. zeilt mee

De zeilboten die meedoen aan The Ocean Race deden er een paar dagen langer over dan gepland om in de haven van Kaapstad aan te komen. Bovendien was het een enorm spannende finish. Onderweg maakten ze van alles mee: van windloze trajecten in de doldrums tot onstuimige wateren rondom de ijsgrens, ver bezuiden Kaapstad. Alles doen voor wind, dat is het motto van deze hele zeilrace om de wereld maar zeker op het traject van Kaapverdië naar de zuidpunt van het Afrikaanse continent dat berucht is om zijn windstilte èn plotselinge stormen.

De zeilers passeerden de evenaar en iedereen aan boord die die lijn niet eerder overstak, onderging een traditionele doop. Haren afscheren (bij mannen), gezichten verfen, verkleedpartijen; er kwam van alles voorbij in foto´s en filmpjes van On Board Reporters (OBR). Bij die gelegenheid werd Poseidon, god van de zee, getracteerd op een stevige neut. Soms hield de gever een slokje voor zichzelf. Voor de Nederlandse Rosalin Kuiper, bemanningslid aan boord van team Malizia, was het eveneens de eerste keer. Ze werd ontgroend, met vet en etensresten ingesmeerd en moest een slok rum uit een stinkende Crocs nemen. Hiermee werd ze ‘one of the guys’. (Het kan altijd erger het had ook een Big Red Boot kunnen zijn...) 

Haar team lag na 600 nautische mijlen varen 200 mijl achter op de rest. Voor vertrek moet worden gekozen welk type zeilen wordt meegenomen. Zij hadden op iets meer wind gerekend en brachten dus geen spinaker aan boord. Over de hele race mogen ze maar van elf zeilen gebruikmaken dus er moet worden gekozen. Maar wie niet waagt, die niet wint. Bij aantrekkende wind pakte de keuze voor een alternatieve route -dichter langs de Braziliaanse kust- echter goed uit. Daarna zeilden ze lang aan kop, de Tafelberg lonkte in de verte.

Ongeveer twee uur voor de finish lagen ze nog op kop. Het team maakte echter een cruciale fout. De koers zou hen, gezien wind en stroming, te zuidelijk van de havenstad doen uitkomen. Daarom moest men een aantal keren extra overstag gaan om op de goede lijn te komen. Dat kostte sowieso veel tijd. Toen ze tot overmaat ook nog in een windloze baai terechtkwamen, verloren zij alle snelheid en hun koppositie. Ruim twee uur later zeilden ze als vierde over de finish. Daarmee ontvingen ze 2 punten voor het klassement. Ze staan nu met 5 punten op de vierde plek. Holcim PRB, het Zwitserse team, won wederom. Zij staan met de maximaal behaalde 10 punten fier bovenaan. 

Wat zullen ze hebben gebaald, de fanatieke Rosalin voorop! In Kaapstad stapt de oorspronkelijke schipper van team Malizia weer aan boord voor het vervolg van de race. Boris Herrmann is genezen van de brandwond op zijn voet. Kuiper zelf stapte na bijna 18 dagen zeilen aan wal met een hoge piep in haar oor. Daar  had ze een afspraak met een medisch gehoorspecialist. Ze probeerde allerlei nieuwe oordoppen en koptelefoons uit tegen de aanhoudende herrie. Ze kreeg zelfs een professionele set oorbeschermers aangemeten die ook bouwvakkers gebruiken. Veel decibellen, heel hoog van toon, door de vorm en onderdelen van hun IMOCA. Van slapen kwam deze reis bijna niets.  Nog nooit was ze zó moe. 

Voor aanvang van de Ocean Race gaf Kuiper een interview met een journalist van NRC. Ze praatten onder andere over mentale voorbereiding. Zij sprak met zichzelf af dat ze elke dag een half uur buiten op het dek zou gaan zitten. “Ik heb dat nodig, ik ben echt een buitenmens.” Daarnaast stelde ze met haar mental coach drie doelen op die ze tijdens deze race wilde verwezenlijken: elke dag plezier hebben, elke etappe van de race uitvaren en elke dag iets toevoegen aan de sfeer aan boord. “Ik ga proberen iedereen elke dag een beetje liefde te geven, door grapjes te maken, koffie te zetten of gewoon te vragen hoe het met ze gaat. Het kan ook zoiets simpels zijn als een saucisson -een Frans worstje- meenemen en aansnijden. Gewoon echt lekker vet, daar wordt iedereen blij van. Ik vind het heel belangrijk dat het goed gaat met de anderen.” 

Aan boord van het zeiljacht van team Biotherm, een volledig Frans gezelschap, trof ik een bijzondere verstekeling aan: Knorretje, het roze vriendje van Winnie de Poeh. Ik zag hem op een van de vele foto´s vastgesjord in de kajuit hangen. (Terwijl hij helemaal niet van bondage houdt.) Kasian. Bij Team Barefoot is dit roze monstertje ook vaste reisgenoot. Wij noemen hem Biggetje B. Bij ons zit dit kleine, verlegen, vaak bange vriendje veilig ingesnoerd in de riem op de achterbank van de auto. In goed gezelschap, dat ook. De hele Poeh-familie in pluche won ik op verschillende kermissen in binnen- en buitenland.

Tijdens een gesprek aan boord van het winnende team werd voor de finish gevraagd waar de crew het meest naar uitkeek in Kaapstad. De Duitse Susann Beucke vertelde dat haar moeder en haar zus haar staan op te wachten aan de kade en dat ze niet kon wachten hen weer te zien. De schipper van het team, Fransman Kevin Escoffier antwoordde “hier winnen”. Tja. 

Over deze Escoffier (1980) valt meer interessants te vertellen. Hij is zoon van een wereldzeiler. Hij deed tweemee mee aan de Volvo Ocean Race en won die van 2018 als bemanningslid van het Dongfeng Race Team. Destijds waren wij ook bij de start in Alicante. In 2021 deed Escoffier mee aan de Vendée Globe (voor de meeste Fransen dé grootste zeilrace ter wereld) met een eenmans IMOCA 60-jacht van sponsor PRB. In de zuidelijke oceaan ging het heel hard, deed de boot een nosedive (boeg diep in een grote golf), vouwde in tweeën en zonk in luttele minuten. Escoffier had nog net tijd om een Mayday-bericht uit te sturen en sprong overboord in een reddingsboot, met een speciaal reddingspak en detectiemateriaal op het lichaam, in golven van vijf meter hoog. Vijf uur later werd hij voor het eerst dobberend opgemerkt door een Franse collega-zeiler. Diens zeilen moesten worden gereven voor de reddingsactie en toen hij terugkeerde naar de plek was het nacht en was Escoffier nergens te vinden. Een IMOCA 60 kan namelijk niet stoppen en een redding is heel lastig vanwege de foils. Het duurde nog twaalf uur voordat hij werd opgevist via een lijn van boot  YES, WE CAM. Goed gekozen naam. De zeiler is vast van plan weer in zijn eentje mee te doen aan de Vendée Globe in 2024. Escoffier is het toppunt van positivisme. 

Coen, de vriend van Rosalin Kuiper, vloog naar Kaapstad. Ze gingen samen een paar dagen op safari. Op 20 februari keert zij terug aan boord. Waarschijnlijk nog steeds met tinnitus. “Voedsel inpakken, naar de kapper, nagels knippen, financiën regelen”. Dat las ik in een recent verslag van een telefonisch interview met haar en een AD-journalist. Ze krijgt inmiddels veel aandacht van de Nederlandse pers. 

De teams hebben nog ongeveer een week de tijd om hun boot weer in perfecte staat te brengen voor het volgende traject om de wereld. Bij Team Malizia zoekt een technisch team ook naarstig naar de oorzaak van de herrie en of die kan worden verminderd. Menig IMOCA-zeiler accepteert oorsuizen maar de 27-jarige Kuiper niet per se... Alle teams waren in staat tot het doen van wetenschappelijk onderzoek op dit traject. Crews zagen al albatrossen over de golven scheren. Dat zullen niet de laatsten zijn. Niets zo prachtig als deze majestueuze zeevogel! De grote albatros heerst over de wateren van het zuidelijkste deel van de Southern Ocean. 

Volgende week vrijdag zal de binnenhavenrace in de Tafelbaai plaatsvinden. Op 26 februari verruilen alle teams die plek voor open water. Dat begint het langste en uitdagendste traject van deze race. In (ruim) een maand tijd gaan ze de zuidelijke oceaan over, op weg naar Itajaí. Zelf zou ik de korte route nemen... Zij varen oostwaarts, via de zuidpunt van Chili (Kaap Hoorn) en de zuidpunt van Australië (Kaap Leeuwin) naar Brazilië. Er zijn dubbele punten te winnen voor het scorebord. Op dit traject zullen ze geen evenaar passeren maar wel Point Nemo, officieel het verst van land verwijderde punt op aarde.

Team Malizia heeft iets goed te maken.