Personeelsaangelegenheden

Het plukken en verorberen van de eerste rijpe mango uit eigen tuin is een feit. De vrucht rook en smaakte heerlijk. Dit heugelijke feit staat volledig op naam van tuinman Arya die vandaag zijn laatste werkdag bij ons heeft.

Als het op spinnen verwijderen aankomt, laat huishoudster Elsa het graag aan haar echtgenoot en onze projectmanager Ketut over. De beide schelpenkroonluchters op het terras blijken ware spinnenwalhalla's. Ik stond erbij om de trap vast te houden terwijl Ketut zich ophees en in de nesten werkte. Na dit klusje was ook ik toe aan een douche: eitjes, rag, nestjes, baby-spinnen, moeders en vaders Spin... ik had het allemaal via mijn haar, langs mijn schouders naar beneden zien en voelen gaan. Gelukkig ben ik niet bang voor spinnen en dit zijn
geen bijters; dan had ik wel anders gepiept.

Eerder deze week vond een sollicitatiegesprek plaats met de kandidaat-tuinman. Hij werd in het weekend door beveiliger Made voorgedragen en door zijn oudere broer -die wij persoonlijk kennen omdat hij de tuinman is van een van onze buren- op de betreffende ochtend geïntroduceerd. Hij heet Putu Agus en is 19 jaar oud. Voorts is hij een verlegen jongeman met een slank postuur (!) en een aardig gezicht die senior highschool afmaakte. Alweer een slimmerik. Het opvallende is wel dat hij, ondanks zijn goede vooropleiding, nauwelijks Engels spreekt. Daarin gaan we snel verandering brengen. Eerder had hij een baan als kledingbezorger in Denpasar, de hoofdstad van Bali. Werkeloosheid onder jongeren is hier een groot probleem. Degenen die iets willen en kunnen, vertrekken naar het Zuiden van Bali om in de toeristenindustrie te werken.

Je had de sollicitatiecommissie moeten zien: Ketut, Elsa, mijn liefje en ik, oudere broer Ketut en De Kandidaat. Wij hadden ons serieus op het gesprek voorbereid en na iedereen op gemak te hebben gesteld en van water te hebben voorzien, stelden wij onze vragen: 'heb je al eerder als tuinman gewerkt?' 'Nee.' 'Wat spreekt jou aan in de baan?' Hij antwoordde dat hij geen kamerhuur meer hoefde te betalen in Denpasar, dat hij kon terugkeren naar zijn geboortedorp, dat hij dan fietsend naar zijn werk zou kunnen. Het waren allemaal extrinsieke motivatoren, zoals dat in headhunter-jargon heet. Ik maakte oogcontact met mijn liefje en wist dat zij op dat moment precies hetzelfde dacht.
Ik deed een poging om nog iets tuingerelateerds uit zijn mond te horen en stelde dus een vraag over bloemen, bomen en planten. Hoeveel kun je een mens in de mond leggen? Putu Agus zweeg nu in alle toonaarden. Oh-oh. Er kwam wel een enthousiast antwoord van grote broer! Voordat hij verder wilde gaan, keek ik hem lachend aan en legde mijn wijsvinger tegen mijn lippen, daarmee zeggend: 'niet voorzeggen'. Het bleek een internationaal gebaar en iedereen lachte.

Al met al liep het goed af: per 1 juli gaat Putu Agus in onze tuin aan de slag als trainee. Wat ik wel te weten ben gekomen is dat hij niet lui is en niet bang voor spinnen. Ook voor een eventuele levende slang zal hij niet wegrennen. De komende weken gaat hij het vak leren onder begeleiding van projectmanager Ketut; af en toe gesteund door zijn volleerde broer. Wij hebben er alle vertrouwen in dat het hem gaat lukken. Zeker nu hij met snoeien hulp krijgt van vogels die hun nest opbouwen met materiaal uit eigen tuin. De nesten bevinden zich in palmbomen op het terrein. Ze vliegen af en aan. Wij zijn kennelijk niet de enigen die citroengras lekker vinden.

Ook zender BVN is weer in de lucht, al gaan we de schotel wel verplaatsen. Er is thans teveel gehaper. Ik wil nog graag een (samenvatting van een) wedstrijd van het Nederlands elftal met eigen ogen zien. Wie weet is de kwartfinale tegen Brazilië aanstaande vrijdag wel de laatste mogelijkheid... Sinds ons vertrek uit Spanje zocht ik bij gebrek aan beter de eindstanden via internet op. Dat is weliswaar niet hetzelfde maar 'the poule must go on'. Tussenstand: 37-33. Voor mij, welteverstaan.

Sumatraanse etnische groepen die tot de Batak behoren, geloven heilig in 'third party power': een sterk gebruik waarbij iemand vanaf de geboorte volledig wordt voorbeschikt om vijanden te bezweren. Volgens dit bijgeloof moet die persoon op enig moment worden gedood en het lichaam worden gekookt. Dit heet 'pangulubalang'. Alhoewel het woord 'bal', 'balang' (belang?), 'gul' (goal?) en 'lang' (verlenging?) erin voorkomen, lijkt de procedure mij toch geen optie ten faveure van het Nederlandse elftal...

In de Jakarta Post las ik onlangs dat er op de Molukse eilanden overal voor Oranje wordt gevlagd. Dat zou naar verluid vooral komen door Giovanni van Bronckhorst, aanvoerder van het elftal met Ambonees bloed door d'aderen. Maar uit de geschiedenisboeken weet ik ook dat Molukkers tijdens Neêrlands koloniale tijdperk veelal rijksambtenaren en militairen in het Nederlandse leger waren. Dat schept een band. In Nederland wonen meer dan 70.000 personen van Molukse afkomst. De journalist merkte sip op dat Ambon hoogstwaarschijnlijk niet zo enthousiast zal vlaggen op 17 augustus, Indonesië's onafhankelijkheidsdag. Die tegenprestatie kunnen wij dan wellicht aan hem leveren.

De eerste mango's

We zijn terug in Bali en dat voelt goed! De eerste reisdag in Londen -die nu alweer een eeuwigheid geleden lijkt- met Paul was bijzonder onderhoudend en plezierig. Ik keek mijn ogen uit in Terminal 5, we bezochten Paul's nieuwe huis, hadden lunch in een brasserie in Wokingham en praatten daarna bij in de bloemrijke tuin van vriendin Ann. Het deed ons kortstondig terugverlangen naar wonen in Engeland.

We togen tijdig naar Heathrow voor onze avondvlucht. Je weet het qua files maar nooit met de twee toevoerwegen M25 en de M4, beruchte autowegen waaraan wij beiden niet veel goede herinneringen koesteren. De mazzel was echter dat Engeland op onze reisdag een WK-voetbalwedstrijd moest spelen. Er werd die dag kennelijk veel van huis gewerkt...
De voortzetting van de reis naar Zuid-Oost Azië verliep bijzonder goed: we hadden geen vertraging en het luchtruim was rustig. Vliegen in een A380 is plezierig vanwege de geluidsdemping en de omvang; deze grote vogel kan wel een duwtje van opzij of van onderen verdragen.

Ketut haalde ons op de luchthaven op. Hij was niet te missen toen wij 's avonds laat de Denpasar-terminal verlieten: er was maar één die met een glimlach van oor tot oor boven iedereen uit stond te zwaaien. Om twee uur 's nachts reden we de eigen oprijlaan op. De poort was al geopend door security Made. Na een douche doken mijn liefje en ik -ieder met slaappil- moe het bed in. Om daar 9 uur later uit te verschijnen. Ik sliep 100% horizontaal én ongestoord en stond daardoor superfit op.

De eerste zwempartij is een feit. Toen ik voor vertrek uit Spanje aan mijn liefje vertelde dat de twee 'spaghetti floats' mee op reis gingen, vond ze dat onnodig. Ze gingen toch mee. En wie dobberde er als eerste op een spaghetti rond? Juist: zij. Ondertussen opmerkend “dat het zo goed was voor haar armen”. Ik zeg maar zo, ik zeg maar niets. De zomertemperatuur is werkelijk heerlijk: met lage vochtigheid en een beetje wind.

Wat is onze tropische tuin overweldigend mooi. De bougainville is fantastisch, de gele ixus is teer maar lieflijk. De gele frangipaniboom draagt veel bloemen, de witte een flink aantal, de rode slechts 1. Een geurige gele zit dagelijks achter mijn oor.
Wat staat de Jalan Nelly er fleurig bij. Deze bonte bloemenhaag is inmiddels tot dijhoogte gegroeid; dit zou mijn vriendinnetje zeker hebben bekoord. Ook de kruidentuin annex kraamkamer deed bijzonder goede dienst: de basilicum groeit buitensporig goed (ik ga binnenkort pesto maken met Elsa), net als andere kruiden en vele andere nieuwe borelingen. Zo kunnen we hier binnenkort een papayastalletje aan de poort beginnen want er zijn tientallen stekjes.
Het gras is groen, de meeste bomen, struiken en planten tieren welig. Er zijn nieuwe vogelsoorten te zien en de eerste vlinders fladderden alweer langs. Eén palmboom liet het afweten. De tuinman merkte op dat we daarop nog garantie hebben maar daarvan gaan we -ik zou zeggen: vanzelfsprekend- geen gebruik maken. Ik zou het Wayan, onze Balinese aanlegger van de tuin namelijk niet durven aandoen.
En de eerste mango's zijn gedetecteerd: 3 topzware groene vruchten aan een iele boom; als dat maar goedgaat?! Stammetjes van circa 100 centimer hoogte werden in januari jongstleden gepoot. Het is toch ongelofelijk?! Ondertussen eten we mango's uit andere oorden.

Er zal binnenkort flink moeten worden gesnoeid. Maar niet (meer) door tuinman Arya. We kregen te horen dat hij naar een andere baan overstapt per 1 juli. Vind ik dat slecht nieuws? Eigenlijk niet. Ik merkte al eens op dat hij eerder een lichaam heeft voor sjouw- en afschriktaken dan voor tuinwerk. Arya is namelijk een ware hulk. Zijn omvang maakt tuinieren niet overal en altijd gemakkelijk. Hij wordt beveiligingsman bij een benzinepomp. Het is een baan van 'sit down and look frightening'. Daarin zal hij ongetwijfeld goed zijn (al was hij het enige personeelslid dat bang was voor een recente vaccinatie)...

Wij gaan per omgaande zoeken naar een slanke, energieke nieuwe tuinman want Ketut, onze projectmanager, assistent-tuinman en mijn bouwmaatje, gaat in augustus aanstaande aan zijn baan als steward op een internationale cruiseliner beginnen. Dat vind ik werkelijk slecht nieuws, al gun ik hem van ganser harte een betere toekomst. Hijzelf vind het ook niet gemakkelijk om langdurig (tenminste 1 jaar) bij zijn familie weg te gaan maar hij investeert welbewust in de toekomst van hem, zijn vrouw Elsa en zoon Yuda. Ik zal hem(n) daarin zo goed mogelijk steunen.

De algemene situatie is hier als volgt: er loopt nu een officiële PLN-kabel van de dichtstbijzijnde electriciteitsmast naar ons huis. Wel zijn er sinds die tijd meer dan 30 gloeilampen gesprongen op en rond het terras dus het werkt nog niet helemaal zoals het zou moeten... De apparatuur -Nespresso-apparaten, Bose-geluidssysteem, satellietontvanger en keukenverlichting- die eerder door kortsluiting ontploften, werden gerepareerd of vervangen. Alleen kreeg de plaatselijke hoefsmid de Nespresso-melkschuimer niet meer aan de praat. Een eenvoudig kloppertje ging mee als vervanging; dat deed hier inmiddels goede dienst.

Voor wat betreft de wateroverlast: langs de westzijde van ons land loopt nu een professioneel gemetseld afwateringskanaaltje van achteruit de rijst- en druivenvelden naar zee. Afvoerwater uit de goten rondom onze villa (regenwater van het dak alsmede kraanwater) dat niet kon wegvloeien door ondeskundige aanleg van de weg achter ons huis, werd via nieuwe ondergrondse buizen direct op dat nieuwe kanaal aangesloten. De voor- en achtertuin zijn goed droog. Onze tuin is vanwege de nieuwe buurman enigszins gekrompen maar het ziet er bij ons nog steeds mooi uit. De zonsondergang is 's zomers bijzonder kleurrijk. We wijden thans onze bale bengong, een soort relaxhuisje, in en zien van daaruit de zon in de zee zakken. Het is fijn thuiskomen zo.

Zes maanden

Dat wij weer lang mogen reizen ervaar ik, reislustige Hollandse, als bonus. Het voelt alsof ik aan een nieuwe levensfase begin. Ik realiseer mij dat het vreemd klinkt want wat veranderde er tussen vorige week en deze week om dit gevoel te rechtvaardigen?! Ik kan het niet goed verklaren maar het is prettig. Het schept ruimte in mijn hoofd en alles om mij heen lijkt thans mooier. Ooit blogde ik over reiskriebels. Ik voel al vele jaren een diepe behoefte om constant onderweg te zijn, om nieuwe oorden te bezichtigen en nieuwe ervaringen op te doen. Gaan en staan waar een mens wil, is voor mij de ultieme vorm van vrijheid. Het ervaren van dat vrijheidsgevoel werkt verslavend. Reizen is een verslaving zonder (al te) nare bijwerkingen. Dat geldt zeker als mijn reismaatje aan mijn zijde is. Wij keerden drie weken geleden uit Nederland terug naar Spanje maar in mijn beleving is het langer. Het waren dan ook wel drie goedgevulde weken: met gezelligheid van goede vrienden en kennissen, golfspel, tapas eten, zwemmen in de Middellandse Zee en San Jaime-bezoeken.

Spanje en ons appartement op de golfbaan zijn en blijven heerlijke plekken om te vertoeven. Ze boden ons vorig jaar de geborgenheid die wij nodig hadden en dit jaar het comfort van licht en warmte, na het koude verblijf op de Kijkduinse camping. Mei 2010 werd naar verluid de warmste maand wereldwijd sinds mensenheugenis. Wij ondervonden dat niet aan den lijve. We sloten ons verblijf in Europa voor dit jaar in stijl af: met verse Hollandse Nieuwe die aan een kraampje in Rojales vakkundig werd schoongemaakt. Weliswaar niet zo goed als bij Robbie's Haring (de ambulante viskraam aan 'De Fred') maar de tapa was heerlijk. Deze smaakvol verorberde Nederlandse 'sushi' bleek een voorbode van de uitslag van de voetbalwedstrijd Oranje-Nippon, afgelopen zaterdag. De zon ging even onder voor de Japanners. Mijn oranje shirt gaat op zeker mee in de koffer. Mijn liefje en ik zijn klaar om te vertrekken. Morgenochtend vliegen we naar Londen waar een ontmoeting staat gepland met mijn voormalige baas Paul en zijn nieuwe vrouw. Ook leggen we met hem een bezoek af aan de inmiddels-niet-meer-zo-nieuwe Terminal 5 van Heathrow. Dit prestigieuze gebouw werd ontworpen door een van mijn favoriete architecten: Sir Norman Foster; ik werkte 2 jaar mee aan de voorbereiding op de opening. Later op de dag vliegen we via Singapore naar eindbestemming Denpasar waar Ketut ons zal opwachten. Leo Dovente. We gaan relatief lichtbepakt op reis. Onze koffers bevatten nauwelijks eigen kleding. Een goed gevulde kledingkast wacht ons daar immers. Ze worden grotendeels ingenomen door gebruiksvoorwerpen zoals een sprinklerkop (voor de tuin), een Peugeot-pepermolen, keukendoeken in de gewenste kleuren, spaghetti's voor in het zwembad, Nespresso-cups in de favoriete smaken (voor onszelf en gasten), film-DVD's, muziek-CD's, nieuwe zwemvliezen, kindermedicijnen, babyverzorgingsmiddelen en kado's voor onze personeelsleden en hun kinderen. 

Voor mijn doen neem ik een minimaal aantal boeken mee. Momenteel lees ik het boek 'The time traveler's wife' van Audrey Niffenegger. Het is een ontroerende roman over Henry, een man die door een -gefingeerde- genetische afwijking tijdreiziger is, en zijn geliefde Clare die probeert een 'normaal' leven met hem te leiden. Ook deel 2 van de biografie van Gerard Reve's 'Kroniek van een schuldig leven' (getiteld 'De rampjaren 1962-1975') door Nop Maas gaat mee in de reistas. Ik sluit niet uit dat ik op Heathrow nog wat extra boeken in de rugtas prop. Voor boeiende verstekelingen heb ik altijd plaats! In Lovina (Noord-Bali) werd recent een bibliotheek opgezet door een Hollands echtpaar dat daar al jaren permanent woont: Coba en Peer. Met andere vrijwilligers richtten zij een plek in waar Balinese kinderen en volwassenen kunnen lezen en boeken kunnen lenen. De bibliotheek heet 'Coba baca', ter ere van Coba maar ook omdat dit in Bahasa Indonesia betekent 'probeer te lezen'. Dit is de link naar de website. Donaties zijn welkom. Evenals buitenlandse bibliotheekbezoekers. 

Wij maakten reeds enkele personeelsleden lid van deze bieb. Wekelijks gaat Ketut er met zoon Yuda naartoe. Hun trouwe bezoek doet mijn boekenwurmhart goed. Tijdens het aanstaande verblijf zal ik ook zelf lid worden. Niet alleen om de bibliotheek te steunen maar ook omdat er veel kinderboeken zijn te lenen. Ik heb mij namelijk voorgenomen de taal serieus te gaan bestuderen. Ik ben benieuwd wat ons qua belevenissen te wachten staat maar daarvan maak ik jullie graag deelgenoot. Dus tot bloggens, vanuit een andere wereld!

De Week van de Grote Beurt

Ik val maar meteen met de deur in huis: het was geen gemakkelijke week maar wel een met een heel goede afloop.

Maandag jongstleden vond het tweede bezoek plaats aan de Spaanse traumatoloog. De laatste hechtingen werden uit de duim van mijn liefje verwijderd maar er ging toch weer een verband om de linkerhand, al heelt de wond naar behoren. De mobiliteit van haar linkerhand is nog tamelijk beperkt. Er mocht nog niet met de hand worden gedoucht en koken is helemaal niet aan de orde (!). Vandaar dat het contract met zuster Clivia enkele dagen werd verlengd.

Dinsdag was oorspronkelijk de dag van de grote beurt voor mijn liefje, op de afdeling Oncologie van het San Jaime-ziekenhuis. Op die dag zou voor de eerste keer sinds de diagnose en behandeling een uitgebreid top-tot-teencontrole plaatsvinden. Er kwam echter een kink in de kabel; de MRI-scanner was kapot. Dat onderzoek kon dus niet plaatsvinden, onderzoeken met andere apparaten vonden wel doorgang: een botscan om te zien of de chemotherapie schade had aangericht en een zogenaamde MUGA-scan van hart en omgeving (met inbreng van radio-actieve vloeistof). Doordat verplegend personeel regelmatig de ruimte in- en uitliep, ving ik soms een glimp op van mijn liefje in zo'n apparaat. Ik kreeg er natte ogen van; ik vind het confronterend haar daar te zien liggen. Bovendien weet ik dat het oncomfortabel is om lang op een scantafel te liggen. Maar het is voor de controle op haar welzijn dus 't moet.
Dinsdagavond stond tevens een bezoek aan de revalidatie-arts op het programma, in hetzelfde ziekenhuis. Zij moest bepalen of met fysiotherapie kon worden begonnen. De geopereerde duim van mijn liefje is nog pijnlijk en aan één zijde ongevoelig. Volgens de arts is dat normaal. Ik denk dat tijdens de operatie een zenuw is doorgesneden daar ze repte van “een bliksemschicht door de arm”.

Woensdag was het tijd voor een bezoek aan de oogarts. Ze keerde als José Féliciano, de Spaanstalige equivalent van Jules de Korte, huiswaarts: op de tast. Dat schijnt, vanwege de liters oogdruppels, bij die behandeling te horen. Het begrip tastzin werd wel erg letterlijk genomen: het kwam neer op 'zin om te tasten'. Nu ben ík door al die jaren samenzijn wel wat gewend maar zuster Clivia... 't Arme mens. Ik voelde het al aankomen toen ze afgelopen maandag in haar verrukkelijke -ik ben ook niet blind- oranje verpleegsteruniform door het huis liep. Die blikken?! De temperatuur in huis steeg met tenminste 3° Celsius! Gelukkig ben ik niet jaloers aangelegd.

Donderdag was de dag van de MRI-scan, specifiek van de borsten (met toediening van contrastvloeistof in het bloed) en de bespreking van alle resultaten. Al vertrouwen mijn liefje en ik op goede uitslagen, de dagen ernaartoe waren zeer (in)spannend. Maar een mens moet het optimisme van vandaag niet kwijtraken door de pech van gisteren.
Dr Brugarolas, hoofd Oncologie, sprak verlossende woorden: alle uitslagen waren bijzonder goed. De bloedwaarden waren prima, de botgesteldheid bovengemiddeld, de hartconditie exceptioneel en er was niets ongewenst te zien in de borststreek. Hij gaf een verklaring bij alle onderzoeken en daarna was het tijd voor een beetje gefilosofeer. Zo spraken we over patiëntgerichtheid versus medicijngerichtheid en Dr Antonio merkte op dat 'I love you' niet meer de mooiste woorden ter wereld waren. Dat had Woody Allen gezegd, volgens hem. De mooiste uitspraak was tegenwoordig: 'het is goedaardig'...

Wij mogen volgende week weer voor lange tijd naar de Indonesische archipel afreizen. Volgende week rond deze tijd hebben we ons eerste paradijselijke nachtje in eigen bed al achter de rug. Leo Dovente. De eerstvolgende driemaandelijkse controle zal 'een simpele bloedtest' zijn. Die test zullen wij laten doen in een kliniek in Bali en de resultaten sturen we aan Dr Brugarolas op. Woorden schieten tekort om de toewijding en deskundigheid van deze fantastische man en zijn team uit te drukken!

Na deze afspraak vond 's middags ook nog de eerste heilgymnastieksessie voor de duim plaats. Mijn liefje krijgt nog enkele fysiotherapeutische behandelingen voordat we het land zullen verlaten.

De opluchting is groot. ¡Alegria! Het grote levensgenieten mag weer worden voortgezet. Al ben ik bepaald geen Bavaria Babe, uit recalcitrantie ga ik dit weekend in mijn Dutch dress van de voetbalwedstrijd Nederland-Japan genieten. Zuster Clivia is ervan overtuigd dat Spanje wereldkampioen wordt. Zij is niet alleen een vrouw van de vorm(en), ze is ook een vrouw van inhoud! Sinds het begin van het WK- voetbaltoernooi houden mijn liefje en ik een poule bij. Huidige stand: 6-4 voor haar. Ook spelen wij iedere dag onze eigen versie van Memory: van ieder land dat speelt en dat wij zelf ooit bezochten, moeten wij ieder de mooiste herinnering kiezen. De finale zullen we gaan meemaken in Bali. Zonder zuster Clivia. We verwachten in januari 2011 weer naar Spanje terug te keren.

Tussentijdse update

Morgen zouden de medische onderzoeken van mijn liefje plaatsvinden op de afdeling Oncologie. Zojuist kregen we een telefoontje van het ziekenhuis dat de MRI-machine vandaag kapot is gegaan. De afspraak is daarom verzet naar aanstaande donderdag. Meer nieuws volgt daarna.

'Oh Ribera...'

Hadden wij weer: gingen wij onlangs met Ger, Yvonne en Blanche rond lunchtijd een -voor ons- nieuw restaurant aan de Murciaanse kust bezoeken, waren er nog zo'n 200.000 anderen aanwezig! Nu was het sowieso opmerkelijk dat wij anno 2010 voor het eerst het sfeervolle kustplaatsje Santiago de la Ribera (circa 8.500 inwoners) aan de Costa Cálida aandeden... Het grenst namelijk aan Lo Pagán, het dorp dat wij al jarenlang bijna wekelijks bezoeken als wij in Spanje zijn. We gaan erheen voor de Mar Menor, de modderbaden, de sardientjes van de zigeuners en de kilometerslange boulevard. Tot mijn grote verbazing was ik nooit de hoek om gewandeld, voorbij de jachtclub van Lo Pagán.

Op die bewuste dag in Santiago de la Ribera werd de 25ste verjaardag van de Adelaarspatrouille, 'la Patrulla Águila' gevierd. Daar zetelt de 'Academia General del Aire', het opleidingsinstituut van de Spaanse luchtmacht dat in 1943 werd opgericht en waaraan ook de koning van Spanje en zijn zoon, kroonprins Felipe, hun vliegeniersopleiding volgden. In voorgaande jaren had ik vanaf de boulevard van Lo Pagán regelmatig gevechtsvliegtuigen aanschouwd die oefeningen deden boven zee. Toen wij de Spaanse menigte rijendik in bikini, badpad en zwembroek op het strand zagen zitten, wisten wij dat er iets bijzonders aan de hand was. Wij nestelden ons -geheel gekleed- aan een terrastafel en lieten het spektakel op ons afkomen. Letterlijk. De F-1 Mirages vlogen ons om de oren: ondersteboven, op hun zijkant (vleugels verticaal), vliegtuig geheel verticaal en dan langzaam vooruit vliegend, loodrecht omhoog en dan in duikvlucht naar beneden. De piloten lapten de zwaartekracht volledig aan hun laars!

Tijdens de meeste capriolen was een gesprek op het strand van mens-tot-mens onmogelijk. Tenminste, wat betreft Nederlanders. De Spanjaarden continueerden hun conversaties 'gewoon' schreeuwend maar zij staan dan ook, na Japanners, met stip op 2 als veroorzakers van de meeste geluidsoverlast ter wereld. Maar soms vlogen de mirages zonder ook maar één decibel geluid te maken! Het kon dus wel; ik ervoer die momenten als een verademing... Deze vliegshow was geen strict Spaanse aangelegenheid, er waren ook buitenlandse gasten: ook de Italiaanse acrobatenpatrouille 'Fuerza Aérea Italiana' (Frecce Tricolori) nam deel. Dat team was door de Spaanse collega's uitgenodigd om hun eigen 50ste verjaardag hier te komen vieren. De jarige Spaanse 'Patrulla Águila' sloot de dag af met een spectaculaire show. Zoals zij hun capriolen synchroon uitvoerden, op zeer hoge snelheid... Zo vlogen ze recht op elkaar af en weken op het laatste moment uiteen. Een foutje en de piloten zouden het niet kunnen navertellen. Het laatste onderdeel van hun optreden vond ik ontroerend: met elkaar vormden zij een kloppend hart in de lucht, gevolgd door het uitstoten van rookpluimen in de kleuren van de Spaanse vlag (zie foto in de kop van dit blog). Een groot strandapplaus viel de vliegers ten deel. 

Die dag ging het even niet over vermindering van CO2-uitstoot, over milieubeheer en duurzaamheid. Toen moest onze lunch nog beginnen. 

We liepen kilometers over de 'Paseo Colón', de boulevard van Columbus waaraan vakantiehuizen liggen van adelijke families alsmede de futuristisch ogende koninklijke jachtclub die thans wordt gerenoveerd. En niet te vergeten: enkele kekke strandtenten. Aan het einde van de boulevard, direct aan het strand, lag restaurant 'Pescaderie de Miguel' dat volledig bezet bleek. Toen ik er binnenwandelde, dacht ik even dat ik op de visafslag was: bakken vol verse, nog levende vissen lagen uitgestald. Maar niet getreurd. Ernaast lag namelijk het even aantrekkelijke restaurant 'Lonja Mar Menor' dat het laatste tafeltje voor ons beschikbaar had. 

De vis was er supervers, de bediening uitstekend. ¡Recomendado! Zozeer zelfs dat mijn liefje en ik vandaag naar Ribera terugkeerden om er de 'día de la Región de Murcia' te vieren en restaurant Miguel alsnog te bezoeken. De biertjes worden er in een emmertje met ijs geserveerd, de inktvis is er likkebaardend lekker. Net als de almejas a la marinera. En het uitzicht? Ik zou zeggen 100% Spaans... Daarom hier een ode aan dit pareltje aan de Spaanse kust, zijn inwoners (Ribereños) en de beschermheer en -dame die ons zo aangenaam verrasten. Ik vond het gedicht in de Spaanse Wikipedia (dichter onbekend): 'Oh Ribera eres querida, por tu tierra y tu mar, tus mujeres primorosas, y pescadores sin par. Tu dulce arpa eres risueña, como las olas del mar, y la rosa de los vientos, que nos guía al navegar. Cantemos, cantemos, con gozo y alegría, a Santiago Apóstol, patrón de la Ribera, y a la Virgen del Carmen, Madre marinera. A ellos por siempre ¡Gloria, gloria!'

Duimen!

De afgelopen week was in twee opzichten enerverend: er stond een kappersafspraak voor twee personen op het programma. Niet alleen werden mijn manen getrimt, ook het kapsel van mijn liefje werd gekortwiekt. Nadat de laatste kuur van de preventieve chemotherapie was uitgewerkt, kwam heur haar verrassend terug: krullend en veelkleurig. Chemo verandert de celstructuur dus ook die van haren. Mensen die ernaar informeerden, konden nauwelijks geloven dat haar coupe soleil puur natuur is. De gouden krullen zijn tijdelijk weg maar ze komen terug!

En mijn liefje onderging een kleine chirurgische ingreep in hospital San Jaime. Al wekenlang had zij veel last van een zogenaamde hokkende linkerduim. Dit houdt in dat haar duim met pijn en moeite kan worden gebogen. Als het lukt, kan de duim vervolgens slechts knakkend en met schokjes weer worden gestrekt. Een naar geluid en een akelig gezicht.
Het betekent in concreto dat een pot augurken, een kastdeur, een flesje bier-met-draaidop, veterschoenen, een knoop aan een broekband niet meer zelfstandig kunnen worden geopend. Dit is slechts een kleine greep uit de serie ongemakken. Het was voor haar ook een grote teleurstelling dat golfen onmogelijk bleek vanwege de duim. Ze had er zó naar uitgekeken nu haar conditie en kracht weer als vanouds zijn. Ook hand-in-hand lopen gebeurt thans met grote omzichtigheid, net als bij de egeltjes... (“Want hoe doen die het? Héél voorzichtig!”)

Zo'n haperende duim wordt ook wel 'trigger finger' genoemd; de Latijnse aanduiding is tenosynovitis stenosans. Het is een pijnlijke aandoening die regelmatig voorkomt bij dames op leeftijd. Als je er eenmaal last van hebt, gaat het niet vanzelf over. In sommige gevallen worden cortisoneninjecties toegediend maar die geven doorgaans tijdelijk soelaas. Over het algemeen wordt een operatieve ingreep aanbevolen. Aldus geschiedde. Vriendin Els werd op dezelfde dag in een gespecialiseerde handenkliniek in Nederland aan dezelfde klacht geopereerd. In haar geval was dat na maanden wachten. In het geval van mijn liefje was dat aanzienlijk korter: maandag jongstleden ging zij naar de Spaanse specialist, drie dagen later werd zij aan de klacht geopereerd.

De Spaanse gezondheidszorg is dus zo gek nog niet. Sterker nog: in de wachtruimte bij de arts las ik in een lokale krant dat enkele grote Nederlandse verzekeraars na jaren onderhandelen vorige week week een overeenkomst sloten met hospital Clínica de Benidorm. Nederlandse patiënten kunnen vanaf nu volledig verzekerd naar Spanje afreizen om in dat ziekenhuis medisch te worden behandeld en te herstellen. Het betreft patiënten die gemiddeld acht maanden op wachtlijsten in Nederland staan om cardiologisch, traumatologisch en oncologisch te worden behandeld. Ik ben er trots op dat Spanje hulpbehoevende landgenoten medisch gaat bijstaan. Dergelijk gezondheidstoerisme is goed voor de betreffende verzekerden en goed voor het land. Gezondheidstoerisme is hier al jaren aan de gang maar met zo'n nieuw initiatief kan men de financiële crisis aan de Costa Blanca wellicht sneller te boven komen. Een prachtig importproduct voor het noodlijdende Spanje. En ik verheug mij op nog meer boeiende Benidorm Bastards-opnamen (die moet je gezien hebben op YouTube!).

Mijn liefje voelt zich de laatste tijd ook wel een gezondheidstoeriste in Spanje. Tja, we beseffen het ons maar al te goed: ouderdom komt met gebreken. Klachten van de trigger finger worden veroorzaakt doordat de peesschede die om de buigpees zit, is geïrriteerd en gezwollen. De buigpees kan daardoor niet soepel bewegen waardoor de vinger niet gemakkelijk kan worden gestrekt. In de wachtruimte meldde ze mij alvast dat aardappelen schillen na de operatie voorlopig niet mogelijk zal zijn. Of ik dit maar even wilde bevestigen. Elluk nadeel hep se voordeel, inderdaad.
De operatie werd uitgevoerd onder 'regionale verdoving': van hand tot aan bovenarm; een bijzondere techniek. De patiënte maakt het goed, haar linkerarm gehoorzaamt weer. Volgende week zal de chirurg het resultaat beoordelen. Over circa twee weken zal de duim weer in goede doen zijn en zal de pijn hopelijk voorgoed zijn verdwenen. Dan zal ze zelf weer een potje kunnen (open)breken! Zuster Clivia is voor even back in town. Ze maakte promotie: inmiddels mag ze ook helpen bij aan- en uitkleden...

Mid-juni zal zij wederom een medische controle ondergaan. Die is echter van een andere orde; het betreft de driemaandelijkse controle bij het Plataforma de Oncología van dokter Brugarolas en zijn team. Het betreft deze keer een 'grote beurt', met scans van top tot teen. Als deze resultaten ook positief zijn -waarvoor ik duim-, vertrekken wij spoedig daarna voor lange tijd naar het paradijselijke Bali. Dus 'thumbs up' voor mijn dappere snorkelaar!