Down (and) Under

De regelmatige lezer weet dat ik mijn hart heb verpand aan Australië. Er zijn mensen die dol zijn op Frankrijk of Italië maar ik heb dat heel aparte gevoel -niet uitsluitend maar vooral- voor Down Under. Ik had het muzelluf gemakkelijker kunnen maken door een land te verkiezen dat niet aan de andere kant van de aardbol ligt maar zoiets past een reislustige Hollandse wel.

Australië betreden, heeft echter soms wat voeten in de aarde. Ik spreek uit ervaring. De eerste keer ging het heel gemakkelijk. In 2008 deed ik nogmaals een online visumaanvraag die spoedig daarna door de betreffende instanties werd goedgekeurd. In 2011 deed ik dat wederom. Die beide, laatste keren leek ik te stranden op tussenstoplocaties Bangkok en Singapore. Het geval wil dat ik verschillende paspoorten bij mij droeg waarvan de nummers beide toevallig nullen en o’s bevatten. Het verschil is heel moeilijk te zien.

Bij de digitale visumaanvragen had ik een 0 ingetypt terwijl de scan een O las. (Of omgekeerd, dat weet ik niet meer.) In deze tekst is het verschil goed te zien, op het paspoort nauwelijks. Hierdoor klopten mijn persoonlijke gegevens niet en werd mij de toegang tot het land ontzegd. Ik werd verhoord door een medewerker van de Immigratiedienst. De eerste keer dat het mij overkwam, was ik in paniek, de tweede keer dacht ik: “toch niet weer vanwege een nul?!” Het is mijn persoonlijke Histoire d’O. Met mij en Australië kwam het helemaal goed.

Geert Wilders deed in augustus een visumaanvraag aan de Australische instanties voor een gepland bezoek in october. De aanvraag is tot op heden niet gehonoreerd; volgens de Australische instanties zou het gaan om een 'complex geval'. De kans bestaat dat hij geen visum krijgt. Provocateur Wilders lijkt niet welkom Down Under. 

Dat het provoceren hem serieus is, werd duidelijk toen hij onlangs besloot de anti-Islam amateurfilm 'Onschuld der Moslims' alsnog op zijn website te zetten. Hij deed dat welbewust, nadat de trailer van de film reeds had geleid tot gewelddadige protesten uit moslimlanden. Wereldwijd vielen daarbij 30 doden en de Amerikaanse ambassadeur in Libië werd gedood.

Dat geweld praat ik niet goed. Dergelijke reacties van islamitische fanatici vind ik zonder meer verwerpelijk. Dat vind ik echter ook van Wilders gedrag, die opzettelijk olie op het vuur gooide. Australië is gewaarschuwd. Kunstenaar Ard Doko schilderde Wilders (af) als clown. Ik vind hem meer weg hebben van The Joker.

Een toegangsverbod overkwam ook Margiris, de 142 meter lange Nederlandse supertrawler. De vissersboot, die twee keer zo lang is als een A380, werd politiek correct omgedoopt tot Abel Tasman. Het mocht niet baten: de komende twee jaar is de trawler niet welkom in Australische wateren. Die tijd is nodig om de mogelijke gevolgen van dit soort grootschalige visserij nader te onderzoeken. Volgens wetgeving kan een vissersboot alleen uit Australische wateren worden geweerd als vaststaat dat het slecht is voor het leven in zee. Men heeft nog geen ervaring met dergelijke monsterschepen maar de Australische minister van Visserij wil het risico niet nemen. Terecht, lijkt mij.

Met een sleepnet van 600 meter lang, gelijk aan tien geschakelde Nederlandse rijtjeshuizen en langer dan het Sydney Operahouse, met een netopening van 200 meter, zo breed als 80 opengesperde bekken van de grootste vis: de walvishaai, is dat zonder twijfel een verstandige beslissing. De Margiris heeft de capaciteit om de helft van het toegestane quotum in dat gebied in één keer te vangen?! Dat heeft meer weg van 'leegvissen'.

Nu lijkt het alsof ik alles dat Australisch is of uit Australië komt, kritiekloos omarm. Dat is niet zo. Enkele dagen geleden stemde een grote Tweede Kamermeerderheid tegen het homohuwelijk. Minister-President Julia Gillard en oppositieleider Tony Abbott stemden allebei tegen. Kort daarvoor deed een liberale senator, vertrouweling van Abbott, veel stof opwaaien. Hij suggereerde dat het homohuwelijk een eerste stap is naar polygamie en het toestaan van seks met dieren. Homofobisch en aartsconservatief, noem ik dat.

Wat ook slecht nieuws is, is dat men (weer) op witte haaien gaat jagen. Voor de kust van Perth, aan de Australische westkust werden dit jaar vijf surfers en duikers door een witte haai aangevallen en gedood; het jaarlijkse gemiddelde stond tot 2012 op 1. De haai die het zou betreffen, kreeg de naam 'Brutus' en zou een lengte hebben van negen meter. Er moet dus wel iets gebeuren. Ik zou het echter vreselijk vinden als de grote witte haai als diersoort weer vogelvrij wordt verklaard. Het behoort tot de bedreigde soorten en moet worden beschermd.

Wat mij tevens schokte, is dat een aantal mijnbouwmagnaten een bouwcontract wil sluiten voor een kolenoverslaghaven middenin het Great Barrier Reef, een van de kwetsbaarste ecosystemen ter wereld. De kolenhaven zou ervoor zorgen dat 20 schepen per dag vuile kolen over het Barrièrerif van Australië naar China vervoeren. Een gotspe! Ik voer in het gebied rond en zag die prachtige onderwaterwereld met eigen ogen. UNESCO keerde zich inmiddels publiekelijk tegen dit plan. Het wonderschone rif staat immers bovenaan hun werelderfgoedlijst. Ik kwam dan ook in actie en ondertekende een online petitie om het plan te stoppen. Wil je die onderwaterflora en -fauna met eigen ogen zien vanuit je luie stoel? Neem dan een virtuele duik met Google Streetview. Men voegde een nieuwe dimensie toe aan het programma, als onderdeel van het World Wonders Project.

Zeus en Roxanne

Deze trailer met titel 'Vriendschap of liefde?' moet je zien. Ik denk dat ik het antwoord op de vraag wel weet: pure liefde...
Hulde aan de producent, de fotoshopper, aan de beide dierenacteurs-met-menselijke-trekjes, aan de Griek (!) Demis Roussos voor de toepasselijke gezongen teksten en aan mijn zus Lidy die het filmpje aan mij toestuurde. Het duurt slechts 11 minuten. De bioscoopfilm waaruit het komt, duurt 1.5 uur.
Daar wordt dit mens heel vrolijk van!

Bezit, bezat, bezeten

Vandaag is de verjaardag van mijn vriendin Nelly en daar sta ik, zoals elk jaar, bij stil. In 2009 overleed zij aan de gevolgen van ongeneeslijke longkanker. Op tè jonge leeftijd. Er zijn momenten dat ik niet helemaal bevat dat ze er niet meer is. Nog steeds. Iemand missen is als zoeken naar een ontbrekend stukje van jezelf. Wat ik met haar deelde, deel ik immers niet met een ander.
Nelly hield van Spanje en sprak een aardig mondje Spaans. Ze was vooral liefhebster van het traditionele España waarnaar ze jaren achtereen met Diederik op vakantie ging. Wij gingen ook gezamenlijk op vakantie naar de Costa Brava en naar Ibiza. Vanaf het moment dat wij ons appartement aan de Costa Blanca betrokken kwamen zij regelmatig op bezoek. Toen Nelly nog niet ziek was en daarna. Bij ons was ze even weg uit haar dagelijkse omgeving, ze kwam om van zon en warmte te genieten, om zich te laten verwennen, om schone lucht in te ademen die haar verlichtte, zij het tijdelijk. We vierden menige verjaardag op het terras. Daaraan heb ik veel herinneringen. Mijn liefje en ik zullen vandaag op Nelly toosten.

Bezit

Waar ik mijn hart aan heb verpand
in mijn verspild verleden,
het ging voorbij, het hield geen stand,
het is als zand vergleden.

Ik heb mij steeds het meest gehecht
aan sterfelijke zaken,
aan dingen die ik nimmer echt
tot mijn bezit kon maken.

Maar alles wat zo dierbaar was
dat ik het heb verloren,
is mij sinds ik het kwijt ben pas
voorgoed gaan toebehoren.

Jean Pierre Rawie (1951)

Al sinds onze beginjaren in Spanje verbijsteren wij ons over 's lands tomeloze bouwdrift. Voor de bouwsector leken de bomen tot in de hemel te groeien, iedereen wilde een graantje uit de ruif meepikken. Dat pikken werd soms letterlijk genomen. Er zitten Spaanse burgemeesters achter tralies.

In een recente analyse las ik dat men hier in vijf jaar bouwde wat er in tien jaar eventueel nodig zou zijn geweest. Die bezetenheid werd gefinancierd door Spaanse bancos, cajas en kleinere financiële instellingen. Toen brak de bankencrisis uit. Onafgemaakte bouwskeletten ontsierden het landschap, bouwkranen draaiden doelloos rond in de wind. Op menig bankkantoor liggen bergen huissleutels van mensen die hun hypotheek niet konden afbetalen en met de noorderzon vertrokken. De rest is geschiedenis.

Langzaamaan zou moeten doordringen dat er grenzen zijn aan wat een mens, een bedrijf, een regio of land kan najagen. EuroVegas, dat in de provincie Murcia zou komen, lijkt voorlopig van de baan maar vandaag wordt La Zenia Boulevard geopend. Dit nieuwe commerciële centrum werd aanvankelijk het grootste winkelcentrum van Europa genoemd. Mijn liefje en ik vroegen ons af waarom die dubieuze eer aan Orihuela Costa te beurt viel. Nog meer kleding- en schoenenzaken? Van dezelfde merken als elders? En dan ook nog in het grootste centrum? ¡Aï-Aï-aï! Het bericht werd weldra bijgesteld: La Zenia Boulevard zou slechts het grootste commerciële centrum van de provincie Alicante worden. Het bleef mij megalomaan in de oren klinken.

Het terrein waarop het centrum is gebouwd, beslaat 160.000 vierkante meters, waarvan 80.000 vierkante meters winkeloppervlakte. Op het terrein is parkeergelegenheid voor 5.000 auto’s. Het centrum biedt onderdak aan ruim 150 winkels die met elkaar 55.000 producten aanbieden. Bars en restaurants bestrijken met elkaar 11.000 vierkante meters grondoppervlak. In en rondom het centrum staan 600 bomen en 55 plantensoorten. De internationale keten Alcampo investeerde 300 miljoen euro en opent hier de 55ste supermarkt.

Het beste nieuws vind ik dat het centro commercial werkgelegenheid biedt aan 1.800 personen. Ondanks het Spaanse (gemiddelde) werkeloosheidspercentage van 25% zou ik echter niet weten waar het personeel vandaan moet komen. Immers, de omliggende dorpen hebben die aantallen -jonge- personen niet voorhanden en de dichtstbijzijnde steden liggen hoogstwaarschijnlijk op te grote rijafstand.

Ik heb weinig tot geen interesse in serieus shoppen in dit centrum. Less is more, wat mij betreft. Het assortiment van supermarkt Alcampo zal ik echter kritisch gaan beoordelen maar Lizarran, een keten van Spaanse tapasbars, zal ik zeker gaan bezoeken. Hun heerlijke pinchos kunnen we daar voortaan te voet gaan eten. 

Buma’s

Zo noemde een bevriend iemand (nog wel...) mijn liefje en mij onlangs in een mail toen ik schreef dat wij vroeg aan de avondmaaltijd zouden beginnen. Ik vroeg niet naar de betekenis. Laat ik zeggen dat ik het een en ander voorvoelde. De afkorting zal niet staan voor Bureau voor Muziekauteursrecht, noch zijn wij CDA-types dus die mogelijkheid viel ook af. Buitenmansen had nog gekund (de persoon in kwestie spreekt keurig ABN) gezien onze lifestyle maar ik denk toch dat het voor BUrgerMAnnetjes staat... Ik kom er eerlijk voor uit dat wij vroeg eten 's avonds. Nu kan ik een smoes bedenken en zeggen dat het heel gezond is om niet te laat de dineren maar op doordeweekse dagen houdt dat verband met het lopende programma van Masterchef Australia 2012 dat ik volg. Voor de buis zitten met een bord op schoot vind ik geen optie.

Onze vrienden Emmy & Hugo arriveerden eerder deze week in hun eigen appartement, op loopafstand van het onze. Gezellig. In hun gezelschap vierden we de verjaardagen van twee personen nogmaals. Uit Mallorca brachten wij voor die gelegenheid een ambachtelijk bereide lekkernij mee, genaamd Ensaimada. Je hebt ze met chocolade, met pruimen, abrikozen en andere vullingen. Wij kozen voor de traditionele amandelvariant.

De zachte amandelkoek zit in een opvallende kartonnen doos. Toen wij op het vliegtuig naar Mallorca wachtten, kwamen er tientallen passagiers met zo’n doos uit de slurf van het vliegtuig. De Spanjaarden waarmee wij van Mallorca terugvlogen naar het Iberische schiereiland droegen gemiddeld vier grote dozen per persoon mee. Een aardig souvenir voor het thuisfront, vonden ook wij. De koek smaakte heerlijk bij een kopje Nespresso-koffie.

Vervolgens wisselden we verjaardagskado’s uit. Mijn liefje kreeg een dikke stapel Sanders Sudoku’s, moeilijkheidsgraad 5-6. Met cijfers lijkt zij een natuurtalent. A sudoku a day keeps the doctor away. ¡Allegria! Mijn pret bestond vooral uit het idee dat onze vrienden een stapel Nederlandse kranten zouden meebrengen. Jawel, naar hun komst was ook uitgekeken maar die kranten... joehoe! Alhoewel we ze online kunnen lezen, gaat er wat mij betreft niets boven vieze drukinktvingers maken. Ik ben bovendien een liefhebber van de puzzels van Jan Meulendijks in de Volkskrant. Zijn cijfercode is mijn favoriet; in tegenstelling tot mijn liefje ben ik een woordenmens. Van Jan kreeg ik twee letters (T en L) die op een bepaalde nummerlocatie horen. Verder heeft de puzzel lege velden en geen omschrijvingen. De woorden in de kruiswoordpuzzel moet je dus zelf formeren, op basis van de twee gegeven letters. Ik was op dreef: het eerste woord ontdekte ik na circa twee minuten: 'telelens'. Met de E, N en S als bekende letters was de puzzel snel afgerond. Goed voor de grijze cellen!

Toen onze vrienden naar hun eigen terras teruggingen, bleven de kranten achter maar gaf ik hen wel de helft van de Ensaimada mee. Gedeelde pret is immers dubbele pret. Het stukje dat wij behielden, zette ik in de oorspronkelijk verpakking tijdelijk in de oven. Die avond ging ik in de keuken aan de slag, ruim op tijd voor Masterchef, en verwarmde de oven alvast voor. Na een kwartier rook ik een lichte brandlucht in huis... het duurde een paar seconden voordat ik mij realiseerde dat de verpakking van de amandelkoek vlam stond te vatten.

De bomberos hoefden niet uit te rukken, ik was er op tijd bij. Ik poets mijn tanden dan ook tenminste twee keer per dag! Wetenschappers van de University of California volgden 5500 ouderen gedurende 18 jaar. Zij ontdekten dat ouderen die hun tanden minder dan één keer per dag poetsen, 65% meer kans hebben op het ontwikkelen van dementie dan mensen die hun tanden dagelijks beter verzorgen. Bacteriën die zorgen voor tandvleesaandoeningen kunnen doordringen tot de hersenen en daar ontstekingen veroorzaken die leiden tot hersenschade.

Gisteravond hadden we een geanimeerd feestje op Las Ramblas, ter ere van de 38ste verjaardag (vooruit dan maar...) van onze vriendin Joan en hedenavond tracteren wij onze vrienden op een etentje op eigen terras. We volgen vandaag de Mediterrane klok van laat dineren want in het weekend is er geen uitzending van Masterchef Australia. Haha.

Het hoofdgerecht komt wederom uit het gewaardeerde kookboek 'Thuis koken met Ferran Adrìa', het voorgerecht en dessert komen uit eigen koker. Deze keer maak ik iets nieuws: linzen met zalm. Dat klinkt simpel maar het recept van Adrìa is tamelijk 'technisch'. Het heeft namelijk een aantal typisch Spaanse basisingrediënten die aardig wat voorbereiding vragen: sofrito (basismengsel van tomaten, knoflook, olijfolie, ui, gedroogde kruiden) en picada (van origine Catalaanse basis van saffraandraadjes, verse peterselie, knoflook, olijfolie en geroosterde hazelnoten). Beide basisingrediënten kunnen in allerlei gerechten worden verwerkt. Ter informatie aan onze gasten: tandenstokers worden op verzoek verstrekt. Die vroegere bevriende persoon (☺), die van de buma's, noemde mij ooit een sterrenkok. Tja, het kan verkeren. 

Fiesta Europea

Voordat wij naar Mallorca vertrokken, las ik dat er deze week twee dagen lang een Europees feestje zou zijn in het buurdorp San Miguel de Salinas. Dat is een uitgestrekt dorp, waarvan meer dan de helft van de inwoners afkomstig is van Europese landen buiten Spanje. San Miguel stamt uit de 16e eeuw maar is niet erg welvarend. De Spanjaarden die er wonen, zijn met name werkzaam in de landbouw. Vanwege die gemengde populatie, besloot de Spaanse burgemeesteres dat het een gezamenlijk iniatief moest worden. Zo ontstond het idee van een Europese markt. Er zouden stands met Europese producten en hapjes van verschillende origine komen; het dorpscentrum zou vanwege die festiviteiten tijdelijk worden afgesloten. Het klonk als een groots plan. Ik stelde mij er het een en ander bij voor dus gisteren reden wij ernaartoe.

Het is eigenlijk heel naïef van muzelluf dat ik mij op dit soort dingen blijf verheugen.

Ik zou inmiddels beter moeten weten. Het werd namelijk één grote deceptie. De eerste stand naast de toegang van het feestterrein verkocht Deutsche bockwurst. Ertegenover was een stand met slappe Engelse cakes. Ja, dat waren Europese hapjes maar daarmee werd het nog geen fiesta europea?! Dat bleek bij nader inzien het enige Europese dat ik op het gehele feestterrein kon ontwaren. Verderop werd het ronduit armetierig: geschakelde kramen met ordinaire lingerie, lelijke strandkleding, goedkope cosmetica en 'goedbedoelde rotzooi' (mijn visie). Het bleek geen Europees feestje maar een doorsnee markt van laag niveau. Het publiek deed mij denken aan schilderijen van Jeroen Bosch... Een gemiste kans. Nu houd ik überhaupt niet van markten, tenzij ik in een onontdekt land rondreis. Dan beschouw ik zo’n uitstalling als een introductie tot 's lands cultuur.

In San Miguel bleek het helaas nóg erger te (kunnen) worden. Op een bepaald moment stond ik tegenover een stand van 'Iberian Funeral Plans'. Met een Engelse mevrouw erin. Ik had maar één associatie: “dit Europa is -inderdaad- op sterven na dood”… Ik had maar één wens: “wegwezen. Y pronto!” Mijn liefje verging het net zo. We wisten niet hoe snel we naar de auto moesten terugkeren. Wat een verspilling van gemeenschapsgelden. Ik maakte foto’s van de wansmaak maar bij nader inzien besloot ik daarvan niets af te beelden. Al zijn er kennelijk geen grenzen aan lelijkheid, er zijn wel degelijk grenzen aan wat ik acceptabel vind voor mijn blogpubliek!

Het leven in Zuid-Europa is zonder dit soort uitspattingen al grimmig genoeg. Vanwege de haperende economie en de forse financiële problemen valt hier voor de gemiddelde bewoner weinig te vieren; dat is algemeen bekend. Wat niet iedereen weet, is dat er in dit land op diverse terreinen tevens klein leed wordt geleden. Zo las ik onlangs dat de rode kever, el picudo rojo, aan een ware vernietingstocht bezig is in het zuidelijke gedeelte van de provincie Alicante, onze provincie. Het insect doet zich tegoed aan palmbomen. De gemeenten hebben geen geld om geïnfecteerde palmen te behandelen of de palmen snel te verwijderen. De kwalijke kever kan dus zijn gang zijn. In Spanje staan ook veel palmen op privéterreinen. Individuele eigenaren moeten de kosten van behandeling voor eigen rekening nemen en niet iedereen is daartoe bereid of heeft er geld voor. In onze eigen woonwijk werden ook palmen door de rode kever aangetast. Gelukkig besloot de eigenaar van de golfbaan waarop wij wonen, dat de dode palmbomen moesten worden vervangen door nieuwe. Leken onze omzoomde wegen hier en daar op een tandeloos melkgebitje, nu ziet het er hier weer mooi uit.

Ook de Opuntia-cactus op het Iberische vasteland kreeg in de afgelopen maanden te maken met een hardnekkige vijand: de Chelinidea vittiger. De genoemde cactussoort draagt eetbare vruchten. Spaanse zeelieden brachten de vrucht uit Mexico mee naar Zuid-Europa. Mijn eerste vrucht plukte ik van een cactus tijdens een vakantie in Tunesië in 1977. Ik herinner mij dat nog goed want het eten van de vijg was bepaald geen sinecure. Je moet de schil er namelijk vanaf halen en daarop zitten heel fijne stekels. Als je niet oplet, blijft er iets op je handen achter dat, net als glasvezel, flinke jeuk en irritatie veroorzaakt. Op Mallorca zag ik veel gezonde cactussen met zeer grote cactusvruchten. Een prachtig gezicht. Supermarktketen Carrefour importeert ze dan ook uit de Balearen. Ik zou er graag weer naar willen terugkeren...

Het leukste van reizen

Ergens las ik dat het leukste van reizen is thuiskomen. Ik ben het daar niet mee eens: het leukste van reizen is voor mij onderweg zijn, al ben ik erg content met ons Alicantese thuis. Nieuwe paden, nieuwe taferelen, nieuwe mensen, zoals de professionele reiziger en schrijver Paul Theroux het zegt. Ik kan het niet beter formuleren. Vandaag had ik blog- en webalbumcorvee dus ik had geen tijd om mee te gaan naar 'ons' strandje aan de Costa Blanca. (In die zin lijkt het op werk...) Een belofte nakomen aan de bloglezer(s) vind ik belangrijk. Mijn liefje ging dus in haar eentje; dat is weleens lekker. 
Na een uur of twee kwam ze thuis. Het eerste dat ze mij zei was dat het water rondom Mallorca wel héél lekker en mooi was geweest... Het water is hier lang zo kristalhelder niet en bovendien hebben we te maken met zeegras. Ik kon niet anders dan het beamen. Het fluweelachtige gevoel zodra je in Mallorcaans zeewater stapte, is onvergetelijk. We keren dan ook zeker terug.

Afgelopen woensdag bezochten wij het klooster van Lluc (spreek uit: Ljoek) waar alles toen nog pais en vree was. Diezelfde avond bleek een tornado over het eiland te razen: de draaikolk van lucht kwam aan de noordoostpunt aan land, trok landinwaarts en eindigde ten westen van Palma waar de windkracht inmiddels flink was afgenomen. De bedevaartsplaats werd vol geraakt, de wind richtte grote vernielingen aan. Het enige dat wij -vertoevend in Alcudia, ook in het noordoosten- merkten was een gigantische regenbui. De grote bloempotten op ons terrasje waren de volgende ochtend tot de rand gevuld met water. De bijgevoegde krantekop spreekt van een nachtmerrie (pesadilla).

Onze rondreis over Mallorca was niet bepaald rusvrij. Honderden Russische vakantiegangers kruisten ons pad. Zelfs tijdens de bootreis was er een groep van circa 15 jonge Russen aan boord. De eerste biertjes gleden om 10:00 uur reeds door Russische jongens- en meisjeskelen. Здоровье! Een van hen, geen onaardige knul, rook naar pure alcohol. Hij droeg een dikke walm met zich mee. Als ik een lucifer had gehad, had ik hem in de fik kunnen steken. Als daad van verzet tegen de onfaire behandeling van Poessie Riejot. 

De Spaanse kapitein had voor de afvaart in drie talen (Spaans-Engels-Duits) uitgelegd dat er te allen tijde slechts 8 à 10 personen tegelijk op de trapezen van de catamaran mochten liggen. Die netten konden breken en dan belandde je in het water. Dat was op zich geen probleem, ware het niet dat krachtige propellers aan de spiegel van de boot waarschijnlijk vissenvoer van een mensenlichaam maken... Dat alles was echter tegen Russische dovemansoren gezegd. Je kon daar over de langzaamaan kreefterood kleurende hoofden lopen. Naarmate meer drank in de mens kwam, werden de grappen die ze elkaar vertelden steeds vaker gelardeerd met hardere en vettere lachsalvo’s. Ik vond het soms aanstekelijk. Ze hadden het erg naar hun zin; gelukkig werd het geen bacchanaal.

Denkend aan Palma de Mallorca, verwachtte ik vooral 's nachts stappende en overdag bakkende Duitsers, Engelsen en Nederlanders te zien. Of juist veel geluidsoverlast en dronkenschap te moeten ondergaan. Dat alles zal zich ongetwijfeld afspelen op de stranden van de baai van Palma maar in de stad kwam ik dat nauwelijks tegen. Palma is mooi. De hoofdstad is een lappendeken van culturele voetafdrukken: Romeins en Byzantijns, christelijk en islamitisch. Dat is vooral te zien aan de architectuur van de stad. Bovendien liet Gaudí er zijn sporen na. 
Even buiten de stad bezochten wij het museum van de Fundació Pilar y Joan Miró. Miró’s moeder en grootouders waren Mallorquins, net als zijn vrouw. Het leuke van dit museum is dat je als bezoeker in alle zalen en gebouwen foto’s mag maken, ook in het atelier en hun woonhuis. Het gebouw werd ontworpen door de bekende modernistische Barçelonese architect Lluís Sert, persona non grata tijdens het Franco-regime. 

Mallorca viel dus in zeer goede aarde, zoals ik in mijn vorige blog al aangaf. Dit Balearische eiland is groen, azuurblauw, schoon, afwisselend, ongerept, rustig, traditioneel en tegelijkertijd zeer van de 21ste eeuw, geculturiveerd en geciviliseerd. Er zijn vast nog meer omschrijvingen te bedenken. Mij beviel dit uitje zeer, ik genoot met volle teugen. Voor een eerste indruk moet je maar eens door mijn webalbum bladeren (linker kolom).

Bom Dia

Mallorca ligt slechts op 50 minuten vliegen van luchthaven El Altet maar toch heb ik het idee dat we ver weg zijn. Het voelt als vakantie. De Balearen behoren tot de autonome regio’s van Spanje maar men voelt zich nauw verbonden met de regio Catalunya dus op Mallorca wordt Catalaans gesproken en geschreven. We kunnen echter goed uit de voeten met Castellano.

Wat mij vervolgens opviel, is de vriendelijkheid van lokale mensen. Op één mevrouw na. Die bleek diep beledigd te zijn omdat wij haar geen buenas tardes wensten toen wij delicatessenwinkel Baccus binnengingen. Wij zochten naar mooie lokale olijfolie. Niet veel later sprak zij haar tweede ergernis uit: dat wij wèl van haar olijfolie proefden met (2) stukjes brood die op de toonbank stonden. Het feit was, dat zij niet in de winkel stond toen wij er binnenstapten; zij stond buiten en kwam pas minuten later achter ons aan. Zij had natuurlijk ook kunnen groeten; dat hadden wij zeker beantwoord. Het waren nare verwijten en dat zei ik haar. We liepen enigszins onthutst de winkel uit. Einde van een druk toeristenseizoen? Of juist een tè rustige periode? We zullen het nooit weten.

De ene wil je niet toelaten, de andere laat je niet weggaan. We maakten het hier allebei mee. Wij kwamen terug van een rit naar de Cap de Formentor en rustten uit op de eigen kamer. Niet veel later wilden wij ons leuke boutique-hotel, dat slechts 7 kamers en een uitstekend restaurant heeft (S'Arc in Alcudia), verlaten om ergens op een ander terras een drankje te drinken. De voor-, zij- en achterdeuren bleken potdicht te zitten. Ik probeerde de deuren te openen met een tweede sleutel aan mijn keycard. Niets lukte. We zaten ingesloten en het hotelpersoneel was nergens te bekennen. In de lobby zocht ik naar het telefoonnummer van het hotel en belde. De Spaanse baas nam op en ik legde hem uit dat we opgesloten waren. Hij begon mij uitvoering toe te lichten hoe ik de tweede sleutel moest gebruiken op de voordeur. Ik ben wel blond maar toch zeker niet achterlijk... Wellicht zegt het ook iets over mijn Spaanse taalvaardigheid?! Iemand had de zware eiken voordeur kennelijk van buitenaf op slot gedraaid; aan de binnenzijde zat eenvoudigweg geen sleutelgat. Ik was boos want als er brand zou zijn uitgebroken, zouden we als ratten in de val zitten. Dat zei ik hem dan ook. Het liep gelukkig met een sisser af. We zijn nog steeds graag geziene gasten. Langdurige gasten; volgens mij zijn ze niet gewend aan mensen die een week op hun locatie verblijven.

Onze (vakantie)dagen zijn hier goed gevuld; doorgaans met een combinatie van cultuur en natuur. Op zondag reden we naar Cap de Fermentor, de kaap aan de uiterste noordwestpunt. Het was een slingerweg met soms steile wegen, die op sommige trajecten geen vangrail had. Niet gemakkelijk voor een chauffeur met hoogtevrees. Mijn handen plakten af en toe aan het stuur. Eenmaal bij de vuurtoren aangekomen, bleken we in een verkeerschaos te zijn terechtgekomen. Ik kon niet parkeren, stond op een helling en kon nauwelijks keren. Mijn liefje sprong uit de auto en dat gaf enige ruimte tot manoeuvreren. De spiegels moesten wel worden ingeklapt. We zochten verkoeling op de Playa de Formentor.

Eergisteren bezochten wij Valldemossa waar Frédéric Chopin en zijn minnares George Sand woonden; hij is componist van Poolse origine en zij (Aurore Dupin) een adelijke Franse romanschrijfster. Ik ken haar als een feministe van het eerste uur en las haar autobiografische boek 'Een winter op Majorca' op de middelbare school. We woonden een miniconcert bij van Chopin-sonates en nocturnes. Ook hierna gingen we zwemmen, op Playa de Muro. Tevens kochten we een goede kwaliteit olijfolie bij een zeer aardige eigenaresse van een delicatessewinkel in Valldemossa. Ruim vóór de jaartelling veroverden de Romeinen Mallorca. Zij brachten wijn en olijfbomen mee naar het eiland. Sommige olijfbomen die hier staan, zijn dus al eeuwenoud. Je ziet die dikke, knoestige bomen overal op het eiland. Pas in de laatste tien jaar kwam de wijnbouw op Mallorca echt van de grond. Mijn favoriete wijn van dit moment is een Mallorcaanse rosé: 'Flaires' van Mortitx. In het binnenland kwamen wij bij toeval langs het gebied waar de druiven groeien. Mortitx produceerde dit jaar slechts 5.000 flessen Flaires- rosé. De dame van de verkoop had nog slechts 1 doos op voorraad. Het is allemaal tamelijk kleinschalig, de flessen worden met de hand in dozen ingepakt. Wij behoren tot de geluksvogels die de wijn mochten proeven.

Gisteren reden we naar het klooster van Lluc om om 11:00 uur naar het jongenskoor, Els Blauets (de blauwtjes) genaamd, te kunnen luisteren. Het jongenskoor gaat in blauwe soutanes gekleed. Ook hier bestond de route uit haarspeldbochten en smalle, steile stukken. We kwamen op tijd aan en liepen naar de kerk. Niemand leek aan te treden?! Ik liep naar een mevrouw van de organisatie en vroeg hoe laat het koor zou gaan zingen. 'No canta hoy, siempre vacaciones'. De jongemannen hebben nog steeds vakantie... We zwommen 's middags in de Cala (baai) de San Vincenç.

Vandaag, op de verjaardag van mijn liefje, zeilden we op een grote catamaran vanuit de haven van Alcudia om Cap de Formentor heen, naar het uiterste noorden van Mallorca. Het schip voer naar baaien waar het goed toeven was al viel het snorkelen wat tegen (na alles wat ik had gelezen èn al heb gezien). Vanwege de grote helderheid kon  ik ver en diep kijken.

Het Middellandse zeewater rondom Mallorca is glashelder en heeft rijke schakeringen blauw en groen. Alsof we in de tropen zijn. Als je in het water ligt, voelt het bovendien fluweelzacht aan. We genieten daarvan met volle teugen. Het lijkt minder zout dan het water waarin wij zwemmen aan de Costa Blanca. Zou het kunnen? Het is tenslotte dezelfde zee...
Enige tijd geleden las ik dat de Meditteráneo elke jaar zouter wordt. Door de stijgende temperatuur van de aarde, verdamt elk jaar gemiddeld 1 meter water meer dan in het voorgaande jaar.

Met alle verjaardagswensen, kaarten en een bestaande ster die naar haar is vernoemd, voelt mijn zeemeermin zich een heus feestvarkentje. Zelfs deze kwal bracht daarin geen verandering.


P.S. De kwaliteit van de wifiverbinding is hier nogal wisselvallig. Een online webalbum van deze reis zal ik daarom samenstellen nadat we zijn teruggekeerd naar de Costa Blanca.

Barefoot

Al vijf jaar blog ik onder pseudoniem; dat leek mij toen een goed idee en dat vind ik nog steeds. Mijn liefje moest ik ook anonimiteit beloven wanneer ik over haar schrijf. Zo werd ik 'Barefoot on the Beach' en zij 'mijn liefje' (met kleine letters al is zij mijn Grote Liefde). Die aliassen passen ons. De regelmatige lezer weet dat ik veel op heb met zeeën en oceanen, met alles wat erin leeft en zich daarin afspeelt. Een leven zonder zee kan ik mij moeilijk voorstellen. De zonnige Costa Blanca werd in 2005 mijn nieuwe domicilie, evenals Noord-Bali. Zo leven we -bijna- alle maanden van het jaar in shorts, op slippers en op blote voeten.

In Spanje krijg je een boete van €180 als de Guardia Civil of de agenten van Tráfico je achter het stuur aantreffen met flip-flops aan de voeten. Die maatregel kwam voort uit een toenemend aantal verkeersongevallen dat erdoor werd en wordt veroorzaakt. Met zo’n losse schoen kunt je immers gemakkelijk achter de rempedaal blijven hangen. In hartje zomer bestuur ik de auto dan ook doorgaans met blote voeten, met de slippers veilig op de achterbank. Barefoot in the Car. (In Bali loopt, werkt, fietst, brommert en rijdt werkelijk ie-der-een op slippers.)

Deze week daalde de temperatuur hier tot waarden waarbij je weer puf en zin hebt om andere buitenactiviteiten te ontplooien dan zwemmen. Wij besloten weer te gaan wandelen voor de dagelijkse extra portie beweging. We trokken de wandelschoenen aan en gingen eropuit. Gaandeweg zei ik tegen mijn liefje dat ik niet goed wist hoe ik moet lopen. Dat klinkt gek maar toch is het zo; zij had dat al gezien. Ik heb namelijk de neiging om te wandelen vanuit mijn onderrug, met als resultaat: rugpijn.

Mijn manier van lopen moet dus veranderen: bewegen vanuit de benen. Dat vind ik minder simpel dan het klinkt. Sinds ik tijdens de Olympische Spelen van Londen naar de dressuur van Anky van Grunsven en haar paard keek, zag ik echter hoe dat moet. Het gaat om een zogenoemde 'piaffe'... Net als Salinero, moet ik daarop oefenen. Om in die goede tred te komen, trok ik mijn knieën tijdens het wandelen hoog op. Na anderhalve kilometer kon ik ze laten zakken en zat de pas er goed in. Als je een idee wilt hebben van hoe dat loopje eruitziet, klik dan hier. (Nee, een filmpje van mijn wandelende zelluf ter illustratie zit er niet in.)

Na die eerste wandeling kon ik 's avonds niet meer op mijn voeten staan. Ik had, wat je noemt, de stoute schoenen aangetrokken. Alhoewel, aan mijn orthopedisch verantwoorde schoeisel kan het niet liggen. Ik heb wandelschoenen uit de Allrounder-groep van Mephisto; met gepatenteerde schokdempers, een anatomisch voetbed en een waterdichte, ademende voering. Na die wandeling waren vooral mijn linker voetzool en hiel pijnlijk, al was er niets te zien. Bovendien knikte en knakte mijn heup. In vergelijking tot mijn geschuifel, beweegt mijn moeder van 91 als een hinde door haar huis. Kennelijk had ik de piaffe overdreven, was het een soort Spaanse pas geworden met alle gevolgen vandien. De Olympische jury zou mij een hoge score hebben gegeven maar ik vond het niks. Moest het bezuren. Ik kwam tot de conclusies dat mijn voeten niet -meer?- van schoenen houden en dat ik tijdelijk niet van deze voeten houd.

In de afgelopen dagen ging het telkens beter maar comfortabel voelt het wandelen op schoenen vooralsnog niet. Het liefst zou ik naast mijn schoenen lopen. Ik denk dat ik klaar ben voor de Sano-collectie van Mephisto. Dat type schoen “activates body & soul. De ronde zolen met uniek multi vibration system in de voorvoet en power stimulator in de hak stimuleren uw gehele lichaam continu. U pakt verwaarloosde spiergroepen aan, bevordert de versteviging van banden, pezen en spieren.” Voor hele (en halve) zolen, zal ik maar zeggen.

Op Mallorca gaan we de verjaardag van mijn liefje vieren. Mijn Allrounders mogen mee. Ik zie mijzelf de Cap de Formentor en de grotten van Hams namelijk niet beklimmen op blote voeten of slippers. Evenmin kan ik de musea en restaurants zo betreden. In de talloze subtropische baaien rondom het gehele eiland mag ik evenwel zwemvliezen dragen; die passen mij altijd en overal. Onze koffertjes zijn gepakt. Wij verheugen ons op dit vakantieweekje. Ik meld mij weldra weer vanaf de Balearen dus... wordt vervolgd!

Eileantje

Mijn favoriete viervoeter in Nederland, Eilean, die ik vanaf het begin van onze kennismaking liefdevol Snolliebollie noemde, werd gisteren uit haar lijden verlost. Ik las dat droevige bericht van haar biologische moeder vanmorgen. Haar toestand verslechterde in de afgelopen weken. Eerder overkwam haar een TIA en ze leed aan artrose. Eilean had pijn; niet alleen bij het wandelen, dat ze al een tijd niet meer leuk vond. Labradors willen het hun baasjes graag naar de zin maken dus ze tonen niet snel hun eigen ongemak. De pijnstillende medicatie die zij aanvankelijk kreeg toegediend, bleek niet afdoende. Daarop kreeg ze morfine, verpakt in stukjes worst. Werd ze op haar oude dag nog een drugshond ook..?!

Eilean was een lieve blonde labrador die vandaag 13 jaar oud zou worden. Sommigen noemden haar een dom blondje. Ik bekeek dat genuanceerder. Ze was mijn troostmeisje in moeilijke tijden: 'she turned my soul from dark to day' aan het begin van 2009. In 2010 en 2011 mocht ik haar oppasmoeder zijn. We gingen samen uit van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Door weer en wind. Met en zonder tennisbal.

Er waren vele rituelen; vooral die van het slapengaan deed mij telkens lachen. Nadat we in huis terugkeerden, spoedde zij zich uit zichzelf naar haar mand waar zij met smakkende lippen wachtte op haar laatste hondenbrokje van die dag.

Ik herdenk ook haar enthousiaste geblaf bij binnenkomst, haar grappige gehuppel als ze om aandacht vroeg, haar natte neus die ze tegen mijn hand drukte als ze voor een knuffel kwam. Ze vertoonde nóg meer voorbeeldig gedrag: braaf wachtte zij voor de deur van de lokale slager en bakker. Zij zette geen pootje over de drempel, tot verbazing van het winkelende publiek. Ze kreeg altijd een plakje worst en een kapje brood. Je kon dit lieverdje op vier pootjes namelijk moeilijk iets weigeren. Ik zeker niet!

Samen beleefden wij vele avonturen. Als Snolliebollie speelde ze de hoofdrol in de film 'Mijn leven als hond', haar portret sierde een internationale museumwand, ze werd door Interpol gezocht (omdat ze zo lieflijk was), zij werd vereeuwigd door Andy Warhol, door Rubik, haar biologische vader en door mij. Snolliebollie en ik beloofden elkaar ooit eeuwige trouw (zie http://vanderwilkie.blogspot.com.es/2009/07/eeuwige-trouw.html).

Eerder dit jaar was zij nog mijn wandelmaatje in Nederland, al deden we het rustig aan. Ik vertelde mijn liefje onlangs dat ik toen al het gevoel had voor altijd afscheid van haar te nemen, toen wij in mei wegreden. Ik ben geen religieuze romantica maar ik ben er zeker van dat Snolliebollie aan de hemelpoort niet door Petrus zal worden geweigerd. Ik ga haar missen.

IN HEAVEN She did not know that she was dead But, when the pang was o'er,  Sat down to wait her Master's tread  Upon the Golden Floor, With ears full-cock and anxious eyes,  Impatiently resigned;  But ignorant that Paradise  Did not admit her kind. There was one step along the Stair  That led to Heaven's Gate;  And, till she heard it, her affair  Was -- she explained -- to wait. And she explained with flattened ear,  Bared lip and milky tooth--  Storming against Ithuriel's Spear  That only proved her truth! Sudden -- far down the Bridge of Ghosts  That anxious spirits clomb--  She caught that step in all the hosts,  And knew that he had come. She left them wondering what to do,  But not a doubt had she.  Swifter than her own squeal she flew  Across the Glassy Sea; Flushing the Cherubs everywhere,  And skidding as she ran,  She refuged under Peter's Chair  And waited for her man. There spoke a Spirit out of the press,  'Said: -- "Have you any here  That saved a fool from drunkenness,  And a coward from his fear?" "That turned a soul from dark to day  When other help was vain;  That snatched it from wan hope and made  A cur a man again?" "Enter and look," said Peter then,  And set the Gate ajar.  "If I know aught of women and men  I trow she is not far." "Neither by virtue, speech nor art  Nor hope of grace to win;  But godless innocence of heart  That never heard of sin: Neither by beauty nor belief  Nor white example shown.  Something a wanton -- more a thief --  But -- most of all -- mine own." "Enter and look," said Peter then,  "And send you well to speed;  But, for all that I know of women and men  Your riddle is hard to read." Then flew [Eilean] from under the Chair,  Into his arms she flew --  And licked his face from chin to hair  And Peter passed her through! Rudyard Kipling (1865-1935)

Farewell, my Furry Friend.

Deze is voor haar

Deze blog ik vooral voor mijn zus die vandaag haar behandeling na borstkanker start. De operatie vond plaats, de tumor werd vakkundig verwijderd. Men constateerde geen uitzaaiingen maar wel een agressieve tumorsoort die moet worden nabehandeld: eerst met radio- en daarna met chemotherapie. Drastisch. Ze wordt in een goed ziekenhuis behandeld, heeft vertrouwen in het team van gespecialiseerde medici. De noodzaak van preventieve chemo was duidelijk maar het was een tegenvaller. Allereerst voor haarzelf maar ook voor iedereen die haar het beste toewenst. Zoals ik. Zij moet haar krachten nu sparen en zich voorbereiden op alles dat in de komende maanden op haar bordje ligt.

Zij is helaas niet de eerste zus die met borstkanker wordt geconfronteerd. In het gezin waarin ik werd geboren, ervaart iedereen kanker als een regelrechte vloek. Enkele jaren geleden ontdekten medici een genmodificatie die wordt aangeduid als BRCA-1/BRCA-2 (van ‘BReast CAncer’). Vrouwen die draagster zijn van deze mutatie hebben verhoogde kans op borstkanker en eierstokkanker. Mannen kunnen ook drager zijn en ook zij kunnen in hun leven borstkanker ontwikkelen.

Mijn vader bleek drager. Dat ontdekten we na zijn dood toen een zieke neef contact opnam met mijn moeder. We wisten al wel dat mijn vaders jongste zus op betrekkelijk jonge leeftijd overleed aan de gevolgen van borstkanker. Ook zijn oudste zus overleed aan kanker. Inmiddels weet ik dat tenminste één neef en een aantal nichten -kinderen van ooms en tantes- de diagnose borstkanker kregen gesteld.

Sinds ik mij in deze materie verdiepte, raakte ik steeds meer ervan overtuigd dat mijn vader zelf ook aan borstkanker leed. In zijn tijd werd borstkanker bij mannen niet onderkend. Ja, hij was tevens hartpatiënt. Hij bleef echter ‘pijn op de borst’ houden, zelfs nadat cardiologen en -chirurgen alles hadden gedaan wat medisch mogelijk was. Zeker in die tijd keken hartdeskundigen naar het hart en niet naar tumoren. Dat was het vakgebied van oncologen, een andere medische discipline. 

Een vader die mogelijkerwijs borstkanker had, was nooit onderwerp van gesprek in de familie. Nu doet dat er niet meer toe. Mijn vader gaf die genetische ‘weeffout’ -onwetend- aan zijn kinderen door. Behalve aan mij. Een Spaanse medicus meldde het mij, enkele jaren geleden. Ik was blij en opgelucht maar blijdschap tonen, vond ik ongepast gezien de omstandigheden. Temeer daar mijn beste vriendin Nelly, die leed aan ongeneeslijke longkanker, met haar man bij ons in Spanje logeerde op het moment van de uitslag. 

De zus voor wie ik nu blog, noemde mij ooit 'een zondagskind'. Ik begreep goed waarom zij dat zei. Toen al. Desondanks (of wellicht: daarom) is kanker mijn aartsvijand, mijn Nemesis.

Wij skypten in de afgelopen weken regelmatig met elkaar. Zo zijn we toch dichterbij. Als ervaringsdeskundigen steunen mijn liefje en ik haar zo goed mogelijk. We helpen haar met het stellen van de juiste vragen, geven haar raad en spreken haar moed in. Het aanstaande traject vergt veel van iemand die dat moet ondergaan; zij is daarenboven alleengaand, al is zij niet eenzaam. Haar eerste bestraling begint vandaag.

Lieve zus, het is een bittere pil die je moet slikken maar met het begin van de behandeling ga je tegelijkertijd op weg naar herstel. Houd je aan die gedachte vast en geloof in jouw eigen kracht. 
Ik schenk je woorden en tel met jou af. 

My sister L. is bigger than me
And lifts me up quite easily.
I can't lift her, I've tried and tried;
She must have something heavy inside!

Spike Milligan (1918-2002)

COUNTDOWN CLOCKS

Deze week gaan vrijwilligers in Nederland weer op pad met de KWF-collectebus. Kankerbestrijding is een zéér goed doel dus mis die bus niet! Dat verzoek komt uit het diepst van mijn hart.