Dit had een heel lang verhaal kunnen worden maar ik besloot tot de kortere versie. Wij keerden onlangs naar Bali terug om onder andere Varen, zoon nummer 3 van het gezin die in oktober jongstleden 1 jaar oud werd, voor het eerst in de armen te sluiten. Het lot besloot dat we deze week nummer 4 eveneens mochten verwelkomen. Het kwam op de aarde voor ons allemaal. Ik kan alvast één tipje van de sluier oplichten: er is geen sprake van onbevlekte ontvangenis!
De chauffeur die ons in het zuiden ophaalde en naar het noorden vervoerde, maakte onderweg een opmerking over het feit dat Elsa’s baby nummer 4 weldra geboren zou worden. Haar buik stond namelijk op springen. Daar wij van niets wisten, deed ik het verhaal af als “te veel van haar eigen saté gegeten, zeker”. Die is namelijk overheerlijk!
De alarmbellen gingen pas echt af toen ook de baliemedewerkster van het resort die we goed kennen, ons meldde dat Nomor Empat (nummer 4) zich snel zou melden. Mijn liefje en ik keken elkaar met grote ogen aan. Ze zal toch niet… Wel, dus.
Ze kwamen met hun vieren op de afgesproken tijd op de brommer aan, Yuda had zijn jongste broertje in de armen en Elsa hield een grote tas voor haar bolle buik terwijl ze op ons afliep. “O, Elsa-Fiederelsa” zei ik. Zo noem ik haar als er reden is voor een serieus onderhoud. Ze vertelde ons toen pas dat ze dit jaar wederom in verwachting raakte. Zij en Ketut zouden het laat hebben ontdekt. De precieze gang van zaken rondom deze bevinding en de reden voor het verzwijgen ervan laat ik als blogger graag in het midden alhoewel mijn liefje en ik de lange versie van haar ontvingen.
Varen blijkt een grappig, kittig ventje met nu al een sterk wil. Met ons keek hij de aap even uit de boom maar kwam ons schuifelend tegemoet toen hij de Indonesische woordjes herkende die wij tegen hem spraken. Knuffel Dino is momenteel zijn een na beste vriend, op grote broer Da na. Wij waren blij iedereen weer te zien maar waren onthutst over dat zwijgen. Ook over het feit dat de mannetjes ons niets hadden verteld, of beter gezegd: ons niets hadden mogen vertellen. Een naar gevoel overviel ons, bleef de hele avond aanwezig en liep over in de nacht. We praatten en praatten maar wisten ons geen raad met die nieuwe kennis. We kennen de ouders langer dan vandaag en maakten reeds veel met hen mee. Dit was een dieptepunt... en weer een slechte nacht!
Het is niet zo dat we tegen kinderen zijn, zelfs niet in de wetenschap dat onze wereld weleens tenonder zou kunnen gaan aan overbevolking. We weten ook dat Elsa & Ketut toegewijde ouders zijn. We zijn dol op de twee oudste jongens en kwamen onder andere hierheen om een begin van een band met de jongste van het gezin op te bouwen. Tot onze grote verbijstering bleek er een nóg jongere op de drempel van het leven te staan. Tja.
Als Europese vrouwen, geëmancipeerde dames bovendien, hebben mijn liefje en ik specifieke opvattingen over moederschap en aanverwante zaken. Maar we zijn geen guerilla girls; integendeel. Wij vinden het wèl belangrijk dat ouders hun gezin kunnen onderhouden. Niet alleen financieel maar ook qua aandacht. Baby’s vergen nu eenmaal veel aandacht en tijd die niet naar de oudere kinderen gaat. In Spanje stelden jonge mensen het ten tijde van de recente financiële crisis uit om ouders te worden. Zouden ze hun boreling wel een goed leven kunnen bieden? Als ze dat niet konden garanderen, begonnen sommigen niet aan voortplanting. Dat soort verantwoordelijkheidsgevoel vinden wij logisch en goed.
Dit gezin in Bali werd jaren geleden ons persoonlijke ontwikkelingsproject. Toen we nog hier woonden, namen we moeder en vader in dienst. In de loop van de tijd zorgden we dat ze beter konden gaan wonen en stopten we ze af en toe een extraatje toe. Eén ding was allerbelangrijkst voor ons, oma’s-met-de-witte-huid: hun (destijds enige) kind Yuda moest een goede opleiding krijgen om alle kansen in het leven te benutten. Wij zorgden dat hij naar een prima kindergarten en een uitstekende lagere school kon. Diezelfde belofte deden we aan hen voor Damai, hun tweede kind. We zijn inmiddels een eind op streek.
Beide ouders volgden een middelbare school van goed niveau maar konden niet verder studeren vanwege geldgebrek in de familie. Als ouders willen ook zij hun kinderen een betere jeugd geven dan zijzelf hebben gehad. Dat lukt het ene jaar beter dan het andere. Ze leven namelijk in een omgeving die niet veel job opportunities biedt en waarin salarissen laag liggen. Elsa had meer banen gelijkertijd, Ketut werkt regelmatig op een cruiseschip.
Bovendien vinden wij het belangrijk dat een jonge vrouw niet alleen moeder is maar ook zichzelf ontwikkelt in het leven. Elsa is een capabele vrouw maar moet nu weer vele jaren van haar leven besteden aan het verwisselen van luiers en het verzorgen van twee peuters casu quo kleuters. Dat zal ze met overtuiging doen maar haar persoonlijke ontwikkeling zal erbij inschieten.
Tenslotte blijven wij hopen dat ze ooit serieus plannen voor hun toekomst gaan maken, in plaats van te leven van de ene in de andere dag. Waar willen ze heen met zichzelf en hun gezin? Hoe en waaraan gaan ze het geld besteden dat pa in de komende jaren op het schip gaat verdienen? We hadden dit soort gesprekken in het verleden maar zagen tot nu toe weinig daadwerkelijke ontvankelijkheid. Ik realiseer mij vaak hoe verschillend onze culturen zijn. Wel begonnen ze een eettentje dat kennelijk goed loopt maar zoiets is nauwelijks toekomstbestendig. Er wordt hier namelijk op veel horeca-plekken gemopperd over tegenvallende bedrijfsresultaten en een teruglopend aantal toeristen.
Hoogzwangere Elsa en haar drie jongens gingen vrijdagavond om 21:00 uur na een gezamenlijke maaltijd op de brommer terug naar hun huis. Om 22:00 uur blijkt ze in de dichtstbijzijnde puskesmas, een gezondheidscentrum dat zij goed kent en waar ook nummer 3 werd geboren, aan de bevalling te zijn begonnen. Naar verluidt, kwam nummer 4 vlot ter wereld. De Balinese gynaecoloog meldde de aanstaande moeder eerder dat het waarschijnlijk een jongen zou zijn vanwege het actieve mormeltje in haar buik. Het zou echter ook een tomboy, een ondernemend jongensachtig meisje kunnen zijn. Het is een nogal rolbevestigende uitspraak maar desalniettemin riep ik enthousiast uit “Like us”. We zijn dan niet in alles een voorbeeld maar hierin wel..
De volgende ochtend om 9:00 uur werd er op onze voordeur geklopt; we lagen nog in bed na die belabberde nacht. Het was tante Kadek (schoonzus van Elsa) die Yuda & Damai vroeger dan afgesproken kwam afleveren. Ze zouden die dag sowieso zwemmen, spelen en eten met ons. Zij meldde het heugelijke feit dat er een meisje is geboren. De grote broers zijn dolgelukkig met hun zusje, Varen weet nog niet dat hij zijn moeders aandacht vanaf nu moet gaan delen. Oh-oh.
Moeder en kind maken het goed. Ik pinkte een traantje weg toen ik foto’s zag van een starende Elsa die borstvoeding geeft en eentje van een goed ingepakt, slapend meisje met vertrouwde trekken. Weer een perfect ogend kind! Zij is de tweede Ketut van het gezin; dat is de Hindoeïstische aanduiding voor het vierde kind op rij. Haar roepnaam krijgt ze als ze drie maanden oud is.
Het was een Nederlandse vriendin met ervaring die ons tenminste één van de pluspunten van de nieuwe situatie wist te melden: de twee kleinsten van het gezin kunnen nu tenminste samen opgroeien. Zo hadden wij het nog niet gezien.
Elsa en de baby blijven nog enkele dagen onder toezicht van het ziekenhuis(je). Wij zijn de komende dagen oppasoma’s voor de grote jongens. Ons samenzijn van vandaag was heel geslaagd. Morgen gaan we met hen op kraamvisite en maandag gaan wij snorkelen rondom Herteneiland. Kita senang. Kerst vieren we nu niet bij hun thuis maar in ons resort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten