Ocean Women Warriors

In de Jakarta Post van gisteren las ik een mooi artikel over een wetenschapper, genaamd Intan Suci Nurhati. Ze is van heel bescheiden afkomst, werd 36 jaar geleden geboren in een familie in West-Jakarta. Onlangs werd ze door National Geographic verkozen tot een van de 40 invloedrijkste vrouwen ter wereld vanwege hun deskundigheid. Intan is een paleoclimatologe en paleo-oceanografe. Ze doet onderzoek naar oceanen in hun vroegste omstandigheden. Ze noemt zichzelf daarom een tijdreiziger en voor haar is er niets mooier dan dat. Een vrouw naar mijn hart!

Ze wilde aanvankelijk architecte worden. Ze was goed in alle vakken van de middelbare school, behalve Engels. Ze zocht daarom naar een mogelijkheid om die taal in de praktijk te beoefenen en onderzocht alle beurzen die Engelstalige landen aanboden. Zo kwam ze terecht bij een beurs om milieukunde te gaan studeren aan de Wesleyan universiteit (Connecticut, VS). Je zou kunnen zeggen dat ze  per ongeluk in de wetenschap terechtkwam… Ze is de eerste in Indonesië die geld ontving om een systeem op te zetten voor meting van verzuring van oceaanwater en koraalbleking in West Nusa Tenggara. Zij zet zich met name in om vrouwen aan te sporen tot een wetenschappelijke studie. Zorg voor oceanen is haar andere prioriteit. De uitdrukking ‘Srikandi Bahari’ (titel van mijn blog) is van haar.

Diezelfde dag gingen mijn liefje en ik met de jongens snorkelen rondom Pulau  Menjangan, een klein atol in de Balizee op ruim 1 uur rijden van ons resort en een half uur varen vanaf de kust. Herteneiland is onderdeel van nationaal park Bali Barat. Het was de eerste keer dat zij dat met ons gingen doen. We stelden het Yuda (12) al jaren voor maar hij stond nooit te trappelen om de onderwaterwereld met eigen ogen te beleven. Tot dit jaar! Ik denk dat het enthousiasme van zijn jongere broer Damai (bijna 9) daarin een rol speelde. Hij is een nóg betere zwemmer dan Yuda en komt op ons over als nieuwsgieriger dan zijn grote broer. Dat maakt ons niet veel uit, ieder heeft zijn of haar karakter en tempo van exploreren.

Onze vaste chauffeur Mister Zaï bracht ons ernaar toe. In de afgelopen jaren werd het snorkelen daar flink duurder. De toegang tot het park is voor lokalen Rpi 15.000 (circa €1), buitenlanders betalen het dertienvoudige. De verhouding is wellicht zoek maar het te betalen bedrag is acceptabel. Daarnaast betaalden wij voor de boot, de officiële gids, de snorkelactiviteit en één paar vinnen (die van mij pasten vanwege de vele kadootjes niet meer in mijn reistas). Wat ik wel heel jammer vind, is dat er met al die inkomsten geen faciliteiten als een degelijke parkeerplaats, toegangsweg en -belangrijker- een fatsoenlijke douche, toilet en omkleedruimte mogelijk zijn. Daarin blijft Bali belabberd…

Desalniettemin kon het avontuur beginnen! We kozen een fantastische dag uit. Nu het regenseizoen hier is begonnen, kun je dagelijks een tropische regenbui verwachten. Die vallen doorgaans na 13:00 uur dus wij gingen die ochtend vroeg op pad. Op een rustige, kraakheldere zee staken we naar het eiland over. We waren niet de enigen maar druk was het niet. Het was voor het eerst dat ik herten in de branding ontwaarde. Dat was niet verwonderlijk want de begroeiing op het eiland oogde gortdroog, de regen kwam dit jaar relatief laat.

De gids nam de jongens onder zijn hoede, bood hen een fluoriserende reddingsboei waarop ze konden drijven terwijl ze onder water keken. Mijn liefje gebruikte voor het eerst een SUBEA Easybreath-masker. Toen het ding jaren geleden op de markt verscheen, probeerde ik het uit. Dit masker bedekt het volledige gezicht waardoor je door neus en mond kunt ademen zonder pijp terwijl je kijkt. Ik vond het teveel masker, het nam teveel van mijn zicht weg en daarom besloot ik niet tot aankoop. Onze Engelse buurvrouw in Spanje kocht het ding wel maar kreeg het gebruik niet onder de knie; het masker liep constant vol met water. Dat begreep ik toen ik het apparaat inspecteerde: het essentieelste onderdeel, de oranje pijp, ontbrak namelijk. Ik bood aan dat voor haar te kopen en aan te brengen maar ze wilde niet meer. Wij namen het masker dankbaar van haar over. Mijn liefje vond de snorkelpijp in haar mond en zout water in haar ogen sowieso gedoe dus dit was een prima overstap.

Zelf ging ik met een geoefende backroll aan de andere kant van de boot ter water. Wow. Het oceaanwater was warmer dan het zwembadwater! En wat konden we ver kijken, hoe weinig plastic dreef er rond! Voor Boyan Slat was duiken in een plasticsoep rondom Bali een van de sterkste aanleidingen voor het oprichten van de Ocean CleanUp en het ontwikkelen van zijn grote stofzuiger. 

Op enig moment kwam kikkervisje Damai op eigen gelegenheid op mij af gezwommen. Hij was, het verbaasde geen van ons, de eerste met genoeg zelfvertrouwen om dat te doen. Als een professional maakte hij het OK-gebaar met zijn lange vingers. Hij stak zijn hand uit en samen snorkelden we verder. Regelmatig wees ik hem op bijzonderheden en soms dook ik onder om het hem aan te wijzen. Hij deed weldra hetzelfde, mijn naam door zijn pijp roepend. Hij wees mij zelfs op een verdwaalde plastic zak die ik gezwind pakte en in mijn zwembroek stak. In tegenstelling tot Intan (die een koraalallergie heeft!) raakten wij niets aan. Yuda dreef verderop in zijn eentje op de band. Ik hoorde hem af en toe verrukt door zijn snorkelpijp roepen.

Tijdens de rest van de snorkelpartij verdween de brede glimlach niet van mijn gezicht. De ventjes vonden het minstens zo leuk en mooi als wij het hen hadden voorgesteld. Tick in the Box. We hoeven deze jongelingen niet meer te vertellen hoe bijzonder de oceaan is en hoe voorzichtig ze met afval zoals plastic moeten omgaan. (Bali deed plastic gelukkig op heel veel plaatsen in de ban.) Mijn liefje was de enige die die dag een schildpad zag zwemmen. De bofkont. Dat komt waarschijnlijk door dat panormavenster…

Prettige kerstdagen gewenst!