2019 was mij het jaar wel. Een om snel te vergeten, wat mij betreft. Mijn liefje en ik begonnen het jaar in Santiago de Chili waarna we samen in een autootje langzaam naar het noorden trokken. San Pedro de Atacama, de droogste plek op aarde, moest de kers op de taart worden. De infrastructuur van dat gebied spoelde echter compleet weg op het moment dat wij de stad naderden. Daardoor konden we het hoogtepunt van de rondreis niet bereiken.
Op een mooie locatie aan de kust zou ik vervolgens op zoek gaan naar de blauwe vinvis maar ik kreeg last van acute oorklachten. Die mondden uit in draaiduizelingen en evenwichtsstoornissen die maanden aanhielden. Eenmaal terug op het Spaanse honk bezocht ik meermalen een KNO-specialist en onderging onderzoeken die mij niet in de koude kleren gingen zitten. Ze mochten niet baten. Een tip van vriendin Joan over een homeopathisch middel hielp mij later van de klachten af.
2019 was vooral het Jaar van de Boze Burgers. Persoonlijk vind ik ze sympathieker dan onverschillige lui. Hun boosheid duidt immers op betrokkenheid. Er zijn journalisten die dit het rumoerigste jaar noemen sinds de val van de Berlijnse muur (1989). Er was veel te beleven, in alle uithoeken van de planeet. Voor mij als politiek geëngageerde blogger was dat inspirerend. Het was weliswaar niet mijn productiefste jaar qua aantal blogs maar wel wat betreft het aantal woorden. Mijn blogs werden onbedoeld langer en langer. Na tien jaar veranderde ik de layout en het thema van mijn blogsite. Het nieuwe jasje staat goed, al zeg ik het zelf.
Chili stond dit jaar niet alleen bij mij in de belangstelling. Een groot deel van de bevolking kwam daar in opstand tegen een regering die vooral oog had voor de eigen achterban. Genoeg was genoeg. Hevige burgerprotesten vingen aan en duren voort, tot op de dag van vandaag. Dat was bepaald niet het enige Zuid-Amerikaanse land dat met burgerprotesten te maken kreeg; het gebeurde eveneens in Bolivia, Peru, Colombia, Ecuador, Nicaragua, zelfs in het doorgaans kalme Uruguay. Inheemsen tegen witten, arm tegen rijk. Vaak waren die protesten terecht: de resultaten van een verbeterende economie kwamen zeker niet iedereen ten goede. (Dit continent heeft de langzaamste economische groei ter wereld.)
Het waren echter niet alleen de burgers van Zuid-Amerika die in opstand kwamen. Op bijna elk continent zagen we de boosheid in persoon. Studenten en andere burgers in Hong Kong, de gele hesjes in Frankrijk, boeren, bouwers, onderwijzers en personen in de gezondheidszorg in Nederland. Zelf heb ik niet veel op met de horkerigheid van de Farmers Defence Force. Onze wereld en de planeet veranderen en iedereen zal een steentje moeten bijdragen om het leven leefbaar te houden.
In het Verenigd Koninkrijk was Brexit voor het derde jaar op rij het Drama van het Jaar. Daar kwam het aantreden van een leugenachtige Boris Johnson als PM bovenop. Deze flim-flam man behaalde onlangs een klaterende verkiezingsoverwinning. You get what you deserve! Ik vrees dat hen (en ons) nog veel miserabilisme te wachten staat in het nieuwe jaar. Een no deal of een hardere Brexit kan nog steeds gebeuren.
Het drama met Trump in de Verenigde Staten sleept zich eveneens voort. Kritische burgers zagen dit jaar vaker en scherper: deze president dient niet zijn land maar alleen zijn eigenbelang. De Democraten in het Huis van Afgevaardigden startten dus een afzettingsprocedure. Hij zal hoogstwaarschijnlijk niet worden afgezet door de Senaat maar hij moet in 2020 wèl worden verslagen. Door wie? Nog geen idee. De VS heeft vooral een jonge, inspirerende durfal nodig. But it will get worst before it gets better… Ook daar.
Het aantal slachtoffers van terroristisch geweld daalde in de wijde wereld maar het aantal rechtsextremistische aanslagen in Europa verdrievoudigde ruim. Ook in andere Westerse landen nam dat type geweld toe. Gewelddadig wit-nationalisme profileerde zich verder in Amerika, Australië en Nieuw-Zeeland. Herinner jij je Christchurch nog?
De Braziliaanse voormalig legerleider Jaïr Bolsonaro, eveneens extreemrechts, trad op 1 januari van dit jaar aan als de 38ste president. Deze populist is een democratisch gekozen ramp voor gekleurde mensen, vrouwen, homoseksuelen èn het Amazongebied. De man die corruptie en misdaad zou gaan bestrijden, heeft een zoon Flávio die thans onder vuur ligt vanwege diens vermeende betrokkenheid bij witwassen en misbruik van gemeentegelden.
De ultraconservatieve premier Down Under, Scott Morrison, is politiek van hetzelfde kaliber. Hij is niet alleen een fervent voorstander en verdediger van kolencentrales, hij doet veel te weinig tegen de teloorgang van het Great Barrier Reef (een van de zeven wereldwonderen). Het was dezelfde man die op vakantie naar Hawaii ging terwijl een groot deel van zijn land in brand stond. Duizenden hectaren land werden door vuur verzwolgen, honderden huizen gingen in vlammen op, 30% van de inheemse koala’s overleefde het razende vuur niet en tien inwoners kwamen erbij om. ScoMo mag gaan, wat velen betreft. Me included. Ondanks de vele protesten gaat het vuurwerk op de Sydney Harbour Bridge gewoon door. (Elke toeristendag brengt 80 miljoen Ozzie dollars in het laatje...)
De recente klimaattop in Madrid liep teleurstellend af. Leiders van de rijkste, meest vervuilende landen in de wereld (Verenigde Staten, Australië, Brazilië en China) zetten hun hakken in het zand voor wat betreft de afspraken over de handel in emissierechten. Ze willen blijven uitstoten, trekken een lange neus naar kleine(re) en minder ontwikkelde landen. Ik vind het schandalig. De Europese Unie koos eerder deze maand bijna unaniem voor het streven naar volledige klimaatneutraliteit in 2050. Alleen conservatief Polen stemde tegen.
 |
| Toni Morrison. Illustratie: Zarataman |
Bekende Nederlanders die bij leven indruk op mij maakten en dit jaar overleden, zijn: acteur Rutger Hauer (75), pianist Daniël Waynberg (89), actrice en schrijfster Martine Bijl (71) en industrieel ontwerper Friso Kramer (97). Mijn liefje was geraakt door het overlijden van Habiba (66), de goedlachse Marokkaanse van ‘Groeten uit Holland’ die aan kanker overleed. Buiten de landsgrenzen raakten het overlijden van de Amerikaanse sopraan Jessye Norman (74) ons. Haar uitvoering van ‘Die Vier Letzte Lieder’ is buitenaards mooi. De dood van gelauwerde schrijfster Toni Morrison (88) raakte mij eveneens diep. Van haar hand las ik onder andere ‘Beloved’, ‘Sula’ en ‘Tar Baby’. Onvergetelijke romans.
Wat ik vooral inspirerend vond, is het activisme dat ontstond onder jonge mensen. Generatie Z stond op om nooit meer te gaan zitten! “Our excuses have run out. And for them, time is running out”. Deze uitspraak is vrij naar de inmiddels 17-jarige Gretha Thunberg, klimaatactiviste en bekendste leeftijdgenote.
In augustus 2018 was Gretha de eerste die zich uitsprak voor de urgentie om nu te handelen. In maart van dit jaar gingen 1.4 miljoen jonge mensen in 2.000 steden in 128 landen met haar de straat op om aandacht te vragen voor klimaatverandering. De wereldwijde jeugd ging staken voor het klimaat en hun Fridays for Future-beweging zal dat voorlopig blijven doen. De jonge Thunberg werd dit jaar door TIME verkozen tot Person of the Year. Trump en Bolsonaro lieten zich vervolgens laatdunkend uit over deze jonge meid. Wat een bullebakken!
Oxford Dictionaries koos dit jaar ‘climate emergency’ als woord van het jaar. Eerder deze maand kon in Nederland landelijk worden gestemd. Ik verwachtte dat klimaatdrammer of klimaatspijbelaar zou worden verkozen. Het Van Dale woord van het jaar werd echter ‘boomer’; het kreeg bijna 42% van de stemmen. Het staat voor een persoon van gevorderde leeftijd, met ouderwetse denkbeelden of conservatieve opvattingen. Een groot deel van de wereld wordt momenteel door een boomer geregeerd! Tja. Ik vond kiezen voor een Engelstalig woord een gemiste kans.
Het jaar 2020 staat te popelen op de drempel. Er zijn mensen die vrezen dat het nieuwe jaar nóg bozer wordt. De wereldeconomie gaat langzamer draaien, er zullen nóg meer handelsoorlogen uitbreken, de ongelijkheid zal nog lang niet de wereld uit zijn geholpen, de gevolgen van klimaatverandering zullen zich vaker en heviger voordoen. En ik word 60… (maar ik ben desalniettemin geen boomer!) Ik heb wel iets met het nieuwe getal. Volgend jaar komen we weer naar Nederland en we gaan verbouwen in huis. De rest laten we graag op ons afkomen.
Dit was mijn laatste blog van dit jaar, de 105de van 2019 en de 1.291ste sinds het begin van dit blogavontuur. Jou, beste lezer, wens ik het allerbeste voor 2020. Ik wens je een gezellige jaarwisseling toe en een mooi begin van het nieuwe jaar. Hartelijk dank voor het lezen van mijn blogs. Tot volgend jaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten