Het Instagrameffekt

In de krant van gisteren las ik dat de Jakarta Post-journaliste Dian Septiari is uitgeroepen tot de beste journalist van gedrukte media in Indonesië van het jaar. Septiari schrijft sinds drie jaar over buitenlandse aangelegenheden. Ze studeerde Engelse Taal en Letterkunde aan de Andalas-universiteit (Padang, West Sumatra). 

Ze ontving de prestigieuze prijs uit handen van de Indonesische minister van Buitenlandse Zaken, Retno Marsudi (1962). Zij is de eerste vrouwelijke minister van BuZa van Indonesië, studeerde Internationale Betrekking aan de universiteit van Yogyakarta. Aanvullende studies deed zij aan de Haagse Hogeschool en de universiteit van Oslo. (Haar echtgenoot is architect die deels werd opgeleid aan de Technische Universiteit van Delft.)

Sinds mijn eerste bezoek aan Indonesië lees ik de Jakarta Post met veel plezier. De redactie biedt een uitstekende, interessante mix van politieke beschouwingen, buitenlands en binnenlands nieuws, kunst en cultuur. Deze krant werd in de loop van de jaren wel dunner. Ik herinner mij dat de krant destijds enthousiast was over het aantreden van de nieuwe president, Joko Widodo. Net als ik. Tegenwoordig tref je vaker een kritisch artikel aan over de man die voor de tweede (en laatste) termijn van vijf jaar dit grote land bestuurt. In dezelfde krant was te lezen dat militairen onder Jokowi meer grip kregen op het burgerleven en dat hij de rode loper uitrolde voor mijnbouwgiganten. Die corporate polluters verdienen dat niet!

Deze week trof ik twee verhalen in mijn Indonesia-map op Flipboard aan die tevens mijn aandacht trokken. Het eerste artikel stond in Business Insider en was van de hand van de Amerikaanse freelance journaliste Meagan Drillinger. Ik vond het weliswaar geen erg sterk artikel maar het onderwerp sprak mij aan. Aan de wand van haar meisjeskamer hing een wereldkaart die ze vaak bestudeerde. Ze fantaseerde  over verre, exotische bestemmingen. Haar eerste droombestemming was Bali. Ze dacht dat het een afgelegen paradijs was, begroeid door jungle en in mist gehuld, omringd door een oogverblindende ocaan. Twintig jaar later was het zover: ze reisde af.

Zij verbleef in Canggu, Padang Bai en Ubud. Het Bali dat ze aantrof, leek echter in niets op haar fantasie. Overlopen door toeristen (en niet per se van het goede soort), overal afval, veel te duren boutiques en restaurants, glutenvrije muffins en wijn uit Zuid-Amerika. Ubud kwam nog het dichtst bij haar fantasie maar dat was omdat ze dankzij haar opdrachtgever flink in de buidel kon tasten. De drukte op Bali wijt ze grotendeels aan Instragram. Drillinger geeft haar Balidroom echter niet op. Eens komt ze terug om het hoge noorden en de westkust te bezoeken. Daar zou nog sprake zijn van magie en van het Bali waarover ze fantaseerde. (Het goede nieuws is dat ze dat met veel minder budget kan doen!) De Balinezen vond ze echter ‘incredible people’.

Het andere artikel stond in de Celebrities-sectie van website The Inquisitr. Geen site die ik jaarlijks bezoek maar het kwam nu zo uit. Het ging over het Russische model Polina Malinovskaya (1998). Zij is een Witrussin, woont in Milaan en showt met name lingerie. Zij blijkt een hit te zijn op Instagram. Daar deelde ze haar recentste foto met haar 330.000-koppige legioen van fans. Ze was in Bali en liet zich in string en topless tegen een Balinese voordeur fotograferen. ‘She exposed plenty of sideboob’, aldus de schrijfster van het artikel. Die gebruikte woorden als sexy en stunning voor het fotomodel maar ik zag dat niet. Absoluut niet zelfs. De deur en de lege boekenkast op de achtergrond boeiden  mij meer!

Tja. Instagram.

Toen mijn liefje en ik enkele weken geleden vanuit het zuiden naar het hoge noorden van Bali reden, kwamen we langs de Handara golfclub in Bedugul. Wij speelden daar een aantal malen toen we hier woonden. Het is een lange, glooiende baan die ooit werd uitgeroepen tot een van de 50 mooiste golfterreinen ter wereld. Je rijdt het complex binnen door een typische Balinese poort, een ‘candi bentar’. Zo’n poort bestaat uit twee symmetrische helften die  doormidden lijken te zijn gehakt.

Deze poort werd wereldberoemd op Instagram. Geen idee wie de eerste was om zichzelf eronder te fotograferen en het plaatje te posten maar de rest is geschiedenis. Je ziet talloze personen er hand in hand lopen, vaak op de rug gezien, langs het ‘Pad van de Sereniteit’… Dat pad is volledig verzonnen. Duizenden hebben dat nagevolgd. Er zijn zelfs Instagramplaatjes waar de stenen grond is verruild voor water. Toen wij langsreden stond er een lange stoet auto’s en een grote groep die leek te bestaan uit Aziatische bruidsparen die wachtten op hun beurt. Jazeker, Bali is zeer fotogeniek!

Mijn liefje is een actieve en veelgelezen reviewer op Tripadvisor. Ongemerkt werkte ze mee aan het Instagrameffekt toen zij in december 2017 na een bezoek met de mannetjes Yuda & Damai een review schreef over deze grappige en creatieve selfie spot met schommel en andere figuren in de heuvels van Wanagiri, omgeving Munduk. Het werd haar meestgelezen review allertijden (meer dan 7.000 keer) en dat betekent wel iets want ze schreef er inmiddels honderden. We rijden er nu langs zonder onze hoofden te draaien. 

En wat te denken van de zee voor ons hotel?! Gisteren ging ik daar in mijn eentje te water tussen de geel-rode vlaggen; slechts een klein stukje zee wordt door een strandwacht in de gaten gehouden. Eenmaal in het water lagen er hier en daar diepe kuilen, afgewisseld door bodem waar alleen je enkels nat werden. Je begrijpt: zeer oneffen terrein, net voorbij de branding.

De temperatuur van het oceaanwater was heerlijk. Ik zag hoge golven op mij afkomen en stortte mij in het watergeweld. De verrassing was groot toen ik, na zo’n golf te hebben doorstaan, van achteren werd gegrepen. Momenteel is de zee van zichzelf al krachtig vanwege volle maan (vandaag) maar door die hoge zandwal ketsten de golven terug in zee en botsten op de soms hoog en hard aanstormende nieuwe golven. Het water spatte soms meters hoog op, met mij erin. Poeh! Dat effekt maakte ik, veelzwemmer, niet eerder mee. 

Deze zee was ongeschikt voor mijn liefje die een voorkeur heeft voor lichte golving. Dit was een typische Barefoot Plus-zwempartij! Terwijl ik mij drijvende probeerde te houden, gooide een lokale Balinees ontspannen zijn hengel uit. Hij ving nog iets ook! Na een selfie te hebben geschoten en bekeken vroeg ik mijn liefje aan de kant of er iets op mijn neus zat. Zij antwoordde op haar oude-vertrouwde wijze: “nee hoor, die is gewoon groot.” Geen foto voor op Instagram dus. Mijn haar zit niet goed, ik kluun uit het water, heb mijn ogen dicht. En inderdaad een flinke neus. (De plek op mijn neus bleek de schaduw van water...) De duik is echter voor herhaling vatbaar!

Vanavond ga ik een nieuwe Instagrampoging doen bij Beach Club Potato Head. Zij noemen zichzelf een creatief dorp aan de oceaan. Wij noemen ze de buren. Infinity pools, loungers, muziek, cocktails, good food, good mood. En waarschijnlijk alleen maar mooie mensen.