In het land van de gorengan

Igor by Alam Taslim

Zoveel kilo’s als mijn liefje en ik in de afgelopen maanden in Spanje afvielen, zo gevuld zijn we hier nu weer. Dat is niet verwonderlijk: we eten driemaal daags buitenshuis en anders dan we zijn gewend. Alle verse groente op het bord gaat altijd op, al is de variatie niet groot. Het is geen geheim dat ik zelf erg van de Aziatische keuken geniet.

Onlangs las ik een interessant artikel over de geobsedeerde eetcultuur in Indonesië. Instant noodles en gefrituurde snacks beheersen het leven van menige inwoner van deze grote archipel. Een van de beste zwemmers van het land, Albert Sutanto, kwam in het artikel aan het woord. Deze jongeman won negen medailles tijdens de Asean-kampioenschappen in de jaren '90 en 2000. Hij vertelde dat hij destijds de grootste moeite had om op gewicht te blijven. Indonesisch snacken was aan de orde van de dag. Voedingsadviezen waren niet aan de orde, laat staan dat er diëtisten of voedingsdeskundigen waren die topsporters begeleidden. Zelfdiscipline bracht hem zo ver. 

Daar staat tegenover dat de Javaanse kunstenaar Alam Taslim kunst maakt met instant noodles als onderwerp. Jaren geleden bedacht hij Igor, het miemonster. Leuk!

Wij eten hier geen junk food (de jongens houden er evenmin van) maar voor een goedgevulde, knisperige loempia loop ik heel af en toe een straatje om. Verder laten we gefrituurde snacks aan ons voorbijgaan. We bewegen en eten het overgewicht er wel weer af zodra we thuis zijn en weer overstappen op het mediterrane dieet. Wij zijn bezig aan onze laatste dagen in het Hoge Noorden van Bali. De mannetjes Yuda & Damai keren aanstaande maandag naar school terug. Zelf keek ik na twee jaar afwezigheid enorm uit naar dit verblijf maar door een boel gedoe viel de pret van het weerzien deels in het water. Wij vinden hun schoolgang een geschikt moment om naar het zuiden terug te keren. 

De dagen die we hier doorbrachten met de jongens waren heel genoegelijk. In de restaurants bestelden ze alles wat hun hartjes begeerden: avocado- en mangosap, milkshakes, soepen, pannenkoeken, spaghetti in allerlei combinaties, huisgemaakte frietjes, gegrilde kippenpoten, hotdogs, kroketten en schnitzels. Het eetfeest kon niet op! We zagen ze nog nooit zó hongerig. Zelf eten wij weliswaar minder vlees, zij hoeven dat van ons tijdens deze weken niet te doen. Gisteren hielpen we hen bij de afronding van hun vakantieprojecten. Yuda freubelde een raketlanceringsinstallatie met de Apollo 11 ernaast (waarvan hij alles wist), Damai maakte de aarde in blauw en groen: oceanen en land. De derde kleur -wit- werd gereserveerd voor de Arctische cirkel en Antarctica. Kom er eens om! Met lijm, schaar, nietmachine, papier en karton vervaardigden we samen iets dat de schooltoets hopelijk kan doorstaan. We nemen de kereltjes dit weekend nog mee naar een Italiaanse ijssalon en een (voor hen) nieuwe, lokale supermarkt met veel westerse producten maar daarna zit hun lol erop. We zullen Damai achterlaten met een schrift vol rekenhuiswerk dat mijn liefje en ik voor hem samenstelden. Zijn moeder heeft er momenteel geen tijd voor vanwege de baby's en het geld voor bijles is alweer op. Tja. 

Indonesië is het land van Bintang, het lokale biermerk. Mijn liefje is een liefhebber, zelf kan ik bier niet waarderen. Ik ben een liefhebber van wijn en dat is hier niet per se gemakkelijk. De lokale wijn die is samengesteld uit druiven van Chili en Australië (Plaga) vind ik ronduit chemisch. Hatten Wines was de eerste plaatselijke wijngaard; de oogst vond ik ooit oké maar nu niet meer. Two Island is wijn die bestaat uit druivensap van South Australia dat in Bali in flessen wordt gedaan; die wijn kan ermee door maar top is die niet.

Nu wil het toeval dat hier een nieuwe wijnlijn opdook die ‘Cape Discovery’ heet. Het druivennat van dit label komt uit Australië, Frankrijk en Nieuw-Zeeland en wordt eveneens in deze omgeving gebotteld. Het sap wordt meteen na de oogst ‘blastfrozen’ en met tankers naar het Eiland van de Goden getransporteerd. Tja. De Merlot (2016) bleek voor ons een zilveren greep. (Goud vinden we in Spanje.) Uiteindelijk bleek deze wijn een bepalende factor in onze restaurantkeuze te worden. Mijn liefje kan nog weleens een biertje bij haar Indonesische gerechten waarderen maar ik wil niet een hele avond op prikwater doorbrengen. Voor ons geen 'Dry January'. Wij passen niet maar gingen in 2019 al wel flink minderen en dat bevalt. 

Het restaurant van ons resort schonk deze nieuw ontdekte wijn. Café Greco, het oorspronkelijk door een Nederlandse Griek opgezette restaurant deed dat ook. De Griek bleek inmiddels aan een nieuw horeca-avontuur te zijn begonnen en verkocht zijn zaak aan een andere Nederlander, een voormalig registeraccountant bij adviesbureaus en internationale bedrijven. Hij vertelde ons over zijn lange en interessante carrière in de wijde wereld. We spraken hen langdurig tijdens een van onze etentjes. Noord-Bali herbergt bijzondere types, ik kan niet anders zeggen…

Wij aten tijdens dit verblijf bij bekende, favoriete restaurants als Warung Ayu en Akar maar hernieuwden het bezoek aan oude bekenden. We herontdekten Warung Apple, lange tijd concurrent van Ayu. Beide Balinese families zijn al lang actief in het centrum van Lovina maar Apple onderscheidde zich deze keer door betere gerechten, beter op smaak gebracht. Bovendien is de zaak beter aangekleed. De nasi campur speciaal is onovertroffen, als ik mijn liefje mag geloven. De gastvrouw kan soms Hollands direct uit de hoek komen. Toen mijn liefje niet alles in haar mand opat, wees ze naar de lege wijnfles. “You like drinks more”... (Ze heeft een punt maar niet volledig.) Het leuke is dat haar vriendelijke echtgenoot met plezier op de brommer stapt om voor ons de gewenste rode wijn te halen als die niet meer voorradig is.

Dat zette mij wel aan het denken. In de elf, twaalf jaar dat we hier komen, leerden we een handjevol Balinezen met zakeninstinct kennen die een sukses wisten te maken van hun warungs (eettentjes). In de loop van de tijd floreerden hun zaken, de restaurants groeiden in aantal tafels en personeel. Er werd verder geïnvesteerd, lokale en buitenlandse klanten genoten van een constante kwaliteit en kwamen graag terug. Op Tripadvisor werd gevochten om de eerste plaats.

Hoe mooi zou het zijn geweest als ‘onze’ Elsa & Ketut iets dergelijks hadden geprobeerd?! Zij kan goed koken en deed ervaring op in lokale restaurants en toeristenvilla’s, hij leerde wat hospitality inhoudt tijdens het werk aan boord van Amerikaanse cruiseschepen. Wij stimuleerden waar we konden, fluisterden af en toe een ideetje in, steunden hen voortdurend. Ze kwamen helaas niet verder dan een satékraam op wielen… Ze kunnen groot denken maar niet op dit vlak.

De grote ontdekking tijdens dit bezoek was restaurant Buda Bakery. We kenden het zaakje van vroeger: af en toe haalden we daar ons brood. We wisten dat het een aardige lunch-plek werd toen & Resto aan de naam werd toegevoegd maar realiseerden ons niet hoe goed ook dit Balinese echtpaar zich in de afgelopen jaren ontwikkelden tot een lokale horecaspeler van formaat. Vrienden die hier permanent wonen, namen ons er onlangs mee naartoe. Het ligt middenin een woonwijk, met zicht op de heuvels van Lovina. Mijn liefje bestelde Chicken Carbon Blue (zoals Yuda dat noemt) met mosterdsaus die likkebaardend lekker bleek, zelf koos ik voor spare ribs die van het bot vielen. Wow. Over het huisgemaakte ijsje van groene thee met een sesamkrokantje droomde ik de nacht erop. De Merlot van Cape Discovery staat daar eveneens op de kaart.

We waren dermate content dat we ons vanavond laten ophalen voor een herhaling. Dat helpt weliswaar niet bij afvallen maar het is een smakelijke afsluiter van onze tijd alhier.