Van pechvogels tot mazzelaars

Het was mij de terugvliegreis wel weer! Die duurde zegge en schrijve 27 uren, zeventwintig lange uren… Het is op die momenten dat mijn gevleugelde uitspraak ‘reizen is verslavend’ voortdurend wordt misbruikt. Door mijn liefje, welteverstaan. Ik hoefde maar even te mopperen of ik werd mijn mijn eigen tekst om de oren geslagen. Als er één ding is dat ik haar in de bijna 31 jaar samenzijn bijbracht, dan is het een diep begrip van ironie. Geen verkeerde opbrengst, al zeg ik het zelluf!

We vertrokken op tijd uit Denpasar op weg naar Dubai. Dat eerste traject van ruim negen vlieguren verliep goed. Af en toe gingen de ogen dicht, nu en dan trilden we unisono vanwege turbulentie, regelmatig las ik of keek een film. Niets om over naar huis te schrijven. De Verenigde Arabische Emiraten liggen net onder Iran, dat realiseerde ik mij terdege. Ons passagiersvliegtuig hoefde dus niet over dat land te vliegen. Een zorg minder.

Op het uitgestrekte vliegveld van Dubai landden we op terminal A, moesten vervolgens deels lopend en met een trein naar terminal B om daar over te stappen. De eerste teleurstelling kwam toen we daar ontdekten dat de reis niet zou worden voortgezet in de fameuse A380 maar met een Boeing 777-300; ook een grote jongen maar niet het comfort waarop we rekenden. De vliegmaatschappij besloot om wat voor reden ook, het vliegtuig te verwisselen en er een rommeltje van te maken qua seating. Niet voor ons maar wel voor vele anderen. Vervolgens werden we met bussen teruggebracht naar terminal A waar we dan ook vertrokken met vertraging. De onzin ervan!

Terwijl we wegvlogen, hadden we goed zicht op de palmeilanden die vanaf 2001 voor de kust van de hoofdstad werden aangelegd. Palm Jumeira is 's werelds grootste kunstmatige eiland. Indrukwekkend maar tegelijkertijd ook absurd vanwege zijn extravagantie. Dat krijg je als mensen niet weten wat ze moeten doen met de sloten geld die worden verdiend met olie. De aanleg veranderde de mariene flora en fauna van het gebied drastisch en definitief. Er ontstond erosie, de golfpatronen werden aangetast, slib bedekte de aanwezige koraalriffen. Dubai ontwikkelde daarmee de nadeligste ecologische voetafdruk ter wereld. En wat gebeurt juist daar als de zeespiegel op termijn gaat stijgen? Ik vroeg mij tevens af wat er met de toekomst van de Verenigde Arabische Emiraten en zijn inwoners zal gebeuren als er een complete ban komt op het gebruik van fossiele brandstoffen in de wereld… Tja.

De volgende zeven vlieguren naar Barcelona kropen werkelijk voorbij. Er leek geen einde aan de komen. Daar kwam bij dat we ons verrekenden in ons nadeel en vooral dat extra uur viel tegen. Dit gedeelte van de reis vond bij daglicht plaats; het zicht was schitterend. Ook dit toestel heeft camera’s onder- en bovenop dus we konden meekijken naar de wereld die onder ons door gleed. Een mooie, zij het woeste wereld. We vlogen over Saoedie-Arabië, Jordanië en Syrië, letterlijk en figuurlijk. Sommige besneeuwde hooggebergtelandschappen zagen eruit als een prop zilverpapier die weer recht was gestreken. Af en toe met poedersuiker bestoven, soms met een dikke laag sneeuw. We vlogen over Turkije richting Bulgarije en zagen de Zwarte Zee en zelfs een glimps van de Kaspische Zee vanuit de lucht. Prachtig!

Hoe goed je ook zit in een vliegtuig, de beelden van een mensheid-in-ongemak dringen ze aan je op. Een Arabische, gesluierde jonge vrouw die haar, met open mond, slapende man tevergeefs probeerde te fatsoeneren. Die mond bleef openstaan. Een Arabische man die snauwde naar alle vrouwen in zijn omgeving, inclusief de stewardess. Rechtopstaande haren, slordige kleren, onwelriekende dampen, geproest en gesnotter. Het is een heel kleine greep uit wat zich in zo’n minimaatschappij als een vliegtuigcabine afspeelt.

De vertraging waarmee we aanvankelijk uit Dubai vertrokken, haalden we niet in. We hoopten nog dat we meemochten op een eerdere vlucht van Barcelona naar Alicante (dan de geplande) maar die hoop bleek tevergeefs. Navraag bij de Last Minute-desk van de Spaanse vliegmaatschappij leverde namelijk op dat de eerste vlucht van die dag al niet was gegaan. Op luchthaven Alicante was woensdag jongstleden namelijk een grote brand ontstaan in een kantoor op de passagiersterminal. De vlammen schoten hemelhoog! Ochtendvluchten naar die bestemming werden geannuleerd, passagiers met haast werden met bussen vervoerd. Mijn liefje en ik keken elkaar aan: hebben wij weer! De middagvlucht waarop we hoopten, was gecancelled. Over onze vlucht van 18:00 uur wist niemand iets zinnigs te zeggen terwijl het toch als een dag later was. Oh-oh.

We haalden eerst onze instapkaarten (voor de zekerheid) en vroegen vervolgens nader advies aan de supervisor van de incheckbalie. De reistassen hielden we voorlopig bij ons, dat betekende dat we niet door de douane konden. Dat hield in dat we elk half uur vanaf ons zitje in de hal naar een aankondigingenbord met vertrekkende vliegtuigen liepen. Er was een lange tijd niets opbeurends te lezen maar circa een uur voor het vermeende vertrek werd onze vlucht formeel bevestigd. Het was de eerste vlucht naar het aangetaste Alicantijnse vliegveld sinds de brand. We gingen naar de Bag Drop-sectie, scanden onze instapkaarten, printten de bagagelabels uit en scanden de reistassen tenslotte op de bagageband. Het systeem wenste ze persoonlijk een goede reis. Joehoe… lang leven de e-revolutie!

Een extra groot toestel verwelkomde ons bij de pier. Mensen die op eerdere vluchten hadden moeten zitten, mochten met ons, nietsvermoedende passagiers, mee. Onze vrienden Joan & Ben zouden ons in Alicante ophalen. (Onze Deense buren zetten ons daar een maand geleden af.) We hielden hen zorgvuldig van alle vorderingen op de hoogte. Op de afgesproken tijd stapten we het bijna volle vliegtuig in voor het laatste traject van onze lange thuisreis. Tegen die tijd keek ik bijna scheel van vermoeidheid.

Het karretje dat het vliegtuig van de pier moest wegduwen, deed een eerste poging. Toen viel er een hele tijd geen beweging waar te nemen. De benzineleiding van de duwer bleek te zijn gesprongen, aldus de kapitein. Het mobiel moest eerst worden weggesleept. Hij zei ook dat we daarmee onze vertrekslot verloren en op een nieuwe moesten wachten. Daar had iedereen begrip voor. 
Een half uur later kwam de mededeling uit de cockpit dat de vloer onder de neus van het vliegtuig ook nog moest worden gereinigd, uit veiligheidsoverwegingen. Ook nog te begrijpen. Niemand aan boord begreep echter dat dit ruim twee uur moest duren. Sommige Spaanse passagiers spraken geagiteerd en met een boel handgebaren met de stewardessen. Welcome home! Inmiddels waren de motoren van het vliegtuig uitgezet waardoor het snel warm en zuurstofloos werd. Wij zakten verder in.

Gisteravond landden we om kwart voor elf. Hondsmoe maar blij. De lucht in de terminal was nog toxisch, de ravage groot. Het gaat maanden duren voordat die schade volledig is hersteld. Ik ken Spanje goed genoeg om dat te stellen. De Nederlandse limousineservice van onze vrienden bracht ons gezwind maar met een omweg (!) naar ons Spaanse honk waar ons een koud huis wachtte. Maar de kachel floepte weer aan, de douche gaf heet water en het eigen bed wikkelde ons in warmte. De nachtrust was diep en zonder zorgen. De eerste wasjes zijn inmiddels gedaan. Voorlopig eten we geen wortel. We missen de tropische warmte maar zijn daarentegen verheugd over het multi-gelaagde toiletpapier van hier.