Lang leve de Koningin!

Een feestelijk versierde straat in Den Haag (Molenstraat) waar bij brasserie 't Ogenblik (ontbijt en lunch) een heerlijke tompouce wordt geserveerd!

Leren is leuk

Mijn allereerste spreekbeurt deed ik op de lagere school. Ik herinner mij de opwinding van het kiezen van een onderwerp nog goed. Er volgden lange bezoeken aan de openbare bibliotheek en de keuze viel uiteindelijk op de ‘Chihuahua’, de kleinste hondensoort ter wereld. Je zult verbaasd zijn over wat je niet allemaal over zo’n beestje kunt zeggen! De spreekbeurt moest vanzelfsprekend uit het hoofd (we leggen de lat hoog) en van de juf kreeg ik een dikke voldoende èn een tip: voortaan moest ik chihuahua maar uitspreken als chiwawa…

Mijn omgeving was van mening dat ik goed kon leren. Voor mij als kind was de favoriete leerstijl ‘leren door te lezen’. Mijn ouders hebben mij daarin altijd gestimuleerd. Zo hebben zij een encyclopedie aangeschaft toen ik naar de middelbare school ging. Ik herinner mij de avond waarop een meneer bij mijn ouders langs de deur kwam om het imposante naslagwerk te verkopen. Het grote licht boven de eettafel ging aan en daar zaten wij met ons allen, bladerend door de boeken.
De koop werd gesloten (hier was sprake van een diepte-investering) en de serie boeken kwam op grijphoogte in de boekenkast te staan. Ik heb er veel plezier en baat van gehad. Het verminderde mijn bezoeken aan de bibliotheek weliswaar en ook heb ik in mijn leven niet veel boeken geleend maar ik heb er wel veel gekocht.

En tegenwoordig hebben we het wereldwijde web. Èn Andrew Keen, internetondernemer en journalist die het boek ‘The Cult of the Amateur; how todays Internet is Killing our Culture and Assaulting Our Economy’ heeft geschreven (in Nederlandse vertaling verschenen als ‘De Apencultuur’ bij Uitgeverij Meulenhoff).
Hij kwam onlangs naar Nederland voor een lezing en discussie met enkele prominente Hollandse internetondernemers. Keen is van mening dat amateurverslaggeving een bedreiging vormt voor de professionele journalistiek. Hij vreest het ergste voor het voortbestaan van genuanceerde berichtgeving. Hij meent dat met name Google verantwoordelijk is voor de enorme vlucht die (in zijn ogen: ondeskundig en illegaal) knippen, plakken en kopiëren heeft genomen. Zelf ben ik een fervent gebruiker van het Internet als informatie- en kennisbron. Het is met het web echter net als met bibiliotheekboeken en encyclopedieën: als je het niet verstandig gebruikt, komt er narigheid van.
Je kunt Google als maker toch moeilijk verantwoordelijk houden voor het eventuele misbruik dat van zijn producten (web browser, blogs) wordt gemaakt. Je stopt toch ook geen natgeregende chiwawa in de magnetron in de hoop dat de hond snel droogt?! Er is geen ondergrens aan domheid.

Aangezien de leerplichtige leeftijd al vele jaren achter mij ligt, zijn ook andere leerstijlen relevanter geworden. Ik leer nu met name van de ontdekkingen en de ervaringen die we opdoen tijdens onze reizen maar het leven zelf heeft natuurlijk ook lessen voor ons in petto...
Voor mij geldt nog steeds: een dag zonder leren is een verloren dag.

Scheveningen, vergane glorie

We dachten: ‘vooruit, we moeten Scheveningen maar weer eens aandoen’. Tijdens de zomer van vorig jaar hadden we een uitstapje naar de Scheveningse boulevard gemaakt omdat daar op dat moment de fototentoonstelling ‘Planet Ocean’ van fotograaf Dos Winkel was opgezet die we met veel plezier en aandacht hadden bekeken. Zolang we naar de foto’s keken, was er niets aan de hand maar zodra je opkeek, kwam de lelijkheid van de omgeving en van de omstanders je tegemoet.

Dit weekend was dat helaas niet anders. Het leek wederom of de ‘Vereniging van Onverzorgde Personen’ (VOP) met hun allen een excursie naar de Scheveningse boulevard hadden gemaakt! Nu is Scheveningen bij velen bekend om haar patatcultuur maar er is natuurlijk ook veel fraais te bezichtigen. Zo is de architectuur van het Kurhaus Hotel nog steeds de moeite van het bekijken waard, mag het museum ‘Beelden aan Zee’ niet op je lijstje van te bezoeken musea ontbreken en kun je heerlijk met je voetjes in het zand genieten van uitzicht en frisse zeelucht… Mits je maar op gepaste afstand blijft van een patat- of viskraam.

We dachten: ‘kom, laten we eens gaan lunchen bij een van de nieuwe strandtenten’. We kozen deze keer voor ‘Blue Lagoon’. Op de website van dit strandrestaurant staat vermeld dat:

de relaxte en 'loungy' ambiance van Blue Lagoon u in hogere sferen brengt! ‘Op onze locatie langs de boelevard van Scheveningen kunt u genieten van onze goede service, het prachtige uitzicht en onze uitgebreide menukaart met zowel vlees- als visgerechten.’

Het interieur is inderdaad smaakvol, met frisse kleuren, aardige materialen en veel boeddha's (die zijn vast voor die hogere sferen). Het meubilair ziet eruit alsof je lekker lang kunt natafelen. Het bestelde gerecht en de bediening maakten echter dat we zo gauw mogelijk wilden opstaan en weggaan! Zo verging het ons: na enig aanhouden van onze kant lukte het de aandacht van iemand van het bedienend personeel te trekken, terwijl wij toch echt niet van de VOP-excursie zijn.
We bestelden twee glazen Spaanse rosé bij alweer een ander personeelslid (voor € 6 per glas, mooie kleur en goede smaak) en -we verloochenen onze afkomst niet- een ‘tapasschotel van de chef’ (voor € 16,90) waarbij ons werd verteld dat vier soorten tapas worden samengesteld door de chef. Dat schept verwachtingen!

Toen het bord op tafel kwam, viel één ding onmiddelijk op: alle tapas waren van dezelfde soort (=vlees) en zagen er vormeloos, fantasieloos en saai uit. Zo bleken de hapjes ook te smaken. In een van de vier bakjes lag iets ondefinieerbaars dat we zelfs maar niet eens hebben geproefd. Dergelijke tapas zou je op een inspiratieloze kookmaandag in een slechte bui uit de gewone supermarkt kunnen meenemen. Dat hebben we ‘het management’ bij vertrek zeker laten weten. Doorgaans zeur ik niet over een dergelijke ervaring: je slikt het weg maar keert er niet terug. ‘Het spijt ons’ kwam niet in het vocabulaire van de leiding van deze strandtent voor; men had meer aandacht voor de terloopse opmerking dat ik er hoogstwaarschijnlijk een geschreven stukje aan zou gaan wijden, dit weekend… ('Waarin?') Y ya!
Komen we terug? Nee dus.

Brief aan de staatssecretaris

In Nederland hebben duizenden mensen genetische- of erfelijke borstkanker. Het wordt veroorzaakt door een gen die in een menselijk lichaam een mutatie heeft ondergaan; de aanduiding voor die genmutatie is BRCA (van ‘BReast CAncer’). Vrouwen die draagster zijn van deze mutatie lopen grote kans op jonge leeftijd borstkanker en later ook eierstokkanker te krijgen. Mannen kunnen ook drager zijn en ook zij kunnen in hun leven borstkanker ontwikkelen.

Dragers van erfelijke borstkanker kunnen via embryoselectie voorkomen dat zij kinderen krijgen met dezelfde erfelijke belasting. Dat is momenteel in Nederland slechts een theorische mogelijkheid want voormalig CDA-staatssecretaris Ross-van Dorp van Volksgezondheid heeft de behandeling tijdens de vorige kabinetsperiode verboden. Voor veel dragers van de BRCA-genmutatie is dit onverteerbaar.

Embryoselectie is een toepassing die behoort tot de Pre-implantatie Genetische Diagnostiek (PGD). Deze diagnostiek vindt zijn ontstaan in twee vakgebieden: de voortplantingsgeneeskunde en de moleculaire genetica. Bij PGD wordt een biopt genomen van een IVF-embryo om zo een onderscheid te kunnen maken tussen een embryo met een specifieke erfelijke aandoening en een gezonde embryo. Een groot voordeel van deze nieuwe vorm van diagnostiek is dat een eventuele abortus provocatus van de zwangerschap kan worden voorkomen; een aangedaan embryo wordt immers niet geïmplanteerd. Er zijn echter ook twijfels over PGD: is het ethisch te verantwoorden, zijn er risico’s aan de diagnostiek verbonden die de kosten mogelijk groter maken dan de baten, etc.?

Twee jaar geleden is -middels genetisch onderzoek- aangetoond dat er sprake is van een BRCA-genmutatie in mijn familie. Na een predictieve test (een test die van toepassing is als je zelf nog geen kanker hebt gehad maar wel wilt weten of je een voorbeschiktheid of verhoogd risico hebt op het ontwikkelen ervan) is gebleken dat ik zelf geen draagster ben; dat is helaas niet het geval voor andere leden van mijn familie. In een recente Netwerk-uitzending over het onderwerp, kwam een jonge vrouw aan het woord die een kinderwens heeft maar die ook weet dat zij draagster is. Haar moeder en grootmoeder zijn op jonge leeftijd aan borstkanker overleden. Alhoewel zij preventief haar borsten heeft laten amputeren, spreekt zij over een ‘bom’ in haar lichaam.

Binnenkort moet Jet Bussemaker (PvdA), staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport van het vierde kabinet Balkenende een beslissing nemen over de toepassing van embryoselectie. PvdA denkt anders over deze medisch-ethische kwestie dan ChristenUnie en CDA dus het zal geen eenvoudig beslissingsproces zijn. Het is voor mij echter moeilijk voor te stellen dat politieke partijen die een minister van Jeugd en Gezin hebben voorgebracht (ChristenUnie) en het gezin als hoeksteen van de samenleving zien (CDA), geen keuzemogelijkheid zouden geven aan toekomstige ouders met een dergelijke erfelijkheidsproblematiek…

Persoonlijk wil ik dan ook pleiten voor het toestaan van embryoselectie voor deze groep in Nederland en ik wens de staatssecretaris veel politieke overtuigingskracht en wijsheid toe. Wordt vervolgd.

Twentejuzelluf

Er schijnt een mager zonnetje over de camping.
De tijd gaat snel: we vetrokken ruim drie weken geleden uit Spanje maar het voelt slechts als een week! Er zijn veel boeken geschreven over het veranderende tijdsbesef bij mensen die ouder worden. Zelf heb ik ook het idee dat de dagen tegenwoordig sneller voorbijgaan dan ze in mijn 'jonge jaren' deden. Het betekent voor mij in ieder geval dat we ons nog bewuster moeten zijn van het hier & nu en nog intenser moeten genieten van hetgeen om ons heen is. Zo gemakkelijk als dit klinkt, zo lastig (b)lijkt het te zijn.

Zo is er momenteel een promotiefilmpje op de televisie te zien van Twente. Het toeristenbureau wil de streek onder de aandacht brengen van levensgenieters en als leus heeft men gekozen voor 'Twentejezelf'. Nu houd ik van creatief taalgebruik en de associatie met 'verwennen' klinkt er wel in door maar toch vraag ik mij serieus af welke communicatiedeskundige dit in hemelsnaam heeft bedacht?! Vorige week stond overigens in de krant dat Hengelo (in Twente) een van de twee 'vuurgevaarlijke' steden is waar mensen zich niet veilig voelen. Dat is nogal contrasterend met de strekking van deze campagne.

Ook de afgelopen week was weer gevuld met bijzondere ervaringen. Onze vriendin Nelly kreeg wederom veel te verwerken met haar ziekte. Nelly ontpopte zich in haar weblog in de afgelopen 2.5 jaren tot een talentvolle schrijfster. Ze weet haar woorden heel goed te kiezen en haar teksten laten je doorgaans in grote verwondering achter: 'hoe komt ze hier nou weer op?' of 'hoe krijgt ze het onder die omstandigheden voor elkaar?'. Bij mij is dat vaak een glimlach met een traan... Er zijn gebeurtenissen in het leven die aan een oergevoel raken, diep in onze ziel.

De vriendschap en liefde die wij met haar en haar echtgenoot Diederik delen, uit zich vaak in fijne diners samen en die gewoonte dus we koken regelmatig voor hen. Om het Nelly zo gemakkelijk mogelijk te maken met slikken, bereidden we vorige week Hollandse stamppot met zuurkool en verse ananas. We gebruiken altijd biologische producten. Vandaag wordt het een gezonde soep en een kleurrijke pasta.

In het weekend reserveerden we ook tijd voor onze Engelse buren in Spanje. Ze kwamen uit het noorden van Engeland met de auto (op weg naar Spanje) en besloten een stop te maken bij de 'Keukenhof'. Aangezien wij nu in de buurt zijn, troffen we elkaar aan de Hollandse kust en met hen geluncht aan het strand van Noordwijk, in strandrestaurant 'Het Zuiderbad'. Daar aten we verse vis en dronken mooie wijn, geserveerd door personeel met zin in het werk en 'klantengevoel'. Onze Engelse buren vinden dit deel van Holland erg mooi. Met een ander vriendenstel lunchten we de volgende dag in een zonovergoten tuin. 'Randstadjezelf'!


Er wordt hier momenteel een zogenaamd 'Tulpenpanorama' vervaardigd -vergelijkbaar met Panorama Mesdag- door landschapschilder Leo van den Enden dat zeer de moeite van het bezichtigen waard is.

Een bijzondere eerste week

We vertrokken alweer ruim twee weken geleden uit Spanje en zijn inmiddels 'geland' in Nederland. De eerste dagen waren druk met het opzetten van de voortent en het installeren van alle kampeerspullen. Sinds we in Nederland zijn, hebben we goed weer. We hebben het naar ons zin met de zon aan de ontbijttafel en de vloerverwarming in de avonduren! We zijn vanzelfsprekend in Nederland om van narcissen en hyacinten te genieten maar het is met name om de vriendschappelijke en familiebanden weer aan te halen.


We werden enkele jaren geleden op harde wijze geconfronteerd met de eindigheid van het leven toen dierbaren uit onze directe omgeving de diagnose 'ongeneeslijk ziek' kregen. Mijn eerste reactie was diep verdriet, gevolgd door grote woede over waarom het juist hen moest overkomen...

Inmiddels zijn we jaren verder maar het verdriet bleef. Vorige week maakten wij een heel intense ervaring mee met onze lieve, sterke vriendin Nelly die zij als geen ander kan verwoorden. Geinteresseerden verwijs ik dan ook naar haar eigen weblog 'Trust the process' die als link op mijn blogbladzijde staat vermeld. Zij houdt sinds de diagnose ongeneeslijke longkanker een weblog bij. Zelf heb ik het idee dat ik na 10 april 2008 van binnen niet meer dezelfde persoon ben. Die ervaring veranderde mij al kan ik nog niet precies verwoorden hoe; aan de buitenkant is het niet te zien maar het voelt anders...

Vorige week vierde ik ook mijn verjaardag. Dat was -vanwege de ervaring met Nelly- ook anders dan in voorgaande jaren. Mijn verjaardagskado van dit jaar ontving ik toen mijn vriendin uit een (mogelijk) levensbedreigende operatie ontwaakte. Ik vierde het 'herkregen leven' met haar en dat was ontroerend en mooi.

In de wijk waar ik woonde voordat ik Nederland verliet, was op de avond van mijn verjaardag een huisfeest georganiseerd door een van onze vroegere buren. Ook wij waren hiervoor uitgenodigd. We genoten van de catering die door 'Andermanskeuken' uit Den Haag was georganiseerd en van de aanwezigheid van oude en nieuwe buren. Alhoewel we alweer vele jaren geleden uit de buurt vertrokken, voelde het zeer vertrouwd aan.

De belangrijkste reden waarom we Nederland acht jaar geleden verlieten, was dat er een aanbieding kwam om in het buitenland te gaan werken. Mijn liefje en ik hadden elkaar altijd gezegd dat als de kans zich bij een van ons zou voordoen, wij die samen serieus zouden bespreken. Het ging om wonen en werken in Londen en wij grepen die mogelijkheid met beide handen aan. Het kwam bovendien op een goed moment in ons leven daar we beiden al een tijdje dachten: 'Is dit het nou of zit er nog meer in?' De jaren in Engeland brachten ons veel, we hebben er dan ook geen dag spijt van gehad.
Maar nu zijn we dus terug in Nederland.

Vierlandenreis

We vertrokken meer dan een week geleden uit Spanje voor een langer verblijf in Nederland. We deden Valencia aan om de bouwwerken van Santiago Calatrava te bekijken. Hij heeft tien jaar lang gebouwd aan zijn stad en het is werkelijk prachtig geworden.

We lunchten bij 'Pepica', een zeer oud Spaans restaurant dat met name door de Spanjaarden wordt bezocht en natuurlijk kon de paella Valenciana niet op tafel ontbreken. Er was in dat betreffende weekend een zeer kleurrijk, drukbezocht vliegerfestival aan de gang op het strand van Malvarrosa. Men kon er onder andere groot formaat zwevende haaien, beren, tropische vissen, zonnen zien.

Na Spanje vervolgden we de route door Frankrijk waar we ook een stop maakten. De velden met bloeiende lavendel waren nog niet te zien maar we troffen wel fraai bloeiende fruitbomen aan. Een stop in Frankrijk gaat doorgaans gepaard met een uitje naar een goed restaurant (er zijn er immers zoveel!). Deze keer lieten we ons oog  vallen op sterrenkok Michel Chabran die 's avonds heerlijk voor ons en de overige gasten kookte.

In 'Le Figaro' van die dag stond een artikel over de architect Jean Nouvel die onlangs een soort Nobelprijs van de Architectuur ontving: de prestigieuze Pritzker-prijs die eerder aan spraakmakende architecten als Frank Gehry, Richard Rogers, Norman Foster en Rem Koolhaas werd overhandigd. In diezelfde Figaro stond ook een artikel over 'Les Jardins Secrets' dat op TF1 wordt uitgezonden; het is de Franse versie van de serie 'Gooise Vrouwen' die door Linda de Mol is geschreven. De dames stonden pontificaal afgebeeld bij het positieve artikel. Zelf heb ik pas een halve uitzending ervan gezien maar kennelijk is het een goed Nederlandse exportprodukt.

Na Frankrijk was Zwitserland aan de beurt als stopplaats. We bezochten met onze vriendinnen Rose-Marie en Ingrid het (heropende) hotel 'Dolder Grand' in Zürich dat meer dan 100 jaar oud is maar nu twee nieuwe vleugels liet ontwerpen door Norman Foster. Hij is dezelfde architect die het Swiss Re-kantoorgebouw in Londen ntwierp; dit gebouw kreeg van de Londenaren de bijnaam 'The Gurkin' (de augurk). Zijn ontwerpen zijn vaak met veel glas uitgevoerd en in Zürich zijn de hotelvleugels een mooie combinatie geworden van oud en hypermodern.

We bezochten tevens het hoofdkantoor van de FIFA, hoofdzetel van die corrupte club van meneer Blatter... Ik kwam niet voor hem maar voor het gebouw. We hadden overigens geluk dat er geen sneeuw viel tijdens ons Zwitserse bezoek (maar het werd noodweer zodra wij vertrokken). In Zürich is er een restaurant dat 'Die Blinde Kuh' heet waar blinde mensen bedienen en koken. Het is een vreemde ervaring voor ziende mensen want je zit als gast in een geheel donkere ruimte. Het is wel een manier om alle aandacht naar de gerechten te laten gaan...

De laatste stop voor Nederland was in de Belgische Ardennen waar de wildzwijnpaté op ons stond te wachten. De dag erna reden we Nederland reeds binnen. Het eerste dat opviel was het feit dat de cruise control niet meer effectief was: we konden vanwege de vaak wisselende verkeersaanwijzingen en het drukke verkeer geen constante snelheid meer rijden. Het tweede dat opviel was het druilerige weer maar dat was ons al uitgebreid bericht door vrienden en familie. We zijn dit jaar nu eens vroeg in Nederland om er te kamperen en de volgende blog zal dan ook zeker over die eerste kampeerdagen gaan.