Willy en wij

Wat mijn liefje en ik afgelopen zaterdag deden? Torrevieja, een stad(je) op steenworp afstand, hield in de afgelopen week de twaalfde versie van de Ruta de la Tapa. Dat evenement vindt elk jaar plaats maar we slaan het regelmatig over. We zijn niet zo geporteerd van de omgeving, vooral omdat er nogal wat mensen rondlopen die het aanzien van de stad bederven (eufemistisch uitgedrukt). Dat neemt niet weg dat we het af en toe weer proberen. Toen we van huis gingen, scheen de zon en was het 26 graden Celsius, een uurtje later dreef zeemist binnen. Er deden 61 zaken mee, op veel locaties kon je kiezen tussen een Tapa de la Casa en een Tapa Gourmet.

Welnu, er is goed en slecht nieuws. Het slechte nieuws is dat die types er nog steeds of weer rondlopen... Bovendien waren de meeste tapas die we proefden op onze rondgang niet echt de moeite waard. Er waren veel ravioli’s en canneloni‘s, met uiteenlopende vullingen als truffel en ossestaart. De witte sushi die werd gepresenteerd in een kekke restobar aan de buitenhaven, raakte kant nog wal. Smaak ontbrak ten enenmale en bovendien bestelde mijn liefje een tapa die nooit arriveerde.

Het goede nieuws is drieledig: ik liep ruim twee uur op mijn orthopedische schoeisel als een kievit rond en hoefde het 's avonds niet te bezuren. Joehoe! De beste gourmet tapa aten we bij Niki Lounge aan de nieuwe binnenhaven, al werd het gepresenteerd door onverschillige bediening. Mijn liefje at een rolletje vlees gevuld met bosvruchten en noten. Zelf bestelde ik het gepocheerde ei op een basilicumbroodje met krokantje van Iberische ham en rode, zoete dressing. Via een app kon je op de beste tapa stemmen.

Het andere goede nieuws is, dat we op deze route een stemmig nieuw restaurant ontdekten, achter de boulevard van Torrevieja. Het restaurant heet El Mesón de la Costa. Ik keek mijn ogen naar over de goedgevulde, exotische visbank maar ook de hammen aan het plafond maakten indruk. Daar schonken ze tevens de lekkerste Navarra-rosé; we keren er zeker terug.

Wat we vandaag deden? Vogels spotten! Als vriendin van gevederde vriendjes was ik het al wekenlang van plan maar vanwege het tegenvallende weer kwam het er tot dusver niet van. We waren vroeg uit de veren. In Lo Pagan, dicht bij Mar Menor, heb je een fraai wandelgebied waar regelmatig bijzondere trekvogels zijn te zien. Het betreft het Salinas y Arenales regionale park dat bestaat uit zandduinen, moerassen, rietkragen en zoutmeren en dat sinds 1985 beschermd natuurgebied in Spanje is. Sinds 1998 is het tevens Europees beschermd vogelgebied. Ook daar verliep de wandeling van meer dan een uur naar volle tevredenheid. Eerder deze maand werd in Cyprus een zeldzame zwarte flamingo gespot; vorig jaar trof men er een aan in Israël. Men vermoedt dat er slechts één exemplaar bestaat en dat de betreffende waadvogel in het Middellandse Zeegebied vertoeft. Het is geen nieuwe soort maar een normale flamingo die aan melanisme lijdt, een genetische afwijking. We zagen vele flamingo´s, de zwarte vertoonde zich niet.

En wat gaan we morgen doen?

“Willy! Ja. Willy? Jaha! Wat ben je aan het doen? Niks. Gewoân in duh tuin. Gaat je moeder mee maandag? Mei waâhrhein? Gaat ze mee naar Dordrecht, maandag? Uh, gein i... weit ik niet. Ga haar dan even vragen. Zij is in die tuinhuisje.”

De hersenspinsels van Sander van der Pavert pakken doorgaans goed uit. Vooral zijn Willy-serie vind ik heel vermakelijk. Zo’n opeenvolging van simpele vragen als hierboven verwacht je in elk gezin in Nederland behalve in het koninklijke. Neem daarbij een plat Haags sprekende WA, een krijsende Máxima (met taalfout) en een nukkige Trix die huisvrouw speelt en je hebt een sketch die een schot in de roos is. Historicus Herman Pleij beschreef het fenomeen in zijn boek ‘Moet kunnen. Op zoek naar een Nederlandse identiteit’. Vanaf de laatmiddeleeuwse samenleving van de Lage Landen verklaart hij hoe diep het idee is verankerd in onze cultuur om niet tegen gezagdragers en andere hoogwaardigheidsbekleders op te zien. Gelijkheidsdenken, wantrouwen jegens autoriteiten en hiërarchie en nuchterheid vieren hoogtij: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Het lijken mij rake observaties die in vruchtbare LuckyTV-bodem vielen.

Het filmpje van 23 april jongstleden werd na die eerste minuut nóg leuker. De Oranje’s zijn net gewone mensen... Als je het hebt gemist, kun je het met deze link alsnog kijken. 

Het koningsontbijt voor de Nederlandse jeugd, gesponsord door supermarkt Jumbo,  was dit jaar iets gezonder dan in voorgaande jaren maar kan, naar verluidt, nóg gezonder als Venz-hagelslag (teveel suiker), Kroon-smeerworst (teveel zout) en Appelsientje (teveel suiker) voortaan achterwege blijven. Zelf zal ik het koningsdagontbijt beginnen met Bolletje-volkorenbeschuitjes met De Ruijter Royale Hagel Extra Puur en verse Spaanse frambozen, plus een glas versgeperst sinaasappelsap. In the name of an orange, please open your gate!

Vervolgens zal ik een blik op tv werpen om iets van Koningsdag 2.0 mee te beleven. Lex & Max wensen hun koningsdag vanaf nu anders te vieren: voor het eerst vindt het evenement op de verjaardag van Willem-Alexander plaats. Het protocol veranderde eveneens: geen wandelroute van 800 meter, geen koekhappen, wc-pot smijten en handengeschud meer. Ze gaan varen in Dordrecht, de stad waar mijn liefje en ik voor het eerst gingen samenwonen. Het wordt een soort vlootschouw, een mini-Sail. Daarna blijft er voor mij genoeg tijd over voor ramuh lappuh met un reddingsvès…Geniet van de vrije dag!

Vlieg aan de wand

Met mijn hoogbejaarde moeder gaat het comme ci comme ça. Ze kwam tijdelijk in een verzorgingstehuis terecht met zorgprofiel x maar zij ging in de afgelopen weken fysiek verder achteruit. Binnenkort wordt een nieuwe zorgindicatie bepaald. Ze heeft inmiddels permanent intensieve zorg nodig dus haar indicatie zal worden verhoogd. Op basis daarvan zal een ander tehuis voor haar worden gezocht. De zorginstelling waarin ze thans verblijft, functioneert op christelijke grondslag. Alhoewel noch mijn moeder, noch mijn zussen en ik religieus zijn, waarderen we de zorg en aandacht van deze organisatie. Mensen laten daar nog hun hart spreken dus we hopen dat ze in een van hun tehuizen kan blijven.

Mijn moeder zit weliswaar in een goed tehuis maar niet op de juiste afdeling en dat zien alle betrokkenen; zijzelf in de eerste plaats. Afgelopen weekend zei ze tegen mijn zussen dat ze zit tussen “knet-ter-gek-ke mensen” (de nadruk komt van haar). Zij kwam tijdelijk terecht op de afdeling met zwaar demente bejaarden met wie geen conversatie mogelijk is; dat constateerde ik zelf toen ik haar in maart bezocht. Die personen leven grotendeels in hun eigen wereld, maken nauwelijks of geen contact met anderen. Mijn moeder is (nog?) niet in die situatie en ze heeft er last van. Wij wensen haar het allerbeste toe, onder andere huisgenoten met wie ze een praatje kan maken!

De afgelopen weken waren niet gemakkelijk voor mijn zussen. Mijn moeder moppert regelmatig op hen, terwijl de meisjes doen wat ze kunnen. Zelfs meer: een van hen heeft een drukke baan en is bovendien herstellend van een serieuze operatie, de ander heeft geen baan, wel tijd maar weer geen eigen vervoer. Ook zij moet zichzelf in acht nemen. Een narrige moeder bezoeken is dan ook niet gemakkelijk. Zelf woon ik op 2.000 kilometer afstand dus ook dat schiet niet op.

De verzoenende momenten worden thans door boze buien overschaduwd. Mijn zussen krijgen regelmatig een spreekwoordelijke draai om hun oren. Als mijn zussen voorstellen iets te ondernemen, worden ze terechtgewezen, als ze aan mijn moeder vragen of ze hun wekelijkse bezoeken op prijs stelt, worden ze afgesnauwd. Wekelijks worden ze voortijdig naar huis gestuurd. Goede bedoelingen worden gewantrouwd of verkeerd uitgelegd, hoe ze ook hun best doen. Verzorger Jan van het tehuis meldde dat zij tegen hem eveneens onhebbelijk gedrag begint te vertonen.

Dit is een belangrijke week voor mijn moeder en ons. Allereerst omdat voor haar een nieuwe rolstoel wordt aangemeten. We hopen dat ze binnenkort beter zal zitten, dat dit bijdraagt aan haar welzijn en zal leiden tot iets meer inschikkelijkheid…

Vorige week werd zij fysiek onderzocht, als onderdeel van de nieuwe zorgindicatiestelling. Deze week krijgt zij bezoek van een psycholoog die haar geestelijke gezondheid zal beoordelen. Graag zou ik op zo’n moment een vlieg aan de wand zijn, stiekem meeluisterend naar de vragen van de psycholoog en de antwoorden van mijn moeder. Niemand van de familie mag bij dat gesprek aanwezig zijn; naar verluidt voorkomt men zo dat de ondervraagde door naasten wordt beïnvloed. Ze is dus geheel aan zichzelf overgeleverd. De uitkomst van dat gesprek bepaalt niet alleen haar geestelijke gesteldheid maar ook de zorginstelling waar ze (definitief) terechtkomt.

Mijn zussen pepten hun moeder op eigen wijze op: “je moet wel je best doen; jouw  gedrag bepaalt waar je hierna terechtkomt.” (No pressure, mam.) Ze namen ook nog quizvragen met haar door… de minister-president van Nederland heet Rutte en het is nu lente. Af en toe lachen we onze zorgen weg tijdens een skypesessie. Ik weet zeker dat mijn moeder haar uiterste best zal doen, zich van haar aardigste kant zal laten zien en haar krantenkennis tentoon zal spreiden, vooropgesteld dat het tehuis haar geen kalmeringspil toedient!

Als familie hebben we op een later moment gelegenheid de vragen, antwoorden en conclusies te lezen in het verslag. Eventueel kunnen we bezwaar aantekenen. Daarna is het wachten op de zorgindicatie en de implicaties die dat heeft. Misschien krijgen we te maken met een wachtlijst? Wellicht krijgt mijn moeder een eigen kamer die ruimte biedt aan meer persoonlijke spullen uit haar voormalige woning; dat zou prettig voor haar zijn. Dat tehuis wordt letterlijk het laatste station in haar leven.

Culinaire hoogstandjes

Afgelopen week vond in Hannover de Robotics Fair plaats waar voor de eerste keer een robotchef werd gepresenteerd. De eer was aan Tim Henderson, winnaar van Masterchef UK 2011. De Amerikaan was een geniale kandidaat à la Heston Blumenthal. Ik volgde hem op de voet, zag hem glansrijk de finale winnen en was diep onder de indruk van zijn creativiteit. 
De robot die hij presenteerde bestaat uit twee armen, een 3D-camera die de handelingen van een menselijke chef-kok vastlegt en daarna heel precies nabootst. Wat ik niet begrijp is dat deze robot is bedoeld voor thuisgebruik. Je hebt bij dit concept immers nog steeds een kok nodig die iets voordoet? Kun je in je thuiskeukentje net zo goed zelf blijven koken… Vreemd.

Twee weken geleden stuurde ik een mail naar Poh Ling Yeow die op dat moment volop in de publiciteit stond in Australische media. Ook de creatieve Poh was in 2009 finaliste van Masterchef Australia. Mijn liefje, Bernadette en ik waren en zijn fans van haar. We ontmoetten haar in 2014 in West-Australië waar ze ons toen een geheimpje vertelde (dat ik als blogger bewaarde): ze was gevraagd voor een gastoptreden als jurylid bij Masterchef Holland 2014. Ik zag haar optreden op tv. Sindsdien schrijven we met enige regelmaat. Zeer recent begon ze aan een nieuw tv-programma bij SBS Australië, genaamd Poh & Co, waarin ze kookt en mensen bij haar thuis uitnodigt, een soort open door restaurant. Ik wenste haar onder andere veel succes toe met de nieuwe show.

Poh stuurde een lange, gezellige mail terug. Er ontstond recent ophef over haar privéleven maar voor haar was dat oude koek: haar beste vriendin trouwde met haar echtgenoot en manager. Ze is inmiddels heel gelukkig met een nieuwe echtgenoot en is nog steeds goed bevriend met haar ex en zijn vrouw. Ze meldde voorts dat het goed gaat met haar wekelijkse stal op de Adelaide Farmers Market waar zij met zakenpartners producten onder de naam Jamface by Poh verkoopt en dat aan het einde van het jaar een nieuw kookboek van haar verschijnt. All good! We gaan haar misschien opzoeken als we uit Tasmanië terugkomen (2016).

Masterchef Holland 2015, door SBS6 op werkdagen rond etenstijd uitgezonden, kan mij nog steeds niet verleiden tot het dagelijks volgen van het programma. Het concept is hetzelfde maar de vaderlandse uitvoering verschilt zó van de Australische. De twaalf Nederlandse kandidaten van dit moment vind ik tekort schieten in hun fundamentele kookkennis en basale kookcapaciteiten. Zelfs het perfecte spiegelei bakken was voor de meesten te hoog gegrepen?! Hun taalgebruik is evenmin inspirerend, er wordt te veel gevloekt naar mijn zin. Geen enkele kandidaat zag ik tot nu toe culinaire hoogstandjes vertonen, de jury vind ik mat, stijf en niet bijster inspirerend.

In het vorige seizoen kwam kritiek op de toenmalige jury. Ik wist dat chef-kok Robert Kranenborg een nieuw jurylid zou zijn. Ook Michiel van der Eerde, eigenaar van pop-up restaurant BAUT in Amsterdam, werd jurylid. Toen ik onlangs naar het programma keek, viel ik van mijn stoel. Het derde jurylid bleek niemand minder dan Marcus Polman, culinair recensent en schrijver van kookboeken.

Dat alles was hij nog niet toen ik hem ontmoette. Back to Memory Lane: in 1998 leerde ik de Amerikaan Jamie Howard kennen die was aangesteld als CEO van het nieuw op te richten mediabedrijf @Home Benelux. In de jaren '90 van de vorige eeuw waren telecom en internet booming business. Bedrijven in die sector groeiden tegen de klippen op en hadden veel personeel nodig. 

Bij een bekend Amsterdams headhuntersbedrijf zette ik daarvoor de ICT-praktijk op, afgestemd op grote en kleine bedrijven. Het dienstenpakket groeide mee: HR-diensten volgens een strippenkaartsysteem voor internet start-ups en interim-detachering van recruiters bij bedrijven met vraag naar veel talent. Jamie wilde graag iemand naast zich die het personeelsbestand rap kon laten groeien. Alhoewel ik een groeiende praktijk leidde had ik er zelf wel oor naar. Ik reorganiseerde mijn winkeltje, baas Marjolijn ging akkoord en daar ging ik: van een deftig kantoor aan de Sarphatistraat naar een kamertje op een huuretage in een buitenwijk van Amsterdam. De eerste weken zonder bureau of telefoon, omringd door kartonnen dozen. Er was nog geen website, geen wervend verhaal, er waren geen functieprofielen. Ik zette mijn medewerkers-op-afstand aan het werk en ging zelf ook aan de slag.

@Home groeide, Jamie was happy en ik had het naar mijn zin; ik houd van pionieren, het geeft veel energie. Ik leerde bij over content management en andere creatieve functies in deze bedrijfstak. Een nieuw bedrijfspand werd ingericht, de pioniers van @Home Benelux en ik verlieten het huurpand. Het nieuwe kantoor stroomde gestadig vol. Daar wandelde Marcus Polman op een dag binnen om niet meer weg te gaan. Hij schreef tot dan toe voor bladen als Quote en Elsevier en werd aangesteld als editor-in-chief. Ik herinner mij hem als een trendy jongeman met mooie schoenen. 

Het bedrijf ging uiteindelijk op in het huidige Ziggo, Jamie Howard keerde naar Amerika terug en is nu CEO in San Diego, Marcus werd dus jurylid bij Masterchef Holland 2015. Hij heeft inmiddels zes kookboeken op zijn naam staan; een mooie prestatie. Zijn haar is grijzer, zijn gezicht voller, zijn embonpoint heeft de allure van een meesterkok. Morgen begint week zeven van Masterchef Holland; ik ben benieuwd of ik mijn mening over kandidaten en jury ga bijstellen. 

Denkend aan Bali

Bali was in de afgelopen periode regelmatig in mijn gedachten. Dat kwam onder andere doordat wij recent onze vliegreis naar het eiland van de goden boekten. In november zullen we teruggaan om Elsa en de jongetjes, onze Balinese familie, daar te bezoeken (waarna we naar Australië doorreizen voor de Zonnebloemreis). We kijken ernaar uit.

Eenmaal per maand skypen we met hen hetgeen de zon in ons hart brengt. We voelen ons dan happy als oma’s-op-afstand. Elsa schafte een goedkope smartphone aan van Chinese makelij. Ze skypen nu met die telefoon, vanuit hun eigen huis en niet meer vanuit een rumoerig internetcafé. Dat is veel leuker omdat zij en de kids op deze manier zijn omringd door hun eigen spullen en wij heuse optredens van de mannetjes te zien krijgen. Yuda zingt en speelt gitaar voor ons terwijl Damai met zijn pluchen vriendjes en een glimlach van oor tot oor voor de camera staat. Kita senang!

Daarnaast hebben we wekelijks mailcontact, eveneens met Ketut die nog steeds aan boord van een Amerikaans cruiseschip werkt. Wij volgen zijn vaarschema getrouw en zagen dat de boot volgende maand enkele Spaanse havens zal aandoen. Wij gaan hem deze keer opzoeken in de historische stad Valencia, circa 250 kilometer ten noorden van onze eigen woonplaats. Hij stelde voor dat we hem wederom aan boord bezoeken (zoals in Cartagena, vorig jaar) maar gezien het beperkt aantal uren dat hij vrij is, besluiten we hem aan de kade op te wachten en mee te nemen naar de binnenstad, voor een drankje, een hapje en veel bijpraten. De week daarop zal hij vanuit Barcelona naar Bali terugvliegen. In Bali worden de dagen afgeteld. Hij gaat later dit jaar echter weer varen.

Indonesië kwam onlangs negatief in de publiciteit, wat mij betreft. PDI-P, Golkar en de Democratische Partij, respectievelijk de grootste, de één na grootste en de vierde partij van het land steunen het voorstel dat twee islamitische partijen, PPP en PKS, in 2012 indienden. Eerlijk gezegd verwachtte ik voor zijn verkiezing dat president Jokowi een liberalere koers zou varen alhoewel zijn partij in een coalitieregering zit met een principiële islamitische partij. Maar toch. In 2013 schreef ik er voor het eerst over, zie Bintangberichten. Toen dacht ik nog dat het wel zou loslopen. Vandaag ligt dat wetsvoorstel dus ter behandeling voor. 

Tegenstanders bestempelden het als “creeping Shariah”... Het voorstel houdt in dat de verkoop, productie, distributie en consumptie van drank met een alcoholpercentage van meer dan 1% wordt verboden. Als het wet wordt, hangt een betrapte consument van alcohol drie maanden tot twee jaar celstraf boven het hoofd, plus een geldboete van tien à 50 miljoen Rpi; dat komt neer op minimaal €700 en maximaal €3.500. Geen kattepis. Als dat voorstel wordt aangenomen, is lokale bierbrouwer Bintang het eerste slachtoffer, waarna velen zullen volgen.

Eerder werd een voorstel bekend dat bepaalt dat alcohol in de gehele archipel alleen nog mag worden gekocht bij super- en hypermarkten en niet meer bij minimarktjes, stalletjes, straat- en strandverkopers. Dat was een klap in het gezicht van wong cilik (little people) ofwel Indonesië’s kleine luiden. Als wij een feestelijke lunch of een partijtje organiseerden, vroegen we ons personeel naar de plaatselijke toko of minimarkt -Indomaret- te gaan voor een kratje bier. Voor rosé gingen we wekelijks naar minimarkt TipTop in Lovina. Na vandaag mogen zij die producten hoogstwaarschijnlijk niet meer verkopen. We brachten menige zonsondergang in contemplatie door in de bale bengong met een biertje en een glaasje wijn.

De Indonesische minister van Handel (Rachmat Gobel) zei eerder deze week dat hij geen uitzondering kan maken voor vakantiebestemming Bali. Voor de goede orde: Bali is de enige Hindoeïstische provincie in het land met de grootste moslimpopulatie ter wereld. Wèl wil hij de kleine alcoholverkopers van Bali ontzien. Geen idee of deze coulantere houding ook van toepassing zal zijn op lokale en buitenlandse consumenten op het eiland van de goden...

De wetsvoorstellen beogen de Indonesische jeugd tegen verval te beschermen en de burgers in staat stellen te blijven meedraaien in de wereldwijde economie, aldus de officiële verklaring. Net als in menig ander land is alcohol een probleem onder jongeren dus dat je als overheid maatregelen wilt nemen, lijkt mij terecht. Maar zulke draconische?! Dat alles wordt extra opmerkelijk als je bedenkt dat rijstwijn die in menig Indonesisch huis wordt gebrouwen en gedronken, alcoholpercentages van 40 à 60% bevat. Arak is een gefermenteerde drank die uit kokospalmsap of uit kleefrijst wordt gemaakt. In Bali wordt heel veel arak gedronken, een liter kost 50.000 Rpi (€3.50). Dat drankje speelt een grote historische, religieuze (!) en culturele rol in het Balinese maatschappelijke leven. Traditionele genezers schrijven het zelfs voor als medicijn. Het is nooit zonder risico: met einige regelmaat overlijden Balinezen en buitenlandse toeristen aan zelfgebrouwen arak.

Herinnering aan Bali

Denkend aan Bali

zie ik dolende mensen,

traag door oneindige

sawa’s gaan,

en talloze flesjes

Bintang

als groene verleider

aan den einder staan.

Barefoot on the Beach (2015)

(heel vrij naar Het Gedicht Van De 20ste Eeuw van H. Marsman)

Als de House of Representatives van Indonesië, vergelijkbaar met onze Tweede Kamer, vandaag voor de betreffende voorstellen stemt, zal het leven in Bali voor velen die wij daar kennen niet leuker worden. Kasian.

Bij Alfonso

Van verschillende kanten kreeg ik vragen over mijn vorige blog: welk restaurant in de eigen woonomgeving heeft een Michelinster en wat serveert men? Het betreft Casa Alfonso in Dehesa de Campoamor dat we onlangs weer eens bezochten. Ik ken het restaurant  sinds 2006 en elk jaar gaan we er wel een keertje naartoe, als mijn liefje en ik iets te vieren hebben. 

Chef Alfonso Egea (1955) werd geboren in San Pedro del Pinatar, een vissersdorp op een kwartier rijden van hier. Ik herlas een interview met hem uit 2012, van de hand van een journalist van de nationale krant La Verdad. Daaruit komt een gecompliceerd, geëngageerd en gepassioneerd mens naar voren. In dat interview las ik onder andere dat hij leerde koken van zijn moeder, medicijnen studeerde, met zijn echtgenote twee Colombiaanse kinderen adopteerde, niet op een onbewoond eiland zou willen wonen omdat hij gin-tonics en vrouwen te zeer zou missen. En omdat hij niet voor anderen kan koken. Want daar gaat het hem om: mensen verleiden met zijn kookkust.

Qua restaurants hebben we de regel dat we eerst zelf op onderzoek uitgaan, voordat we anderen naar een restaurant meenemen of iets aanbevelen. Ik herinner mij dat Nelly zwijmelde bij de volcán de chocolate die als toetje op Diederiks bord lag. Een andere vriendin met wie wij het restaurant bezochten, bestempelde haar dessert als een culinair orgasme... Kortom 's mans culinaire prestaties mogen er zijn.

Vroeger ging het er in Casa Alfonso anders aan toe dan nu. Toen liep het bedienend personeel in traditioneel zwart-witte kleding met stropdas, werden stoelen aangeschoven en servetten opnieuw gevouwen zodra je opstond. Je kent het wel: typisch gedrag dat je aantreft in Michelinster(ren)restaurants. Dat kon niet iedereen bekoren maar zelf had ik geen last van het geknipmes. Ook was de voormalige inrichting van het restaurant tamelijk traditioneel, met kroonluchters en koperen potten en pannen, zilveren bestek en cloches op tafel.

Tegenwoordig is de gang van zaken minder stijf en is de inrichting strak en artistiek, met moderne kunst aan de muren; een van de andere passies van Alfonso Egea. Wellicht dat de chef het ceremonieel eromheen in de loop van de jaren minder belangrijk vond? Ik weet het niet want ik vroeg het hem niet. Het gebeurt in meer toprestaurants: superchefs geven hun ster(ren) terug, openen gastrobars en bistro’s, gaan terug naar de basis terwijl innovatie hoog in het vaandel blijft staan. De focus ligt op authentieke gerechten met seizoensgebonden, lokale producten. Ook Alfonso’s gerechten veranderden door de jaren al bleef hij mediterraans koken met lokale producten.

Ik kreeg de chef zelf aan de lijn en reserveerde voor lunch een tafeltje voor twee. Toen we aankwamen, zat de toegang dicht. Wel stond er een pijl met verwijzing naar een andere deur. Wij liepen om het pand heen naar de achterzijde, waar licht brandde. Die deur bleek open. Ik stapte binnen… in de keuken?! Aan de aanwezige kok vroeg ik of we de verkeerde deur hadden genomen. Hij vond van niet. Daarna liep de chef zelf binnen en zei dat we verder moesten komen. Wij hadden naar verluidt voor kwart voor twee gereserveerd. Hij bracht ons naar een tafeltje en schonk een glaasje cava voor ons in. Ik zei dat het mijn fout was, dat ik niet had opgelet aan de telefoon. (Tja, dat goede Spaans van mij?!)

Aan het begin van dit jaar veranderde Alfonso zijn aanpak drastisch: de website werd gemoderniseerd en de bestaande menukaart ging op de schop. Als gast kun je nu kiezen tussen verrassingsmenu Allegro (5 amuses, 2 voorgerechten, vis of vlees), Moderato (5 amuses, 5 voorgerechten, vis, vlees en dessert) en Especial Alfonso (5 amuses, 5 voorgerechten, vis, vlees, kaas, 2 toetjes); een bijpassend wijnarrangement is separaat beschikbaar. De creatief gevouwen menukaart, met mooi gedrukt Kandinsky-binnenwerk, mag je houden.

Wij kozen voor Allegro, de variant met de minste gangen. Wel vermeldde ik dat mijn liefje allergisch is voor schaal- en schelpdieren. We begonnen met een lauwwarme soep van courgette en walnoot, gevolgd door een luchtige puree van bloemkool met zalmeitjes en ansjovis, daarna een tongstrelende tonijnmousse met croutons en baby-leaf, blokjes tomaat en olijfolie (mijn favoriet), vervolgens een plakje gerookte tonijn met mediterrane tomaatjes uit de oven en als laatste amuse: krokante beignet van kabeljauw met aïoli en pijnboompit. Het is opmerkelijk dat groenten en vis de sterren van dit palet zijn. De olijfolie is van eersteklas kwaliteit, bieslook de mooiste en lekkerste die ik ooit zag en proefde. De passie voor mooi eten spat van de bordjes.

De voorgerechten bestonden uit geurige rijst met groene groenten (onder andere mini-artisjokken), groene kruiden en eetbare bloemen. Onder ceramische cloches. Ik vroeg aan de chef, die zelf regelmatig een gang kwam serveren, of er jasmijn in het gerecht zit. Dat was niet het geval, het aroma kwam van de combinatie van ingrediënten.

Daarna kwam nog een gekarameliseerde ui met milde chili en sardientjes door. De opmaak van dat bord was pretty as a picture, de smaken subtiel en mooi gecombineerd. Daarna liep het allemaal anders dan gedacht: alhoewel we volgens het menu moesten kiezen tussen vis en vlees, kregen we ongevraagd een mooi stukje zeebaars (mero) in bouillon, gevolgd door een superverse filet van zonnevis (San Pedro) met gefrituurde kuit. Ook niet volgens het menu. Tenslotte kregen we een yoghurtdessert met rood fruit, evenmin besteld maar wel welkom. Toen was het tijd voor heerlijke koffie met zelfgemaakte bonbons. De rekening vermeldde wat we bestelden. 

Dit bezoek aan Casa Alfonso vond ik in alle opzichten genoeglijk; het is en blijft een restaurant voor nieuwsgierige fijnproevers. Een aanrader! Mijn liefje miste haar stukje vlees.

Feest

Gisteren vond in Murcia een groot defilé plaats dat Entierro de la Sardina heet, een van de bekendste Spaanse lentefeesten en wij hadden zin om het mee te maken. We stonden vroeg op, smeerden broodjes voor onderweg en waren klaar om te gaan. Totdat de rendang met sajoerboontjes van de avond ervoor roet in het eten gooide. We besloten de rondgang van de sardien dit jaar aan ons voorbij te laten gaan.

Uitgestrekt op de chaise longue, in huispak, met de kachel aan (hoezo lente?!), een mooi boek en informatieve tijdschriften onder handbereik, mijn liefje zacht spinnend met de Volkskrant naast mij: zo gek pakte de gemiste kans niet uit. Fraaie klassieke muziek klonk door het huis. Het bloemenduet van opera Lakmé van Léo Delibes, getiteld “Viens, Mallika” deed mij zwelgen. Ooit hoorde ik dat nummer op een Nederlandse radiozender maar ik kreeg de aftiteling niet mee. De volgende dag zong ik de titel en de melodie voor aan de muziekverkoper in de winkel, met goed resultaat. De muziek werd herkend en de CD besteld. De ironie wil dat dit lied draait om een Hindoe-prinses (Bali – Indonesië, van de rendang en sajoerboontjes) die haar maatje mee vraagt op een bootreis?!

Over meereizen gesproken, vandaag loopt vriend Leon de Marathon van Rotterdam, met 14.999 anderen. You never walk alone. Het was een van de dingen op zijn bucketlist die hij systematisch lijkt af te werken. Hardlopen is populairder dan ooit, zelfs barefoot running zit in de lift. De NOS meldde dat het aantal hardlopers steeg maar dat ze langzamer worden: 500 lopen de marathon uit in maximaal drie uur. 

Dit jaar ontving elke marathondeelnemer een gepersonaliseerde oorchip met uniek startnummer. Ik installeerde de bijbehorende app die tevens een tracker bevat waarmee je kunt volgen hoe hij het doet, aan de hand van het startnummer. Via de applicatie zie je onder andere waar de deelnemer zich bevindt. Op twee punten langs het parcours -bij kilometerpaal 37 en op 500 meter voor de finish- staan electronische borden waarop de loper met een berichtje kan worden aangemoedigd. Wij stuurden twee boodschappen voor Don Léon, zoals wij hem noemen. Het is te hopen dat hij tegen die tijd nog helder genoeg uit zijn ogen kijkt om het op te merken. Dankzij die oorchip is dit grootste sportevenement van Nederland zelfs leuk voor bankzitters!

Leon verwacht de afstand in 4 uur en een beetje af te leggen. Ik vind hem nu al een held al hoop ik dat het bij één marathon blijft. 42 kilometer hardlopen, pfffff…. Ik geloof niet dat tweevoeters, afgezien van enkele Kenianen, zijn gemaakt voor dergelijke inspanningen. Toen wij onze bootreis langs de Galapagoseilanden maakten, was er een Amerikaanse medepassagier, Tony, die 42 marathons in zijn leven liep. Hij was net tegen zijn zin met pensioen gegaan. Echtgenote Mary mopperde op het feit dat hij een groot deel van de dag in bed lag. Dat begreep ik: hij bewoog zich moeizaam voort, leunde te pas en te onpas op zijn loopstok, had veel last van knieën, heupen en enkels maar was bang voor een chirurgische ingreep. Dat maakte hem een grumpy man. Zo wenst niemand oud te worden.

Dat is een goede brug: vandaag is mijn jaardag maar niet alleen de mijne. Het is tevens de geboortedag van David Letterman die eind deze maand met pensioen gaat, de onmogelijke ex-BBC‘er Jeremy Clarkson, de maker van het Britse automerk MG (maker van mijn tartan red MG-B die ik jarenlang reed), de gewaardeerde journalist en schrijver Jon Krakauer, de bevrijdingsdag van kamp Westerbork, de dag waarop Rus Yoeri Gagarin als eerste mens in de ruimte zweefde en waarop wetenschapper en astroloog Galileo werd veroordeeld voor ketterij: in tegenstelling tot de katholieke kerk was hij ervan overtuigd dat de aarde om de zon draaide. Visionair. De taart is van straatkunstenaar Cuellimangui uit Orihuela, de titel is "pide un deseo" (doe een wens). Die deed ik voor mijn nieuwe levensjaar.

Normaliter geven mijn liefje en ik elkaar op de verjaardag een binnen- of buitenlands reisje kado. (Net als Mallika’s maatje.) Dat was ook voor dit jaar gepland maar we doen het momenteel rustiger aan. Als vanouds heb ik veel zin om dingen te ondernemen maar het ondernemen is thans van korte duur en ’s nachts gaat er niets boven het eigen topdekmatras. Wel saai maar wat wil je: 55 jaar?! Hugo & Emmy komen het geheel straks opluisteren. Er zijn taartjes bij de koffie en voor een feestelijke lunch word ik meegenomen naar het enige restaurant in het dorp met een Michelinster. Komt het toch nog goed.

Silly Walks

In de afgelopen periode begon ik over mijn hoogbejaarde moeder te bloggen. Tijdens onze rondreis door Zuid-Amerika kreeg ze deliriums en werd ze van een zelfstandige woning in een vleugel van een bejaardentehuis naar een verzorgingstehuis overgeplaatst. Rond haar 94ste verjaardag (vorige maand) zochten mijn liefje en ik haar daar op. Ze leek toen nog in relatief goeden doen, al was ze sterk verouderd in mijn ogen.

Inmiddels zijn we weer een maand verder in de tijd maar niet op het vlak van herstel al namen de wanen af. Mijn zussen, die haar wekelijks meermalen bezoeken en het beste met haar voor hebben, houden mij goed op de hoogte van haar wel en wee. Het gebruik van kalmeringspillen werd op ons verzoek verminderd, waarbij zij wel vaart. Fysiek ging ze in de afgelopen week echter verder achteruit. Ze werd grijzer, magerder en hulpbehoevender. Wij, kinderen, weten dat ze niet meer terugkeert naar haar eigen huis maar zij houdt zich vast aan de gedachte dat ze, als ze weer mobiel is, kan terugkeren naar relatief zelfstandig wonen.

Paaszondag gingen mijn zussen op haar verzoek met haar mee naar de mis waar ze, naar verluidt, mee jubelde(n) met de stichtelijke liederen. In de recentste editie van het tijdschrift Psyche & Brein las ik dat zingen een positieve invloed heeft op onze psyche. Hersenwetenschappers en psychologen zijn van mening dat het zelfs een gunstig effect heeft op ons immuunsysteem! Na de mis schudde de pastoor de nieuwkomer de hand die zij beantwoordde met 'dank u, meneer'. Je kunt veel over haar zeggen maar katholieker dan de paus is ze niet. Daarna liepen zij gedrieën in het zonnetje nog een rondje om de kerk, hun eigen, kleine paasprocessie.

Op tweede paasdag mopperde mijn moeder erg op haar bezoekende dochters: ze verweet hen van alles en nog wat hetgeen niet de eerste keer was. Het was hun schuld dat zij daar zit, zij blokkeren haar terugkeer naar een normaal leven. Zelf is zij ervan overtuigd dat ze nog kan lopen.

Het escaleerde en daarop vroeg één van mijn zussen aan de aanwezige broeder of hij mijn moeders wandelstok en rollator wilde halen om met haar te gaan lopen. Hij begreep het verzoek, nam mijn moeder met alle hulpmiddelen mee de gang op. Het klinkt wellicht hard maar ik begreep dat alleen zo‘n confrontatie met haar afgenomen mobiliteit tot mijn moeder zou doordringen. Mijn zus vertelde mij aan het einde van die dag via Skype dat zij daarna gesnik hoorden. Dat kwam van onze moeder die de nare boodschap had ontvangen. Ze kan niet meer lopen en voor haar is dat wederom een dikke streep door de rekening. Er is steeds meer dat ze niet meer zelf kan. Dat valt niet mee, in de eerste plaats niet voor haar maar ook niet voor ons.

Het goede nieuws is dat diezelfde begripvolle broeder een andere rolstoel voor mijn moeder laat aanmeten. Ze zit niet goed in de huidige stoel; dat zag ik met eigen ogen. Ze zakt erin onderuit, moet meermalen per dag onder haar oksels omhoog worden gehesen. Wij zijn blij met dat besluit. Zelf zei zij het nóg puntiger: “dan wil ik nog wel even doorleven.” Tja.

Alles welbeschouwd, is het positiever om raar te lopen dan helemaal niet te lopen. De regelmatige lezer weet dat ik onlangs solliciteerde bij het Ministry of Silly Walks (en werd aangenomen). Ik krijg nu fysiotherapie om beter te leren lopen. De afdeling fysiotherapie is een aparte wereld: er komen veel jonge mensen met sport- en stressblessures. Ze krijgen prikkels op hun (onder)rug en schouders uit een handzaam apparaatje. De meeste ouderen die voor fysio komen, ondergingen een knie- of heupoperatie waarna ze onder begeleiding revalideren.

Ik haalde mijn 25 jaar oude Lotto-trainingspak uit de mottenballen. De fysiotherapeuten van Hospital Quirón zijn kundig en alleraardigst; ik heb er baat bij. Wekelijks onderga ik drie verschillende behandelingen: massage of spieroefeningen, elektromagnetische therapie en ultrasone therapie. Alle toepassingen zijn erop gericht mijn heup(spieren) mobieler te maken, pijn in het gewricht te verminderen en gewrichtsontsteking te voorkomen. Inmiddels sleep ik niet meer met mijn rechtervoet met als resultaat dat mijn heup minder pijnlijk is wanneer ik loop. Ik moet mij erop concentreren, het nieuwe loopje is nog geen natuurlijke gang.

De eerste keer dat ik achter een gordijn aan een apparaat lag en naar de wolken staarde, voelde ik mij een vreemde waggeleend-in-de-bijt. Ik nam het Spaanse geroezemoes waar, merkte de muzak op maar had slechts één gedachte: ik hoor hier niet. Mijn liefje noemt fysio 'de sportschool'; daarin is ze goed. Net als mijn moeder waardeer ik de oprechte bedoelingen van een naaste niet altijd. Maar een blog is geen klaagmuur dus voor nu: genoeg, basta, suda.

¡Feliz Pascua!

In een online krant las ik vanmorgen dat mensen in Manilla, de hoofdstad van Filipijnen zich vrijwillig aan het kruis lieten spijkeren, om boete te doen voor hun zonden. De bijgevoegde foto vertoonde een man in pijn, terwijl een collega met hamer en spijkers een van zijn handen aan het kruis timmerde. Eén voet zat al vast, de vrije voet bungelde in de lucht. Daarna werden hij en enkele mede-gekruisigden omhoog gehesen. Ik vroeg mij af hoeveel zonden hij zal hebben begaan om zoiets voor zichzelf te rechtvaardigen? Brrrrrrr.

Gelukkig gaat het er in Spanje tijdens de semana santa rustiger aan toe. De heilige week is hier een van de belangrijkste weken van het jaar. Elk jaar kiezen wij een stad of dorp uit waar we een of meer avonden naar de paasprocessies gaan kijken. Het is integraal onderdeel van onze inburgering, educación permanente. Dit jaar viel de keuze op San Miguel de Salinas, een dorp op steenworp afstand van de eigen woonomgeving. We gingen op Goede Vrijdag, wat eigenlijk helemaal niet zo’n goede vrijdag is, als je je realiseert wat er die dag wereldwijd in katholieke kringen wordt herdacht.

De betreffende processie in San Miguel wordt Procesión del Santo Entierro genoemd. Tijdens die rondgang wordt op chronologische wijze het lijden, sterven en de opstanding van Jezus uitgebeeld. Grote beelden worden op de schouders genomen en al wiegend door stad of dorp gedragen, vergezeld van tromgeroffel en andere vormen van muziek. Wij, niet religieuzen, vinden het altijd een indrukwekkende vertoning. Zo ook gisteravond.

San Miguel de Salinas heeft minder dan 4.000 inwoners, salinas zijn de zoutmeren die in de directe omgeving liggen. Het dorp is klein en dat maakte de processie een tamelijk intieme gebeurtenis. Zoals gebruikelijk, begon het geheel later dan op het programma stond, al stonden beelden en dragers reeds rondom het kerkplein toen wij het terrein op liepen. 

In Spanje neemt jong en oud actief deel aan deze Paasprocessies. Ik zag een muzikant met het syndroom van Down en rolstoelgangers in de optocht. Ik zag dit jaar slechts een puntmuts, er werd relatief weinig snoep aan de kinderen uitgedeeld. Er was een pubergroep die een klein Christusbeeld op de schouders droeg. Vroeger was dit uitsluitend werk voor zeer stoere mannen, tegenwoordig worden vele beelden van piepschuim gemaakt, waardoor het dragen ook vrouwenwerk werd. Zij waren ook in San Miguel goed vertegenwoordigd. Vele jonge en oude vrouwen waren gehuld in zwarte mantillas, de traditionele hoofdsluier van katholieke Spaansen.

Het heen-en-weer gedraaf voor foto’s ging mij niet in de koude kleren zitten. Stilstaan en lijdzaam toekijken is echter niets voor mij. Na afloop van de processie, kon ik mijn rechterbeen met moeite hoog genoeg tillen om in de auto te gaan zitten... ik moest het vannacht bezuren. De fysiotherapie die ik afgelopen week volgde, brengt verlichting van pijn en mobiliseert mijn sneue heup maar ik heb nog wel even te gaan. Volgende week staan nieuwe sessies gepland.

Morgen organiseren mijn liefje en ik wederom een Paasbrunch; een traditie die we met plezier in ere houden. In voorgaande jaren was Bernadette onze gaste; zij vertoeft dit jaar elders. Deze keer schuiven onze vrienden (en buren) Hugo & Emmy aan. 

En ei hoort erbij. Met Pasen viert men immers dat Jezus uit de dood is opgestaan en wat is nu een mooier symbool van nieuw leven dan een ei?! Op het menu staan dan ook: zelfgemaakte eiersalade en kwarteleitjes met twee dips. Maar ook Wagyu-miniburger, zalm op toast, geitenkaassalade, paasbroodjes, Spaanse cava en een gezond groentenfruitsapje.

Ik wens je vrolijke Paasdagen toe!