Spiraaltje

Begin augustus trof ik in het Britse maandblad Wired een test aan van zogenaamde Spiralisers: apparaten die van groenten spiralen draaien waarmee je heel gezonde pasta maakt. In het betreffende artikel voerde Elizabeth Peyton-Jones, auteur van het kookboek ‘Cook Yourself Young’, de test uit. Ik deed een beetje onderzoek naar deze 50-jarige Britse die werd opgeleid tot klassieke homeopaat maar in de loop van de tijd de kookwereld inrolde. Zij heeft al 20 jaar een missie, is van mening dat “food is the ultimate anti-ageing ally”. En wie wil zichzelf nou niet jong eten?!

Zij testte zes spiraalmakers met een aankoopprijs tussen £10 tot £100, variërend van handzame apparaatjes tot machines die je met zuignappen op het aanrecht plaatst. Je hebt spiralisers die in de hand, met horizontale en verticale messen werken. De grotere apparaten kunnen doorgaans meer dan alleen spiraaltjes maken. De Microplane Spiral Cutter (£10) kwam als minste uit de bus. Er was geen absolute winnaar maar dat is ook lastig als je appels met peren vergelijkt.

Toen mijn liefje en ik in juli in Nederland waren, ging ik naar zo’n piraliser op zoek; een beetje keukenprinses-met-pretenties heeft zo’n ding in de kast staan. Dat viel nog niet mee. Het bleek een rage te zijn in Nederland. Uiteindelijk vond ik mijn spiraaltje in de goed uitgeruste keukenwinkel De Huismuis in het centrum van Haarlem. Ik koos voor de GEFU Spirelli Fit (€20).

Mijn spiraaltje heeft de vorm van een zandloper en is uiterst handzaam. Je kunt de groentespaghetti in twee vormen maken: fijn en iets grover. Het apparaat werkt als een puntenslijper. Je drukt de groente op een dop met spiezen die je aan een van de uiteinden aanbrengt. Vervolgens draai je met je hand de groente langs de snijbladen. Zo krijg je mooie, lange slingers. Niet de hele groente gaat op, je houdt een dun staafje over. De Gefu werd overigens niet opgenomen in de test.

Aan het einde van het artikel gaf Peyton-Jones de lezer nog een gemakkelijk en gezond recept van courgette-spaghetti met tomaat en pijnboompitten. Ingrediënten: 2 courgettes, 2 tomaten, 50 gram pijnboompitten, 150ml groentebouillon, 20g vers geraspte gember, 8 blaadjes basilicum.

Begin met het spiraliseren van de courgettes. Ontvel vervolgens de tomaten en snijdt ze in kleine stukjes. Doe 100ml bouillon in een pan, voeg daaraan de gember en tomaat toe en laat het vocht inkoken. Voeg de courgettespiraaltjes toe met de rest van de bouillon totdat de courgette beetgaar is. Scheur basilicumblaadjes en voeg die aan het groentemengsel toe. Rooster de pijnboompitten en voeg ze toe. Klaar is kokkie.

Het is weer tijd voor Masterchef Australië op de Nederlandse televisie (SBS6). Joehoe! Vorige week begon hier seizoen 8, de editie van 2016, van het leukste kookprogramma ter wereld. Het niveau van de kandidaten ligt wéér hoger dan vorig jaar. Ik stapte in toen de Top24 werd geselecteerd. Op dat moment had ik nog geen favorieten. Inmiddels zijn we enkele dagen verder en heb ik die wel. De eerste Mystery Box werd samengesteld door Billie McKay, de winnares van Masterchef Australië 2015. Net als bij voorgaande winnaars van het geliefde kookprogramma, veranderde haar leven drastisch. Ten goede, welteverstaan. 

Vorig jaar bekeek ik die finale niet; mijn liefje en ik waren toen aan de andere kant van de aardbol. Ik bekeek de finale uiteindelijk op internet. Billie werkt sindsdien in de keuken van Michelinsterrenrestaurant ‘The Fat Duck’ in Engeland, het epicentrum van kookmagiër Heston Blumenthal (dat mijn liefje en ik tweemaal bezochten toen we in het Verenigd Koninkrijk woonden). Tijdens de eerste echte kookwedstrijd van het 2016-programma moest men in 75 minuten een gerecht maken met een geheimzinnige doos die door haar werd samengesteld. Het zal niemand verbazen dat een van de ingrediënten een grote, dikke eend was. Het waren Nidhi, een kwebbelkous met Indiase roots, Mimi die het gerecht van de dag bereidde, Jimmy van Aziatische afkomst en Trent die zijn eigen ricotta maakte, die mij het meest bekoorden in de keuken. Ohh Snap…. wat zijn ze goed!

De eerste afvalronde vond inmiddels plaats en kandidaat Ashley was de pineut. Hij bereidde verse ravioli met paddenstoelenvulling die al dente uit de pot kwam. Daarna deed hij ze in een koekepan met kruidenolie waardoor ze taai werden?! De sufferd. Hij realiseerde zich zijn fout zodra ze in de pan lagen. Theresa is de zus van Aziatische Jimmy. Het is voor het eerst dat familieleden tegelijkertijd aan Masterchef Australië meedoen. Ik ga al hun prestaties op de voet volgen. Het is alweer ouderwets spannend.

Hevig beverig

Het is uiterst onrustig in de aardkorst, het beefde deze week dat het een aard had. 

Op maandagochtend vond een aardbeving plaats in de buurt van Torrevieja, niet ver bij ons vandaan. Ik lag nog een beetje in bed te mijmeren toen het schudde. Ik stond op, liep naar de kamer waar mijn liefje op de bank zat te lezen en vroeg haar of ze dat zojuist had gevoeld? Wat dan? Zij niet dus. Vreemd, nietwaar? Nu kan het zijn dat ik in sluimertoestand was en het voorval droomde maar ik kan mij het schudden levendig herinneren. Het was de derde of vierde keer dat ik in Spanje een aardbeving (‘terremoto’) meemaakte. Deze had een beperkte impact: 2.4 op de schaal van Richter. Doorgaans komt een beving in Spanje niet boven magnitude 4 uit. In 1829 vond een grote aardbeving in Torrevieja plaats die een kracht had van 6.9; het bracht grote schade aan mensen en gebouwen aan. In 2011 vond een grote (5.3) plaats in Lorca, op slechts 1 kilometer diepte. Dat was de reden dat dit mooie stadje in de regio Murcia erg veel schade opliep: 9 doden, 300 gewonden en heel veel beschadigde historische gebouwen.

Op dinsdag stond het bericht over de Torrevieja-beving in een specifiek digitaal Spanjekrantje. Een van onze Nederlandse vrienden die hier ook een appartement heeft, las het bericht en vroeg belangstellend of wij iets hadden gemerkt. Het artikel meldde dat het hoogstwaarschijnlijk door niemand was gevoeld. In huize Barefoot betrof dat dus één iemand en één niemand.

Twee dagen later hadden we hier een beving van 27.6 op de schaal van... Deze keer betrof het een golf van liefde. Mijn liefje en ik vierden op die dag dat we zevenentwintig jaar en zes maanden samen zijn. Er was die dag geen vonkenregen, we hingen niet in de lamp, we stortten niet in, er waren geen naschokken. We liepen in de loop van de jaren geen noemenswaardige schade op. We gaan gewoon voor 28!

Op diezelfde dag was het veel minder feestelijk in midden-Italië waar een aardbeving met een kracht van 6.2 op de schaal van Richter toesloeg. Het dorpje Amatrice was het epicentrum. De beelden van de bijna weggevaagde hoofdstraat zijn vreselijk om te zien. Sinds de beving werden 900 naschokken gevoeld. Inmiddels staat het dodental op 278 (waarvan ruim 200 in bovengenoemd dorp), zijn er 400 gewonden en werd de noodtoestand uitgeroepen. Het is bizar dat het vandaag, zaterdag, al geen voorpaginanieuws meer is. 

Op de avond van diezelfde dag kwam een bericht binnen op de app Quakefeed toen er een aardbeving plaatsvond ten zuidwesten van Mandalay (Myanmar); een van 6.8 op de schaal van Richter. Ongeveer driemaal heviger dan de beving in Torrevieja dus ik kon mij een voorstelling maken van hoe de aarde schudde onder Myanmarese voeten. De beving werd ook gevoeld in Bangkok en Dhaka, in buurlanden Thailand en Pakistan. De volgende dag bleek hoeveel schade die aardbeving veroorzaakte. Twee jonge meisjes die zich aan de oever van de Irrawaddy-rivier bevonden, verdronken toen de grond onder hun voetjes verdween. Dat konden de zeldzame dolfijnen die in die rivier rondzwemmen (Orcaella brevirostris), helaas niet voorkomen. Vooral de stad Bagan werd zwaar getroffen. Belangrijke eeuwenoude boeddhistische tempels als Sulamani, Dhammayangyi en Pya That Gyi liepen ernstige schade op. Men is al geruime tijd bezig om die stad op de lijst van UNESCO-werelderfgoed te krijgen maar dat zal na deze inbreuk wellicht van de baan zijn.

Foto's: EPA en AFP

Een van de leuke bijkomstigheden van op reis gaan, is de voorpret. De vliegreis vanuit Bali naar Mandalay voor december 2016 boekten wij reeds, mijn liefje leest momenteel de Rough Guide van Myanmar. De openingszin van de reisgids is van Winston Churchill die Birma ooit “a riddle wrapped in a mystery inside an enigma” noemde. 

Op de desktop stelde ik een folder samen met relevante websites, zoals die van de digitale Myanmar Times waarmee we plaatselijk nieuws kunnen volgen. 

Daar las ik de ochtend na de beving hoe groot de schade aan cultureel erfgoed is. Bagan is een van de plaatsen in het land van Aung San Suu Kyi die op ons reisprogramma staan. Het Ministerie van Cultuur en Religieuze Zaken verklaarde officieel dat daar 171 eeuwenoude pagodes, stupa’s en tempels werden beschadigd en dat is een ernstige aangelegenheid voor een land dat veel inkomsten ontvangt uit toerisme. Het kan een flinke tegenvaller voor ons, wereldreizigers, worden.

En dan vond er eergisteren ook nog een kleine aardbeving plaats van 2.4 op de schaal van Richter in de regio Murcia. Het epicentrum lag nabij de kleine plaats La Alberca. Die regio wordt regelmatig getroffen. 

Twee kleine zeebevingen werden later op de dag gevoeld in de omgevingen van Cádiz en Málaga; ze hadden geen tsunamiwaarschuwing tot gevolg. Tot nu toe registreerde het Spaanse meteorologische instituut 55 zogenaamde ‘maremotos’. Wetenschappers verklaren dat ongeveer elke 70 jaar een grote aardbeving Spanje treft en dat zou ons elk moment weer kunnen overkomen. Tja. Je kunt je er niet op voorbereiden. Nu maar hopen dat de bouw ertegen bestand is als het hier gebeurt.

Radicaal

Dit wordt een langere blog dan normaal, ik waarschuw maar alvast.

Na lezing van een dikke pil van Stephen King had ik behoefte en zin aan een serieus non-fictie boek over een onderwerp dat mij na aan het hart ligt. Mijn bibliotheek staat er vol mee. Waarom lees je het ene niet en het andere graag? Hoe kom je tot die keuze? Tja, waarom lees ik liever de Volkskrant dan De Telegraaf? Waarom heb ik meer interesse in verdieping dan in achterklap? Omdat je iets kiest dat past bij jou, bij je belevingswereld. Omdat je je ideeën wilt toetsen of bevestiging zoekt van het eigen gedachtegoed. Ik laat mij graag verrassen door een nieuwe of andere zienswijze. In mijn geval komen (aangename) verrassingen doorgaans niet voort uit het politiek rechtse spectrum.

In de afgelopen dagen kon in het verkozen boek niet wegleggen. In huize Barefoot leidde dit bondige maar indringende werk tot gesprekken en discussie. Mensen die mij persoonlijk kennen, weten dat ik nogal intens kan zijn als iets mij bezighoudt. Als ik iets boeiends lees of heb gelezen dan wil ik erover praten. Iets dat mooi of goed is, wil ik graag met anderen delen. Af en toe kan ik dan zelfs bevangen raken door een zekere zendingsdrift.

Na weer zo’n betoog van mijn kant zei mij liefje “hiervoor gingen we in de jaren '60 en '70 de straat op.” Zij meent dat mensen in die jaren gemakkelijker waren te mobiliseren voor een goede zaak, dan nu. Ik ben dat met haar eens. Alhoewel ik niet van de school ben die beweert dat vroeger alles beter was, merk ik dat onverschilligheid in de afgelopen jaren op grote schaal zijn intrede deed. Mensen lijken niet meer voor het collectieve te gaan, het individuele floreert. We zijn vergeten dat we uit net genoeg water bestaan om een vloedgolf te vormen. Dat is geen uitspraak van muzelluf maar vrij naar de Nederlandse filosoof Dennis Gaens. Mijn liefje en ik zijn geen hippies (meer) maar we zijn zeer begaan met het wel & wee van Moeder Aarde, met sociale en economische ongelijkheid in de wereld.

Het betreft het boek ‘Extinction: A Radical History’ van Ashley Dawson. Hij is Amerikaan, doctor in de Letteren en professor aan de universiteit van New York. Het boek verscheen in juli 2016. Onderwerp: het massaal uitsterven van grote en kleine dieren en planten. Het werk vind ik ten eerste goed omdat het een probleem van wereldformaat, dat mij na aan het hart ligt, beknopt en helder in historisch perspectief plaatst. Daarbij komt dat de auteur het probleem niet alleen grondig analyseert en documenteert maar daarnaast ook oplossingen schetst.

Wetenschappers zijn het erover eens dat de aarde vijf perioden van massa-uitsterving kent: Ordovicium – Siluur, Devoon-Carboon, Perm, Trias – Jura, Krijt – Tertiair. Laatstgenoemde periode wordt als de heftigste gezien want het leidde tot het compleet uitsterven van dinosauriërs. Wij leven nu ten tijde van de zesde extinctie, waarin de mens debet is aan een wereldwijde uitstervingscrisis die in het boek ecocide wordt genoemd. Vooral grootschalige vernieling van habitat is een boosdoener.

Deze periode is men Anthropoceen gaan noemen, een term die het eerst werd gebezigd door de Nederlandse chemicus en Nobelprijswinnaar Paul J. Crutzen in 2002 (‘The Geology of Mankind’). Het betreft een tijdvak waarin de mens wereldwijd aanzienlijke invloed uitoefent op aardse ecosystemen. Die periode laat Crutzen beginnen aan het eind van de 18de eeuw, als de industriële revolutie uitbreekt en op grote schaal kooldioxide in de atmosfeer komt. Dat is het begin van het einde.

Dawson is echter van mening dat de invloed van de mens op de natuur veel eerder begon. Hij gebruikt onder andere het filtration principle dat door biologen wordt gebruikt: hoe eerder in de tijd de mens opdook, hoe lager het uitstervingspercentage van dieren is. Daar, waar de mensheid ontstond (in sub-Sahara Afrika) stierf 5% van de diersoorten uit door menselijk handelen, later in Europa was dat 29%, weer later in Noord-Amerika 73% en op het als laatste bewoonde continent Australië stierf 94% van de soorten uit sinds homo sapiens daar voet aan wal zette.

De auteur beschrijft dus de geschiedenis van extinctie in het dieren- en plantenrijk in relatie tot de mens; van eeuwenoude samenlevingen tot nu. De Sumeriërs begonnen op grote schaal te ontbossen, de Romeinen slachtten megafauna grootschalig af. De Paleolitische grottekeningen van Lascaux in Zuid-Frankrijk (circa 20.000 jaar oud) zijn een voorbeeld van massale uitsterving, net als de wereldwijde walvisvangst en de uitroeiing van bizons door Europese kolonisten in Noord-Amerika.

Hoe komt het dat in de afgelopen 40 jaar de helft van de megafauna van onze planeet verdween? Waardoor vergaan dagelijks bijna 100 dier- en plantensoorten? De  grootste schuld van dat massale uitsterven ligt bij het kapitalisme, wat Dawson betreft. Hij ziet dat enorme verlies als een onvermijdelijk kenmerk van het hedendaagse kapitalisme.

Traditioneel natuurbeheer (het in stand houden van flora en fauna) noemt Dawson een pleister op een gapende wond. Nieuwe strategieën als ‘rewilding’ (bestaande soorten herintroduceren in nieuwe wildernissen; Oostvaardersplassen als voorbeeld) en ‘de-extinction’ (verdwenen soorten door genetische manipulatie weer tot leven wekken; bijvoorbeeld de ibex in Noord-Spanje) werken op de lange termijn niet. Verwildering is een goed initiatief maar gaat niet ver genoeg. Uit de dood opgestane soorten met behulp van de-extinctie lopen het risico wederom uit te sterven.

Als we onze planeet -en daarmee onszelf- willen redden, moet het roer om. Radicaal!

Dawson is zeer uitgesproken: hij staat een expliciet anti-kapitalistisch beleid voor. Meer-meer-meer ten koste van alles leidt tot steeds minder. In de afgelopen 20 jaar was praten over dergelijke maatregelen taboe maar Dawson schuwt het onderwerp niet. Radicale, socio-politieke hervormingen zijn nodig om een ramp af te wenden. Hij roept op tot een revolutie die wellicht onwaarschijnlijk is maar daarom niet onzinnig. Hij stelt grote vraagtekens bij het beleid van instituten als de Wereldbank en IMF. Hun leningen aan arme landen brengen zoveel betalingsdruk met zich mee dat het niet verwonderlijk is dat men de eigen natuurlijke rijkdommen verkwanselt. De koers van een bedrijf als Monsanto, dat patenten aanvraagt op intellectueel eigendom dat eenieder toebehoort (namelijk genetische codes), is geen goede weg voorwaarts.

Een van Dawson's suggesties is dat 1% van de rijkste wereldburgers Robin Hood-belasting gaat betalen over hun kapitaal. Dat geld kan dan worden besteed aan de bescherming van plant- en diersoorten in gebieden die zijn uitgeroepen tot hotspots van biodiversiteit en die bescherming hard nodig hebben. In het belang van de mensheid.

Die ecosystemen bevinden zich aan de Atlantische kust van Brazilië, in het zuiden van Mexico, in midden-Amerika, de Andes, de Grote Antillen, westelijk Afrika, Madagaskar, de westelijke Ghats van India, Indo-Burma, Indonesië, de Filipijnen en Nieuw-Caledonië. Met elkaar beslaan die gebieden 1.4% van de oppervlakte van de aarde. Ze bevatten echter 44% van 's werelds plantensoorten en meer dan één derde van alle vogels, zoogdieren, reptielen en amfibieën. Miljoenen plant- en diersoorten worden bedreigd, miljarden arme mensen en inheemse volkeren zijn afhankelijk van die ecosystemen. Dawson stelt voor bewoners van die gebieden een gegarandeerd inkomen te verschaffen. Met dat salaris kunnen ze hun leefgebied in stand houden, voor zichzelf en ten faveure van de rest van de wereldbevolking.

Ben je er nog, lezer..?

Zelf vind ik het geschetste scenario niet vergezocht, het inspireert juist en dat is precies wat ik verwacht van een goed boek. Ik schreef professor Dawson deze week dan ook een waarderende mail en kreeg binnen een dag een alleraardigst antwoord terug. 

In Nederland werd 2016 uitgeroepen tot Jaar van het Boek en tot september kun je het belangrijkste boek voor Nederland insturen. Voor mij is dat ‘Extinction: A Radical History’. Niet alleen van belang voor Nederland maar voor de hele wereld.

In woord èn beeld

Sydney Urban Art - Michael Penderson

Als blogger wond ik mij recent weer eens op over Google, al moet ik dat nuanceren. Op 12 februari van dit jaar ontving ik het bericht dat men per 15 maart zou stoppen met het onderhoud aan fotobeheerprogramma Picasa. Na die datum kon ik dat programma weliswaar op de desktop blijven gebruiken maar er zou geen nieuwe versie verschijnen en ook bij problemen kon ik niet meer op ondersteuning rekenen. Persoonlijk vind ik dat erg jammer want ik gebruik het programma al jarenlang met veel plezier.

Google paste vanaf 1 mei een langzame overgang toe. Vanaf 15 juli zouden Picasa-webalbums echter definitief niet meer toegankelijk zijn. Ik ging in de tussentijd op zoek naar een alternatief maar dat vond ik tot op heden niet. Mijn Picasa-webalbums werden automatisch en correct overgezet naar Google Photos. Het is jammer dat de albumomslagen niet dezelfde zijn als die ik aan een album gaf en ook de formaten verschillen maar dat zijn kleinigheden. Nieuwe foto’s kunnen ook met dit programma gemakkelijk aan bestaande albums worden toegevoegd en ook het maken van een nieuw album lijkt een peulenschil. So far, so good.

Ik realiseer mij dat ik een grootgebruiker ben; er zitten duizenden foto’s in welgeteld 45 webalbums. De recentste foto’s -van de plek waar ik op dat moment ben- zijn op mijn weblog te zien in de vorm van een lopende diashow. Van de overige digitale foto-albums zie je alleen de omslagfoto’s maar je kunt die naar believen aanklikken en  bekijken. Die albums houden mijn blog levendig en bovendien kunnen familieleden en vrienden zo met mijn liefje en mij meeleven en meereizen, in woord èn beeld.

Ik schrok dan ook toen ik onlangs constateerde dat ik geen enkel foto-album kan openen. Regelmatig test ik of links op mijn weblog nog correct functioneren en af en toe haal ik iets weg of zet er iets nieuws bij; dat is onderdeel van het wekelijkse onderhoud. Ik klikte op de diashow en kreeg foutmelding 404_Not Found. Datzelfde gebeurde bij de overige albums. Ze staan er nog wel maar je kunt ze niet meer inzien. Paniek!

Ik controleerde mijn instellingen maar zag niets vreemds. Voorts testte ik bestaande Blogger-gadgets. Er bestaat namelijk een diashow-functie dus ik kopieerde de link van een van mijn openbare Google Photos-album naar dat venster. Daarop kreeg ik een foutmelding. Ik gebruikte andere Blogger-opties maar die leidden tot niets. Ik kreeg foutmelding op foutmelding. Bovendien bleek bij nader onderzoek dat ook de illustraties en foto’s die ik in de loop van acht jaar bloggen gebruikte en die in Picasa automatisch in albums waren opgenomen, niet bestonden op Google Photos. @#$%^/.&*()?!

Surfend naar het Blogger-forum en Google Photos-gebruikersgroepen kwam ik tot de conclusie dat ik lang niet de enige ben met een probleem. Ik trof een bak blogellende aan! Wat dat betreft mag ik blij zijn dat het ‘slechts’ mijn foto’s betreft. Dat raakt dus een grote groep actievelingen op het web. De een verwoordt de klacht milder dan de ander maar bij alle klagers druipen frustratie en boosheid er vanaf. Terecht, wat mij betreft. Ook ik postte een klacht.

Zowel Picasa, Google Photos als Blogger zijn producten uit de grote ruif van Google. Per omgaande verstuurde ik tevens feedback naar het Google Photos Team en het Blogger Team teneinde de druk op te voeren. Ze zijn op de hoogte van het probleem maar bieden momenteel geen oplossing. Als we lang genoeg aandacht vragen voor de kwestie, komt er wellicht iemand in actie. Inmiddels ontving ik bemoedigende reacties van medestanders en betrokkenen op mijn klachtenpost op het Blogger Help Forum. Houd moed, wees geduldig. De oplossing is zó eenvoudig, sterker nog: die bestaat reeds. Ik hoop dat het een kwestie van tijd is maar leuk is anders. 

Met deze link kun je mijn Spanje 2016 foto's alsnog bekijken. Het is even behelpen maar ik doe het ermee. 

Begrijp mij niet verkeerd: de gadgets van Google Photos vind ik best aardig, zoals de functie ‘Beleef deze dag opnieuw’ waarbij het programma automatisch een collage maakt van foto’s op dezelfde dag maar dan x aantal jaren geleden. De automatische categorie Plaatsen voegt ook wel iets toe aan het palet van een reislustige blogger. De automatisch gemaakte filmpjes op basis van albumfoto’s en de gestileerde fotosuggesties die je kunt bewaren of weggooien kan ik ook waarderen. Dat ik nu geen diashows en foto-albums kan opnemen op mijn weblog, daarvoor heb ik geen woorden.

Komkommertijd (deel 2)

In augustus 2008 publiceerde ik voor het eerst een blog met die titel. Toen kampeerden mijn liefje en ik in Nederland en schreef ik over het gemis van de columns van Martin Bril in de Volkskrant,
Nu zijn we aan de Costa Blanca waar het leven in augustus ook een tandje lager schakelt. Menige Spanjaard gaat in eigen land op vakantie. Bovendien kregen we er dit jaar relatief meer buitenlandse toeristen bij. 

Afgelopen week stonden we voor het eerst in ons Mediterrane leven in een lange file op de kustweg N332. We kwamen uit Torrevieja en stapten rond 12:00 uur in de auto om naar huis terug te keren. Normaliter is dat een ritje van 15 minuten. We reden om 14:05 uur ons parkeerterrein op. We wisten niet wat ons overkwam… Dat is zeker niet typisch Spanje!

Deze week bezochten we de Feria de Food Trucks in Orihuela Costa. In straten en op de gemeentewebsite troffen we posters aan van een culinair evenement dat zich van 16 tot 21 augustus zou afspelen aan het strand van Campoamor. Nee dus; de zoveelste déja-vû. Het komt hier zó vaak voor dat webinfo niet klopt.

We herinnerden ons echter posters die verwezen naar iets vergelijkbaars aan het strand van Playa Flamenca dus we reden naar de boulevard aldaar. Het was goed dat we doorzetten want daar stonden inderdaad food trucks en opgepimpte culi caravans. De hapjes lagen op het niveau van straatvoedsel: burgers, fish & chips, hummus, guacamole, zoete pannenkoeken, gazpacho. De drankjes waren van een verkoelende zomersheid: sidra, gin-tonica, mojito, tinto de verano, vermut, sangria, rosé. Mijn liefje genoot van een caña d’oro. We aten een burger van kwalitatief zeer goed vlees, bereid door personeel van een food truck uit Barcelona. Gelukkig werd het daarna geen ‘Dia de Ré’ (als je begrijpt wat ik bedoel).

De vuilophaaldienst van Orihuela Costa lijkt de enige gemeentelijke dienst te zijn die juist NIET op vakantie is. Misschien lazen ze stiekem mijn blog Houden van Spanje waarin ik recent uiteenzette wat hier zoal kan worden verbeterd. Gemiddeld tweemaal per dag komt de grote vrachtwagen de plaatselijke afvalbakken legen. Recent las ik in een lokaal krantje een interview met de betreffende wethoudster van onze regio die verklaarde dat residenten recht hebben op een goede dienstverlening, zeker in de drukke zomermaanden. Ongekend! 

We reden op een andere dag naar huis toen ik een heel opmerkelijk tafereel op de weg zag. De auto viel op omdat die erg langzaam reed. Toen ik beter keek, bleek het een sleepwagen te zijn voor een brommer met een heel zware, gehelmde berijder. De brommer bezweek zowat onder het gewicht van de man. Volgens een recente studie blijkt dat twee derde van de Spanjaarden overgewicht heeft. Hoezo Mediterraan dieet?! Slechts 36% van de bevolking tussen 18 en 64 jaar heeft een BMI (Body Mass Index) van minder dan 25. Die studie wees tevens uit dat de conditie van Spaanse mannen slechter is dan die van vrouwen.

In de maanden juli en augustus van dit jaar voert de provincie Alicante de campagne Xpláyate; gericht op jong en oud. Op verschillende stranden in de regio werd en wordt een zero tolerance-beleid gevoerd qua afval. Er zijn plaatselijke schoonmaakacties, informatiestands om mensen bewust te maken van het belang van hergebruik van materialen (vooral plastic) en van de negatieve gevolgen van afval voor zeedieren en -vogels. Iets waarvan mijn liefje en ik al jaren diep doordrongen zijn. Voor kinderen werden creatieve workshops georganiseerd met opgeraapt plastic, voor volwassenen en kinderen waren er schilderlessen. Deelnemers moesten op het doek vastleggen hoe ze vinden dat hun stranden eruit moeten zien. Een leuk en belangrijk initiatief.

De Olympische Spelen in Rio de Janeiro lopen bijna ten einde. Nederland behaalde een record aantal gouden medailles, het werden vooral de Spelen van succesvolle en sterke vrouwen. Voor Rio ontwierp mijn favoriete Spaanse architect Santiago Calatrava het überfraaie Museu do Amanhã (Museum van Morgen) dat in december 2015 officieel werd geopend. 

Net als zijn (buitenaards ogende) museum in het centrum van Valencia heeft dit gebouw de functie van wetenschapsmuseum. Het is echter geen museum van objecten maar van ideeën. Onderwerp: hoe bouwen we in de komende 50 jaren een duurzame wereld? 
Calatrava’s gebouwen zijn doorgaans zeer futuristisch en dit ontwerp is hierop geen uitzondering. Ongeveer 20% van de energie die het gebouw nodig heeft, is afkomstig uit zonne-energie, water voor het koelsysteem is afkomstig uit de omstreden Guanabara Bay, de baai waarin zoveel afval van de favella’s van Rio dreef tijdens de watersportwedstrijden.

Illustratie: 'the tragedy of booz' - Michael Leunig

Op het NOS-journaal was deze week aandacht voor een onderzoek naar het alcoholgebruik van hoogopgeleide 65-jarige mannen en vrouwen in Nederland, uitgevoerd door professor Stoffel cum suis. Vrouwen met een goede opleiding zijn, als ze alcohol drinken, vaker overmatige drinkers dan mannen van dezelfde leeftijd. Het was het resultaat van een Gezondheidsenquête van het CBS, RIVM en het Trimbos Instituut. 

Overmatig drinken wordt in dit onderzoek voor vrouwen gesteld op twee glazen alcohol per dag (voor mannen op drie). Ga er maar aan staan als bewoners van een Zuid-Europees land. Mijn liefje, in het epicentrum van genoemde categorie, had dan ook geen goed woord over voor de resultaten. Het woord ‘komkommertijd’ viel ook bij deze gelegenheid. Twee glazen per dag en dan een drankprobleem? Tja. Een Spaanse medisch specialist vertelde ons jaren geleden dat een halve fles wijn per dag per vrouw OK is. Dat is gelijk aan drie volle glazen. Noem dat maar wel typisch Spanje.

Wel en niet jarig

Het katholieke Spanje heeft vandaag een nationale feestdag, Asunción de la Virgen Maria (Onze-Lieve-Vrouwe Hemelvaart). Voor de goede orde: de maagd voer niet op eigen kracht ten hemel, ze werd opgehaald. Vandaag zal hier flink wat vuurwerk in haar richting worden afgeschoten. De eerste knallen klonken reeds. 

Wat mijn liefje en ik veel feestelijker vinden, is dat ons Balinese vriendje Yuda vandaag jarig is. We feliciteerden de 9-jarige met Whatsapp-gezang op de smartphone van zijn moeder. Medio juli deden wij zijn verjaardagsdoos op de post. Tien dagen later kwam die in Jakarta aan; dat was snel. In de eerste week van augustus kwam de doos op plaats van bestemming aan; nóg een record. Elsa meldde ons dat de doos schade opliep door lekkende vloeistof van buiten maar dat de ingepakte kleding niet was aangetast. Het mannetje was blij met zijn (ka)doos; zijn broertje ook. Vieren doe je samen!

Zelf freubelde ik een kalender die ons helpt bij het aftellen naar onze vertrekdatum. In november reizen we weer naar Bali. Tijdens onze recentste skype-sessie vroeg Yuda naar de datum van onze aankomst. We meldden hem die en zeiden dat hij nog ruim drie maanden moest wachten. Voor zo’n kereltje spreekt zoiets (nog) niet tot de verbeelding. Ik bedacht mij dat lege hokjes die vollopen dat waarschijnlijk wel doen. We stuurden een foto van onze eigen kalender als voorbeeld en Elsa nam het idee over.

We zetten inmiddels 15 kruisjes. We gaan weer rondreizen in Azië. Zoals gezegd, beginnen we in Bali waarna we een rondreis door Burma gaan maken, het land van Aung San Suu Kyi. Daarna zien we verder. Thailand stond gepland maar bommen in toeristenoorden maken het minder geschikte als reisbestemming. Buitenlandse Zaken gaf het advies ‘extra alert blijven’ maar hoe alert moet je je zijn als explosieven in bloembakken zitten?! Ook de Filippijnen blijft een optie maar de bloedige strijd van president Dutarte tegen drugsbendes en corruptie maakt dat wij de ontwikkelingen in dat land ook op voet volgen. We hebben tijd.

Vorige week deed de voorzitter van de Buleleng-afdeling van de Indonesische Hotel  en Restaurant Associatie, Dewa Suardipa, een wel heel vreemd voorstel. Hij bepleitte dat voor de kust van Lovina (Noord-Bali) drijvende kooien worden gebouwd waarin dolfijnen worden opgesloten “to optimize the attractiveness of dolphin tours”. De hele wereld begint langzamerhand in te zien dat grote vissen en zeezoogdieren als orca’s, dolfijnen en haaien niet moeten worden opgesloten ter lering ende vermaeck van de mensch maar juist vrij moeten zijn en blijven!? Orang bodoh.

Het toerisme in het noorden van Bali is grotendeels gebaseerd op de honderden residente dolfijnen die daar in het wild leven. Toeristen in Lovina stappen vroeg in de ochtend en laat in de middag aan boord van traditionele vissersboten om de dieren in hun natuurlijke omgeving te aanschouwen. Dat is een mooi gezicht, weten wij uit eigen ervaring.

Mijn liefje en ik deden het namelijk ook op de dag dat zij 60 werd. We gingen destijds met een wat comfortabelere boot het water op, in gezelschap van Elsa, Ketut & Yuda. De zon scheen, het water was glashelder, er waren nauwelijks golven. Tientallen grote en kleine dolfijnen speelden langdurig rondom de boot. Wij, westerlingen, hadden de tijd van ons leven. Elsa & Yuda kregen last van zeeziekte, het was hun eerste keer op het water. Het toentertijd 4-jarige ventje zat er in zijn drijfpak, in de armen van zijn papa, steeds beteuterder bij. Terug aan wal, sliep hij urenlang op het ligbed op ons terras. Elsa bleef de rest van de dag een beetje misselijk; vanwege de feestelijke dag wilde ze niet naar huis.

Suardipa is van mening dat vissersboten die dolfijnen achtervolgen, stress veroorzaken bij de dieren. Dat kun je voorkomen door wilde dolfijnen in offshore-kooien op te sluiten. Daar kunnen toeristen dan naartoe worden gevaren. De dieren worden met fluitjes en visvoer gecommandeerd of verleid zich te vertonen. De man is stellig van mening dat het opsluiten van dolfijnen dierenstress zal verlagen. Een kooi kost 10 miljoen Indonesische roepiah, ruim €700 per stuk; een koopje, aldus de voorzitter. Het is de omgekeerde wereld: de Balizee is hun thuis, aldus Barefoot. Het zou mij niets verbazen als bij deze man een ping van 2.156 milliseconden wordt gemeten.

Nu tekende ik vaker domme en stuitende opmerkingen op uit monden van vooraanstaande Indonesiërs. Vorige week bleek op dat vlak een recordweek. Donderdag stond in de Volkskrant de kop “Regering: geen plek in Indonesië voor homogemeenschap” - voor lesbiënnes, homo's, biseksuelen en transgenders is in Indonesië geen plaats. Dat zei een regeringswoordvoerder tegen persbureau AFP. Als Indonesische burgers hebben ze recht op scholing en kunnen ze een identiteitskaart krijgen maar dat is het.

Human Rights Watch-rapport ‘These political games ruin our lives’

De woordvoerder reageerde daarmee op een gepubliceerd onderzoek van Human Rights Watch waaruit blijkt dat de emancipatie van de LGBT-gemeenschap in Indonesië in 2016 achteruit holde. 
Ik las het rapport, getiteld ‘These political games ruin our lives’, dat aan de hand van een tijdlijn gedetailleerd uit de doeken doet hoe regeringsfunctionarissen en andere overheidsfiguren dit jaar in toenemende mate hun anti-gevoelens openbaar maakten. Het is van een ongekende kwaadaardigheid en stupiditeit. Gevaarlijk en misselijk makend.

Aan het Indonesische Constitutionele Hof loopt thans een rechtzaak die werd aangespannen door een groep die zichzelf de Family Love Alliance noemt. Zij willen het Wetboek van Strafrecht zodanig wijzigen dat consensueel seksueel handelen tussen volwassenen van dezelfde sekse strafbaar wordt. De voorgestelde straf kan oplopen tot vijf jaar cel. De volgende zitting vindt op 23 augustus plaats.

President Jokowi en zijn kompanen kunnen in mijn ogen niet dieper zinken. Als LGBT’er ben je in Indonesië nog niet jarig!

Operatie geslaagd

Sinds mijn liefje en ik in maart terugkeerden van onze rondreis door Australië en Sri Lanka mopper ik op het haperende internetverkeer thuis. We zijn al jaren klant bij Olé Communicacion; hierna provider 1 genoemd. Niet alleen kregen wij onlangs last van de virus die hun -verouderde- antennesysteem aanviel waardoor wij een week geen internetverbinding hadden, wekelijks zijn er uren zonder enige verbinding. (Overigens pasten ze de factuur in die maand keurig aan.) Ik stuurde hen meermalen een geschreven klacht waarop telkens goed werd gereageerd maar het loste het probleem niet structureel op. Vorige week zond ik wederom een mail in iets krachtigere bewoording waarna ik mij tevens aan hun balie meldde.

Ik wilde precies weten wat er al die maanden aan de hand is en welke structurele verbetering ze voor klanten zoals ik, in gedachten hebben. Wij zijn bepaald niet de enige in de woonwijk die moppert op provider 1. In de loop van de jaren kregen ze hier veel klanten. In een eerdere klaagmail suggereerde ik dat hun wifi-infrastructuur wellicht niet voldoende meegroeide met de vraag. Als provider bieden zij hun klanten 3G-internet aan, met een eigen, extern aangebrachte antenne en een aangesloten router in huis. Wij betalen €20 per maand voor 3Mbps (kortweg: Mb) maar haalden die capaciteit in de afgelopen maanden bij lange na niet.

Derden vertelden mij dat provider 1 het toenemend aantal toeristen als excuus gebruikt voor de tegenvallende prestaties. Onacceptabel, wat mij betreft. Dat Spanje dit jaar voor vele Europeanen favoriet vakantieland is, is niets nieuws. Vorige zomer was het hier ook erg druk. De dame achter de balie was sikkeneurig maar zette mijn status in hun systeem op ‘urgente’. De daarop volgende ochtend ontving ik een bericht waarin men meldde dat een nieuwe transmitter zou worden geplaatst in onze omgeving en dat een technicus mijn antenne opnieuw zou configureren.

Diezelfde dag bezocht ik tevens het kantoor van een nieuwe provider die ons was aangeraden: Eurona, hierna provider 2 genoemd. Zij bieden 4G-internet (tot 30 Mb) zonder kabels, plug & play, voor €25 per maand. Je kunt hun verbinding vijf dagen gratis uitproberen. Als het niet bevalt, breng je de router terug en daarmee is de kous af. Ik maakte een afspraak voor een tijdelijke installatie. De Spaanse Alicia belde op de afgesproken tijd aan, binnen een half uur vertrok ze en stond een tweede router in onze woonkamer te knipperen. Zij was overigens erg enthousiast over de signaalsterkte, drie (van de vijf) stokjes.

‘Eindelijk hebben we voordeel van onze lokatie’, zei mijn liefje droog. Ironie is vaste prik in huize Barefoot. De zendmast van provider 2 blijkt te staan in het winkelcentrum dat wij vanuit ons zijraam zien. Ik realiseer mij terdege dat ligging belangrijk is voor ontvangst maar uiteindelijk gaat het om de capaciteit en stabiliteit van de infrastructuur die de internet provider gebruikt.

Diezelfde dag werd er nogmaals aangebeld. Nu was het de technicus van provider 1. Hij verbond zijn computer met onze router, keek vervolgens naar de oude antenne aan de terrasrand en stelde voor die te vervangen en een nieuwe hoger terug te plaatsen. Hun zendmast staat in de buurt van hetzelfde winkelcentrum maar niet op dat dak. Ik kan de mast zien vanaf ons terras. Een langere paal werd aangebracht, met daaraan een nieuwe schotelantenne.

Het testen kon beginnen!

Meten is weten dus ik downloadde de app Speedtest (Ookla), dezelfde die de technicus van provider 1 op zijn laptop had. Dat programma meet drie dingen: latency (ping), download- en uploadsnelheid. Met die applicatie kun je meten hoe lang het duurt om contact te leggen tussen een apparaat van ons en de zendmast van de provider (uitgedrukt in milliseconden), wat de capaciteit van de internetverbinding is en de snelheid van de transfer van een bestand (uitgedrukt in Megabytes). De download-snelheid is doorgaans hoger dan de upload-snelheid. Mensen nemen immers meer af van internet dan dat ze aan het web toevoegen; daarom configureert de netwerk provider het zo.

Vijf dagen testten we beide internetverbindingen op alle apparaten; 's ochtends, 's middags en 's avonds. Mijn liefje startte de app waarna ik de spreadsheet met gegevens vulde. Af en toe maten we ook de verbinding van bevriende buren. Zij hebben een 6Mb-abonnement bij provider 1 dat in de afgelopen periode evenzeer te wensen overliet. In de afgelopen week maakte de technicus overuren in onze wijk; hij dook overal op. Een benedenbuur, ook klant, had dagenlang geen internet/telefoon/tv maar ook dat blijkt nu te zijn opgelost; hij ontvangt maar liefst 12Mb.

Mijn liefje en ik zijn geen Wiskundemeisjes maar we waren lekker bezig. Begrippen als ‘modus’ en ‘mediaan’ vlogen door de lucht. De resultaten verschilden per dag, afhankelijk van het moment en de netwerken die de provider gebruikten. (Het glasvezelnetwerk van Pilar de la Horadada werd door beiden regelmatig gebruikt.) De belangrijkste uren om te internetten liggen wat ons betreft tussen 8:00 uur en 18:00 uur.

Al snel tekende zich een patroon af. De prestaties van provider 1 -na de aanpassingen- waren consistenter en beter dan die van provider 2. Provider 1 verschafte slechts op twee van de 22 testmomenten minder dan 3Mb download. De upload-snelheid was dagelijks zo goed als gelijk (rond 0,39ms); dat is kennelijk begrensd. Hun hoogste ping lag op 78 milliseconden.

Provider 2 had veel meer pieken en dalen in alledrie kolommen. Zo waren er elke dag meer testtijdstippen waarop 1Mb download niet werd gehaald terwijl twee uitschieters van 9Mb en 7Mb werden gemeten ('s morgens om half 8 en om 8 uur). Het ping-dieptepunt lag op 2.156ms, het dieptepunt voor down- & upload op 0,02 en 0,08Mb. Zowel de down- als upload-snelheden varieerden flink. De hoogtepunten waren doorgaans geassocieerd met het glasvezelnet van Pilar de la Horadada. Als we de hoogte- en dieptepunten uit het resultaat halen, blijft provider 2 een zeer tegenvallende prestatie leveren.

Via website TestMy.net ontdekte ik dat de 30Mb uit Eurona’s reclamecampagne hun gemiddelde is over heel Spanje gemeten. De test van hun gemiddelde performance in Orihuela Costa ligt net boven 1.5Mb. Tijdens een vergelijkende test op basis van 30Mb random download via dezelfde site scoorde provider 1 3.3 Mb en provider 2 1Mb. Kortom: operatie geslaagd, patiënt overleden. Wij gaan de router vandaag naar het Eurona-kantoor terugbrengen.

Bij anderen werkt hun dienstverlening wellicht, bij ons niet ondanks de sterke ontvangst op de router. Voorlopig blijven we bij Olé. Wij wachten de uitrol van een lokaal glasvezelnetwerk met spanning af. Grupo TV Horadada komt dichterbij. Volgend jaar denken ze bij ons aan de slag te gaan.

Een tijdperk voorbij

De regelmatige bloglezer weet dat ik zwemfanaticus ben. Elke dag zwem ik baantjes in het eigen zwembad. Ik varieer tijdens elke zwembeurt: schoolslag-met-droog-hoofd, schoolslag-deels onderwater, borstcrawl, rugslag en vlinderslag. Ik vind het een heerlijk begin van de dag. De eerste les aan jonge bezoekende zwemmers vond reeds plaats. Elk jaar leren we jonge vakantiegangers hier wel iets bij in het bad. Deze keer ging het om de verbetering van borstcrawl. Mijn opdracht aan de kereltjes was om zo min mogelijk spetters te maken met handen en voeten. Hun stijl en snelheid gingen zienderogen vooruit. Het is mijn tweede natuur: al jong werd ik zwemjuf.

Het is niet alleen fijn zelf te sporten, net als mijn overleden moeder geniet ik ook van sport kijken op televisie. Voorafgaand aan de Spelen las ik in het blad ‘Nautilus’ een interessant artikel over een nieuw verschijnsel in de zwemsport: de fish kick. Daarvan moest ik het mijne weten. Het zou de snelste manier zijn om je onder water te verplaatsen. Elk kind dat leert zwemmen, weet dat je beter en sneller onder dan boven water bent al blijven mensen landdieren. Als je die beweging weet te perfectioneren, zal dat veel voordeel opleveren. “It’s potential is impressive” aldus menige professor in de topsport.

Hoe je het doet? De voormalige Amerikaanse  Olympische gouden medaillewinnares en  wereldrecordhoudster Misty Hyman doet het in dit  filmpje voor. 

Je ze je onderwater af, draait dan op je zij met de armen gestrekt langs je hoofd en kronkelt je lichaam als een vis vooruit. Het klinkt eenvoudiger dan het is. De voeten moeten bijeen blijven alsof  ze zijn gevangen in een staart van een  zeemeermin. 

Ik oefende een aantal keren in het eigen bad maar dat is lang niet eenvoudig. De beweging met het  onderstel (van heup tot voeten) is nog te doen maar om je bovenlichaam ook te laten kronkelen als een vis is bepaald geen sinecure. Het vergt veel oefening maar wie het beheerst, beweegt optimaal. Kromowidjojo doet de beweging onder water na haar fameuze start maar zij draait niet op haar zij. 

Illustratie: Michael Leunig

Ik verheugde mij vooral op de prestaties van de zwemmers; niet alleen de Nederlandse sporters, ook de verrichtingen van de Amerikaanse toppers als Michael Phelps en Katie Ledecky. Hij won inmiddels zijn 19de Olympische medaille, op 100% schone energie. Phelps, die in 2014 uit de kast kwam als homoseksueel, is daarmee de absolute recordhouder. Het is fantastisch hem te zien zwemmen. In datzelfde jaar kwam ook superzwemmer Ian Thorpe uit de kast. Misschien word je wel homo of lesbo van hard zwemmen?! Ik denk dat ik er binnenkort nog een blog aan ga wijden...

Ledecky was 15 jaar toen ze voor het eerst uitkwam op de Spelen van Londen in 2012. Toen won ze een gouden en een bronzen medaille. In Rio zwom ze haar twaalfde wereldrecord sinds Londen. Ze verpulverde haar vorige wereldrecords op de 200 en 400 meter borstcrawl; ze lag ruim twee seconden voor op nummer 2. Imagine that… dat zijn ongeveer twee lichaamslengten! Ik keek mijn ogen uit. Ook de dames Campbell van het Australische zwemteam behaalden goud. De dag na hun zege stonden ze op de voorpagina van de Syndey Morning Herald. Die bofkonten worden getraind door onze Jacco Verhaeren die menige Vaderlander naar de zwemtop coachte. En ik ontdekte Olympische zwemmers die de laterale fish kick deden. Ze schieten letterlijk en figuurlijk als een vis door het water. 

Illustratie: Michael Leunig

Zelf vond ik het erg teleurstellend om de Nederlandse zwemmers te aanschouwen. Het begon met de mindere prestatie van de 4x100 meter estafette van de dames die als vierde ploeg eindigde. Kromowidjojo kwam weliswaar van ver maar is hevig verliefd, Inge Dekker herstelde recent van kanker, Marrit Steenbergen (16 jaar) zwom voor het eerst mee en ging niet zo hard als ze zei dat ze kon. Femke Heemsterk wist zich op haar favoriete individuele afstand niet eens te kwalificeren voor de halve finales; ze werd laatste in de race. Tja. Het aantal medailles valt dus vies tegen. Het tijdperk van Nederlandse topzwemmers die voortdurend in de prijzen vielen, lijkt voorgoed voorbij helaas.

Foto: Stefan Wermuth (Reuters)

Er is echter genoeg interessants te beleven. Zo is er voor het eerst in de Olympische geschiedenis een sportteam dat uit vluchtelingen bestaat, waaronder twee Syrische zwemmers. Yusra Mardini is een Syrische die inmiddels uitkwam op de 100 meter vlinderslag en later vandaag de 100 meter borstcrawl zal zwemmen. Een medaillekandidate zal ze niet zijn. Vorig jaar augustus vluchtte ze met haar zus vanuit Syrië via Libanon, Turkije, Griekenland, de Balkan en Centraal-Europa naar Duitsland. In de Middellandse Zee zwom ze, naar verluidt, voor haar leven. Tijdens de openingsceremonie kreeg het team van het publiek een staande ovatie.

Onttroond!

Zelf bedacht ik net “wanneer begint men nu eens met een nieuwe Masterchef-serie op televisie?” toen mijn liefje mij attendeerde op de vermelding van Masterchef Nieuw- Zeeland in de tv-gids. Dat overkomt ons vaak: de een denkt ergens aan, de ander begint erover te praten. Tussen ons is een sterke vorm van telepathie al jarenlang aan de orde. Dat is niet verwonderlijk als je vele jaren achtereen, bijna 24/7, op elkaars lip woont en leeft.

Het blijkt te gaan om de eerste Nieuw-Zeelandse serie, uit 2010. Het is nog te vroeg om favorieten te hebben maar afvaller Carlos zal ik niet gauw vergeten: hij deed werkelijk alles fout. Hij had de minste ingrediënten goed tijdens een proefsessie (slechts 9 van de 29), ging respectloos om met een verse zalm die hij aan mootjes hakte bij de fileerwedstrijd, diende gebraden eendenborst aan de juryleden op van hetzelfde -niet schoongemaakte- bord waarop de rauwe borst even ervoor lag. De jury nam niet het risico zijn gerecht te proeven. Onvergefelijk en gevaarlijk! Het kostte hem terecht een plek in de Top12. De kandidaten moesten twee gerechten van dé topchef van toen namaken: Thaise curry met koeienpens en een Swiss roll met merengue en frambozencoullis. Geen sinecure. Het was een slagveld. Ik ga het programma volgen, waarschijnlijk wordt het weer een snelkookserie, net als tijdens de zomer van 2015.

In de warme augustusmaand passen we ons aan het Spaanse zomerritme aan. De maand begon overigens minder warm dan gebruikelijk. 's Middags steekt de oostenwind weer als vanouds op en brengt verkoeling. De verwachting is dat de temperatuur volgende week onder 30 graden Celsius duikt. Ongekend. We houden ons gedeisd en herstelden de siësta in ere. Zelf ben ik overdag geen slaper maar wel lig ik languit op de bank, binnen of op het terras, met een boek in de hand. Como siempre.

Illustratie: Roberto Parada (voor Rolling Stone)

Momenteel lees ik een dikke pil van Stephen King, getiteld ‘Under the Dome’ (2009). Een slaperig Amerikaans stadje aan de westkust blijkt van de ene of de andere dag onder een onzichtbare koepel terecht te zijn gekomen. Men is afgesloten van de buitenwereld. Loopt een experiment van de Amerikaanse overheid uit de hand? Is het een buitenaardse aanval? Of komt de dreiging van dichterbij? Die extreme omstandigheid brengt het slechtst in (de) mensen naar boven. Een thema dat The King regelmatig opvoert in zijn boeken. Het gemeentebestuur verandert langzaam in een stel dictators, er vloeit bloed. Een Irak-veteraan die er bij toeval terechtkwam, komt het een en ander op het spoor en hij en zijn medestanders dreigen zondebok te worden. Ik heb nog ruim 400 bladzijden te gaan; het is nagelbijtend spannend. Typische zomerlectuur!

We houden nu eveneens een Mediterrane kookstijl aan. Vooral koude soepen bewijzen ons goede dienst; zowel 's middags als 's avonds. In ons huishouden ben ik doorgaans degene die kookt. Ik vind het een leuke bezigheid en bovendien ben ik van mening dat ik de beste kok van ons tweeën ben, al heeft mijn liefje ontegenzeggelijk haar specialiteiten. Zij is niet alleen ‘offical inspector of Bondi Beach’, ze is ook het soup chickie van de familie! Haar erwten-, osssestaart- en groentesoep mogen er zijn. Daarnaast maakt ze regelmatig verse bouillons van kalfsbotten en vissenkoppen. Dat dubbel getrokken en gezeefde vlees- en visnat bewaren we in ijsblokjeshouders in de vriezer. Die blokjes zijn regelmatig de basis van mijn gerechten.

In het Spaanse kooktijdschrift ‘Love Cocina’ dat ik regelmatig koop, staan maandelijks heel veel recepten, kooktips en -trucs. In het juli-nummer trof ik zeer toepasselijke recepten aan voor deze tijd van het jaar. Het betreft koude soepen die gemakkelijk zijn te maken met keukenmachine of staafmixer en heel goed blijken te smaken. Dit zijn ze: soep van avocado/komkommer/gember/limoen met yoghurt, soep van rijpe tomaten/venkel/groene & rode paprika met yoghurt en een oriëntaals tintje (komijn/ras el hanout), soep van gewokte prei/aardappel/ui met kurkuma (daarna in de koelkast), groene gazpacho van RAF-tomaten (uit Amería!)/bleekselderij/groene appel/rucola/ijsbergsla, witte crèmesoep van meloen met plakjes gerookte ham, soep van verse kokosnoot (die kun je hier reeds geschild kopen in de supermarkt; zowel het sap als de pulp gaat in dit recept) met ui/peterselie en een rood pepertje. Daarmee stoottte ik The Queen of Soup voorlopig van haar troon. Kasian. Als je een exact recept wenst, laat het mij dan even weten.

Zoals gesuggereerd, houdt deze keukenprinses het bij voorkeur eenvoudig (doch gezond en voedzaam) tijdens deze zomermaand. Onlangs vond ik in de Huffington Post een overzicht dat een leidraad biedt bij het opwarmen van voedsel met behoud van smaak. Een op te warmen gerecht kent kennelijk goede en minder goede warmtebronnen, als het gaat om smaakbehoud. Ik probeerde het uit en het viel niet tegen. Ik vind het een handig schema, al werkt het niet voor koude soepen. 

Blog van het waterfront

Illustratie: 'Every day objects' - Christoph Niemann

We maken ons op voor de drukste en warmste maand van het jaar. Mijn liefje en ik beginnen vol goede moed aan augustus. De markiezen staan permanent uit, we bannen de koperen ploert uit ons huis. Spanjaarden begonnen dit weekend aan hun vakantie; het lijkt alsof ze er allemaal (weer) zijn. De politie hield op zaterdagavond een grote alcoholcontrole in onze regio. Veel auto’s bleven op hun parkeerplaats.

De laatste dag van de maand sloot af met 35 graden Celsius, zonder een zuchtje wind. De stroming kwam uit zuid-zuidwest: vanuit Afrika en over het Spaanse binnenland. Warm, heel warm. Zelfs aan het strand. Wij deden dit jaar voor het eerst deuren en ramen dicht en genoten van de airco. Op dit moment hebben we windkracht 6 uit noord-noordoost, met een vochtigheidsgraad van 90%. De markiezen flapperen als vanen in de wind. Vreemd weer…

Afgelopen maand bleek de koelste julimaand in de geschiedenis van de Spaanse meteorologie. Vorig jaar hadden we in de laatste twee aansluitende weken van juli een hittegolf. Nu niet. Wij vonden het een goede maand, ook 's nachts. Het klinkt wellicht gek maar in juli gingen we helemaal niet naar het strand. De strandstoelen liggen sinds onze terugkeer uit Nederland achterin de auto maar het kwam er eenvoudigweg niet van. Elke ochtend zwemmen we baantjes in het eigen zwembad, 's middags wandelen we doorgaans langs de kust en daarna is het alweer snel tijd voor de mis-en-place in de keuken en een glaasje wijn op het terras.

In een recent lokaal krantje stond een artikel over de duizenden tonnen plastic die in de Middellandse Zee dobberen. Al jaren blog ik met regelmaat over de zorgelijke toestand van wereldzeeën en oceanen. Een project dat ik op de voet volg, is Ocean Cleanup van Boyan Slat, dat begin dit jaar wat vertraging opliep. Eind juni ging eindelijk hun drijvende prototype te water, 23 kilometer uit de Scheveningse kust. Maritiem concern Boskalis hielp met de installatie van de 100 meter lange, opblaasbare buis. Deze lange buis moet het drijvende afval omarmen en naar een grote stofzuiger leiden. Het ontwerpen, installeren en testen van het prototype kost €1.5 miljoen, dat werd bijeengebracht door een geldschieter die anoniem wenst te blijven, de Nederlandse overheid en Boskalis. De proefopstelling zal daar een jaar blijven liggen. Het uiteindelijke model zal naar schatting €300 miljoen kosten, verwacht Slat.

In de afgelopen tien jaar werd wereldwijd meer plastic geproduceerd dan in de gehele 20ste eeuw. Jaarlijks wordt ongeveer 310 miljoen ton nieuw plastic gemaakt, zo’n acht miljard kilo (8 miljoen ton) daarvan komt in zeeën en oceanen terecht. Zolang dat het geval is, is Ocean Cleanup niet de ultieme oplossing voor het probleem van de plasticsoep. Slechts 1% van het plastic afval dat in de wateren van Moedertje Aarde terechtkomt, blijft namelijk aan het wateroppervlakte drijven; de rest zink naar de bodem of vergaat tot minuscule deeltjes. Het huidige doel van Slats project is om in tien jaar tijd 70 miljoen kilo plastic te verwijderen. Dat initiatief verdient steun en respect!

In de Middellandse zee is dus ook sprake van plasticsoep. Een bioloog van de universiteit van Cadiz sprak daarover recent tijdens het vijfde internationale symposium van onderwaterwetenschappen dat door de universiteit van Alicante werd georganiseerd. Het samenklonteren van plastic afval is hier net zo ernstig als in de Atlantische Oceaan en het noordelijke deel van de Stille Oceaan. Al één kilometer uit de kust van de Middellandse zee vind je hoge concentraties plastic. Spanje heeft nog geen onderzoek gedaan naar gehaltes van microplastic in vissen en schaaldieren in deze zee maar men verwacht dat die niet anders zijn dan de resultaten uit onderzoek in de Verenigde Staten en Thailand.

Ieder van ons kan een steentje bijdragen aan het verwijderen van plastic van stranden en uit de zee. Op de Balearen vindt elk jaar tussen begin juni en eind september een actie van €1 miljoen plaats waarbij 30 schepen de kuststrook schoonmaken. Vorige maand bestond de helft van dat afval uit plastic. Vissers uit het dorp Villajoyosa, niet ver bij ons vandaan, verkopen het plastic dat ze in hun netten aantreffen. Van dit afval worden in Catalonië vezels gemaakt die worden verwerkt in kleding van enkele grote Spaanse merken.

Het Nederlandse bedrijf G-Star RAW doet dat ook al geruime tijd. Sinds anderhalf jaar helpt Pharrell Williams (van de hit ‘Happy’) het jeansbedrijf; aanvankelijk als ontwerper, inmiddels als mede-eigenaar. Voor hun Oceans-collectie worden vezels gebruikt van gerecycled plastic uit oceanen. Van stranden en uit zee raapte men voor dat doel meer dan twee miljoen petflessen. Ze zijn goed bezig!

Het recyclen van plastic uit zeeën en oceanen is een positieve trend die weliswaar nog in de kinderschoenen staat maar een grote vlucht gaat nemen. Electrolux bracht onlangs een stofzuiger in de markt, genaamd ‘Vac from the Sea’, die is gemaakt van gerecycled plastic, Adidas heeft een sportschoen met een zool van oceaanplastic. Er zijn voorts al meubels, kunstobjecten, skateboards, zonnebrillen en sandalen van dat materiaal te koop. Het internationale investeringscollectief Spark wil strandhutten van gerecycled oceaanplastic gaan ontwikkelen; men is in gesprek met partijen in Singapore en Australië. Een Australisch duo ontwikkelde een drijvende afvalemmer, ‘Seabin’, die afval automatisch opzuigt; er zit tevens een pomp in de emmer die het water vervolgens filtert en weer uitstoot.

Foto: Albert Herring (Wikipedia)

In de afgelopen week trof de Spaanse politie een dode zeeschildpad aan, in de haven van Alicante. Het dier was in staat van ontbinding maar men kon nog wel identificeren om welke soort het ging: het betrof een lederschildpad (Dermochelys coriacea). Het is de grootste schildpadsoort ter wereld. Het dode exemplaar mat twee meter en woog 300 kilo. Men vermoedt dat het dier meer dan 100 jaar oud was. De doodsoorzaak is nog onbekend. Wat die allemaal zag langskomen in zijn of haar leven?!