Groeten uit het gezondste land!

Het is officieel: Spanje is het gezondste land ter wereld, aldus de Bloomberg Healthiest Country Index van dit jaar die om de twee jaar wordt opgesteld. Mijn tweede Vaderland stootte Italië van de troon. IJsland staat op de derde plaats, Nederland daalde naar plek 15 van de 169 landen die meedoen. Het gaat met name om de levensverwachting in een land. Spanje heeft met 86 jaar de hoogste levensverwachting van alle landen. Dat komt vooral door het eetgedrag van de bevolking. In dit geval draait alles om het mediterrane dieet: olijfolie, groenten, noten, vis en een beperkte hoeveelheid rood vlees. Ik vind het op zich geen wereldnieuws maar ben blij met de vermelding. Ter info: Chili staat op de 33ste plaats maar staat wel het hoogst op de lijst van alle Zuid-Amerikaanse landen.

We zijn ruim een week thuis maar het voelt alsof we veel, veel langer geleden landden. Er gebeurde nogal wat tussen die thuiskomst en nu; dan lijkt de tijd sneller voort te schrijden. De dames uit Zwitserland die in onze casa overwinterden, keerden gisteren terug naar Zürich. Gelukkig wachtte hen daar goed weer waardoor hun thuiskomst, net als die van ons, een niet al te grote overgang was.

Afgelopen week hadden we hier ons jaarlijkse ‘Glitter Bowls’-buurtevenement. Sinds we hier wonen, doen we mee aan een dagje jeu de boules spelen, bijpraten, drinken en eten. De organisatie lag, zoals altijd, bij onze buren Pat & Sue uit Wales. Hij houdt zich bezig met het samenstellen van de teams, de muziek (hij is amateur-dj en heeft een eigen studio in huis) en het kopen van de te winnen glimmende bokaal, zij staat hem met raad en daad bij en kookt voor iedereen. Het is op die dag goede gewoonte je eigen drank mee te brengen. Er gaat nogal wat om… Je mag verder niet meebetalen  maar je kunt voor vertrek doneren aan het door hen gekozen goede doel. Charity zit in de genen van de Britten.

Naast flessen wijn en een kadootje, brachten wij dit jaar onze vriendinnen Rose-Marie en Ingrid mee. We kregen tijdens onze afwezigheid een mailtje van Sue die ons liet weten dat ze een van onze vriendinnen bij de postbus had ontmoet. Zij werd direct herkend. “Hoe kon dat nou?”, vroeg deze koningin van de ironie zich af. Kwam het door haar ongeëvenaarde shabby chique-uitdossing? Haar ronde postuur? Haar diepbruine huid? Pat & Sue zwemmen en zonnen hier het hele jaar door gedurende de wintermaanden. Het antwoord was eenvoudig: Rose-Marie leest mijn blogs en zal haar van een eerdere foto hebben herkend.

Rose-Marie en Ingrid werden toevallig ingedeeld in het team van de fanatiekste speler van de wijk; hij is een Brit die in onze straat woont. Ik zag hem opgetogen met zijn eigen ballentas naar het speelveld lopen. Wat hij niet wist, is dat Rose-Marie in Zuid-Frankrijk werd geboren en tot haar 13de vaak ‘petanque’ speelde met haar vader. Er werd serieus en geconcentreerd gespeeld, het opmeten gebeurde ook zeer nauwkeurig Met een beetje hulp van Ingrid kwam ze als winnares uit die wedstrijd. Ik zag de voormalige winnaar met gebogen hoofd teruglopen naar het terras voor een versterkende borrel. Een beetje leedvermaak voelde ik wel…

Zelf kwam ik ook als winnaar door de eerste ronde heen. In de tweede ronde moest ik helaas uitkomen tegen Rose-Marie. Per match wordt er drie keer geworpen, na de tweede worp stond het 1:1. Tijdens de laatste worp versloeg ze mij met vlag en wimpel. Mijn bal kwam niet in de buurt van de jack (de but, een kleine bal) en haar bal. So be it. Ik kan goed tegen mijn verlies. Die dag is voor mij vooral een gezellig samenzijn met mensen die ik lang niet zag. In de halve finale werd Rose-Marie alsnog verslagen door een Engelse man. Mijn liefje functioneerde die dag als mental coach voor de finalisten.

Vrijdag jongstleden werden we uitgenodigd voor een kopje thee bij twee klasgenoten van mijn liefje. Het zijn Dénis & Juvi, een Fransman en zijn Chinese echtgenote die net als zij op Spaanse les zitten. Hij zwierf zijn werkzame leven over de wereldbol, in dienst van internationale energiebedrijven. Inmiddels is hij gepensioneerd. We zijn buren, ze wonen twee straten achter ons. Juvi bereidde frisse, aromatische oolong-thee voor ons. Dat is traditionele Chinese thee die tussen groen en zwart inzit (oolong betekent ‘zwarte draak’). Ik kende het woord maar herinner mij niet de smaak.

Haar moeder bracht die thee recent voor haar mee uit China. Vorige zomer kwamen we hen en haar ouders op de wandelboulevard langs het strand tegen. Dit jaar gaan zij zelf overwinteren in geboorteland China. Het was gezellig en interessant om met hen van gedachten te wisselen. Naast Jason, eigenaar van ons favoriete specialiteitenrestaurant in Den Haag, ken ik geen enkele Chinees persoonlijk. Juvi is leuk en lief. Een vervolguitnodiging van onze kant volgt dan ook binnenkort.

Mijn liefje was afgelopen dagen druk met de voorbereiding van haar presentatie voor de klas. Haar lezing gaat over onze rondreis met boot en auto door Chili, beslaat 77 foto’s en zeven blaadjes Spaanse tekst. Als dat geen stap in de goede richting is van haar einddiploma (ondanks haar wekenlange absentie) dan weet ik het niet!

We dronken recent een kopje koffie op het terras van onze vrienden Ben & Joan. Het was een warm weerzien, zowel letterlijk als figuurlijk. Ben was een tijd in de lappenmand maar hij is weer op de been, absoluut op de goede weg. Als onze vrienden happy zijn, zijn wij het ook. We besloten spontaan met hen mee te gaan lunchen aan het strand van La Glea.

Hij vierde zijn verjaardag in onze afwezigheid en als kadootje brachten we een print van een linosnede mee in zwart-wit, van een bekende kunstenaar die we in Santiago de Chili ontmoetten. Hij heet Leonardo Casimiro. Stoere mijnwerkers zijn vaak zijn onderwerp en dat vonden we een toepasselijk aandenken. Hoe vaak blogde ik de afgelopen weken niet over mijnen, kleuren aarde, mineralen en mooie stenen rapen. Toen ik meneer Casimiro vertelde dat wij uit Holland komen, vertelde hij hoezeer hij Van Gogh bewondert. Toen ik zijn andere (olieverf)werk bekeek op internet, begreep ik dat wel: dezelfde fascinatie voor de kleur geel, grote penseelstreken, boerse koppen. Mooi!

En zondag sloten wit dit rondje internationaal af met een loensch met de Zwitserse vriendinnen, in een van onze favoriete restaurants (The Fishbowl). Ben vertelde mij dat hij een nieuw gerecht op de kaart had uitgeprobeerd: sous vide gegaarde eend met knapperige korst. Dat klonk mij als muziek in de oren. Mijn liefje ging voor haar all-time-favorite: langzaam gegaarde kalfswang. De dames gingen voor een ‘Tomahawk’. Tot voor kort zou ik daarbij hebben gedacht aan een strijdbijl van Indianen of een type raket. Aan boord van de Holland-Amerikalijn volgde ik echter kooksessies van een Amerikaanse kok en daar kwam ik voor het eerst van mijn leven met dit culinaire verschijnsel in aanraking.

Het is rib-eye aan één stuk met het bot er nog aan. Dat bot zorgt naar verluidt voor een intensere smaakervaring. Het restaurant had er een van 1 kilo (!) op de kaart staan en een kleinere versie; die werd het, geserveerd in plakken en met de gewenste garing. De vleesplank raakte leger en leger. Als je de beide dames bekijkt, vraag je je af waar ze die hoeveelheid laten… Ook mijn portie eend bleek groot uitgevallen. ’s Avonds mengde ik de restjes in een goedgevulde salade. So much for red meat. We gaan weer aan het mediterrane leven beginnen.