Stoere mannen en wij

Gisteren vond de driemaandenceremonie plaats van kleine Komang in Bali. Elsa, Ketut en andere familieleden waren druk met alle voorbereidingen. Tegenover hun huis werd een bamboe-overkapping gemaakt waar voor alle genodigden zou worden gekookt. Het mannetje overleefde de holy man en de ceremonie en kreeg bij die gelegenheid zijn formele namen en roepnaam: Varen. Niet precies zoals wij dat uitspreken en ook zeker geen varaan. Hij is vernoemd naar een Hindoegod van water. Alles wijst erop dat ook hij een zwemmer wordt. Joehoe!

Inmiddels kwamen we aan in de illustere gemeente van Calama. Ik moet om die aanduiding gniffelen... Veel van de plaatsen hier noemen zich zo en dat zit geen vonkje ironie aan. Wij dachten in een gat in de grond terecht te komen maar deze gemeente heeft ongeveer 170.000 inwoners. De kleuren van vandaag verschilden nogal met de kleuren van de afgelopen dagen. Het eerste deel van het traject, over de pampas, was niet om over naar huis te schrijven. Het latere traject werd dat wel al was de weg niet overal even goed. Het was ook niet vanwege het landschap maar vanwege het verslechterende weer en de lokale omstandigheden dat het memorabel werd.

We reden hoger en hoger, zagen de laaghangende bewolking steeds dichterbij komen en op ons neerdalen. Zoals ik enkele dagen geleden meldde, hebben we momenteel te maken met nat weer op de droogste plek ter wereld. Wij stelden de reis naar deze streek daarom uit en bleven langer plakken in Iquique. Gisteren viel in San Pedro de Atacama in vijf uur tijd net zoveel regen als in een heel jaar. Ik onderzocht even hoe het hier zat met regenval. Op Wikipedia las ik dat in 1974 na 400 jaar weer een miniscuul drupje regen viel.

Nu kwam het dus met bakken uit de hemel. De rivier de Loa, die we vandaag een aantal keren kruisten en waar het niet eens kabbelde, trad in San Pedro in de afgelopen dagen en uren buiten zijn oevers, met nare gevolgen vandien voor lokale bewoners en voor toeristen. De wegen naar de hogergelegen toeristische trekpleisters zijn gesloten. Je mag het gebied waarschijnlijk alleen in onder begeleiding van lokale gidsen maar we doen het liever met de eigen Nomade en op eigen gelegenheid. 

In de lokale krant ‘El Mercurio de Calama’ zag ik foto's en las ik dat er in deze omgeving (tot) 30 millimeter regen viel en hoger zelfs sneeuw. Hier naartoe kregen wij een spatje regen op de voorruit maar de mist vond ik heftiger. Op enig moment had ik bedroevend weinig zicht en geen berm maar het licht gloorde in de verte en daaruit putte ik kracht. Toen we de hoogste heuvel over waren, brak de zon door. We zijn nu op circa 2.600 meter hoogte. Het is fijn om te vermelden dat ik (nog) geen hoofdpijn heb.  (Tijdens onze vorige rondreizen door Centraal Amerika en Zuid-Amerika barstte ik op hoogte elke dag van de pijn in mijn hoofd...)

Mijn liefje meldde zojuist dat Iquique enkele uren geleden een aardbeving had van 4.2 op de schaal van Richter. We hebben tot nu toe de mazzel dat we een stad of gebied net uit zijn als er een beving plaatsvindt. Knock on Wood!

Op de heenreis moesten we stoppen bij de douane. Geen idee waarom, het leek mij vooral administratieve rompslomp. We haalden aan loket A een bonnetje op dat werd afgegeven nadat de ambtenaar één paspoort en de autopapieren inzag en gaven het bonnetje vervolgens 100 meter verderop, voor een slagboom over de weg, weer af. Tja.

Wij verblijven nu in een hotel dat vooral onderdak biedt aan mijnwerkers. Het ligt in een woonwijk dus we hebben weer blaffende honden. Tja. Onze buren, een jong gezin met twee kinderen, komen uit Argentinië en zijn hier eveneens op vakantie. Als je vanuit hun woonplaats in het westen van het land een strandvakantie wilt houden, kun je sneller over de Andes naar Iquique reizen om van strand en zee te genieten (zand hebben ze thuis al genoeg!). We zagen daar overigens veel vakantiegangers uit Peru, Bolivia en Argentinië. Zelfs uit Venezuela. We vroegen enkelen van hen naar de ontwikkelingen die zich momenteel in hun vaderland afspelen maar de meesten haalden hun schouders op.

Hier ligt de grootste (open) kopermijn ter wereld, genaamd Chuquicamata. We passeerden de enorme bouwput reeds op onze route maar gaan er geen excursie maken. Mooi is het niet, bijzonder wel. De groene kleur van de aarde straalde ons van verre tegemoet. 

Wij vroegen ons af of er toekomst is voor dat materiaal. Ik weet niet beter dan dat we vroeger koperen leidingen hadden en nu steeds minder. Voor nu kwam ik niet veel verder dan kookgerei (pannen en magnetrons) maar wat weten wij ervan?! In een webartikel las ik dat koper wordt gebruikt in de bouw en in telecommunicatie, in de opwekking en transmissie van electriciteit, in zware machines en auto’s. De gemiddelde auto bevat 1.5 kilometer koperen bedrading, luxe en hybride auto’s kunnen zelfs tot 45 kilogram aan koper herbergen. Een mens is nooit te oud om te leren. Ook las ik dat de prijs van koper door China’s wereldwijde Nieuwe Zijderoute-projecten alleen maar oploopt.

De parkeerplaats voor het hotel staat vol met grote, stoere auto’s. Onze Grote Nomade valt hier in het niet. De chauffeurs zullen vroeg opstaan, wij niet. Morgen rijden we op ons gemak door naar San Pedro de Atacama dat op circa 2.400 meter hoogte ligt. Eens kijken of de modder inmiddels uit de hoofdstraten is verwijderd. Op de route er naartoe komen we langs mooie plekken maar de vraag is of het wolkendek kleurrijke foto’s toestaat. Rainbow Valley staat onder andere op het programma dus dan weet je het wel... Als professioneel wolkenstaarder ga ik er sowieso iets van maken.