In heel Chili wordt de infrastructuur verbeterd, of je nu door het zuiden
of het noorden reist. Zelfs op onze laatste bestemming, het vliegveld van hoofdstad
Santiago, was dat het geval. Nergens stonden we in die maanden in de file,
behalve daar. De huidige terminal is vooral breed, met incheckbalies van vliegmaatschappijen
dicht op elkaar. Het gebouw is echter niet diep. Ik zie dezelfde configuratie
op veel (oudere) vliegvelden. Als werkneemster van de Britse BAA, eigenaar van
onder andere luchthavens Heathrow en Gatwick, kreeg ik er oog voor. Men hield in
Santiago kennelijk geen rekening met grote groei in passagiers. Nu moeten mensen
die daar in rijen wachten om in te checken, tot aan buiten staan. Dat verspert
de weg voor hen die in de hal naar hun balie willen gaan. Ik zag dat er nieuwe
terminals worden gebouwd, hopelijk met betere inzichten.
Het was een mijl op zeven om de lounge van Iberia te vinden. We werden
drie keer van het kastje naar de muur gestuurd. Dat laatste uitje op Chileens
grondgebied had veel weg van onze eerdere bezoeken aan CONAF-natuurparken. Ook
daar ontbrak eenduidige bewegwijzering. We vonden 'm uiteindelijk. Eenmaal
binnen, bleken we naast Australiërs te zitten die net met Regent Seven Seas een
cruise langs Kaap Hoorn afrondden en op weg gingen naar Sydney. Hun reis naar de
andere kant van de wereld zou vanuit hier slechts 13 uur gaan duren (shortcut!).
Mijn liefje meldde dat wij konden instappen. Eenmaal aangekomen bij de gate, waren
de eerste passagiers al ingestapt dus wij moesten alsnog in de rij. Eigen
schuld, dikke bult.
De terugreis verliep heel goed: we vlogen in een widebody A340-600, vertrokken
op tijd, het was goed vliegweer, hadden prachtig zicht op de hoogste toppen van
de Andes. Er was geen turbulentie te bekennen en we reisden in sweetheart seats.
Dat zijn twee stoelen heel dicht naast elkaar, zonder armleuning in het midden.
Ze schuiven uit tot bedden. Alhoewel we grotendeels overdag reisden, was dat erg
comfortabel. Ook wij hadden een reis van 13 uur voor de boeg. Van de
vliegmaatschappij kregen we een voucher voor gratis wifi onderweg dus we
verzonden enkele foto’s. Het is zoals een vriend met gevoel voor ironie en understatement
terugappte: “the journey, not
the destination matters”.
De stewardess die mijn kant van de rijen voor haar rekening nam, was een
schatje. Het klikte. Ze moest lachen om mijn bestelling van een pisco sour als
aperitief. Iberia doet er niet aan! Ter compensatie gaf ze mij extra nootjes en
olijven bij het glaasje Spaanse wijn dat wèl werd geserveerd. Telkens als ik
opkeek, ontmoette ik haar stralende lach. Ik denk dat ze iets jonger is dan ik.
Vroeger had ik een zwak voor oudere vrouwen maar nu ik zelf tot die categorie behoor,
veranderde er iets in mijn voorkeur. Mijn liefje keek opnieuw naar de film ‘Bohemian
Rhapsody’ en knapte daarna een fijn uiltje. Zelf zag ik drie films: ‘Blackklansman’,
‘Boy Erased’ en ‘A Simple Favor’; heel divers maar stuk voor stuk zeer de
moeite waard. Daarna soesde ik een beetje... denkend aan de stoute rol die Blake
Lively (1985) speelt als ze om een eenvoudige gunst vraagt. Ik kende tot dusver
een veel jongere versie van haar uit ‘The Sisterhood of the Traveling Pants’.
Traveling mag dan verslavend zijn, aankomen op luchthaven Barajas
(Madrid) is geen sinecure. Over dat vliegveld zou je juist kunnen zeggen dat
het te ruim is uitgelegd. We hadden een dik uur om over te stappen en kwamen
gelijk aan met een vliegtuig van Avianca, ook uit Zuid-Amerika. Er stond een
ellenlange rij voor de douane dus we liepen aanvankelijk via het pad van
Non-EU-paspoorthouders naar voren om ons uiteindelijk bij de rij van
EU-paspoorthouders aan te sluiten. Een beetje asociaal is dat wel, dat geef ik toe,
maar we wilden ons vliegtuig naar Alicante niet missen. De gedachte een keertje
gelijktijdig aan te komen met onze bagage gaf de doorslag. Daarna stapten we in
de centrale aankomsthal in de trein naar terminal 4 om daar vervolgens nogmaals
door de douane en langs de controle van de reistassen te moeten. Tenslotte liepen
we nog een kwartier naar de verste gate van de K-sectie van de terminal. Zo
relaxed als we uit het vliegtuig stapten, zo gehaast stapten we weer in.
Het laatste traject legden we af met een vliegtuig van Iberia Regional (Air
Nostrum) waar je twee-aan-twee zit. Wij hadden beiden een zitplaats aan het gangpad.
De passagier naast mij was groot en Spaanssprekend, al vermoed ik dat hij geen
Spanjaard was. Hij had een spleetje tussen zijn voortanden en dat neemt mij
altijd voor die persoon in. Ik vroeg hem desalniettemin of hij recht in zijn
stoel kon gaan zitten zodat ik naast hem paste… Mij viel op dat mijn buurman veel
aandacht had voor de uitleg van de stewardess. Ik zag ook dat zijn veiligheidsgordel
vreemd in zijn schoot lag. Hij frunnikte. Toen ik beter keek (ik ben geen kruiskijker),
zag ik dat zijn riem loszat. In mijn beste Spaans -letterlijk!- gaf ik hem
aanwijzingen om het ding op juiste wijze te sluiten. Het klikte.
Als landende reiziger van buiten Europa moet je je bagage op luchthaven Alicante
in een speciale hal ophalen. Onze tassen kwamen deze keer snel door dus we
liepen opgetogen richting douane. Voor ons stond een Braziliaan met drie
rolkoffers die desgevraagd aan de Guardia Civil-mevrouw antwoordde dat hij acht
dagen bij vrienden ging logeren. Hij mocht niet door, zijn bagage werd door een
scan en mensenhanden gecontroleerd. Een vrouw uit Colombia overkwam hetzelfde. De
strenge vrouw hield ons ook staande en vroeg wat ons vertrekpunt was. Nadat ze
de labels had gecontroleerd mochten wij doorlopen zonder scan en zonder te
vertellen wat wij kwamen doen in Spanje. Mijn liefje noemde dat terstond etnisch
profileren en dat is het ook, volgens mij.
Op 15 januari van dit jaar werd Murcia International Airport (RMU), ook
wel bekend als Corvera, operationeel. Vliegveld San Javier, een militair
vliegveld dat in de loop van de tijd tevens burgerluchtvaart ging faciliteren
en dat eveneens in de provincie Murica ligt, sloot zijn deuren voor burgers. Corvera
ging jaren later dan gepland open en het drama lijkt zich voort te zetten. In
een lokale Engelse krant las ik de ervaring van iemand die de luchthaven recent
tweemaal gebruikte. Hij was er niet bepaald enthousiast over. Aan beide zijden
van de douane zijn de faciliteiten voor reizigers momenteel heel beperkt: één koffieshop
en enkele verkoopautomaten aan de ene kant, één enkele koffiemachine aan airside.
Beheerbedrijf Aena slaat op dit moment de plank volledig mis. Wat veel erger
klinkt, is dat er bij de gates onvoldoende zitruimte is dus dat wordt staand
wachten. Tja. Alicante zag het aantal passagiers in januari 2019 met 11% stijgen
ten opzichte van januari 2018. In vergelijking met San Javier had Corvera in januari
8% minder passagiers. (Ik ga ervan uit dat deze vergelijking terecht en juist is.)
Het nieuwe vliegveld gaat om 22:30 uur dicht. Dat is goed voor de omwonenden… die
daar niet zijn!
Vriendin Rose-Marie wachtte ons in Alicante op en reed ons gezwind naar huis.
Onze casa oogt schoner dan ooit. Het is fijn om te reizen maar het is ook lekker
om thuis te komen. We sliepen die nacht onder gestreken dekbedovertrekken, vegen
onze monden af aan gestreken servetten. Ongekend! Ook de tuin is een en al verrassing,
al werd er flink gesnoeid. Vooral de grote citroenen aan de limonero zijn een
lust voor het oog. De dames verblijven nog enkele dagen in een hotel om de hoek
voordat zij naar Zwitserland terugkeren; onze fietsen verhuisden even met hen
mee. Zij hadden hier afgelopen maanden prachtig weer. Op een handjevol dagen
na, lunchten ze elke dag op ons zonnige terras.
Wij kwamen aan met prachtig weer. Eergistermiddag deden we een catnap en 's
avonds aten we bij de lokale Chinees. Het was even wennen in de eigen auto na zes
weken rijden in de Grote Nomade. Zo‘n auto gaat dan in je benen zitten. Het was
eveneens wennen om de wijnfles zelf te openen. Wat verder wennen zal zijn, is
dat onze Engelse buurvrouw begin volgende maand gaat verhuizen. Sinds haar
scheiding officieel is, moet ze verhuizen. Ze had graag in Pilar en omstreken
willen blijven maar vond een huurappartement in Lo Pagán dat ze zich (beter) kan
veroorloven. We blijken de nieuwe buren reeds te kennen. Het is een aardig en ontwikkeld
Spaans echtpaar dat vorig jaar het huis kwam bezichtigen. Ze waren destijds enthousiast
en zochten direct contact met ons maar moesten echter eerst hun huis elders verkopen.
Wat hun ETA is, is thans onbekend. We zien hun komst met plezier tegemoet.
Gisteren hadden we evenmin een jas nodig; een trui volstond bij het boodschappendoen. Zo is de
overgang niet te groot. Jetlag dachten we niet te hebben omdat tussen Chili en
Spanje een tijdverschil van slechts vier uur bestaat maar toch lagen we
vannacht uren te kletsen. De laatste wasbeurt zit inmiddels in de machine, mijn
nieuwe stenencollectie vond een bestemming in huis, de reistassen kunnen voorlopig
terug naar de schuur. Mijn liefje volgde alweer een Spaanse les in de klas van juf
Lorena. Volgende week zal ze een spreekbeurt houden over deze rondreis. Dat
wordt oefenen! We aten zelfbereide wijnzuurkoolstamppot met worst, voor het eerst in weken dronk
ik geen pisco sour voor het diner. De supersneeuwmaan, zoals deze maan door Indianen werd genoemd vanwege het heldere wit, scheen hier door de bomen. Aanvankelijk zag ik haar door bewolking heen maar dat is
des te mooier voor een wolkenstaarder als ik. Happy to be home again.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten