Virtuele lunch

Ik zou wel over iets anders dan covid-19 of huisarrest willen bloggen maar dat is zo eenvoudig nog niet. De tweede week huisarrest is een feit. De impact die deze rampzalige besmetting en de quarantaine op ons eenvoudige leventje heeft, is dusdanig dat ik er niet omheen kan. Alles is corona. Zelfs de schaduw die de yuccapalm op ons terras werpt, doet mij eraan denken. Het moet niet gekker worden?! We gingen er in de afgelopen dagen minder over lezen, kijken geen Spaanse tv meer. Te nare beelden, te heftig. Niet goed voor ons immuunsysteem.

Als burgers in Spanje doen we het best goed, zowel op straat als in de winkels. Bij supermarkt Consum keerde men terug naar de oorspronkelijke openingstijden, nu ze het veiligheidsprotocol hebben vervolmaakt. Ze scherpten het deurbeleid verder aan. De vriendelijke man met mondkapje staat nog steeds bij de ingang om desinfecterende gel in je handen te gieten maar zijn gehandschoende hand geeft nu ook min of meer geopende plastic handschoenen aan. Ik ben er blij mee, dat scheelt een boel geklungel. Hij ziet erop toe dat je ze aantrekt voordat je een gereinigde winkelwagen aanraakt en de winkelvloer betreedt. Ook voor de uitgang staan nu rood-witte strepen van minstens anderhalve meter afstand op de vloer. Alles om komers en gaanders van elkaar te scheiden.

De oudere vrouw voor mij had een tas aan beide armen en een sjaal voor haar gezicht toen ze naar de winkelwagentjes liep. Ze had iets schichtigs. Haar eerste keer buiten sinds het huisarrest? Ze zocht naarstig naar een muntje om in de kar te steken. Dat was niet nodig; alle winkelwagens staan inmiddels los van elkaar. Ik zag dat ze haar handtas opende, een grote portefeuille pakte en daarin zocht. Alles viel vervolgens op de grond en rolde in mijn richting. Ik wilde graag helpen maar die anderhalve meter zat mij dwars… Ik zag buitenlandse trekken en zei haar in het Engels dat ze het wagentje kon gebruiken zonder munt en dat ze vooral haar tijd moest nemen. Ze keek over haar schouder, haar sjaal zakte van haar gezicht en een alleraardigste glimlach trok over haar gezicht. Ja, we moeten lief zijn voor elkaar.

Dit was mijn tweede uitje buiten de poort sinds de lockdown. Zelf voel ik mij ondertussen bedreven in shoppen-met-hindernissen. Geen gespied meer over de schouder, de focus ligt op wat moet gebeuren. Ook ik scherpte het protocol aan al lijkt het in niets op wat overbuurman Guillermo uit Madrid doet. Hij wast elk tasje dat hij buiten de poort meeneemt, gaat van huis met latex-handschoenen, doet alle kleding die hij winkelend draagt naderhand in de wasmachine en stapt zelf na thuiskomst onder de douche.

Inmiddels maak ik gebruik van slechts één boodschappenbriefje, aan beide kanten beschreven. Dat scheelt veel gehannes (zie een vorige blog). Mijn persoonlijke recordtijd qua bezoek aan twee supermarkten ligt thans op anderhalf uur. Ten opzichte van vorige week snoepte ik er een half uur vanaf, terwijl ik meer boodschappen deed. Joehoe! Toen ik het parkeerterrein verliet, kwamen speciale trucks het terrein op om de grond te desinfecteren.

Samen hebben we het goed en fijn in en om het huis. We breien nog niet voor elkaar. De grappigste meme kwam deze keer van vriendin Joan. Deze foto streedt om de eer met een lieflijk  filmpje met klassieke pianomuziek, getiteld 'Yoga voor wijnliefhebbers'. 
We zijn blij als de zon schijnt en we op het terras ons parcours kunnen afleggen. Zelfs ík raak in een zenbui als ik mijn duizenden stappen zet. Nog even en we lopen de lengte van een marathon (42km). Als we een potje kaarten (het zwarte wieven-spel) laten we de ander meemazzelen als de een veel jokers en mooie kaarten heeft. Kom er eens om! Laat ze mij winnen? ¡No! Nog niet.

Medisch deskundigen zeggen dat de curve van besmettingen en doden in Spanje binnen afzienbare tijd gaat afbuigen maar deze week was nog apocalyptisch. Bijna dag na dag werd een nieuw diepterecord verbroken. Wat we met name schokkend vonden, was de ontdekking van bejaarden- en verzorgingstehuizen in en om Madrid met alleen maar overleden oudjes in bed. Het personeel raakte kennelijk zelf besmet en/of vluchtte in paniek. Het imago van dit land als veilige haven voor senioren ligt compleet aan diggelen. De Spaanse gezondheidszorg kreeg eveneens een flinke draai om de oren. De eerstelijnszorg functioneert onder omstandigheden nog naar behoren maar de tweedelijnszorg faalt op alle fronten, zowel op nationaal, regionaal als lokaal niveau. Te weinig tests, beschermingsmiddelen, IC-bedden, beademingsapparatuur.

Te weinig personeel en coördinatie.

Dat neemt niet weg dat professionals in de zorg de benen uit hun lijf lopen. (15% van de besmette personen in Spanje betreft artsen en verplegend personeel!) Dat is wat wij uit eigen ervaring weten. Mijn liefje en ik ondergingen hier in de afgelopen 15 jaren uitstekende behandelingen in het dichtstbijzijnde ziekenhuis. ‘Onze’ kliniek is thans een ziekenhuis voor iedereen, ongeacht de verzekeringspolis. Spaanse commentatoren wijten de achteruitgang in het Spaanse zorgstelsel aan tien jaar aaneengesloten bezuinigingen; niet toevallig jaren waarin de rechtse Partido Popular dit land regeerde. Ook Spanje zal het eigen stelsel grondig moeten herzien als we deze crisis te boven zijn.

8 maart 2020, Internationale Vrouwendag, zal vrouwen van alle leeftijden in Madrid nog lang, heel lang heugen. Dat bleek helaas een biologische bom. Tijdens die mars in de hoofdstad raakte de echtgenote van de Spaanse premier besmet, en zovelen met haar… Die had nooit mogen doorgaan maar het is gemakkelijk praten achteraf.

Afgelopen vrijdag keken we bezwaard naar de laatste uitzending van De Wereld Draait Door op de Nederlandse tv. Dit favoriete programma stopte na 15 jaar. In hun eerste jaar 2005 gingen wij permanent in Spanje wonen. We kochten een kastje voor satelliettelevisie, gingen kijken en stopten niet meer. Journalist Matthijs van Nieuwkerk (1960), welbespraakt presentator van het programma, wist mij vanaf dag 1 te boeien. Hij vroeg veel aandacht voor boeken en andere kunstvormen, had altijd spraakmakende gasten in de studio en af en toe een smaakmakende kok, sprak regelmatig met kenners over sport, ondervroeg politici en sneed prangende kwesties aan. DWDD was bovendien een muziekpodium van formaat. Dat alles gaan wij erg missen.

Het laatste programma had geen publiek, er zat geen redactiemedewerker in de studio, het had weinig feestelijks. Allemaal vanwege corona. Wat een hoogtepunt had moeten worden, werd eigenlijk een sneue boel. Daarom mijn collage als ode aan de makers. Vanaf aanstaande maandag gaat M -presentator Margriet van der Linden- dat zwarte gat proberen te vullen. (Wij denken beiden nu al te weten dat het haar en haar redactie niet gaat lukken!)

Maandelijks komen we met Britse buren bijeen om gezamenlijk te lunchen. Je begrijpt: het huidige huisarrest gooide deze maand roet in het eten. Mijn liefje en ik mogen al niet samen naar buiten, laat staan dat we met een groep van 20 personen of meer kunnen samenkomen. De organisator van deze 28 Club deed de suggestie dat we op de geplande dag ieder voor onszelf een lunch bereiden, onderling foto’s uitwisselen en samen virtueel toosten op betere tijden.

Witlofsalade met mandarijnpartjes, walnoten en yoghurt-mayo-honing-citroensapdressing vooraf en saté van de buitengrill als hoofdgerecht. Het dessert lieten we aan onze neus voorbijgaan. We hebben een Spaanse verpleegster in onze straat, Marisa, die thans overuren draait. Mijn liefje stelde voor haar een paar stokjes te brengen. We deden het niet, bang om haar in een vervelend parket te brengen. Dat is ook sneu. Vriend Ger in Nederland stuurde ons vrijdag een foto van jaloersmakende witte asperges van Vaderlandse bodem. Hij stuurde een drone op weg naar ons met een pondje van dat witte goud. Dat kan wel! Het pakketje kwam helaas nog niet aan…

Het coronavirus eiste het eerste leven in de wereldkeuken: de bekende New Yorkse chef en kookboekenschrijver Floyd Cardoz (1960), geboren in Bombay, overleed deze week aan de gevolgen van een besmetting die hij opliep tijdens een recente reis naar India. Vandaag gaan we videoappen met de mannetjes in Bali, op hun verzoek. Als hindoes vierden zij eerder deze week hun Nieuwjaarsdag (Nyepi). Er was niets aan. Ze kennen covid-19, weten van ons huisarrest. Voor de tweede keer deze week willen ze met ons praten en ons zien. Indonesië maakt zich op voor heel veel corona-ellende. Ik hoop van ganser harte dat het dit hele gezin bespaard blijft.