Kilometerpaal 203

Dat is het adres waaraan ons hotel in Villa Union staat. Toen ik bij het tankstation van San Juan het Garmin-apparaat activeerde, vroeg het navigatiesysteem naar de nieuwe bestemming. Ik toetste de plaats in maar de kilometerpaalverwijzing werd niet geaccepteerd. Toch kwamen we op de gewenste bestemming aan, met hier en daar wat plaatselijke hulp. Om 10 uur ’s ochtends vroeg mijn liefje langs de weg aanwijzingen aan een man in Messi-voetbalshirt. In zijn hand hield hij een literfles bier… Tja. We legden vandaag 438 kilometer af, Clio Mio deed het goed.

De avond ervoor liepen we om 10 uur ’s avonds buiten terwijl het nog 39 graden Celsius was. Het was soms moeilijk ademen maar we sloegen ons er goed doorheen, van aircoplek naar aircoplek. Desalniettemin bezochten we overdag la casa de Sarmiento en het museo urbano waar we over de geschiedenis van San Juan leerden. Die stad werd in 1944 voor 90% met de grond gelijk gemaakt door een hevige aardbeving die tussen 6.7 en 7.8 op de schaal van Richter lag. Aan het einde van de tentoonstelling stapten we enthousiast een kamertje binnen waar de beving precies werd nagebootst. Ik heb nog steeds een blauwe plek op mijn bovenbeen staan van de hand van mijn liefje die erg schrok van de heftigheid en de lengte van het geschud! Onze ogen zitten op wang- en kinhoogte. Het was geen kattepies… zoiets wil je niet in het echt meemaken.

Huidige bestemming Villa Union heeft 12.000 inwoners en ligt op 1.152 meter hoogte. Op het eerste moment van typen zitten we in het bijbehorende restaurant La Riojana, een fles Santa Florentina Reserva Malbec op tafel, naast de geopende schuifpui (!), met werkelijk prachtig uitzicht op het Andesgebergte, stemmige Zuid-Amerikaanse folkloremuziek op de achtergrond. De voorste bergrug is rood, daarachter liggen de grotere bergen in donkergroen en donkerblauw. De temperatuur is heel aangenaam; het is zwoel met een windje.

Dat was op sommige momenten gedurende deze reisdag wel anders. Ik fotografeerde mijn eerste roofvogels in vlucht en de eerste reuzencacti langs de weg en op de berg. Aan het begin van de route kregen we te maken met een hete wind; het voelde aan alsof een haarföhn op de hoogste stand op ons lichaam stond. Heel apart. Op een ander deel van deze route werden we geflankeerd door bergen die hoger zijn dan 6.000 meter. De toppen hebben sneeuw.

Regelmatig maakten we een fotostop, de vergezichten links en rechts waren soms adembenemend. (Ik heb het webalbum geupdate.) Dichter naar onze eindbestemming pakten donkere wolken zich samen. Het werd dreigender en dreigender boven onze hoofden. Als gediplomeerd wolkenstaarder deert mij dat geenszins, sterker: ik geniet van dergelijke wolkenpartijen. Met Clio Mio zoefden we tussen de buien door totdat we het niet meer konden omzeilen. De koektrommel kreeg het toen voor de kiezen: hagelstenen van knikkerformaat kletterden op het dak en op de motorkap, het was een kabaal van jewelste. Mijn liefje en ik keken elkaar ongelovig aan… Global warming? Hoe gek kan het zijn?!

Nu dondert en bliksemt het wederom, de wind loeit om onze oren. Operatie Desert Storm. Het toetsenbord is zanderig, in het restaurant is het inmiddels fris. Joehoe! Het hotel staat op een grondstuk met zwembad (dat een flinke zandlaag op de bodem heeft), aan beide zijden liggen wijnvelden, aan de achterkant besneeuwde toppen, wifi is prima. Het koelt vanavond af tot circa 15 graden Celsius. We voelen ons happy queens of the desert.

Het is opmerkelijk: beiden voelen we ons in eerste instantie kinderen van de zee maar als we in zo'n fotogeniek berglandschap rondrijden, worden we overweldigd en zijn we sprakeloos. We kwamen wederom tot de conclusie dat nabijheid in de natuur ons heel gelukkig maakt. 

We hebben nog veel moois voor de boeg. In de komende dagen gaan we uitstapjes maken naar nationale parken Ischigualasto en Talampayo. Het is tevens dinosaurusland en we verheugen ons erop.