De laastste der Moheganen

Begin juni ontving ik hier mijn eerste dosis AstraZeneca. Mijn liefje versprak zich een keer en dat mondde uit in het voortdurende gebruik van de term ‘Arsenica’. Met een vette knipoog. (Officieel heet dit vaccin nu Vaxzevria.) Ik ging namelijk schoorvoetend naar het gezondheidscentrum voor de prik. Niet omdat ik mij niet wilde laten vaccineren -ik zou wel gek zijn!- maar omdat ik bijverschijnselen vreesde na inenting. Ze zijn uiterst zeldzaam maar waarom zou mij dat niet kunnen overkomen? Dat gevoel probeerde ik mijn liefje uit te leggen maar dat was tevergeefs. Mijn vriendin Nelly kreeg in 2005 de diagnose ongeneeslijke kanker en toen ik haar eens in al mijn vertwijfeling de vraag stelde “Waarom jij?” antwoordde zij met “Waarom ik niet?” Dat verklaart het een en ander…

De eerste spuit ging ongemerkt in mijn bovenarm. De volgende dag was ik een beetje hangerig maar daarbij bleef het gelukkig. Daar werd mij een briefje in de hand gedrukt met de datum voor de tweede prik. Die zou begin september volgen; drie maanden later, zoals destijds het schema was dat men in alle landen volgde. Totdat de besmettelijker en kwalijker deltavariant kwam opzetten. Door voortschrijdend inzicht kwam men tot de stelling dat het goed zou zijn om de tweede dosis Arsenica te zetten na acht weken, in plaats van twaalf. Zo´n  herziene interval noemt men ‘sweet spot’. (Voor Pfizer ligt die nu ook op acht weken.)

Ook in dit deel van Spanje lopen de besmettingscijfers weer op al lijken we tegelijkertijd alweer over de piek heen. Wij zitten hier inmiddels in de vijfde coronagolf, geloof het of niet. Circa 46% van de 38 miljoen volwassenen in dit land is volledig ingeënt en ruim 60% van hen kreeg tenminste één dosis. Dat zijn te lage percentages om de verdere verspreiding van de deltavariant te stoppen. Die is hier ook al dominant. Aanvankelijk was het plan van de Spaanse regering om rond eind augustus 70% van de volwassen bevolking volledig te hebben gevaccineerd. De deltavariant verhoogt de druk op dat plan. Het nieuwe streven  ligt nu op 90%. Bovendien lijkt groepsimmuniteit door die variant verder weg dan ooit. Moest de nationale vaccinatiecampagne een tandje bijzetten? Hoofd Virologie van Spanje, Fernando Simón, meende van niet. Nog niet.

Daarom vroeg ik mij af of Spanje de tweede dosis voor personen in mijn leeftijdsgroep naar voren zou halen, zoals in Nederland reeds gebeurt. Ik had uiteenlopende redenen om dit te willen. Even leek het erop alsof men hier een bewijs van volledige vaccinatie ging eisen aan iedereen die naar een restaurant wil dus als half-gevaccineerde zag ik de bui al hangen… Thuiskoken is weliswaar een hobby maar af en toe buitenshuis lunchen of dineren, is gemakkelijk en lekker! Onze autonome regio Valencia wil echter niet tot die maatregel overgaan zonder nationale steun. Het vaccinatiebewijs in de horeca is daarmee (voorlopig) van de baan.  

Aangezien ik graag het heft in eigen handen neem, verzon Tom Poes een list. Ik nam mij voor volgende week naar het gezondheidscentrum te gaan om te vragen of mijn tweede injectie kan worden bespoedigd. Met twee doses ben je nu eenmaal beter beschermd dan met één. Bovendien heb je minder kans het virus door te geven aan anderen. Niet dat wij partygangers of feestneuzen zijn; integendeel. We blijven weg bij etentjes en feestjes met Britse buren en andere mensenmenigten. We komen slechts in klein verband samen en houden afstand, zo goed als mogelijk. Dat werd onze tweede natuur.

Een bezoek aan het gezondheidscentrum stond dus op de rol. Ik zou gaan vragen om verspoediging van de tweede dosis in het kader van een gepland bezoek aan mijn oude moeder in Nederland. Je kunt zo´n besje toch niet het risico van besmetting met de deltavariant uit Spanje laten lopen? Dat is een smoes want ze overleed in november 2015… In het uiterste geval zou ik mijzelf tot tranen (proberen te) roeren als afwijzing dreigde. Een maand eerder gevaccineerd is mij wel een leugentje om bestwil waard! Ik oefende dat scenario alvast op mijn liefje en dat verliep naar wens.

Groot was de opluchting toen ik afgelopen maandagavond een telefoontje kreeg van een Engelssprekende Spanjaard die zichzelf introduceerde als medewerker  van het plaatselijke gezondheidscentrum. Was ik wie ik was? Had ik mijn eerste dosis in juni ontvangen? Raakte ik in de tussentijd besmet met corona? Hij bleef Engels praten, ik sprak stelselmatig in het Spaans terug. Het gesprek werd tweemaal afgebroken maar hij belde keurig terug. Hij legde mijn SIP-kaartnummer in het systeem vast ter confirmatie van de afspraak later deze  week.

Men zet dus wel degelijk een tandje bij in deze regio en mijn woonplaats. Het zijn welgeteld 56 dagen na de eerste dosis, mijn nieuwe prikafspraak is op de kop af precies twee maanden later. En er was geen smeekbede of leugen voor nodig. Joehoe! Zo hortend en stotend als mijn intrede in het Spaanse vaccinatieprogramma was (zie blog), zo gesmeerd liep het vervolg. 

Nu ben ik echt de laatste van mijn vriendenkring die de tweede dosis ontving. In die zin ben ik de laatste der Moheganen maar ik vind mijzelf niet sneu meer. Overal gaat weleens wat mis. Zo zat er ook een knoepert van een fout in het boek van de Amerikaanse auteur James Fenimore Cooper. Niet alleen draaide het niet om ‘Mohikanen’ (het zijn Moheganen), die Indianenstam bestond aan het begin van de 19de eeuw nog steeds. Er was destijds dus geen sprake van de laatste Mohikaan... Dat geldt tot op de dag van vandaag. Ongeveer 2.500 van hun  afstammelingen leven in het hedendaagse Connecticut (VS).

De nieuwe afspraak verliep vlotter dan de eerste en bovendien had ik mazzel. We werden een voor een op alfabet naar voren geroepen en de afkorting van mijn tweede voornaam, Ludwin, fungeerde voor de Spaanse verpleegster als mijn eerste achternaam. Bij de L was ik dus al aan de beurt, in plaats van bij de V. De tweede dosis zit in de arm en de tweede prik staat ook geregistreerd in het systeem. Het betreffende telefoontje en de afwikkeling herstelden mijn licht geknakte vertrouwen in de Spaanse gezondheidszorg volledig!