De boot in

Begin juni opende het Hergé-museum in Louvain-la-Neuve (België) haar deuren. In de wandelgangen wordt dit het 'Kuifje-museum' genoemd. Hergé is het synoniem van George Remi, de geestelijk vader van de avontuurlijke stripheld. Als je de initialen van zijn volledige naam (GR) omdraait en die op zijn Frans uitspreekt, krijg je (H)ergé. De Belgische striptekenaar overleed in 1983 en door toedoen van zijn vrouw is het musueum nu tot stand gekomen. Het gebouw is ontworpen door Christian de Portzamparc, een gelauwerde Franse architect. Ik had mij voorgenomen het museum tijdens ons recente verblijf in Nederland te bezoeken maar het is er niet van gekomen. Er waren teveel andere dingen en een blonde labrador die voorrang kregen. Een bezoek aan het Hergé-museum staat nu op de 'To Do'-lijst voor volgend jaar.

De Kuifje-stripverhalen zijn nog erg populair: uitgeverij Casterman verkoopt 2 miljoen stripboeken per jaar. Er is nog steeds veel aandacht voor de blonde held en zijn viervoeter. Zo verscheen vorig jaar 'Tintin y el loto rosa' (Kuifje en de roze lotus) van de Spanjaard Antonio Altarriba. Altarriba is professor in de Franse taal aan een universiteit in Baskenland, schreef ettelijke boeken, schrijft in nationale en internationele tijdschriften, won literaire prijzen. Kortom: een serieuze schrijver. Zijn Kuifje-album, dat je een volwassenenalbum kunt noemen, deed veel stof opwaaien: Kuifje verkeert in het verhaal als dertiger in een midlife crisis en de lezer wordt op grafische wijze deelgenoot gemaakt van zijn seksuele escapades. Het album was als hommage bedoeld maar moest op verzoek van de erven Hergé van de markt worden gehaald.
Dat verbaasde mij wel enigszins: Hergé was zelf ook niet altijd even braaf met auteursrechten en copyright omgegaan. Dat las ik in een speciale 'Beaux Arts'-uitgave over TINTIN van de Franse krant 'Le Figaro' die ik in 2007 in een krantenkiosk vond tijdens de terugreis van Nederland naar Spanje. Het tijdschrift staat vol met uitleg, vergelijkingen, inspiratiebronnen van Hergé, knipsels die hij bewaarde. Het rijk geïllustreerde tijdschrift is 170 pagina's dik dus dat was smullen! Daaruit kwam ook een beeld naar voren van een tekenaar die naar believen knipte en plakte en de feiten soms naar eigen hand zette, zeg ik dan maar eufemistisch. Begrijp mij niet verkeerd: ik vond en vind Hergé een groots tekenaar en geniet tot op de dag van vandaag van zijn pennevruchten. En ik begrijp dat er door de erven over zijn intellectuele eigendom wordt gewaakt maar goedbedoelde, goed uitgevoerde bijdragen op waarde schatten is ook een kunst.

Mijn liefje en ik zijn momenteel druk bezig met het scheiden van de boedel. Nee, we gaan niet uit elkaar! Bedoelde boedelscheiding heeft betrekking op de spullen die in Spanje blijven en de dingen die naar Bali zullen gaan. Het zijn vooral persoonlijke voorwerpen die in de zeecontainer terecht zullen komen: muziek, boeken, foto's, schilderijen en andere kunstvoorwerpen, kleding, kadoos met emotionele waarde, wat verlichting en keukenspullen, enkele gebruiksvoorwerpen die wij daar niet willen of kunnen missen. Dat soort zaken. Plus alle bestanddelen voor de aanleg van een eigen kruidentuin-op-poten. Uit Nederland bracht mijn liefje voor dat doel een flinke lap worteldoek, zaadjes en ecologisch-verantwoorde voortrekbakjes mee. Jaja, we hebben grootste plannen! En -keurig (!)- opblaasspeelgoed voor het zwembad, een impulsaankoop van mijn kant. Dat kan in bijna elke winkel aan de Costa Blanca worden aangeschaft want hier is de zomer werkelijk losgebarsten.

Vervolgens moeten alle, te verschepen voorwerpen op een lijst worden gezet, moet elk voorwerp gedetailleerd worden beschreven en de waarde ervan worden bepaald voor de verzekering. Een hele klus maar wel een die met veel voorpret gepaard gaat. De te verhuizen spullen worden zo goed mogelijk gegroepeerd zodat wij het onszelf en de verhuizers op V-Day niet al te moeilijk maken.
Het transport met bestemming Soerabaja zal 6 à 8 weken in beslag nemen, afhankelijk van de weersomstandigheden op zee. De container moet bij aankomst langs de douane van Java worden geleid om vervolgens over land naar Bali te worden getransporteerd. Ook daar zullen plaatselijke autoriteiten zich over onze spullen buigen...
Tegen die tijd zullen ook wij in Bali zijn aangekomen en is ons onderkomen klaar om de persoonlijke spullen te herbergen. Deo volente. Vanmorgen ontvingen wij een mail van onze Belgische buren. Zij gaan hun villa op 1 juli bewonen (zoals gepland), hebben de eerste vrienden al op bezoek maar hebben nog geen electriciteit. Dat 'probleempje' is door de bouwonderneming opgelost door de plaatsing van een krachtige generator; het geluid valt mee... Zij meldden ons hoopvol “dat de kans groot is dat er al vaste stroom zal zijn in augustus”. Boffen wij even. Tja, als je niet tegen dergelijke onzekerheden kunt, moet je niet buiten Nederland gaan wonen. Laat staan in Azië! Ons weerhoudt dat niet. Wij gaan niet de boot in. Mijn Kuifjes echter wel.

Uitgeslapen?

Gisteravond vlogen wij, na een vertraging van 3 uur, naar Spanje terug. In die tijd hadden we bijna naar huis kunnen lopen maar geduld is een schone zaak, zeker als de wachttijd wordt gevuld met bitterballen en een glas Spaanse rosé... Volgens de captain was de vertraging veroorzaakt door een staking van de Griekse verkeersleiding. Ik wil niet cynisch klinken maar het vakantieseizoen is weer begonnen en dan krijg je dat. We stapten in 25 graden Celsius uit op luchthaven 'El Altet' waar men alvast de verlichting in de wandelgangen van het gebouw had gedoofd. Het aantal passagiers dat de luchthaven in de voorgaande maanden aandeed, was immers fors gedaald. Het is wel een goede bezuinigingsmethode... Ik ben als resident in Spanje wel het een en ander gewend maar zo'n donker entree moet voor eerstelingen een vreemde gewaarwording zijn. Niet bepaald ¡Bienvenido en España! Voor mij is Spanje echter 'home' onder alle omstandigheden. En het was lekker thuiskomen op deze zwoele avond.

In de afgelopen weken waren wij op vakantie in eigen land. Zoals de Nederlandse staatssecretaris Heemskerk (van 'Eigen land eerst') het zo graag ziet. Het maakt ons tot ware patriotten. We maakten een uitstapje naar het verrassend sfeervolle stadje Ootmarsum in het Oosten van het land, lieten ons verrassen door de kwaliteit van de Kunstschouw in Zeeland, zagen een glimp van historisch Amsterdam en ontvingen regelmatig 'aan (oppas)huis'.
Het was vooral snolliebollie die in deze periode mijn leitmotiv, mijn favoriete thema was. Toen ik gisteravond met mijn koffer naar de uitgang van de luchthaven liep, zag ik voor mij de wiegende achterkant van een blonde labrador. Dat kon geen toeval zijn. Ik voelde mijn keel direct dikker worden; is dat nu het Pavlov-effect?! En die vertraging was hoogstwaarschijnlijk ook 'van hoger hand': zo kon ik immers nog even blijven hangen in de warme gevoelens rondom mijn blonde lieverdje in Holland. Want dat zij mijn hart heeft geroerd, zal mijn vaste bloglezer overduidelijk zijn. Goed, nog één fotootje dan. Om het af te leren.
Vraag aan de moeder van snolliebollie: “kun je haar op de stoel achter de computer (laten) tillen zodat ze de -voorlopig- laatste foto van zichzelf op het scherm kan zien?” Dat deed ik in de afgelopen weken regelmatig als ze weer eens in een blog schitterde. Ze is een beetje ijdel maar vooral nieuwsgierig. Vraag aan de vader van snolliebollie: “mogen zij en ik vanavond nog even skypen?” Woef ik niet zo hard af te kicken...

Nu ik terug ben in Spanje, beginnen de ochtenden weer als vanouds: wakker worden wanneer ik klaar ben met slapen. Dat is niet heel vroeg maar ik ben ook weer geen langslaper. Ik vind het een luxe en geniet er elke dag van. In de afgelopen weken zette ik de wekker (voor mijn doen) vroeg om snolliebollie uit te laten. Dat eerste rondje samen vonden wij beiden heerlijk. Al stapte ik ongewassen & ongeschoren de deur uit en moest ik soms mijn ogen een paar keer uitwrijven om goed te zien.
Ik verwachtte dan ook vanmorgen te zullen uitslapen maar niets was minder waar. Ik stond op SB-tijd op. Mijn dagelijkse ommetje ga ik hier maken op ons eigen strandje. Daar ga ik voor de eerste keer van dit jaar een duik in de Middellandse Zee nemen. De temperatuur is hier op het moment van typen 31 graden Celsius, met een lage vochtigheid. De lange broeken (ik vond nog een hondekoekje in een broekzak) en truien van de afgelopen weken, zullen vanaf nu maaaaanden in de kast kunnen blijven. De flinke stapel meegebrachte Nederlandse en wereldliteratuur lacht mij breed toe.

De komende weken in Spanje staan vooral in het teken van de voorbereidingen voor het aanstaande verblijf op Bali. We hebben inmiddels een verhuizer gekozen die onze zeecontainer-van-bescheiden-omvang in juli naar Bali gaat verschepen maar daarover in komende blogs meer.
Vanaf deze plaats veel dank aan alle vrienden en familie die ons verblijf in Nederland zo bijzonder maakten. ¡Un cordial saludo!

Bonte avond

Vanavond is het bonte avond voor snolliebollie en mij. Het is immers de laatste avond dat wij samen zijn alhoewel we nog wel enkele avonden van elkaars gezelschap kunnen genieten. Morgen komen haar biologische ouders namelijk terug van vakantie. Het is dan gedaan met ons geheime genootschap. Het was een verbond waarvan ik intens genoot.
Afgelopen weekend logeerden wij gedrieën kortstondig in Zeeland. Snolliebollie en ik wandelden 's middags over het duinpad naar het vrijwel verlaten strand waar zij zich -met tennisbal- in de golven stortte. Een labrador houdt van water. Ze liep de golven in, liet de bal uit haar bek vallen, keek toe hoe de golven de bal naar het strand vervoerden en hapte dan toe om de bal weer dieper het water in te nemen. En dan een flink aantal keren achter elkaar. Heen-en-weer, heen-en-weer. Ze leek er geen genoeg van te krijgen: haar staart hield niet op met zwiepen. Ik genoot van het plezier dat ze leek te hebben. Snolliebollie is schattig en reuze slim. Niet intelligent genoeg om de Rubiks kubus op te lossen maar wel leuk genoeg om erop te figureren!

Eenmaal ‘thuis’ raakte ik maar niet uitgesproken over haar en haar gedrag. De hond bracht gevoelens in mijn naar boven die ik nauwelijks van mijzelf kende. Ik voelde mij net een jonge moeder die vol is van haar baby! Ze tovert een glimlach op mijn gezicht als ze in het diepe gras verdwijnt en haar aanwezigheid kenbaar maakt doordat ik alleen het puntje van haar blonde staart zie. Gevolgd door haar kop die ze even omhoog steekt om te zien of ik nog wel in de buurt ben. Ze maakt mij aan het lachen als ze ongegeneerd geniet van het droogwrijven van alle lichaamsdelen, inclusief de edele!
Alle vrienden die wij met snolliebollie bezochten, prezen de goede opvoeding en het lieve karakter van de hond. Zij is de volgende keer dan ook zeer welkom bij hen. Het is overigens niet voor niets dat blindegeleidehonden bijna allemaal snolliebollies zijn. Nou ja, in ieder geval labradors.

Vandaag waren Diederik en Nelly’s jongste zus Yvon (met partner) op bezoek bij ons. Mijn liefje en ik hadden een lunch voor hen bereid, zoals ik dat op de camping in Kijkduin zo vaak deed voor Diederik en Nelly in de voorgaande zomers in Nederland. Ik deed dan mijn uiterste best iets gezonds en lekkers voor mijn vriendinnetje te bereiden. Mijn liefde voor haar ging óók ‘door de maag’. In die geest bereidden wij vanmorgen de lunch voor. De wekker werd tijdig gezet, de grotendeels vegetarische maaltijd werd aandachtig bereid: zelfgemaakte bietensalade (voor het recept: zie mijn blog van 13 juni j.l.), peultjessalade met feta en mosterd-honingdressing, Tasty Tom-tomatensla, en kant-en-klare quiches uit de winkel. Dat had ik volgens hen niet moeten opbiechten. Met daarna een kaasplankje en onbespoten aardbeien uit eigen tuin als toetje. Nelly zou hoogstwaarschijnlijk op mijn hebben gemopperd over het kaasplankje: dat is weliswaar een van Diederiks favoriete gerechten maar tegelijkertijd is het een cholesterolbom… Er zaten onder andere een geitenkaasje (past in een cholesterolverlagend dieet) en Manchego (een harde schapenkaas uit Spanje) op de kaasplank dus dat maakte het voor één keer verantwoord, vond ik. Yvon bracht de bubbels mee, zoals we dat ook altijd deden met Nelly. We toostten op haar die wij zo missen. Ik vertelde hen dat ik, vanaf het moment dat ik voor deze lieve viervoeter ging zorgen, weer warmte in mijn hart voel. Haar oppastante zijn, heeft mij goed gedaan. Ze is mijn troostmeisje...
Ik weet zeker dat Nelly, naar wie een blonde labrador in de familie is vernoemd, ook Eilean een leuke hond zou hebben gevonden. Wat mij betreft zijn ook wij vriendinnetjes voor altijd. Amigas para siempre zoals dat vanaf volgende week weer zal heten. Wat zal ik die natte snuit gaan missen!

Museum, plaats van meervoudige waarheid

Wekelijks krijg ik een nieuwe aflevering van ‘Oog’ toegestuurd van de Volkskrant-redactie. Deze week was het werk van de Nederlandse kunstenaar Tjebbe van Tijen. Het gaat over de openingsexpositie ‘Aan het Russische Hof’ van Hermitage Amsterdam, de Nederlandse dependance van staatsmuseum De Hermitage in Sint Petersburg (Rusland). Het museum zal haar Amsterdamse deuren op 20 juni voor het grote publiek openen. Van Tijen is van mening dat de expositie slechts de glitter & glamour, de zonnige zijde van het leven aan het Russische hof toont en dat vindt hij jammer. Letterlijk zegt hij het volgende: "het is te hopen dat de Hermitage in de toekomst ook uit de doofpotdelen van haar Russische schatkamers zal durven putten omdat een museum een plaats hoort te zijn van ‘meervoudige waarheid’." Dat vind ik mooi uitgedrukt. Wellicht zit in zijn hoop ook een beetje sensatiezucht. Er heeft zich nogal wat voorgedaan aan dat hof; denk aan de tsarenfamilie Romanov en aan Raspoetin. Maar ik vind Tijens uitspraak over het museum als plek van meervoudige waarheid een waarheid als een (enkele) koe. Ik denk sowieso dat dé waarheid niet bestaat. Waarheid heeft altijd meer gezichten. Dat weten we uit de literatuur, de politiek, de cultuur, het dagelijkse leven.

Ook deze week was weer behoorlijk druk, vol sociale uitjes; bijna dagelijks kwamen er vrienden en familieleden op bezoek of legden wij bezoeken af. Vaak met hond snolliebollie als middelpunt. Ze is en blijft namelijk heel leuk om naar te kijken (maar ja, ik ben inmiddels een adept)!

Vandaag bezochten wij het Joods Historisch Museum in Amsterdam. Daar is tot 18 september de fototentoonstelling ‘Marokko’ te zien van de fotografen Elias Harrus en Pauline Prior. Harrus legde in de jaren ’50 van de vorige eeuw het Joodse leven in het zuiden van Marokko vast, vlak voor hun grootschalige emigratie naar Israël. In 2008 reisde Prior in opdracht van het JHM naar Marokko om te registreren wat er vandaag de dag over is van de eeuwenlange aanwezigheid van joden in het Atlasgebergte en de Sahara.
Ik voelde mij een heuse bofkont want wat is er leuker dan door Pauline zelf te worden rondgeleid. Het is een tentoonstelling met veel foto’s in een fraai verbouwd gebouw. Mijn eerste indrukken waren: ‘kleurrijk’ en ‘informatief’. Ik vond het boeiend om te lezen hoe Marokkaanse Berbers (moslims) en Marokkaanse Joden in het midden van de vorige eeuw in goede harmonie met elkaar samenleefden. Volgens conservatrice Julie Marthe Cohen, die de tentoonstelling samenstelde, kennen veel Marokkanen hun eigen geschiedenis niet. “Ze hebben er geen flauw benul van dat Marokkanen en Joden zo lang als broeders en zusters hebben samengeleefd.”

De foto’s van de beide fotografen zijn in schillen tentoongespreid waarbij de buitenste schil wordt gevormd door de foto’s van Pauline en de binnenste schil door de foto’s van Elias. De schillen en foto’s zijn voorzien van verklarende teksten. Hij fotografeerde rabbijnen, het joodse religieuze onderwijs, joodse feesten, vrouwen en hun huishoudelijke bezigheden, ontmoetingen met Berbers. Zij fotografeerde begraafplaatsen, tombes van heiligen, synagogen, voormalige Joodse schooltjes van de ‘Alliance Israélite Universelle’, maar levende vertegenwoordigers van de Joodse cultuur zijn er nauwelijks meer.
Pauline is als fotografe op haar best als zij mensen fotografeert. Zo heeft zij mooie foto’s gemaakt van de ‘hilloela’, een Marokkaans-Joodse viering van de sterfdag van rabbijnen die wonderen konden verrichten en na hun dood als heiligen worden vereerd. Oók door de (islamitische) Berbers! In de binnenste schil zijn authentieke films over het joodse leven in Marokko te zien. Mijn liefje zei mij bij het verlaten van het museum dat ze deze tentoonstelling graag had willen zien voordat wij zelf op reis gingen naar Marokko, in april van dit jaar. Dan hadden wij ongetwijfeld een aantal van de gefotografeerde locaties zelf bezocht. Voor iedereen die Marokko recent bezocht: het is een feest van herkenning. Voor eenieder die het land binnenkort gaat bezoeken: neem eens een voorproefje. Maar er zijn nog veel meer redenen om deze tentoonstelling te gaan zien. Een aanrader!

De spitskool die rood kleurde

‘Er was eens een spitskool te Uithuizermeeden. Hij groeide op in de tuin van Harry Venhuis (je weet wel: van Aurora). Baas Venhuis was een strenge man. Als biologische boer was hij niet snel tevreden, hoezeer de kolen ook hun best deden. Venhuis was altijd op zoek naar iets nieuws, iets beters. Op een dag besloot hij dat het hoog tijd was zijn spitskool uit te huwelijken. Hij vond een geschikte partner in de rode kool van zijn bio-buur. De spitskool en de rode kool sloten een (gearrangeerd) huwelijk in september en in mei van het jaar erop kwam uit de kruising een eerste roze spitskooltje voort. Het jonge kooltje stond mooi te zijn in de zonnige tuin van Venhuis toen het op een dag een blonde staart zwiepend op zich af zag komen. Voor ze het zich goed en wel besefte, voelde ze een natte neus op haar rozerode schilletje gedrukt. En wat bleek? Toeval bestaat niet: het was Snolliebollie! Ze is weliswaar blond maar ze is slim en snoezig genoeg om het hart van een jonge kool te beroeren. Het kooltje kleurde rood tot achter haarehhh... (spits)kooloren.’

En zo ontstond de rode spitskool. Er is door Venhuis, de biologische teler, hard gewerkt aan een nieuwe koolvariant die het zoete van de spitskool combineert met het zure van de rode kool.
Sinds we in Nederland logeren, maken we wekelijks gebruik van het fruit- en groente-abonnement van ‘Odin’. We halen de pakketten fietsend op bij de plaatselijke groenteman. In de ene fietstas zitten de biologische en biologisch-dynamisch geteelde groenten, in de andere het bio-fruit. Deze week troffen wij onder andere biologisch-dynamisch geteelde bosbietjes van Hans Eykelenburg uit Gemert in de tas aan. Ik vind het leuk dat de herkomst van de groente en het fruit met naam en toenaam wordt genoemd.

Deze week waren de biologische asperges in de aanbieding. Die associeer ik heel erg met zomer in Nederland. Mijn liefje, een Hollandse ‘potato head’ bij uitstek, wordt lyrisch van een goede aardappel: de Hollandse doré en –het summum- de Opperdoes, volgens haar de Rolls-Royce onder de aardappelen. Geserveerd met witte asperges maken ze met elkaar inderdaad een maaltijd die de zon op tafel brengt. In stijl afgemaakt met zelfgeplukte, onbespoten zomerkoninkjes uit eigen tuin. Daaraan heb ik nog een hele klus met dit groeizame weer, zoals op onderstaande foto is te zien! Hierbij twee smakelijke en gezonde recepten, samengesteld uit het Odin-pakket.

Lauwwarme aardappel-bietensalade (voor 4 personen)

• 500 gram vastkokende aardappelen, in kleine blokjes gesneden
• 300 gram gekookte bosbietjes, in kleine blokjes gesneden
• 8 zoetzure augurken, in blokjes gesneden
• 4 eetlepels zilveruitjes
• Teentje(s) knoflook naar smaak
• Zout en versgemalen peper

Voor de dressing:
• 4 eetlepels olijvonaise (of mayo)
• 2 eetlepels yoghurt (of biogarde)
• 2 eetlepels gehakte bieslook
• Zout en versgemalen peper

Kook de aardappelen (20 minuten) en de bieten (circa 30 minuten) en laat ze afkoelen. Meng alle ingrediënten voor de dressing door elkaar. Schep de afgekoelde aardappelen, bosbietjes, knoflookteentjes, augurken en zilveruitjes door elkaar en giet de dressing erover. Ook heb ik wat blad van de bosbiet achtergehouden en even in koud water gelegd. Vervolgens heb ik het knapperig geworden blad in reepjes gesneden en ook door het mengsel geschept. Schep alles goed door elkaar en breng op smaak met zout en peper. Voor niet-vegetariërs: je kunt ook uitgebakken dobbelsteentjes spek of zalm aan de salade toevoegen.

Roergebakken rode spitskool met tijm (voor 4 personen)

• Een halve rode spitskool, bij voorkeur van boer Venhuis
• 2 sinaasappels
• 2 bosuitjes
• 1 eetlepel sinaasappelmarmelade
• Enkele takjes verse tijm
• Teentje(s) knoflook naar smaak
• olijfolie
• Zout en versgemalen peper

Snijd de halve rode spitskool in reepjes (sorry, snolliebollie). Pers 1 sinaasappel uit. Schil de andere sinaasappel, verwijder de witte schil en snijd partjes sinaasappel uit. Snijd de bosuitjes in dunne ringen. Verhit de olie in een wok en roerbak hierin de knoflook, de reepjes rode spitskool en de tijm ongeveer 5 minuten. Roerbak de bosui vervolgens 1 minuut mee. Voeg daarna het verse sinaasappelsap, de marmelade en de uitgesneden partjes sinaasappel toe en verwarm deze kort mee. Breng het gerecht op smaak met zout en peper. Tenslotte, voor een goed glas wijn stuurde Diederik mij een creatieve en effectieve suggestie. Als je verstand van wijnen hebt, móet je van dit apparaatje weten. Het is een must voor elke wijnliefhebber. Maar met mate toepassen, hè...
Santé!

Haar leven als hond

Toetsie, de hond van wijlen Martin Bril, schreef het voorwoord in Brils jongste boek. Haar bijdrage is voor de eeuwigheid bewaard met de titel ‘Mijn leven als hond’. Niet elke viervoeter is tot iets dergelijks in staat. Van Toetsie verbaasde het mij echter niets. Zij was immers huisdier van een groot schrijver en columnist! Wellicht dat een sprankje talent van het baasje in de loop van de jaren op de hond was overgesprongen. Net als met vlooien. Toetsie beschreef op heel eigen wijze de veranderingen die zich in de afgelopen maanden in haar leven hadden voorgedaan doordat het baasje ernstig ziek was geworden. Ook haar leven als hond was daarmee veranderd in een hondenleven.

Van snolliebollie (SB voor intimi) mag ik deze weken geen literaire bijdrage aan mijn blog verwachten maar ze is wel een inspiratiebron. Zoals ze ’s ochtends, onder aan de trap, op mij wacht met haar leukste speeltje in haar bek. Zoals ze enthousiast huppelt en blaft als we op het punt staan om uit te gaan. Zoals ze voldaan in haar mand ligt na een partijtje ballen. Ik vind haar een grote lieverd. Haar leven als hond lijkt zo eenvoudig: ‘als jij mij tijdig voedt en uitlaat, dan geef ik jou mijn eeuwige vriendschap’. Dat is afhankelijkheid in pure vorm, ik weet het. Dierenrechtenactivisten zullen mij erom verfoeien. Die zijn namelijk van mening dat, als een dier vrij zou om zelf voedsel te vinden, vrijwel geen enkel dier spontaan zou overgaan tot het tonen van genegenheid aan de mens. Maar ik dwing haar genegenheid niet af. Ik ben gewoon lief voor haar. In die zin lijkt ook een mensenleven eenvoudig: ‘wie goed doet, goed ontmoet.’ Een levensles die mij al jaren motiveert tot beter gedrag.

Maar de boog kan niet altijd gespannen zijn.
Zo leuk en ontzettend lief als snolliebollie is, ze heeft een minpuntje: zij eet namelijk hondedrollen. Zij is zeker niet de enige labrador die dat doet; het is een veelvoorkomend verschijnsel bij dit type rashond. Maar zij lijkt tamelijk kieskeurig: niet elke vorm, kleur of stadium kan haar bekoren. Ik heb nog niet ontdekt welke het lekkerst zijn maar we werken nog maar kort samen. Eten wij, tweevoeters, bij voorkeur altijd vers bij deze viervoeter lijkt dat niet het belangrijkste principe… (Detailinfo kan worden aangevraagd, indien gewenst.)
Het commando ‘los’ werkt goed als ik zie dat ze iets in haar bek dreigt te steken. Dat commando werkt ook als ze al iets heeft opgepakt: ze laat het bruine hapje direct vallen. Maar soms ben ik eenvoudigweg te laat. Dat weet ik omdat ze haar kop dan schuin houdt en ik een bepaalde blik in haar ogen meen te zien: ik denk dat het schuldgevoel is maar ja, ik heb het boek van Max Pam over projectie van menselijke gevoelens op dieren nog niet gelezen. (Het is in bestelling en komt deze week bij de boekhandel binnen.) Sommigen menen dat het dier drollen eet omdat het mineralen en vitamines tekortkomt. De drol als voedingssupplement, zal ik maar zeggen. Eigenaren willen dit eetgedrag van hun labrador graag bestrijden want het kan schadelijk zijn voor de hond. Op een 'Labrador-forum' (!) op het web las ik dat men ‘goede resultaten boekt met het geven van eierkoeken. Weer anderen zweren bij het geven van ananas.’ Hierop kan ik maar twee dingen zeggen: (1) die eet ik liever zelf, (2) ze vindt poep gewoon lekker.
Ook het commando ‘fiets’ is effectief: ze blijft dan stokstijf stilstaan zodat hond en fietser elkaar zonder problemen kunnen passeren. En het commando ‘PePe’ (mag Spaans worden uitgesproken) maakt dat zij als de wiedeweerga op haar ‘Private Parts’, haar edele delen, gaat zitten zodat er geen ongewenste intimiteiten kunnen plaatsvinden. Want snolliebollie doet het wel met iedereen maar toch ook weer niet met íedereen… Een hond met principes, een hond naar mijn hart!

Oppastantes

Begin van deze week vlogen wij naar Nederland. Dat verliep op tijd en zonder problemen, al waren mijn gedachten niet zo rustig; niet lang ervoor was immers de Airbus 330 van Air France vanuit Brazilië op mysterieuze wijze boven de Atlantische Oceaan uit het luchtruim verdwenen. Daaraan moest ik regelmatig denken tijdens de vlucht. Een rijk voorstellingsvermogen is doorgaans een zegen maar op dergelijke momenten vind ik het eerder lastig. Het hele (volle) vliegtuig minus 2 personen ging terug naar huis, na een kort of wat langer vakantieverblijf in Spanje. De vakantie van de medepassagiers zat erop, die van ons begon. Verandering van weide doet koeien goed.

Het huis waarop wij passen, is van alle gemakken voorzien. Zelfs van een Nespresso-koffiezetapparaat. Mijn favoriet! En zoveel ‘grand crus’ om uit te kiezen… zo wordt oppassen wel heel comfortabel. In de eerste dagen werden wij door de vrouw en heer des huizes ‘wegwijs’ gemaakt: waar staat wat, wie is wie, wat is waarvoor, wat moeten we wel en niet doen. Tegelijkertijd verstevigde ik mijn band met viervoeter Eilean, alias ‘Snolliebollie’. Ze heeft lieve, bruine ogen die het mij, watje -als het om dieren gaat-, moeilijk maken haar ook maar iets te weigeren maar ik moest haar ouders plechtig beloven dat ik 10 jaar goede opvoeding niet in enkele weken teniet zou doen… Ook hierbij sloeg mijn voorstellingsvermogen op hol! Wat je allemaal niet meemaakt als je op een hond van een ander past?! Ik word argwanend bekeken wanneer ik haar uitlaat: “wie is die vreemde met onze Eilean?” Een enkele dappere hondenuitlaatster in de buurt durfde het aan: “zijn haar ouders weer op vakantie?” en “Ben jij haar nieuwe oppas?” Snolliebollie en ik vinden het OK. We knikken en wandelen rustig verder. Voor haar ochtendwandeling kom ik graag vroeg mijn bed uit. Al lijkt die lieve viervoeter het momenteel iets minder naar haar zin te hebben: het is kennelijk toch even wennen zonder bazinnetje en baasje. Een extra versnapering en een rugmassage moeten haar in de komende dagen weer de oude maken. Dat moet toch kunnen?!

Tot de inburgeringscursus behoorde ook een vaarles met de sloep genaamd 'Nicinque'. Na enig denkwerk ontwaarde ik daarin nietzinken en dasmooimeegenome. Het vaartuig is van bescheiden omvang maar als je varen niet (meer) gewend bent, lijkt alles groot en ingewikkeld. De proeftocht voelde als een heus examen; dat kwam niet door de vaarinstructeur maar door de inborst van de geëxamineerde...
De smalle, lage bruggetjes naar de dichtstbijzijnde plas waren met recht bijzondere verrichtingen: niet te snel komen aanvaren, de bocht niet te scherp nemen, op eventuele tegenliggers letten, de vlag strijken en nog veel meer. "Pas als je weet wat je doet, kun je doen wat je wilt", aldus een wijze spreuk in het oppashuis. Een van die tegenliggers was overigens een moederfuut met kleintje: fuut-junior zat, gestreept als een piepkleine zebra, op de rug van moeder. Ik voer er met een grote bocht omheen. Een prachtig gezicht. De boot en wij kwamen zonder butsen en deuken terug. Dus mocht je in de komende weken een uitnodiging krijgen voor een tochtje: je kunt gerust ‘JA’ zeggen. Het is wel jammer dat Snolliebollie, toch een labrador van stand, wel van water maar niet van varen houdt.

Het was sowieso het Hollandse weekje wel: op donderdag 4 juni werd de Alpe d’Huez door vele Hollanders op hun stalen ros beklommen, in het kader van de KWF-actie 'Alpe d’HuZes/Opgeven is geen optie’. Het voorlopige recordbedrag dat de sportievelingen met elkaar bijeen hebben gefietst voor het goede doel (kankerbestrijding) is € 5.011.253,53. En held Frank Hermans heeft zijn eigen doel bereikt en zijn streefbedrag zo goed als behaald. Een prestatie van formaat, Frank dus namens Snolliebollie en mij: van harte proficiat! Daar kunnen de heren politici Van Baalen (verliezend VVD-lid tijdens de Europese Parlementsverkiezingen), Balkenende (die de Dalai Lama niet durfde te ontvangen) en Wilders (spierballentaal) nog heel wat van leren…

Goed nieuws!

De maand juni is goed begonnen: in de Times Online was te lezen dat er goede testresultaten zijn geboekt met een nieuw medicijn genaamd 'olaparib'. Het medicijn gaat de strijd aan met borstkanker die wordt veroorzaakt door BRCA-1 en BRCA-2, de aanduiding voor een genetische modificatie die een agressieve vorm van borst- en/of eierstokkanker kan veroorzaken. Vorig jaar schreef ik regelmatig over dit onderwerp omdat daarover stevig werd gedebatteeerd in Nederland.
54 vrouwen, allen lijdend aan genetische borstkanker, uit onder andere Engeland, de Verenigde Staten en Australië deden aan het klinische experiment met het nieuwe medicijn mee. 27 vrouwen kregen 100mg olaparib toegediend, 27 ontvingen een dosis van 400mg (oraal). In 40% van de gevallen met de hogere dosis was de groei van de tumor afgenomen en bij één vrouw verdween de tumor zelfs geheel na gebruik van het medicijn. In alle gevallen was de groei van de tumor gestopt met gemiddeld zes maanden. Doordat er bij dit medicijn sprake is van een zogenaamde 'targeted approach' (gerichte aanpak) doodt het de kwaadaardige kankercellen en laat het de gezonde cellen intact; in tegenstelling tot chemotherapie waarbij ook gezonde cellen worden vernietigd.

De resultaten worden vandaag gepubliceerd op een medische congres. Als de resultaten van voortgaande tests goed blijven, overweegt men het medicijn als preventief middel te gaan inzetten voor BRCA-draagsters. Met name die stap zou fantastisch zijn want veel (jonge) vrouwen die de genmodificatie hebben, laten nu uit preventie hun borsten verwijderen. Zij hebben immers 50 à 80% kans om bij leven borstkanker te ontwikkelen; dat percentage ligt zeven keer hoger dan bij vrouwen die geen draagster zijn. Bovendien hebben zij tevens 60% kans eierstokkanker te ontwikkelen.
Olaparib is dus heel goed nieuws! De vaste lezer weet dat ik erg begaan ben met de vorderingen op dit specifieke vlak aangezien de genetische afwijking helaas ook in mijn eigen familie voorkomt.

Deze week gebeurt er nog veel meer goeds: Frank Hermans gaat fietsen. Op 4 juni gaat hij met zijn team 'Trust the Process', opgedragen aan vriendin Nelly, de Alpe d'Huez beklimmen (1860m) voor een heel goed doel: betere zorg en begeleiding bij kanker. De actie heet 'Alpe d'HuZes' omdat deelnemers de berg zes keer hopen te gaan bedwingen. Zo ook Frank. Als je op het logo 'Fiets Mee' klikt (links op mijn weblog), kom je op zijn deelnemerssite terecht. Voor eenieder die recent vakantiegeld ontving: een donatie is heel erg welkom. Frank heeft zijn streefbedrag van € 10.000,= nog nèt niet bereikt dus steun de man en het doel.

Ik kon het niet laten de route van hun beklimming op het web te bekijken: een stijgingspercentage van 10.5% direct na de start, een stijgingspercentage van 6.5% net voor de finish... En dat dan zes keer?! Elke afdaling zal weliswaar gemakkelijker verlopen maar met deze percentages kan het gevaarlijk zijn. Onlangs vroeg ik Frank hoe het gaat met zijn voorbereidingen. Hij liet mij weten dat tochten van meer dan 200 kilometer op een dag geen uitzondering zijn. Dat alleen al vind ik een prestatie van formaat. Vandaag vertrekt Frank naar zijn rijk om te acclimatiseren en te trainen. De tocht zelf vindt dus op 4 juni plaats, van 5.00 uur tot 21.00 uur. De sportieve prestaties zijn -vanuit de luie stoel- live te volgen via deze site. Daar zijn beelden, interviews en (hoogstwaarschijnlijk) doorkomsttijden te zien. Ook Radio 2 doet de hele dag verslag. Om niet te missen!

En om dit blog goed te eindigen, neem ik een foto op die ik gisteravond maakte van een steenuiltje dat uitrust op een lantaarnpaal voor het huis. Ik hoorde ze al weken maar had ze nog niet met eigen ogen gezien. Nu wel. En hij (zij?) mij nu ook. Ik hoop ze spoedig weer te zien maar wij gaan eerst even naar Nederland.