Las Chicas (part one)

Gisteravond keken we ‘thuis’ op de computer naar de halve finale van de hockeydames van Oranje die momenteel in de Argentijnse stad Mendoza aan de Champions Trophy deelnemen. Ze stonden tegenover de dames van Argentinië. De hemelsbrede afstand tussen Buenos Aires en Mendoza (gelegen in het noordwesten) is bijna 1.000 kilometer. Dat vonden wij te ver reizen voor een hockeywedstrijd…

Het ging wereldkampioen Nederland in Argentinië tot dan toe minder goed af dan tijdens het vorige grote toernooi in Den Haag. De strafballen van Maartje Paumen waren minder effectief dan voorheen, het heilige vuur leek niet te branden. Het Nederlandse team heeft een nieuwe coach en beide partijen zullen ongetwijfeld aan elkaar moeten wennen. De internationale hockeyfederatie gaf de wedstrijd door via een live stream die we op de computer keken; het beeld was glashelder en we zaten aan het schermpje gekluisterd. De commentator meldde dat dit de beste wedstrijd van de Nederlandse dames was. Ze kwamen snel op voorsprong maar niet lang daarna scoorde een Argentijnse de gelijkmaker. De wedstrijd was spannend tot de laatste minuut van de verlenging; toen scoorde het thuisland 2-1. Balen!

Rond 19 januari zullen wij zelf Mendoza aandoen. Volgens de reisgidsen die we lazen, regent het daar vijf dagen per jaar. Het is er hot-hotter-hottest. Mendoza is vooral bekend als een van de beste wijnstreken van Argentinië. Maar zover is het nog lang niet. We hebben voorlopig nog veel Buenos Aires te gaan! We zijn alweer een week in de stad van de tango maar hebben nog geen tango gezien. Wel plekken waar je dansles kunt nemen of een dinershow kunt bijwonen maar daarin hebben we geen zin; dat is te toeristisch. Wij hopen op een spontane voorstelling op straat, omringd door lokalen.

Dat wil niet zeggen dat we geen toeristje spelen; dat doen we wel degelijk. Zo bezochten we begraafplaats Recoleta waar we onder andere Eva Peron's familiegraf bezochten. Ze overleed aan baarmoederhalskanker, werd slechts 30 jaar oud. Sinds 2012 is een biljet van 100 pesos met haar beeltenis in omloop. 
Het was er tamelijk druk. Enkele politieke en militaire boeven uit de duistere periode van het land liggen er eveneens begraven. Een Argentijnse gids vergeleek een van hen met Hitler; de militair in kwestie was verantwoordelijk voor het uitmoorden van miljoenen inheemse Argentijnen. Jorge Videla ontbreek op La Recoleta. Die schurk ligt ergens privé in de provincie Buenos Aires begraven. Dagelijks werk ik overigens het lopende foto-album van Buenos Aires bij.

We wandelden naar de Floralis Genérica, een grote metalen sculptuur van de Argentijnse architect Eduardo Catalano. Het is in de vorm van een bloem die 's avonds haar blaadjes sluit en ze 's ochtends weer opent. We volgden Alejandro in een rondleiding door het Teatro Colón, het prachtige operagebouw van de stad. Het gebouw zou in vier jaar tijd worden gebouwd. Dat werden er 20 en er moesten drie architecten aan te pas komen: twee overleden tijdens de constructie. We betraden de gouden hal en kregen toegang tot de presidentiële loge. Erg indrukwekkend. Eenmaal buiten, stonden we voor el Obelisco, een van de belangrijkste nationale monumenten van de stad. Aan de voet vinden permanente demonstraties plaats. Ik zag er vrouwen, mannen en kinderen, velen met sterke Indianentrekken, tientallen tenten, mobiele toiletten, grote en kleine vlaggen met en zonder strijdkreten. Aan twee van hen vroeg ik wie ze zijn en en waarom ze daar waren. Het bleken mensen uit de -arme- provincie Jujuy in het hoge noorden van Argentinie, tegen de grens met Bolivia aan, die het bestuur van het land om aandacht vragen: ze willen werk en een dak boven hun hoofd. 

We reisden met de metro naar de wijk Belgrano waar we, op weg naar Chinatown, de Argentijnse versie van dokter Vogel, de zeer gewaardeerde traiteur op de Haagse Frederik Hendriklaan, ontdekten. Joehoe! Deze winkel heet Bayo en de eigenaresse is een charmant oudje met Italiaans bloed door d’aderen. We kochten er onder andere vitello tonato voor thuis. En we lopen dagelijks door de eigen wijk Palermo waar niet alleen heel leuke restaurants uit vele windstreken zijn te vinden maar ook veel creatieve en kunstzinnige muurschilderingen zijn te zien van bekende (en onbekende) Argentijnse kunstenaars. Gisteren lunchten we bij het Israelische restaurant ‘Hola Jacoba’; ik at daar de lekkerste pastrami van mijn leven! Op Palmero zijn wij nog lang niet uitgekeken. 

Vandaag is hier een regenachtige dag; we blijven voorlopig binnen. Vanmorgen toonde mijn liefje mij het noodweer boven Sydney in spectaculaire beelden. Wij deden daar niet voor onder... Diep donkerblauwe en grijze wolken joegen over ons appartement. Toepasselijk weer voor de troostfinale van de Oranjemeisjes tegen Nieuw-Zeeland.