Verdronken vis

Afgelopen weekend maakten we een uitstapje met bus en trein naar de Tigre Delta. Mijn liefje-de-Akela, had op de kaart gezien dat het station Mitre op loopafstand lag. Om krachten te sparen, het zou namelijk een hete dag worden, besloten we echter met bus 152 naar het betreffende station te gaan. Op Santa Fé stapten we in, de bus scheurde weg. Voor mijn gevoel gingen we veel verder dan de bedoeling was volgens de stadsplattegrond. Schommelend liep ik naar voren en vroeg aan de buschauffeur of hij bij het station een seintje wilde geven. Ietwat sikkeneurig zegde hij toe. 

Op een bepaald moment stapte een oudere man en vrouw in. Niet lang daarna begon zij hard te oreren terwijl de man haar af en toe tot kalmte maande. Daarna barstte zij in een schaterlach uit waaraan geen einde kwam. Met wijd open mond en een slecht zittend kunstgebit. Even dacht ik aan Gilles de la Tourette, de neurologische ziekte die tot onbedaarlijk gedrag kan leiden. Ik keek haar door mijn zonnebril aan en dacht gekte in haar gezicht te zien. Ze schreeuwde en zong door, gevolgd door hard gelach met haar mond wijd open. Ik werd er erg unheimisch van. Ondertussen kwam er geen geluid uit de chauffeursruimte…

Wat we op de map hadden gezien, was kennelijk een ander station met dezelfde naam? Het was goed dat we er niet naartoe waren gewandeld; we hadden absoluut aan het verkeerde loket gestaan. Net voor een spoorbrug aan de Avenida Maipú in een compleet onbekende stadswijk, zei de chauffeur dat we moesten uitstappen. Een vriendelijke jongeman die met ons de bus verliet, vroeg of we soms op zoek waren naar de Tren de la Costa. Hij wees ons naar de ingang van het station die zich precies onder de spoorbrug bevond.

Eerst moesten we door een hal vol antiek en oude rommel, toen met een gammele roltrap naar boven waar nog meer rotzooi stond uitgestald. Aan het einde van de hal bevond zich het loket van Línea Mitre. We waren bepaald niet de enigen die de trein naar de Delta namen. Het is een geliefde weekendbestemming voor lokale Argentijnen die de hitte van de stad ontvluchten en op zoek gaan naar frisse lucht en vertier. In de afgelopen dagen zagen we auto’s die met strandspullen werden volgestouwd. De zomervakantieperiode is hier echt begonnen. Men gaat naar verluidt vooral naar Mar de Plata in eigen land en naar Punta del Este in Uruguay.

Zoals gewoonlijk, hadden we weer een lijstje met bezienswaardigheden voor de dag: station Borges is in typisch Engelse stijl, station Barrancas is geheel van hout, op station San Isidro moet je eruit voor villa Ocampo (van de schrijfster), station Marina Nueva heeft een Hollands café, in eindstation Tigre vind je de Puerto de Frutos en boten die de delta bevaren. Wat opviel, waren de vele wandelaars en joggers langs het spoor. Zowel in de binnenstad als in de buitenwijken zetten gemeenten gymtoestellen neer in parkjes die volop worden gebruikt. Argentijnen, jong en oud, bewegen goed. Ongeveer 90% van de passanten draagt gympen, ik zie nauwelijks mensen met obesitas.

Op eindstation Tigre bevindt zich tevens een soort pretpark met reuzenrad, roller coaster en iets wat op bungy jumping lijkt. Je wordt in een soort vliegend tapijt gerold in plaats van aan je benen vastgemaakt. Je zwaait op en neer en heen en weer boven de Rio. Dit martelwerktuig werd uitgevonden in Queenstown, Nieuw-Zeeland. Daar verblijven onze vrienden Hugo & Emmy momenteel. 

Wij kozen niet voor de vrije val maar gingen bootje varen op de delta. We selecteerden een grote boot, met een schaduwrijk bovendek en veel wandelruimte. De temperatuur was inmiddels boven 30 graden Celsius; dat is nu dagelijks zo. In die delta komen zeven rivieren samen, onder andere uit jungles van Brazilië en Paraguay. Het is een grote, bruine massa water, met wilde stromen en vredige inhammen. Erlangs vind je hypermoderne landhuizen, oude huizen op stelten, aftandse krotten en braakliggend terrein. Nog nooit van mijn leven zag ik zóveel boten op het water. Niet in Zeeland of Spanje, niet in Australië. Ontelbare zeewaardige motorjachten en zeilboten, speedboten, rondvaartboten, houten watertaxi’s, waterscooters (helaas), roeiboten en kano’s… groot en klein vinden er hun weg. Het leek bij tijd en wijle op Sail Amsterdam. We kregen daarmee een kijkje in de vrijetijdsbesteding van de porteños. We voeren langs het nationaal historisch museum dat onder een glazen kap staat; ooit was het het woonhuis van Sarmiento, een van de voormalige presidenten van Argentinië.

Na de boottocht zochten we een restaurant om te lunchen; dat viel nog niet mee maar uiteindelijk vonden we een plek aan het water. Gezien de locatie besloot ik een visgerecht te kiezen: forel in gorgonzolasaus. Het werd gorgonzolasoep met ballen (krokantje aardappelbolletjes) en een hele vis… Ik kan goed fileren maar niet als ik de vis niet kan vinden. 
We blijven een haat-liefdeverhouding hebben met de Argentijnse keuken. Toen we op eerste kerstavond over het gebrek aan smaak en andere culinaire bevindingen spraken met Franco, de Argentijnse echtgenoot van chefkok Cristina Sunae, zei hij iets opmerkelijks: ‘ik denk dat onze (over)grootmoeders hun recepten in de boot uit Europa hebben laten liggen’. Mijn idee!

We zijn aan onze laatste week in Buenos Aires begonnen; daarna trekken we voort over het continent. We hebben nog ruim twee maanden te gaan. Vandaag zijn de musea hier gesloten dus het wordt een rondwandeldag, met aansluitend een zwempartij. Daarna gaat de airco aan in huis, totdat de zon onder gaat en de koelte intreedt.