Eindejaarsboodschap van het Bestuur

Alweer bijna een jaar voorbij! Een jaar met vele hoogte- en enkele dieptepunten.

2014 begon voor mijn liefje en mij opperbest: onze villa in Noord-Bali werd in de eerste maand verkocht. Dat kwam tot stand door bemiddeling van Frans & Lenie die daar permanent wonen. Wij zijn hen eeuwig dankbaar! Inmiddels keerden we terug naar die regio, nu als toeristen en dat bevalt ons uitstekend. 

Onze Balinese familie verging het dit jaar goed: Yuda begon aan de lagere school, Damai ging naar de peuterschool en Ketut ging varen op een cruiseschip om extra geld voor de familie te verdienen zodat ze een stukje grond kunnen kopen en daarop een huis kunnen gaan bouwen. Elsa zorgt dat alles blijft draaien en houdt ons maandelijks op de hoogte.

Mijn liefje en ik vierden dit jaar in West-Australië ons 25-jarige verbond en dat was een mijlpaal voor beiden. We hebben heel veel ups met af en toe een down maar we zijn vastbesloten ettelijke jaren toe te voegen aan dit jubileum. Zij is de zon in mijn leven en mijn beste reismaatje. Ze is bovendien een dankbaar blogobject.

2014 was voor ons sowieso een interessant reisjaar. We gingen naar Sydney, deden met een kampeerauto een rondje West-Australië, bezochten Sulawesi en Bali en genoten van bijzondere plekken in ons tweede vaderland Spanje, waaronder Malaga. De mooiste reiservaring van dit jaar was voor mij het avontuur in zeepark Bunaken (Sulawesi). Bernadette, ons toenmalige reismaatje, deelt die mening. Vooral de close encounters met zeeschildpadden maakten het tot een onvergetelijke ervaring. Ik denk dat ik in dat snorkelparadijs mijn mooiste foto van het jaar maakte. Daar hoefde ik niets voor te doen, alleen mee zwemmen en afdrukken.

Op een Argentijnse onderarm zag ik een tatoeage met ‘Bad decisions make good stories’. Het is een waarheid als een koe. De gevolgen van slechte beslissingen zijn een onuitputtelijke bron van inspiratie. In mijn geval was het omgekeerde eveneens van toepassing: in 2013 besloot ik een pil te slikken tegen al te heftige overgangsperikelen. Reeds na korte tijd bleek het effectief. Een jaar later had ik weinig zin en inspiratie om te bloggen, met mei van dit jaar als absolute dieptepunt: slechts 3 blogs. Wat in 2013 een goede beslissing leek, pakte niet goed uit voor 2014. Ik besloot daarop met het middel te stoppen en dat is de beste beslissing van dit jaar. De blogzin is terug, de zinnen vloeien als vanouds.

Tijd voor lijstjes. Dit is mijn 696ste blog sinds ik begon. 2014 was, zoals gezegd, niet mijn productiefste blogjaar maar het huidige verblijf in Buenos Aires resulteerde in een eindspurt die het aantal blogs flink opkrikte. Zozeer zelfs dat december met 17 blogs de tot dan toe productiefste maand juni van 2008 versloeg! Toen stonden we op een camping aan de zuid-hollandse kust.

De meestgelezen blog van dit jaar schreef ik op vrijdag de 13^de juni; het kan verkeren. Titel: ‘Geen huppeltutjes’, onderwerp: de hockeymeisjes van Oranje, waarin ik aandacht besteedde aan aanvoerster Maartje Paumen en andere teamleden (zie ‘de populairste blogs’). De all-time favoriet is een blog met titel 'Duizend bommen en granaten' van september 2008, over campinglife. 

Het mooiste project van 2014 vond ik het idee van de Delftse student Boyan Slat, genaamd ‘The Ocean Cleanup’. Hij toonde aan dat er wel degelijk iets is te doen aan de plasticsoep die in de Stille Oceaan drijft. In juli 2008 blogde ik hierover voor het eerst ('Drijvende afvalbelt'), daarna volgden er meer. Het welzijn van oceanen, wereldzeeën en hun bewoners gaat mij sinds mijn kindertijd aan het hart. Voor zijn idee ontving Slat de VN-milieuprijs. Via crowdfunding haalde hij ruim $2.000.000 op om een proef te starten.

Je kon weer stemmen op het mooiste Van Dale-woord van het jaar. Zelf vond ik geen enkele suggestie de moeite waard; dagobertducktaks kreeg de meeste stemmen. Het genootschap Onze Taal verkoos ‘rampvlucht’ tot het mooiste woord van het jaar. Het lelijkste Nederlandse woord van 2014 koos ik wel maar daarvoor bestaat geen verkiezing: ‘lokhomo’. Ik hoop dat het nooit in enig woordenboek zal opduiken. In Australië koos men als mooiste woord van het jaar een symbool: de emoji. Mooi, anders en hoopvol.

De treurigste gebeurtenissen van 2014 zijn wat mij betreft rampvluchten. Eerst was daar Malaysia Airlines MH370 die spoorloos raakte en voor de Australische westkust zou zijn terechtgekomen, waar mijn liefje en ik op dat moment verbleven. In de rest van de wereld doofde de kwestie als een nachtkaars terwijl mijn liefje en ik wekenlang worstelden met die situatie. Tot op heden is het vliegtuig niet gevonden. Daarna was er rampvlucht MH17 boven Oekraïne en het grote aantal Nederlanders dat daarbij omkwam. Het dompelde het Vaderland in diepe rouw. Ook ik voelde behoefte aan een blog die ik 'Meer dan een speldenprik' noemde. Op de valreep van 2014 was er het AirAsia-vliegtuig (dochter van Malaysia Airlines) dat met 162 mensen aan boord in het Indonesische luchtruim van de radar verdween. Inmiddels vond men slachtoffers in de Javazee. De vliegmaatschappij met een smetteloos safety record bracht ons ettelijke malen veilig naar onze Aziatische bestemmingen. De Maleise Tony Fernandes, CEO van AirAsia, zei in een interview in de Sydney Morning Herald dat zijn bedrijf in 13 jaar tijd 220 miljoen passagiers vervoerde, zonder één persoon te verliezen...

Een van mijn favoriete schrijvers van reisverhalen, Paul Theroux, hing dit jaar zijn rugzak aan de wilgen. Hij sloot zijn reizende bestaan af met het boek ‘The Last Train to Zona Verde’. De 70-jarige Theroux houdt het voor gezien al hoop ik dat hij blijft schrijven. Hét boek van het jaar bestaat voor mij niet, de romans van Irving Wallace vond ik de vondst van het jaar.

Auteurs Maya Angelou, Gabriel Garia Marquez, Farley Mowat, Herman Pieter de Boer, Leo Vroman, Sue Townsend, Hugo Brandt Corstius en Nadine Gordimer ontvielen ons dit jaar. Het is slechts een kleine greep, zij bleven mij om uiteenlopende redenen bij. Net voor kerst overleed de vader van onze vriend Ger; hij sliep vredig in. Een waardig einde voor deze gevatte en bijzonder aardige ras-Amsterdammer.

Mijn liefje en ik luiden vanavond het jaar uit in Las Pizarras Bistro, op loopafstand van ons appartement in Palermo. Chefkok Rodrigo Castilla deed zijn ervaring onder andere op in Londen, Mallorca en Barcelona. In 2008 kwam zijn lang gekoesterde wens uit: hij opende zijn eigen restaurant in zijn geboortestad. Het logo van zijn bistro toont een varkentje, de naam betekent ‘Het Bestuur’. Dat trok ons over de streep. Boven zijn Oudejaarsmenu staat een vrolijke biggenkop, we sluiten het jaar met een vette knipoog af.

Vanuit Buenos Aires wensen wij jullie, onze vrienden, familieleden en bloglezers een spetterend uiteinde en een, in alle opzichten, goed begin van het nieuwe jaar toe.

Chau 2014, bienvenida ã 2015.