De eerste kilometers in de stad

De vliegreis verliep goed al begonnen we met enige stress. Toen we bij de incheckbalie aankwamen, slingerde de wachtrij zich al tientallen meters lang het wandelgebied van de terminal in… Er waren slechts twee balies open. Zowel de drukte als het kleine aantal balies verrasten ons. Na even polshoogte te hebben genomen, sloten we ons achter de bestaande rij wachtenden aan. Als het bij dit tempo bleef, zouden we onze vlucht niet halen. Gelukkig zag een Iberia-manager dat na enige tijd ook in. Er gingen meer balies open maar druk bleef het. Bij nader inzien bleek dat ook passagiers van vluchten (ver) na de onze in diezelfde rij stonden. Er was nog circa 20 minuten tot het vertrek van onze vlucht toen wij langs de douane liepen. Met Nespressomachine als handbagage.

Toen moesten we nog onze vreemde valuta ophalen. Bij onze eigen bank had mijn liefje ruim een maand voor vertrek een verzoek tot het verkrijgen van dollars gedaan; het aantal en de afhaaldatum werden afgesproken. Op de betreffende dag was alles en iedereen op de bank aanwezig, behalve onze stapel dollars. Paniek! De Argentijnse eigenaar Alejandro wilde in Amerikaanse dollars worden betaald en wenste bovendien borg. Als we niet het gewenste bedrag in de juiste valuta zouden kunnen overleggen, zouden we het appartement niet kunnen betreden. Daarmee zouden we niet direct homeless zijn maar het geeft wel een hoop gedoe. Dus droeg mijn liefje, CFO van de familie, haar in niet mis te verstane bewoording op dat zij het probleem dat was ontstaan moest oplossen.

Tom Poes verzon inderdaad een list. We zouden de gewraakte biljetten bij een bank op de luchthaven kunnen ophalen. Maar ja, de tijd tikte voort. Eenmaal voor het loket staand, bleek dat we werden verwacht. Een dikke envelop lag op ons te wachten. We moesten echter behoorlijk veel meer neertellen dan afgesproken?! Toen begon de bureaucratische bankmolen ook nog eens te draaien: de meegebrachte euro’s werden door twee bankemployees geteld, wij moesten vervolgens een document (tweezijdig) invullen met tamelijk irrelevante gegevens en daarna moesten de USD wederom door twee werknemers worden geteld, onder een camera die dat alles registreerde. En de klok tikte door. Ondertussen was het 5 minuten voor onze vertrektijd. Ik begreep hun procedure maar het zweet stond inmiddels op mijn bovenlip. We zullen een pittige brief aan Spaanse bankmanager Carmen sturen. 

Daarna renden we naar de gate die ook nog eens aan het einde van een van de pieren lag. Zul je net zien. We kwamen ademloos aan, onze paspoorten en instapkaarten werden gecheckt en we werden zo ongeveer de bus ingeduwd. Vele Zuid-Amerikaanse ogen bekeken ons. 
Achter ons sloten de deuren zich; we waren de laatste passagiers. Het Nespresso-apparaat werd onder aan de vliegtuigtrap in beslag genomen en ging het ruim in. Air Nostrum (dochter van Ibera) vertrok te laat. De vlucht duurde 45 minuten maar we moesten bovendien ruim 20 minuten boven Madrid cirkelen. Een zeer dichte mist was hiervoor verantwoordelijk. Eenmaal aan de grond kon je geen tien meter voor ogen zien. Maar goed, traject 1 lag achter ons.  

Na een lekkere kop koffie waren we klaar voor traject 2: Barajas naar Buenos Aires. Onze stoelen -een tweezitter- aan boord van een gloednieuwe A340-600 waren dan weliswaar niet favoriet maar ze waren erg comfortabel: met lekkere zitting en veel beenruimte. Ik las twee boeken en bekeek twee films (Boyhood over een bestaande Amerikaanse jongen die 12 jaar lang met zijn familie wordt gevolgd en Qu'est-ce qu'on a fait au bon dieu? over conservatieve Franse ouders van dochters die met mannen van alle kleuren en geloven trouwen). Alleen rondom de evenaar hadden we last van turbulentie al werd er vaker dan nodig gewaarschuwd. Mijn liefje keek regelmatig uit het raam. Boven Brazilië was het overwegend bewolkt maar eenmaal boven Argentinijns vasteland werd het zicht heel helder. Zo zagen we de Amazonerivier kronkelen, spotten we de pampa's en het regenwoud en keken we hoe het vliegtuig de Rio de Plata overstak.  

En toen waren we in Buenos Aires! De taxichauffeur scheurde door de voorsteden. Hij wist niet precies waarheen we wilden, zette ons -tegen mijn wens- in eerste instantie af op een ogenschijnlijk willekeurige straathoek in de woonbuurt, had geen mobiele telefoon bij zich om Franco namens ons te bellen, die op ons wachtte in het appartement. Na logisch denken en aandringen kwamen we op het juiste adres aan. Ik herkende de nogal kunstzinnige ingang van het pand. We togen naar de negende verdieping. De dollars werden aan Franco overhandigd, de reistassen uitgepakt. 

Over de balkonrand kijkend, zag ik het treinstationnetje van Palermo voor onze neus liggen... De akela baalde, al is ze een treinenliefhebster. Als reisleidster had ze daarover namelijk niets gezien noch gelezen in de vele reisgidsen?! Tja. Ik leg mij erbij neer. Zoiets hoort bij Citylife. 

We douchten en doken het grote, comfortabele bed in. De lakens knisperden. Ik heb geen trein gehoord. We stonden uitgeslapen op, dronken een kopje thee van thuis, met Iberia-cakeje en gingen op pad. Het koffiezetapparaat pakte ik uit en testte, de cups waren aanwezig maar we hadden geen verse melk. Voor het ultieme kopje koffie moesten we erop uit. Toen ik uit het keukenraam keek -het is een hoekappartement- zag ik overigens een Starbucks-zaak...

We verkenden Palermo Soho (Viejo) te voet, voorlopig in lange broek en trui. We kochten broodjes bij de Peruaanse bakker op de hoek, fruit en groente bij het winkeltje van de aardige Boliviaanse mevrouw en de noodzakelijke huishoudelijke dingen in de hal van de ‘plaatselijke’ Chinees. Vanmiddag lunchten we bij een typisch Argentijns restaurant. Water uit de Andes, wijn uit de Mendozastreek en vlees van Argentijnse pampa's. De gemiddelde Argentijn eet ten minste 60 kilo vlees per jaar; dat ga ik bij lange na niet halen maar het was uiterst mals, je kunt het wegzuigen. Inmiddels schijnt de zon in huis en is het kortebroekenweer. De wijk biedt restaurants uit alle windstreken van de wereld. De inburgering is begonnen en dat voelt goed. Ik zal regelmatig foto's opladen naar het webalbum.