¡VIVA ESPAÑA! (En wat waren de Duitsers stil...)
zondag 29 juni 2008
De Parade
Wij waren een uur te vroeg op locatie van De Parade in Den Haag. Mijn liefje dacht in een festivalkrantje te hebben gelezen dat de kassa op de openingsavond een uur eerder open zou gaan. Dat was niet het geval. Wij moesten onszelf dus een uurtje 'zoet houden'. We streken op een bankje van een naburig park neer waar jochies aan het voetballen waren. Na ongeveer tien minuten kwam er een mevrouw op ons af die ons van top tot teen bekeek, uitlegde dat wij ons op het terrein van een kinderspeelplaats bevonden en ons indringend bleef aankijken, inmiddels zwijgend. Ineens begreep ik het: wij waren ongewenst (maar onschuldig)! Ik mompelde nog zoiets als “dat er vreemde types op de wereld rondlopen”. De mevrouw was zichtbaar opgelucht door ons begrip.
We liepen terug naar de ingang van het Paradeterrein toen we een busje met daarop 'Traffic Support' zagen aankomen. Er stapten twee lichtgevende traffic supporters uit die voor onze neus werkoverleg hielden. Ik vroeg mij af waarom zo'n dienst niet gewoon 'Verkeershulp' heet? Ja, het Engels stond wel heel mooi op die gifgele jasjes... Het werd een sketch die in een goede uitzending van Jiskefet niet had misstaan! De een had overduidelijk de leiding, de ander had overduidelijk (veel) leiding nodig. De baas deed al het gedane werk van zijn ondergeschikte over: geen enkele pilon stond naar zijn zin en moest dus worden herschikt. De afscheiding werd neergezet langs de reeds geparkeerde personenauto's. “Wat was daarvan de bedoeling?” Dat er geen nieuwe auto's gingen staan als er een weg zou rijden. Logisch, toch?!
Er kwam een koektrommel-op-wielen aan bij een vacante parkeerplek. Alhoewel er voldoende ruimte was, bleek het toch niet te mogen van de TS'ers. Vervolgens zagen de dames een parkeerplek tegenover, min of meer op de hoek van de straat (dus gevaarlijker). Dat mocht wel van de beide heren... “Jan, dat mag toch daar? Ja, dat mag”. Hilarisch!
We hadden dus al een hele voorstelling achter de rug toen de Parade om zes uur haar deuren voor het Haagse publiek opende. De wethouder van Cultuur Jetta Klijnsma voltrok de opening, vergezeld door trombonisten van het Residentie Orkest. Er liep ouderwets Paradepubliek rond: beetje artistiek, beetje alternatief.
Wij waren met name gekomen om Ellen ten Damme te zien. Ik vind haar ontroerend en onstuimig tegelijkertijd. Een roomzachte rocker. Voor haar show 'De G van Gezellig?' (gebaseerd op gedichten van Ilja Leonard Pfeiffer) waren nog ruimschoots kaarten te koop. Ellen vertelde ons voor aanvang van haar optreden dat ze nerveus was. Al is de Parade voor veel artiesten 'een tussendoortje' voor het plezier, de show moet wel in orde zijn! Het liep die avond wat ons betreft 'Dubbel G van Gewoon Goed!' -inclusief één flick-flack- en dat hebben wij haar na de voorstelling gezegd. Bij mijn foto's is de reportage te zien en ik heb de Ellen-documentaire (Uur van de wolf) bij mijn links opgenomen.
We hebben ook nog toegangskaarten gekocht voor de Givola's die ons op luidruchtige wijze bewust maakten van de gevaren die op de loer liggen in een doorsnee huishouden. Hilarisch!
De gerechten van restaurant 'Lust' waren tongstrelend: verrassende antipasti voor samen, spaghetti pugliese met gestoofde pijlstaartinktvis, venusschelpen en venkel voor mij alleen en wilde zalm voor mijn liefje. De biologische rosé met de naam 'La Petite Danseuse' danste als een engeltje over de tong. Het werd een zinnenprikkelend avondje uit en we kwamen doorweekt op de camping terug.
We liepen terug naar de ingang van het Paradeterrein toen we een busje met daarop 'Traffic Support' zagen aankomen. Er stapten twee lichtgevende traffic supporters uit die voor onze neus werkoverleg hielden. Ik vroeg mij af waarom zo'n dienst niet gewoon 'Verkeershulp' heet? Ja, het Engels stond wel heel mooi op die gifgele jasjes... Het werd een sketch die in een goede uitzending van Jiskefet niet had misstaan! De een had overduidelijk de leiding, de ander had overduidelijk (veel) leiding nodig. De baas deed al het gedane werk van zijn ondergeschikte over: geen enkele pilon stond naar zijn zin en moest dus worden herschikt. De afscheiding werd neergezet langs de reeds geparkeerde personenauto's. “Wat was daarvan de bedoeling?” Dat er geen nieuwe auto's gingen staan als er een weg zou rijden. Logisch, toch?!
Er kwam een koektrommel-op-wielen aan bij een vacante parkeerplek. Alhoewel er voldoende ruimte was, bleek het toch niet te mogen van de TS'ers. Vervolgens zagen de dames een parkeerplek tegenover, min of meer op de hoek van de straat (dus gevaarlijker). Dat mocht wel van de beide heren... “Jan, dat mag toch daar? Ja, dat mag”. Hilarisch!
We hadden dus al een hele voorstelling achter de rug toen de Parade om zes uur haar deuren voor het Haagse publiek opende. De wethouder van Cultuur Jetta Klijnsma voltrok de opening, vergezeld door trombonisten van het Residentie Orkest. Er liep ouderwets Paradepubliek rond: beetje artistiek, beetje alternatief.
We hebben ook nog toegangskaarten gekocht voor de Givola's die ons op luidruchtige wijze bewust maakten van de gevaren die op de loer liggen in een doorsnee huishouden. Hilarisch!
De gerechten van restaurant 'Lust' waren tongstrelend: verrassende antipasti voor samen, spaghetti pugliese met gestoofde pijlstaartinktvis, venusschelpen en venkel voor mij alleen en wilde zalm voor mijn liefje. De biologische rosé met de naam 'La Petite Danseuse' danste als een engeltje over de tong. Het werd een zinnenprikkelend avondje uit en we kwamen doorweekt op de camping terug.
zaterdag 28 juni 2008
Embryoselectie mag (toch)
Tijdens een recent fietstochtje bedacht ik de openingszin voor dit bericht: “het ei is gelegd: er is een compromis bereikt in de rood-christelijke coalitie”. Dat leek mij wel toepasselijk.
Deze week werd namelijk bekend dat het Academisch Ziekenhuis Maastricht 'gewoon' mag doorgaan met het toepassen van embryoselectie voor ouders die drager zijn van de BRCA-genmutatie. Dat vond ik goed nieuws maar kennelijk was er na deze uitslag in de media grote behoefte te weten wie nu had gezegevierd of, zoals het in de Volkskrant stond, 'wie had gewonnen'? En dat was voor mij nu weer zo'n onzin!
Terugkijkend ben ik van mening dat er 'much ado about nothing' is geweest in de afgelopen vier weken. Niet dat ik de 'Ja' of 'Nee' over embryoselectie GEEN gewichtige kwestie vind maar de criteria die nu zijn opgesteld op aandringen van de ChristenUnie om zorgvuldigheid bij het besluit te garanderen, werden al gehanteerd. Dat was al praktijk in het azM waar artsen nauwgezet de risico's en de behandelbaarheid van elke individuele situatie onderzoeken en een werkgroep de conclusies van de medici toetst. Er wordt gefluisterd dat Rouvoet niet op de hoogte zou zijn geweest van de grote zorgvuldigheid die het azM reeds betracht... Dat hebben ze dan goed aan hem uitgelegd. Een dag niet geleerd, is een dag niet geleefd zal ik maar zeggen. Ik heb het al eens eerder geschreven.
Deze week werd namelijk bekend dat het Academisch Ziekenhuis Maastricht 'gewoon' mag doorgaan met het toepassen van embryoselectie voor ouders die drager zijn van de BRCA-genmutatie. Dat vond ik goed nieuws maar kennelijk was er na deze uitslag in de media grote behoefte te weten wie nu had gezegevierd of, zoals het in de Volkskrant stond, 'wie had gewonnen'? En dat was voor mij nu weer zo'n onzin!
Terugkijkend ben ik van mening dat er 'much ado about nothing' is geweest in de afgelopen vier weken. Niet dat ik de 'Ja' of 'Nee' over embryoselectie GEEN gewichtige kwestie vind maar de criteria die nu zijn opgesteld op aandringen van de ChristenUnie om zorgvuldigheid bij het besluit te garanderen, werden al gehanteerd. Dat was al praktijk in het azM waar artsen nauwgezet de risico's en de behandelbaarheid van elke individuele situatie onderzoeken en een werkgroep de conclusies van de medici toetst. Er wordt gefluisterd dat Rouvoet niet op de hoogte zou zijn geweest van de grote zorgvuldigheid die het azM reeds betracht... Dat hebben ze dan goed aan hem uitgelegd. Een dag niet geleerd, is een dag niet geleefd zal ik maar zeggen. Ik heb het al eens eerder geschreven.
vrijdag 27 juni 2008
Ton's tortilla
Wij staan al drie maanden op de camping en 'campinglife' bevalt ons goed.
Dat komt ook doordat wij leuke buren hebben. Nou ja, hadden want Ton en Meinie zijn inmiddels naar hun (vaste) huis in Nederland teruggekeerd. Kamperen is veel 'gemakkelijker' met leuke buren. Zij hadden net als wij een voorjaarsplaats ingenomen maar wij hebben inmiddels besloten langer te blijven. Wij maakten elke dag een praatje, wisselden kranten uit, dronken weleens een kopje koffie samen en consulteerden elkaar bij specifieke kampeerkwesties. Dat wil zeggen: wij vroegen hen soms om raad want zij kamperen namelijk al honderd jaar (opgeteld) en zijn altijd zeer behulpzaam.
Onze campingburen zijn ook fervente Spanjegangers. Ze hebben een tweede caravan in Spanje zodat ze 'gewichtloos' naar het vakantieland kunnen afreizen om daar hun mobiele zomerhuis op te halen. En dat schept een band want wij houden ook veel van ons thuisland España. Hun Spaanse camping is ongeveer anderhalf uur reizen van ons Spaanse huis. Ton vertelde mij dat hij een 'spaans hart' heeft: hij geniet met volle teugen (letterlijk!) van de heerlijke rode wijn, de lekkere tapas, de mooie maaltijdsoepen en het gemoedelijke leven in Spanje. Hij is degene die kookt en ook dat schept een band.
Eerder deze week gaf Ton mij les in het maken van Spaanse tortilla. Het was een kwestie van geduld, heel veel liefde en een enkel glaasje rode wijn. En het resultaat mocht er zijn: wij hebben de tortilla eerlijk gedeeld en met veel smaak verorberd. Die -en variaties op deze samenstelling- ga ik nog vele vrienden met vertrouwen voorzetten. Met veel dank aan Ton (en Meinie) volgt hierbij het recept voor vier personen:
Schil vier grote aardappelen, een grote ui en enkele teentjes knoflook in plakjes. Snijd tevens een paprika in kleine blokjes.
Voor een eventuele 'bocado' kun je een half droog worstje (bijvoorbeeld goede kwaliteit chorizo) in blokjes snijden. Bak deze blokjes in een pan met dikke bodem; zonder olie of boter want de worst is voldoende vet van zichzelf. Als de worst na enkele minuten glazig is, kunnen de blokjes uit de pan worden genomen en terzijde worden gezet; de olie kan worden weggegooid en de pan kan met een keukenrol worden drooggedept. De tortilla is ook heel lekker in vegetarische uitvoering.
Doe nu een goede kwaliteit (bak)olijfolie in de dikke bodempan en voeg de aardappelen, de ui en de knoflook toe. Schep de massa regelmatig om toen het glazig begint te worden, met de deksel op de pan en op laag vuur. Voeg zout en peper naar smaak toe. De aardappelen en uien mogen niet (aan)bakken!
Klop intussen zeven eieren los in een grote schaal. Na 15 à 20 minuten omscheppen, kunnen de aardappelen, de ui en de paprika in de schaal met eieren worden overgegooid.
Meng dit mengsel goed dooreen en gooi het in de dikke bodempan -met wat olijfolie- terug. Doe de deksel weer op de pan en laat het mengsel op laag vuur verder garen. Controleer regelmatig aan de zijkant of de tortilla al vast en mooi geel begint te worden. Als dit het geval is, moet de tortilla worden gekeerd. Dat kan gebeuren door een snijplank te gebruiken of een grote deksel om de tortilla op de draaien. Zorg ervoor dat de tortilla niet uiteenvalt! Laat de omgekeerde tortilla in de pan glijden en laat dit nog 15 minuten op laag vuur garen tot het eimengsel volledig is gestold, eventueel met toevoeging van nog wat zout en peper. Doe dan het vuur uit en laat de tortilla nog 30 minuten nagaren met de deksel op de pan.
Deze tortilla zal nóg lekkerder smaken als de Spaanse voetbalploeg aanstaande zondag de Duitse voetbalploeg op spectaculaire wijze verslaat en Europees Voetbalkampioen wordt... ¡Esperamos!
Dat komt ook doordat wij leuke buren hebben. Nou ja, hadden want Ton en Meinie zijn inmiddels naar hun (vaste) huis in Nederland teruggekeerd. Kamperen is veel 'gemakkelijker' met leuke buren. Zij hadden net als wij een voorjaarsplaats ingenomen maar wij hebben inmiddels besloten langer te blijven. Wij maakten elke dag een praatje, wisselden kranten uit, dronken weleens een kopje koffie samen en consulteerden elkaar bij specifieke kampeerkwesties. Dat wil zeggen: wij vroegen hen soms om raad want zij kamperen namelijk al honderd jaar (opgeteld) en zijn altijd zeer behulpzaam.
Onze campingburen zijn ook fervente Spanjegangers. Ze hebben een tweede caravan in Spanje zodat ze 'gewichtloos' naar het vakantieland kunnen afreizen om daar hun mobiele zomerhuis op te halen. En dat schept een band want wij houden ook veel van ons thuisland España. Hun Spaanse camping is ongeveer anderhalf uur reizen van ons Spaanse huis. Ton vertelde mij dat hij een 'spaans hart' heeft: hij geniet met volle teugen (letterlijk!) van de heerlijke rode wijn, de lekkere tapas, de mooie maaltijdsoepen en het gemoedelijke leven in Spanje. Hij is degene die kookt en ook dat schept een band.
Eerder deze week gaf Ton mij les in het maken van Spaanse tortilla. Het was een kwestie van geduld, heel veel liefde en een enkel glaasje rode wijn. En het resultaat mocht er zijn: wij hebben de tortilla eerlijk gedeeld en met veel smaak verorberd. Die -en variaties op deze samenstelling- ga ik nog vele vrienden met vertrouwen voorzetten. Met veel dank aan Ton (en Meinie) volgt hierbij het recept voor vier personen:
Schil vier grote aardappelen, een grote ui en enkele teentjes knoflook in plakjes. Snijd tevens een paprika in kleine blokjes.
Voor een eventuele 'bocado' kun je een half droog worstje (bijvoorbeeld goede kwaliteit chorizo) in blokjes snijden. Bak deze blokjes in een pan met dikke bodem; zonder olie of boter want de worst is voldoende vet van zichzelf. Als de worst na enkele minuten glazig is, kunnen de blokjes uit de pan worden genomen en terzijde worden gezet; de olie kan worden weggegooid en de pan kan met een keukenrol worden drooggedept. De tortilla is ook heel lekker in vegetarische uitvoering.
Doe nu een goede kwaliteit (bak)olijfolie in de dikke bodempan en voeg de aardappelen, de ui en de knoflook toe. Schep de massa regelmatig om toen het glazig begint te worden, met de deksel op de pan en op laag vuur. Voeg zout en peper naar smaak toe. De aardappelen en uien mogen niet (aan)bakken!
Klop intussen zeven eieren los in een grote schaal. Na 15 à 20 minuten omscheppen, kunnen de aardappelen, de ui en de paprika in de schaal met eieren worden overgegooid.
Meng dit mengsel goed dooreen en gooi het in de dikke bodempan -met wat olijfolie- terug. Doe de deksel weer op de pan en laat het mengsel op laag vuur verder garen. Controleer regelmatig aan de zijkant of de tortilla al vast en mooi geel begint te worden. Als dit het geval is, moet de tortilla worden gekeerd. Dat kan gebeuren door een snijplank te gebruiken of een grote deksel om de tortilla op de draaien. Zorg ervoor dat de tortilla niet uiteenvalt! Laat de omgekeerde tortilla in de pan glijden en laat dit nog 15 minuten op laag vuur garen tot het eimengsel volledig is gestold, eventueel met toevoeging van nog wat zout en peper. Doe dan het vuur uit en laat de tortilla nog 30 minuten nagaren met de deksel op de pan.
Deze tortilla zal nóg lekkerder smaken als de Spaanse voetbalploeg aanstaande zondag de Duitse voetbalploeg op spectaculaire wijze verslaat en Europees Voetbalkampioen wordt... ¡Esperamos!
woensdag 25 juni 2008
Tot Zover
'In het Nederlands Uitvaart Museum 'Tot Zover' is vanaf 26 juni de tentoonstelling 'De Kabbala-graven van Safed' te zien. Het gaat om foto's van de begraafplaats in de Israëlische stad Safed. Op deze begraafplaats liggen vele vooraanstaande kabbalisten begraven. Bij hun blauw geschilderde graven wordt gebeden en worden kaarsen gebrand. Safed is één van de vier Joodse heilige steden en het is de hoogst gelegen stad in Israël. Het is vooral bekend als hoofdcentrum voor het Joods mysticisme, beter bekend als 'Kabbala'. Dit is een religieus-filosofisch systeem met een spitituele signatuur dat probeert inzicht te geven in de goddelijke natuur. De in Safed begraven Joodse heiligen (Tsaddiks) worden er vereerd. Door hun bezieling en kennis zijn ze in staat om ook na hun dood nog wonderen te verrichten. Hun graven worden dan ook bezocht om te bidden en om hulp te vragen.
Fotografe Pauline Prior maakte er begin 2008 een serie indrukwekkende foto's.
Prior is een veelzijdig kunstenares. Uitvaartrituelen en de Joodse cultuur zijn terugkerende onderwerpen in haar werk. Ze exposeerde veelvuldig, nationaal en internationaal; bijvoorbeeld met een solotentoonstelling in Tampere, Finland (5th Triënnale International Photography, 1999).'
Dit was de tekst op de uitnodiging die enkele weken geleden in mijn electronische postbus gleed.
De opening van de tentoonstelling was op 25 juni. De direkteur van museum 'Tot Zover' was Pauline in zijn speech zeer erkentelijk voor de mooie beelden en Pauline gaf in haar inleiding weer hoe de fotoreeks was ontstaan.
Ik ken Pauline al vele jaren. Wij zaten -met een stuk of acht andere Amsterdamse dames- in de redactie van het Vrouwenblad 'Thea Tuba'. Het culturele magazine besteedde aandacht aan toneel, muziek, dans, architectuur en literatuur - van en voor vrouwen.
Als ik mij goed herinner speelden sommige redactieleden in een meidenband, werkte er eentje bij boekhandel Vrolijk, was een vrouw als architecte werkzaam bij de Bond van Nederlandse Architecten, was er een cultureel medewerkster en was er ook nog iemand werkzaam bij de theateracademie. Het was een bont gezelschap en onze vergaderingen waren lang en doorgaans hectisch. Ik zie de meeste gezichten nog levendig voor mij maar hun namen herinner ik mij niet meer allemaal.
Pauline maakte de foto's en ik was betrokken bij het schrijven van recensies, interviews en overige artikelen. Mijn eerste officiële column schreef ik voor Thea Tuba. We waren allen cultureel geïnteresseerd en droegen 'De Vrouwenzaak' een warm hart toe.
Met de carrières van een aantal van de dames is het later toch nog goed gekomen: Mirjam Boelsum is schrijfster van èchte boeken (die ook in het Duits zijn vertaald) en documentairemaakster, Yvonne Philippa is freelance journaliste geworden (je komt haar artikelen vaak op het web tegen) en Pauline is dus een bekende fotografe geworden.
Pauline en ik hebben elkaar nooit uit het oog verloren al gingen onze levenspaden in heel verschillende richtingen. Pauline was vroeger de favoriete 'oppasmoeder' voor hond Max, mijn vriendelijke bokser. Zijn volledige naam was 'Maximilian Van De Klappeheide', een hond van stand. Pauline heeft Max ooit op meer dan ware grootte en in vele levendige kleuren op doek geschilderd.
Tijdens mijn eerste bezoek aan New York (in de jaren '80) heb ik ooit fotowerk van Pauline in mijn koffer meegenomen om dat bij enkele galeries in SoHo te laten zien. Mijn actie heeft niet tot opdrachten in de 'Big Apple' geleid maar daaronder heeft de vriendschap nooit geleden. Ik vind het dan ook fantastisch om te constateren dat Pauline heel mooie opdrachten heeft verkregen en goede banden heeft aangeknoopt met diverse kunstinstellingen. Zo heeft het Joods Historisch Museum in Amsterdam haar 'Beeldenzuil; Joods Leven in Nederland' aangekocht, een serie van 300 foto's in een bijzondere driedimensionale presentatie.
Pauline is altijd heel oorspronkelijk geweest in haar kunstbeoefening: zo was zij werkelijk de aller-aller-allereerste die zogenaamde fotografische zakdoeken ontwierp.
Het waren in het begin daadwerkelijk zakformaat-doeken waarop zij haar eigen zwart-wit foto's projecteerde en vervolgens afdrukte. Ik herinner mij een serie fotografische zakdoeken in zwart-wit van belangrijke vrouwen uit de wereldgeschiedenis. De doeken werden in de loop van de tijd groter èn de fotografische opdrukken werden verfraaid met borduurwerk. Als aandenken bewaar ik een zakdoek met Pauline's eigen hoofd erop. Ik heb overigens ook prachtige foto's van Pauline in mijn collectie.
Ook deze expositie was zó specifiek Pauline en zó de moeite van het bezichtigen waard: de foto's waren werkelijk prachtig van kleur en de mist waarin de beelden waren vastgelegd ondersteunde heel goed het mystieke karakter van de locatie. Ik wacht met spanning op de expositie waarin haar foto's van joodse begraafplaatsen in Marokko worden tentoongespreid. Maar eerst komt ze nog lekker op bezoek op de camping!
Fotografe Pauline Prior maakte er begin 2008 een serie indrukwekkende foto's.
Prior is een veelzijdig kunstenares. Uitvaartrituelen en de Joodse cultuur zijn terugkerende onderwerpen in haar werk. Ze exposeerde veelvuldig, nationaal en internationaal; bijvoorbeeld met een solotentoonstelling in Tampere, Finland (5th Triënnale International Photography, 1999).'
Dit was de tekst op de uitnodiging die enkele weken geleden in mijn electronische postbus gleed.
De opening van de tentoonstelling was op 25 juni. De direkteur van museum 'Tot Zover' was Pauline in zijn speech zeer erkentelijk voor de mooie beelden en Pauline gaf in haar inleiding weer hoe de fotoreeks was ontstaan.
Ik ken Pauline al vele jaren. Wij zaten -met een stuk of acht andere Amsterdamse dames- in de redactie van het Vrouwenblad 'Thea Tuba'. Het culturele magazine besteedde aandacht aan toneel, muziek, dans, architectuur en literatuur - van en voor vrouwen.
Als ik mij goed herinner speelden sommige redactieleden in een meidenband, werkte er eentje bij boekhandel Vrolijk, was een vrouw als architecte werkzaam bij de Bond van Nederlandse Architecten, was er een cultureel medewerkster en was er ook nog iemand werkzaam bij de theateracademie. Het was een bont gezelschap en onze vergaderingen waren lang en doorgaans hectisch. Ik zie de meeste gezichten nog levendig voor mij maar hun namen herinner ik mij niet meer allemaal.
Pauline maakte de foto's en ik was betrokken bij het schrijven van recensies, interviews en overige artikelen. Mijn eerste officiële column schreef ik voor Thea Tuba. We waren allen cultureel geïnteresseerd en droegen 'De Vrouwenzaak' een warm hart toe.
Met de carrières van een aantal van de dames is het later toch nog goed gekomen: Mirjam Boelsum is schrijfster van èchte boeken (die ook in het Duits zijn vertaald) en documentairemaakster, Yvonne Philippa is freelance journaliste geworden (je komt haar artikelen vaak op het web tegen) en Pauline is dus een bekende fotografe geworden.
Pauline en ik hebben elkaar nooit uit het oog verloren al gingen onze levenspaden in heel verschillende richtingen. Pauline was vroeger de favoriete 'oppasmoeder' voor hond Max, mijn vriendelijke bokser. Zijn volledige naam was 'Maximilian Van De Klappeheide', een hond van stand. Pauline heeft Max ooit op meer dan ware grootte en in vele levendige kleuren op doek geschilderd.
Tijdens mijn eerste bezoek aan New York (in de jaren '80) heb ik ooit fotowerk van Pauline in mijn koffer meegenomen om dat bij enkele galeries in SoHo te laten zien. Mijn actie heeft niet tot opdrachten in de 'Big Apple' geleid maar daaronder heeft de vriendschap nooit geleden. Ik vind het dan ook fantastisch om te constateren dat Pauline heel mooie opdrachten heeft verkregen en goede banden heeft aangeknoopt met diverse kunstinstellingen. Zo heeft het Joods Historisch Museum in Amsterdam haar 'Beeldenzuil; Joods Leven in Nederland' aangekocht, een serie van 300 foto's in een bijzondere driedimensionale presentatie.
Pauline is altijd heel oorspronkelijk geweest in haar kunstbeoefening: zo was zij werkelijk de aller-aller-allereerste die zogenaamde fotografische zakdoeken ontwierp.
Het waren in het begin daadwerkelijk zakformaat-doeken waarop zij haar eigen zwart-wit foto's projecteerde en vervolgens afdrukte. Ik herinner mij een serie fotografische zakdoeken in zwart-wit van belangrijke vrouwen uit de wereldgeschiedenis. De doeken werden in de loop van de tijd groter èn de fotografische opdrukken werden verfraaid met borduurwerk. Als aandenken bewaar ik een zakdoek met Pauline's eigen hoofd erop. Ik heb overigens ook prachtige foto's van Pauline in mijn collectie.
Ook deze expositie was zó specifiek Pauline en zó de moeite van het bezichtigen waard: de foto's waren werkelijk prachtig van kleur en de mist waarin de beelden waren vastgelegd ondersteunde heel goed het mystieke karakter van de locatie. Ik wacht met spanning op de expositie waarin haar foto's van joodse begraafplaatsen in Marokko worden tentoongespreid. Maar eerst komt ze nog lekker op bezoek op de camping!
dinsdag 24 juni 2008
100 Miljoen
Ik ben best een sportliefhebster maar toch ben ik compleet sprakeloos!
Het getuigt van oerhollands calvinisme wat ik nu ga zeggen maar Ronaldo heeft op het Europese Kampioenschap Voetballen 2008 in ieder geval niets bijzonders gepresteerd in het Portugese team om een dergelijk aanbod te rechtvaardigen. Dat kan natuurlijk gebeuren want niets menselijks is zelfs een stervoetballer vreemd maar toch...
Ik vind zo'n aanbod voor een individuele sporter buiten proporties! De spits van Manchester United is gezegend met veel talent en dat zal zijn fans en de voetbalclub veel plezier doen maar verder strekken de 'benefits' toch niet? Zo'n bedrag voor een voetballer vind ik niet te rechtvaardigen.
Wat kun je niet allemaal betekenen voor de mensheid in het algemeen met
€100.000.000,=! Honderd miljoen euro's... zo nuttig en waardevol voor een heleboel mensen.
Je begrijpt: ik heb veel moeite met het bovenstaande bericht. Zeker als je bedenkt dat KWF, de Nederlandse Kankerbestrijdingsorganisatie in 2007 een opbrengst ontving van €86.800.000,=. KWF gebruikte in haar mededeling de woorden 'maar liefst' voor het genoemde bedrag: het was voor de organisatie namelijk een recordbedrag... KWF Kankerbestrijding besteedt 80 procent van haar doelbesteding aan financiering van wetenschappelijk onderzoek. In 2007 ging in totaal €48,6 miljoen naar wetenschappelijk kankeronderzoek, onderwijs en opleidingen.
De NWO-Spinozapremie, ook wel gezien als de 'Nederlandse Nobelprijs', is onlangs toegekend aan vier onderzoekers die tot de absolute top van de wetenschap behoren. Een van hen is professor dr Marjo van der Knaap, hoogleraar kinderneurologie, verbonden aan het VU medisch centrum. Zij heeft de prestigieuze prijs ontvangen voor haar onderzoek naar ernstige hersenafwijkingen bij kinderen. Van der Knaap diagnosticeerde verschillende nieuwe ziektebeelden met MRI en ontrafelde deze ziekten tot aan de verantwoordelijke genen. Zij heeft € 1.500.000,= (anderhalf miljoen euro) ontvangen. Zie je het verschil?!
Die 100 miljoen euro voor een getalenteerde (maar nu niet goed presterende) voetballer is dus wat mij betreft de wereld op zijn kop! Ook als je weet dat professor dr Bob Pinedo, specialist en hoofd van de afdeling medische oncologie van het VUmc Cancer Center Amsterdam -die per augustus 2008 met emeritaat gaat- de grootste moeite moet doen om geld in te zamelen voor zijn innovatieve Poliklinisch Diagnostiekcentrum dat ieder ziek mens kan dienen.
Mocht spits Cristiano Ronaldo de transfer van Engeland naar Spanje maken, dan is het te hopen dat hij met zijn gigantische inkomen ook iets voor goede doelen in de wereld doet. Maar wie ben ik om dat te opperen? Zelf geen filantroop, ben ik slechts een blogger die de verwoestende werking van kanker van heel dichtbij zag.
maandag 23 juni 2008
Robbie's Haring
Al vele zomers achtereen gaan wij voor onze nieuwe haring naar "Robbie's Haring", Den Haags beroemdste haringkar met de allerlekkerste verse haring. De kar staat op de hoek van de Frederik Hendriklaan ('De Fred' voor ingewijden) en de Bentinckstraat. De leus op het visitekaartje is: 'de lekkerste achter de duinen' en daaraan is werkelijk NIETS teveel gezegd. Voor Robbie's maatjes fiets ik graag een blokje om. Het gaat zelfs nóg verder: onlangs heb ik een handig koeltasje voor aan mijn fietsstuur aangeschaft zodat ik de haringen nu ook voor de thuisblijvers onder de juiste omstandigheden kan vervoeren.
Op 3 juni ging het Nieuwe Haring-seizoen traditioneel van start met de 24ste veiling van het eerste vaatje 'Hollandse Nieuwe' in Scheveningen. Voor de verwerking van haring tot Hollandse Nieuwe moet de vis goed vet zijn en op typisch Nederlandse wijze zijn gekaakt en gepekeld. Het rijpingsproces resulteert in de echte Hollandse Nieuwe.
Het vaatje met de beste kwaliteit Hollandse Nieuwe werd aangevoerd door rederij Jaczon en het eerste vaatje ging voor €55.000,= van de hand. De cheque was dit jaar voor het Fonds Psychische Gezondheidszorg dat onderzoek gaat financieren naar de rol van voeding bij voorkoming van depressies. De haring zit barstensvol omega-3 vetten die een aantoonbaar gunstige invloed hebben op onze hersenen. Ze helpen onder meer bij voorkoming van dementie, ADHD en concentratieproblemen.
Dit jaar lijkt voor de Hollandse Nieuwe heel goed te zijn begonnen, hetgeen volgens de deskundigen te danken is aan het mooie weer in april en mei. Er was veel plakton in de zee aanwezig waardoor de haring zich goed vet heeft kunnen eten.
Kees Fens, de essayist, literatuurcriticus en erudiete columnist van De Volkskrant die vorige week op 78-jarige leeftijd overleed, bleek een groot haringliefhebber te zijn. Hij liet er met het grootste gemak 17 per week zijn keel in glijden maar moest dit aantal op enig moment op doktersadvies terugbrengen tot zo'n zeven per week. Je kunt het kennelijk toch overdrijven...
Er is voor mij maar één manier om Hollandse Nieuwe te eten en dat is aan de kar, met het hoofd achterin de nek en de haring mèt uitjes, bungelend aan de staart voor mijn neus. En dan maar afhappen, tot aan de staart want daar stopt het wat mij betreft. Er zijn mensen die zelfs de staart verorberen maar die zijn vast in hun vorige leven zeerob geweest...
Robbie's haringen zijn mooi vet, heerlijk mals en zilt en hebben een fraaie kleur: zilver aan de buitenkant en roomblank, met een beetje roze van binnen. Robbie is een vakkundig schoonmaker waardoor je zelden graatjes proeft. Er staat doorgaans wel een rij wachtenden dus je moet aansluiten en geduld hebben. Robbie maakt de haring namelijk pas schoon op het moment dat 'ie aan de kar wordt besteld; geen haring ligt bij hem schoongemaakt op de eter te wachten. Op deze manier ligt het eetmoment het dichtst bij het moment van schoonmaken en dat geeft de verse smaak.
Maar het gaat aan de kar bij "Robbie's Haring" niet alleen om het Oudhollandse ritueel van verse, rauwe vis eten (want dat is het). Bij Robbie langsgaan, is zoiets als een gezellig buurtfeestje aflopen of een plaatselijke krant uitlezen. Je komt er goed gemutst en helemaal bijgepraat vandaan! In de wachtrij kom je de leukste en interessantste mensen tegen en er is altijd gesprekstof genoeg.
Op steenworp afstand van de haringkar vind je op de Fred een soort lunchroom waar snacks en broodjes worden verkocht, genaamd 'Stip'. De eigenaar van de winkel verkoopt ook haring die hij zelf buiten schoonmaakt. We zijn één keer overspelig geweest op maandag (de enige dag in de week waarop Robbie's haringkar niet aanwezig is) maar dat was een grote vergissing. We hadden er direct spijt van en hebben onze misstap de eerstvolgende keer eerlijk aan Robbie opgebiecht. Zijn reactie was: 'zand erover... ieder mens maakt fouten!' Het is niet alleen een fantastische haringman maar ook een vergevingsgezind mens. Waar vind je dat nog?!
Ik wacht met spanning op de Nationale Haringtest die het AD ook dit jaar weer zal organiseren. Kijken wie er nu weer een nul heeft gekregen van de jury, zoals vorig jaar gebeurde (Vishandel Bal in Groenlo).
Voor mij maakt het allemaal niets uit: wij hebben Robbie!
Op 3 juni ging het Nieuwe Haring-seizoen traditioneel van start met de 24ste veiling van het eerste vaatje 'Hollandse Nieuwe' in Scheveningen. Voor de verwerking van haring tot Hollandse Nieuwe moet de vis goed vet zijn en op typisch Nederlandse wijze zijn gekaakt en gepekeld. Het rijpingsproces resulteert in de echte Hollandse Nieuwe.
Het vaatje met de beste kwaliteit Hollandse Nieuwe werd aangevoerd door rederij Jaczon en het eerste vaatje ging voor €55.000,= van de hand. De cheque was dit jaar voor het Fonds Psychische Gezondheidszorg dat onderzoek gaat financieren naar de rol van voeding bij voorkoming van depressies. De haring zit barstensvol omega-3 vetten die een aantoonbaar gunstige invloed hebben op onze hersenen. Ze helpen onder meer bij voorkoming van dementie, ADHD en concentratieproblemen.
Dit jaar lijkt voor de Hollandse Nieuwe heel goed te zijn begonnen, hetgeen volgens de deskundigen te danken is aan het mooie weer in april en mei. Er was veel plakton in de zee aanwezig waardoor de haring zich goed vet heeft kunnen eten.
Kees Fens, de essayist, literatuurcriticus en erudiete columnist van De Volkskrant die vorige week op 78-jarige leeftijd overleed, bleek een groot haringliefhebber te zijn. Hij liet er met het grootste gemak 17 per week zijn keel in glijden maar moest dit aantal op enig moment op doktersadvies terugbrengen tot zo'n zeven per week. Je kunt het kennelijk toch overdrijven...
Er is voor mij maar één manier om Hollandse Nieuwe te eten en dat is aan de kar, met het hoofd achterin de nek en de haring mèt uitjes, bungelend aan de staart voor mijn neus. En dan maar afhappen, tot aan de staart want daar stopt het wat mij betreft. Er zijn mensen die zelfs de staart verorberen maar die zijn vast in hun vorige leven zeerob geweest... Robbie's haringen zijn mooi vet, heerlijk mals en zilt en hebben een fraaie kleur: zilver aan de buitenkant en roomblank, met een beetje roze van binnen. Robbie is een vakkundig schoonmaker waardoor je zelden graatjes proeft. Er staat doorgaans wel een rij wachtenden dus je moet aansluiten en geduld hebben. Robbie maakt de haring namelijk pas schoon op het moment dat 'ie aan de kar wordt besteld; geen haring ligt bij hem schoongemaakt op de eter te wachten. Op deze manier ligt het eetmoment het dichtst bij het moment van schoonmaken en dat geeft de verse smaak.
Maar het gaat aan de kar bij "Robbie's Haring" niet alleen om het Oudhollandse ritueel van verse, rauwe vis eten (want dat is het). Bij Robbie langsgaan, is zoiets als een gezellig buurtfeestje aflopen of een plaatselijke krant uitlezen. Je komt er goed gemutst en helemaal bijgepraat vandaan! In de wachtrij kom je de leukste en interessantste mensen tegen en er is altijd gesprekstof genoeg.
Op steenworp afstand van de haringkar vind je op de Fred een soort lunchroom waar snacks en broodjes worden verkocht, genaamd 'Stip'. De eigenaar van de winkel verkoopt ook haring die hij zelf buiten schoonmaakt. We zijn één keer overspelig geweest op maandag (de enige dag in de week waarop Robbie's haringkar niet aanwezig is) maar dat was een grote vergissing. We hadden er direct spijt van en hebben onze misstap de eerstvolgende keer eerlijk aan Robbie opgebiecht. Zijn reactie was: 'zand erover... ieder mens maakt fouten!' Het is niet alleen een fantastische haringman maar ook een vergevingsgezind mens. Waar vind je dat nog?!
Ik wacht met spanning op de Nationale Haringtest die het AD ook dit jaar weer zal organiseren. Kijken wie er nu weer een nul heeft gekregen van de jury, zoals vorig jaar gebeurde (Vishandel Bal in Groenlo).
Voor mij maakt het allemaal niets uit: wij hebben Robbie!
donderdag 19 juni 2008
Muziek als troost
Tja... hoe pak je de pen weer op na een 'In Memoriam'?
Ik was tot dan toe best actief met het schrijven van stukjes voor mijn blog. Er verscheen met grote regelmaat iets van eigen hand maar de afgelopen week leek die schrijflust helemaal weg. Ik kon er geen energie voor opbrengen, had geen inspiratie, voelde mij van binnen leeg en keek met lede ogen naar het grote verdriet bij mensen die mij zo dierbaar zijn.
Persoonlijk geloof ik in de troostende werking van woorden. Echte troost neemt het verdriet niet weg maar bevestigt het juist. Maar soms voel ik onmacht bij mijn eigen woorden. Ik weet inmiddels ook hoezeer woorden tekort kunnen schieten...
Muziek kan óók een krachtige uiting voor troost zijn. De meeste mensen die ik ken, hebben wel een bepaald muziekstuk waarnaar ze graag luisteren als ze vreugde of juist verdriet ervaren. Zelf heb ik dat ook. Alhoewel mijn muziekvoorkeuren in de loop van de jaren zijn veranderd, kan ik nog steeds diep geraakt worden door liederen van Mahler of pianostukken van Satie maar ook pop uit de jaren '70-'80 (bijvoorbeeld van Marvin Gaye of de Eurythmics) en hedendaagse muziek hebben die werking op mij.
Mijn neef had tijdens de afscheidsdienst van zijn pap gekozen voor het ten gehore brengen van een nummer van singer-songwriter Eddie Vedder, getiteld 'Long Nights' dat hem vanaf de eerste klanken sterk aan zijn vader deed denken en hem telkens bij het beluisteren tot tranen bracht. De muziek is gecomponeerd voor de film 'Into the Wild'. Ook bij mij raakte dat nummer een gevoelige snaar dus uit verbondenheid druk ik hierbij de lyrics af:
Have no fear
For when I'm alone
I'll be better off than I was before
I've got this light
I'll be around to grow
Who I was before
I cannot recall
Long nights allow me to feel...
I'm falling...I am falling
The lights go out
Let me feel
I'm falling
I am falling safely to the ground
Ah...
I'll take this soul that's inside me now
Like a brand new friend
I'll forever know
I've got this light
And the will to show
I will always be better than before
Het gezongen nummer is in mijn muzieklijst opgenomen (met dank aan YouTube).
Afgelopen weekend waren wij nauwelijks in de stemming voor sociale uitjes en gezelligheid maar waar wij beiden wel naar uitkeken, was het bijwonen van het afscheidsconcert van Dame Kiri Te Kanawa in de Dr. Anton Philipszaal in Den Haag. Haar recital was opgebouwd uit aria's van Händel, op gedichten geënte liederen van Richard Strauss, Franz Liszt, Hector Berlioz (gezongen liefdesgedichten van Gautier) en liederen en een aria van Giacomo Puccini. Tijdens gloedvol uitgevoerde cantates van de Argentijnse componisten Carlos Guastavino en Alberto Ginastera wiegde ze zelfs frivool met haar heupen...
En wat was het optreden van deze daadwerkelijk 'Grande Dame van het Concertpodium' troostrijk! Mijn liefje leek in trance te zijn en ook zelf luisterde ik met overgave naar die wonderschone nachtegaal. Alhoewel Kiri Te Kanawa twintig jaar geleden het toppunt van haar roem beleefde, genoten wij met volle teugen van haar (nog steeds) prachtige stem en fabelachtige zangtechniek. Ze verraste iedereen met een gevoelig gezongen 'O mio bambino caro' van Puccini als toegift. Ik kon er weer even tegen. Muziek troost inderdaad.
Ik was tot dan toe best actief met het schrijven van stukjes voor mijn blog. Er verscheen met grote regelmaat iets van eigen hand maar de afgelopen week leek die schrijflust helemaal weg. Ik kon er geen energie voor opbrengen, had geen inspiratie, voelde mij van binnen leeg en keek met lede ogen naar het grote verdriet bij mensen die mij zo dierbaar zijn.
Persoonlijk geloof ik in de troostende werking van woorden. Echte troost neemt het verdriet niet weg maar bevestigt het juist. Maar soms voel ik onmacht bij mijn eigen woorden. Ik weet inmiddels ook hoezeer woorden tekort kunnen schieten...
Muziek kan óók een krachtige uiting voor troost zijn. De meeste mensen die ik ken, hebben wel een bepaald muziekstuk waarnaar ze graag luisteren als ze vreugde of juist verdriet ervaren. Zelf heb ik dat ook. Alhoewel mijn muziekvoorkeuren in de loop van de jaren zijn veranderd, kan ik nog steeds diep geraakt worden door liederen van Mahler of pianostukken van Satie maar ook pop uit de jaren '70-'80 (bijvoorbeeld van Marvin Gaye of de Eurythmics) en hedendaagse muziek hebben die werking op mij.
Mijn neef had tijdens de afscheidsdienst van zijn pap gekozen voor het ten gehore brengen van een nummer van singer-songwriter Eddie Vedder, getiteld 'Long Nights' dat hem vanaf de eerste klanken sterk aan zijn vader deed denken en hem telkens bij het beluisteren tot tranen bracht. De muziek is gecomponeerd voor de film 'Into the Wild'. Ook bij mij raakte dat nummer een gevoelige snaar dus uit verbondenheid druk ik hierbij de lyrics af:
Have no fear
For when I'm alone
I'll be better off than I was before
I've got this light
I'll be around to grow
Who I was before
I cannot recall
Long nights allow me to feel...
I'm falling...I am falling
The lights go out
Let me feel
I'm falling
I am falling safely to the ground
Ah...
I'll take this soul that's inside me now
Like a brand new friend
I'll forever know
I've got this light
And the will to show
I will always be better than before
Het gezongen nummer is in mijn muzieklijst opgenomen (met dank aan YouTube).
Afgelopen weekend waren wij nauwelijks in de stemming voor sociale uitjes en gezelligheid maar waar wij beiden wel naar uitkeken, was het bijwonen van het afscheidsconcert van Dame Kiri Te Kanawa in de Dr. Anton Philipszaal in Den Haag. Haar recital was opgebouwd uit aria's van Händel, op gedichten geënte liederen van Richard Strauss, Franz Liszt, Hector Berlioz (gezongen liefdesgedichten van Gautier) en liederen en een aria van Giacomo Puccini. Tijdens gloedvol uitgevoerde cantates van de Argentijnse componisten Carlos Guastavino en Alberto Ginastera wiegde ze zelfs frivool met haar heupen...
En wat was het optreden van deze daadwerkelijk 'Grande Dame van het Concertpodium' troostrijk! Mijn liefje leek in trance te zijn en ook zelf luisterde ik met overgave naar die wonderschone nachtegaal. Alhoewel Kiri Te Kanawa twintig jaar geleden het toppunt van haar roem beleefde, genoten wij met volle teugen van haar (nog steeds) prachtige stem en fabelachtige zangtechniek. Ze verraste iedereen met een gevoelig gezongen 'O mio bambino caro' van Puccini als toegift. Ik kon er weer even tegen. Muziek troost inderdaad.
maandag 16 juni 2008
In Memoriam: Aad
Er is een leeftijdsverschil tussen mij, de jongste van het gezin, en mijn zussen. Toen mijn zussen richting twintig gingen, was ik nog geen tien jaar oud. Om die reden kende ik vele oppassers. Dat waren vriendjes die oppassen ongetwijfeld zagen als een goede gelegenheid om de zus in kwestie nader te leren kennen. Het ging er volgens mij altijd behoorlijk netjes aan toe. Vriendjes van mijn zussen kwamen in mijn jeugd in vele soorten en maten langs.
Maar één van hen bleek als snel een blijvertje. En dat was Aad.
Ik herinner mij hem als een gespierde spijker. Een jongen met flinke biceps en een Westlands accent, zoon van 'De Tomatenkoning'. Een aardige, goedlachse jongeman die een lief vriendje voor mijn zus Ineke, een leuke oppas voor mij en een onderhoudende vismaat voor mijn vader bleek te zijn. Mij pa was blij met Aad als schoonzoon. De afmetingen van de vissen die Aad ving, waren altijd dubieus. Ook bij het aantal moest je grote vraagtekens zetten. Hij was degene die dan het hardst van iedereen om zijn eigen grappen kon lachen.
Ik heb 'sweet memories' aan de uitjes met Aad en Ineke. Aad had een brommer die voldoende ruimte bood om hem, mijn zus en mij er tussenin te vervoeren. Een van de vaste zomeruitjes was naar het strand van Monster of Ter Heijden. Aad groef dan altijd een diepe kuil -met zulke handen was dat een peulenschil- waar wij dan met ons drietjes in konden liggen. Spannend vond ik dat! In de middag, als de meegebrachte boterhammen op waren, kwam het volgende ritueel: het broodje knakworst met extra mosterd dat in de kuil met veel smaak werd verorberd.
Een andere uitstapje dat ik mij goed herinner was naar Scheveningen waar op de Pier een soort Flintstones Park was nagebouwd. Er liepen een grote Fred- en een grote Barney-pop rond waarmee je op de foto kon. Je kon zelfs een ritje maken in de Flintstones-benenwagen. De foto zie je hiernaast. Ook de terugreis was memorabel: ik most overgeven bij de Melkfabriek van Menken in Wassenaar en Aad hield mijn hand vast.
Aad en Ien trouwden op tamelijk jonge leeftijd en betrokken een huis in Poeldijk waar ik als jonkie vaak logeerde. Het was altijd gezellig. Er was liefde in het huis en dat voelde je. Ik werkte mee in de moestuin, we deden spelletjes, ik stoeide met Aad en 's avonds zaten we samen op de bank, voor de buis. Het was niks bijzonders maar toch was het bijzonder. En ik bleef komen om te logeren, ook nadat Dennis was geboren. Zelf was ik een jonge puber maar wat voelde ik mij een trotse tante.
Aad was een ware kunstenaar met zijn handen: wat hij zag, kon hij maken. Hij was daarin een perfectionist. Je hoort het vaker over professionele doe-het-zelvers: ook thuis moest er flink worden geklust. Het interieur van hun huis werd dan ook regelmatig naar de laatste inzichten verbouwd; weleens tot wanhoop van mijn zus Ineke. Een van de verhalen die in onze familie de ronde doet, is dat het tweepersoonsmatras van hen jarenlang op Heinekenkratjes steunde. Aad was te druk om voor zichzelf een onderstel te maken... maar toen ik als studentje op kamers ging, was hij degene die mijn meubeltjes maakte: slimme constructies die een kleine kamer ruim maakten.
Met de liefde en aandacht die Aad en Ineke aan hun zoon gaven, kon het niet anders zijn dan dat Dennis ook zelf een leuke vent zou worden. De geschiedenis herhaalt zich: zoonlief is nu net zo liefdevol met zijn zoon Cas, als Aad was met Dennis. Opa werd gelukkig van het kleine mannetje en Cas hield van opa Aad. Hij putte moed uit zijn kleinkind maar kon ook voortgaan door de toegewijde zorg van zijn zussen Ria en El. Ria was op woensdag zijn zwemmaatje en El was steun en toeverlaat op andere dagen. En bij al die zorgen en verzorging was mijn zus Ineke er altijd.
Ik heb groot respect voor haar.
Aad streed vier jaar lang moedig tegen zijn ziekte maar het ziekbed van het afgelopen jaar viel hem heel zwaar. Ondanks alles vond hij afleiding in geknutsel aan zijn modelboot. Die is nu af, ook zelf mag hij nu uitvaren. Het zal voor ons niet meevallen zonder hem verder te gaan maar Aadje, ik zal je kracht, positivisme, goedheid en vriendelijkheid nooit vergeten.
Dit verhaal met goede herinneringen las ik tijdens zijn afscheidsdienst voor. Er was veel belangstelling en er werden heel mooie woorden gesproken. Aad werd 59 jaar.
Maar één van hen bleek als snel een blijvertje. En dat was Aad.
Ik herinner mij hem als een gespierde spijker. Een jongen met flinke biceps en een Westlands accent, zoon van 'De Tomatenkoning'. Een aardige, goedlachse jongeman die een lief vriendje voor mijn zus Ineke, een leuke oppas voor mij en een onderhoudende vismaat voor mijn vader bleek te zijn. Mij pa was blij met Aad als schoonzoon. De afmetingen van de vissen die Aad ving, waren altijd dubieus. Ook bij het aantal moest je grote vraagtekens zetten. Hij was degene die dan het hardst van iedereen om zijn eigen grappen kon lachen.
Ik heb 'sweet memories' aan de uitjes met Aad en Ineke. Aad had een brommer die voldoende ruimte bood om hem, mijn zus en mij er tussenin te vervoeren. Een van de vaste zomeruitjes was naar het strand van Monster of Ter Heijden. Aad groef dan altijd een diepe kuil -met zulke handen was dat een peulenschil- waar wij dan met ons drietjes in konden liggen. Spannend vond ik dat! In de middag, als de meegebrachte boterhammen op waren, kwam het volgende ritueel: het broodje knakworst met extra mosterd dat in de kuil met veel smaak werd verorberd.
Aad en Ien trouwden op tamelijk jonge leeftijd en betrokken een huis in Poeldijk waar ik als jonkie vaak logeerde. Het was altijd gezellig. Er was liefde in het huis en dat voelde je. Ik werkte mee in de moestuin, we deden spelletjes, ik stoeide met Aad en 's avonds zaten we samen op de bank, voor de buis. Het was niks bijzonders maar toch was het bijzonder. En ik bleef komen om te logeren, ook nadat Dennis was geboren. Zelf was ik een jonge puber maar wat voelde ik mij een trotse tante.
Aad was een ware kunstenaar met zijn handen: wat hij zag, kon hij maken. Hij was daarin een perfectionist. Je hoort het vaker over professionele doe-het-zelvers: ook thuis moest er flink worden geklust. Het interieur van hun huis werd dan ook regelmatig naar de laatste inzichten verbouwd; weleens tot wanhoop van mijn zus Ineke. Een van de verhalen die in onze familie de ronde doet, is dat het tweepersoonsmatras van hen jarenlang op Heinekenkratjes steunde. Aad was te druk om voor zichzelf een onderstel te maken... maar toen ik als studentje op kamers ging, was hij degene die mijn meubeltjes maakte: slimme constructies die een kleine kamer ruim maakten.
Met de liefde en aandacht die Aad en Ineke aan hun zoon gaven, kon het niet anders zijn dan dat Dennis ook zelf een leuke vent zou worden. De geschiedenis herhaalt zich: zoonlief is nu net zo liefdevol met zijn zoon Cas, als Aad was met Dennis. Opa werd gelukkig van het kleine mannetje en Cas hield van opa Aad. Hij putte moed uit zijn kleinkind maar kon ook voortgaan door de toegewijde zorg van zijn zussen Ria en El. Ria was op woensdag zijn zwemmaatje en El was steun en toeverlaat op andere dagen. En bij al die zorgen en verzorging was mijn zus Ineke er altijd.
Ik heb groot respect voor haar.
Aad streed vier jaar lang moedig tegen zijn ziekte maar het ziekbed van het afgelopen jaar viel hem heel zwaar. Ondanks alles vond hij afleiding in geknutsel aan zijn modelboot. Die is nu af, ook zelf mag hij nu uitvaren. Het zal voor ons niet meevallen zonder hem verder te gaan maar Aadje, ik zal je kracht, positivisme, goedheid en vriendelijkheid nooit vergeten.
Dit verhaal met goede herinneringen las ik tijdens zijn afscheidsdienst voor. Er was veel belangstelling en er werden heel mooie woorden gesproken. Aad werd 59 jaar.
donderdag 12 juni 2008
Kiri
We hebben een persoonlijke relatie met Dame Kiri Te Kanawa, de Nieuw-Zeelandse operazangeres. We kenden haar muziek al wel maar de relatie begon in 2001 nadat wij naar Engeland waren verhuisd en in juni van datzelfde jaar het Henley-on-Thames Music and The Arts-festival meemaakten. De sfeer van het festival was heel Engels en dat vonden wij, als nieuwe immigranten, interessant: overal picknickende mensen in galakostuum, feestelijke gezelschappen op klapstoelen en kampeerkleden, drinkend uit kristallen champagneglazen, genietend van zelfgebakken aarbeientaart met slagroom en koffie uit plastic bekers. Met een zon die mooi over de rivier scheen.
Kiri Te Kanawa was dat jaar de belangrijkste artieste van het festival en wij zaten in onze avondkleding op de eerste rij. Het podium waarop zij optrad was een 'floating stage' in de river de Theems. Het was veel werk geweest de juiste kaartjes te bemachtigen. Ik herinner mij nu de muziek niet meer maar wel de beelden. En zeker de korte ontmoeting met de 'diva herself': wij dronken na afloop van het concert nog een glaasje in de champagnebar toen ik een aantal body guards in de verte zag aankomen. Net daarvoor had ik een nieuw fotorolletje in mijn camera gezet. Ik zag dat 'Dame Kiri' in aantocht was en vertelde dat aan mijn liefje, een grote fan van haar. We draaiden ons naar het naderende gezelschap toe en ik zei de Dame dat wij erg hadden genoten van haar optreden. Ik vroeg haar vervolgens of ik een foto mocht maken van haar met mijn liefje. “Yes, you can... but hurry up...”.
Dan weet je pas hoe snel je kunt zijn! Het was mooi om te zien: de body guards weken van haar zijde om ruimte voor de foto te maken, mijn liefje ging naast haar staan en de foto werd gemaakt. Click-clack. De foto staat te pronken in onze familiefotogalerij. Maar dat is niet het einde van ons verhaal met Kiri.
Drie jaar geleden gingen wij op reis naar Australië en Nieuw-Zeeland. Wij kwamen na een rondreis van 18.000 kilometer door Australië met de campervan in Sydney aan. Wij zagen overal posters van Kiri Te Kanawa in de stad en zij bleek een 'Valentijnsconcert' te geven in het Operahouse! Wij hebben geïnformeerd bij de kassa van het concertgebouw, hebben de ticketline gebeld, de zwarte markt gezocht (die niet bleek te bestaan) maar het concert was echt he-le-maal uitverkocht; er was geen kaartje meer te krijgen. Wij hebben nog wel serieus overwogen kaartjes van een zwakogende bezoeker af te troggelen maar we hebben de impuls bedwongen. Dat doe je niet op Valentijnsdag! Stikjaloers waren we op die concertgangers.
De week erna vlogen we naar Nieuw-Zeeland om het Noorder- en het Zuidereiland te bezoeken. In Invercargill, in het uiterste zuiden van het Zuidereiland bleek Dame Kiri Te Kanawa wederom een concert te geven. Dat leek een droom: naar Kiri luisteren in haar moederland! Na veel navraag bleek het een optreden te zijn voor lokale VIPs, sponsors en andere genodigden die het verbouwde concertgebouw kwamen inwijden. Ondanks de teleurstelling hebben we toch een nachtje in de stad doorgebracht. In ons hotel (het enige van het stadje) hoorden wij 's middags een prachtige vrouwenstem toonladders studeren. “Zou het Haar zijn?” We hebben rondgelopen, gewacht, geïnformeerd maar het antwoord konden wij niet aan de receptionist ontfutselen dus het zal altijd een raadsel blijven...
Op het Noordereiland hebben wij Kiri's geboortestadje Gisborne bezocht. In een plaatselijke museumwinkel vonden wij een CD met traditionele Maori-liederen door haar en een koor gezongen (zij is zelf half-Maori). Ontroerend mooie muziek die wij vaak beluisteren.
Maar het is weer zover: de operazangeres is in Nederland voor een optreden op het 'Festival Classique' in Den Haag. Het optreden is onderdeel van haar wereldwijde afscheidstoernee. De sopraan krijgt donderdag ook de Edison Klassiek-oeuvreprijs overhandigd dat op Nederland 2 om 20:55 uur rechtstreeks wordt uitgezonden.
Nelly en Diederik hebben ons blij verrast met mooie kaartjes dus wij gaan Dame Kiri Te Kanawa dit weekend nog eenmaal live zien en beluisteren. En wie weet: wellicht ook met een glaasje champagne nog één keer samen op de foto?
Kiri Te Kanawa was dat jaar de belangrijkste artieste van het festival en wij zaten in onze avondkleding op de eerste rij. Het podium waarop zij optrad was een 'floating stage' in de river de Theems. Het was veel werk geweest de juiste kaartjes te bemachtigen. Ik herinner mij nu de muziek niet meer maar wel de beelden. En zeker de korte ontmoeting met de 'diva herself': wij dronken na afloop van het concert nog een glaasje in de champagnebar toen ik een aantal body guards in de verte zag aankomen. Net daarvoor had ik een nieuw fotorolletje in mijn camera gezet. Ik zag dat 'Dame Kiri' in aantocht was en vertelde dat aan mijn liefje, een grote fan van haar. We draaiden ons naar het naderende gezelschap toe en ik zei de Dame dat wij erg hadden genoten van haar optreden. Ik vroeg haar vervolgens of ik een foto mocht maken van haar met mijn liefje. “Yes, you can... but hurry up...”.
Dan weet je pas hoe snel je kunt zijn! Het was mooi om te zien: de body guards weken van haar zijde om ruimte voor de foto te maken, mijn liefje ging naast haar staan en de foto werd gemaakt. Click-clack. De foto staat te pronken in onze familiefotogalerij. Maar dat is niet het einde van ons verhaal met Kiri.
Drie jaar geleden gingen wij op reis naar Australië en Nieuw-Zeeland. Wij kwamen na een rondreis van 18.000 kilometer door Australië met de campervan in Sydney aan. Wij zagen overal posters van Kiri Te Kanawa in de stad en zij bleek een 'Valentijnsconcert' te geven in het Operahouse! Wij hebben geïnformeerd bij de kassa van het concertgebouw, hebben de ticketline gebeld, de zwarte markt gezocht (die niet bleek te bestaan) maar het concert was echt he-le-maal uitverkocht; er was geen kaartje meer te krijgen. Wij hebben nog wel serieus overwogen kaartjes van een zwakogende bezoeker af te troggelen maar we hebben de impuls bedwongen. Dat doe je niet op Valentijnsdag! Stikjaloers waren we op die concertgangers.
De week erna vlogen we naar Nieuw-Zeeland om het Noorder- en het Zuidereiland te bezoeken. In Invercargill, in het uiterste zuiden van het Zuidereiland bleek Dame Kiri Te Kanawa wederom een concert te geven. Dat leek een droom: naar Kiri luisteren in haar moederland! Na veel navraag bleek het een optreden te zijn voor lokale VIPs, sponsors en andere genodigden die het verbouwde concertgebouw kwamen inwijden. Ondanks de teleurstelling hebben we toch een nachtje in de stad doorgebracht. In ons hotel (het enige van het stadje) hoorden wij 's middags een prachtige vrouwenstem toonladders studeren. “Zou het Haar zijn?” We hebben rondgelopen, gewacht, geïnformeerd maar het antwoord konden wij niet aan de receptionist ontfutselen dus het zal altijd een raadsel blijven...
Op het Noordereiland hebben wij Kiri's geboortestadje Gisborne bezocht. In een plaatselijke museumwinkel vonden wij een CD met traditionele Maori-liederen door haar en een koor gezongen (zij is zelf half-Maori). Ontroerend mooie muziek die wij vaak beluisteren.
Maar het is weer zover: de operazangeres is in Nederland voor een optreden op het 'Festival Classique' in Den Haag. Het optreden is onderdeel van haar wereldwijde afscheidstoernee. De sopraan krijgt donderdag ook de Edison Klassiek-oeuvreprijs overhandigd dat op Nederland 2 om 20:55 uur rechtstreeks wordt uitgezonden.
Nelly en Diederik hebben ons blij verrast met mooie kaartjes dus wij gaan Dame Kiri Te Kanawa dit weekend nog eenmaal live zien en beluisteren. En wie weet: wellicht ook met een glaasje champagne nog één keer samen op de foto?
dinsdag 10 juni 2008
Blue Zones
Mijn vriendin Nelly had in een recente weblog getiteld 'Weten en Wetenschap' (van 31 mei) een oproep gedaan aan haar lezers om de levensstijl te verbeteren nu het nog kan. De wetenschap raakt steeds meer overtuigd van het feit dat levensstijl en leefomgeving van grote invloed zijn op onze gezondheid.
Dan Buettner is een Amerikaanse avonturier die expedities onderneemt en daarover schrijft. Hij heeft bovendien een aantal wereldrecords op zijn naam staan voor duurfietsen en heeft op zijn stalen ros ongeveer 20.000 kilometer afgelegd. Tijdens het fietsen raakte hij geïnteresseerd in demografie en 'longevity' ofwel lang leven. Hij is gaan onderzoeken waar op de wereld de grootste concentraties mensen leven die ouder dan 100 jaar oud worden en/of waar beduidend minder ongeneeslijke ziekten voorkomen.
Die regio's heeft hij 'Blue Zones' genoemd waarover in april van dit jaar een boek is verschenen met de titel 'Blue Zone: Lessons for Living Longer From the People Who've Lived the Longest', in samenwerking met National Geographic. De blauwe zones die Buettner in zijn boek heeft beschreven, zijn: Sardinië (Italië), Okinawa (Japan) en Loma Linda (Californië USA). Hij heeft nog een andere blauwe zone aangetroffen op de wereld (Nicoya, Costa Rica) die hij in een eerdere publicatie heeft beschreven.
Er valt zoveel interessants te ontdekken - je raakt niet uitgelezen!
De inwoners van de bergdorpen in Sardinië wandelen gemakkelijk acht kilometer per dag. Mensen in Okinawa hebben opmerkelijk schonere aderen en een laag cholesterolgehalte. Hartziekten, borst- en prostaatkanker zijn er zeldzaam. De Zevende Dag Adventisten in Zuid-Californië volgen een plantaardig dieet dat in de Bijbel is beschreven en respecteren de sabbat. Wat mensen die in deze blauwe zones leven gemeenschappelijk hebben qua levensstijl, is als volgt gedefinieerd:
1) Familie: goede familiebanden zijn eerste prioriteit
2) Niet roken: honderdjarigen zijn per definitie niet-rokers
3) Plantaardig dieet houden
4) Regelmatig (licht)fysieke inspanningen verrichten
5) Sociale betrokkenheid: ergens bijhoren en actief samenleven
6) Bonen: ze zijn vast onderdeel van de maaltijd
Na meer gesurf kwam ik terecht op een 'Blue Zones Community' site die naast veel informatie over bewegen, eten, activiteiten ondernemen en sociaal netwerken tevens een online enquête bevat. En die kon ik niet ongemoeid laten! Je krijgt 35 vragen voorgeschoteld over jouw levensstijl die je vanzelfsprekend naar eer en geweten moet invullen (anders wordt de uitkomst nog zinlozer dan de vragenlijst wellicht al is...). Het gaat om je omgeving, je interesses, drank- en eetpatronen, bewegen, enzovoort. Je krijgt de uitslag op het scherm te zien, ingedeeld naar de volgende categorieën:
- Biologische leeftijd: de leeftijd die je lichaam aangeeft, op basis van de huidige gewoonten
- Algemene levensverwachting: de leeftijd die je verwacht te bereiken
- Gezond leven-verwachting: de leeftijd tot wanneer je gezond zult leven
- Blauwe zone-jaren: de jaren die je nog kunt winnen of verliezen op basis van bestaande gewoonten
De jaren die je aan je levensverwachting kunt toevoegen als je je levensstijl aanpast, zijn in een aparte box aangegeven. Ik heb geen adviseur nodig van de Blue Zone Community om mij te vertellen wat ik beter, minder of anders moet gaan doen om langer gezond(er) te leven. Dat weet ik namelijk al: minder alcohol (maximaal twee glazen rode wijn per dag), nóg gezonder eten (geen rood vlees), nóg regelmatiger bewegen, negatieve situaties en nare personen vermijden, nóg meer met mijn dierbaren omgaan en nóg meer van hen houden. En vooral bonen eten, heel veel bonen...
Dan Buettner is een Amerikaanse avonturier die expedities onderneemt en daarover schrijft. Hij heeft bovendien een aantal wereldrecords op zijn naam staan voor duurfietsen en heeft op zijn stalen ros ongeveer 20.000 kilometer afgelegd. Tijdens het fietsen raakte hij geïnteresseerd in demografie en 'longevity' ofwel lang leven. Hij is gaan onderzoeken waar op de wereld de grootste concentraties mensen leven die ouder dan 100 jaar oud worden en/of waar beduidend minder ongeneeslijke ziekten voorkomen.
Die regio's heeft hij 'Blue Zones' genoemd waarover in april van dit jaar een boek is verschenen met de titel 'Blue Zone: Lessons for Living Longer From the People Who've Lived the Longest', in samenwerking met National Geographic. De blauwe zones die Buettner in zijn boek heeft beschreven, zijn: Sardinië (Italië), Okinawa (Japan) en Loma Linda (Californië USA). Hij heeft nog een andere blauwe zone aangetroffen op de wereld (Nicoya, Costa Rica) die hij in een eerdere publicatie heeft beschreven.
Er valt zoveel interessants te ontdekken - je raakt niet uitgelezen!
De inwoners van de bergdorpen in Sardinië wandelen gemakkelijk acht kilometer per dag. Mensen in Okinawa hebben opmerkelijk schonere aderen en een laag cholesterolgehalte. Hartziekten, borst- en prostaatkanker zijn er zeldzaam. De Zevende Dag Adventisten in Zuid-Californië volgen een plantaardig dieet dat in de Bijbel is beschreven en respecteren de sabbat. Wat mensen die in deze blauwe zones leven gemeenschappelijk hebben qua levensstijl, is als volgt gedefinieerd:
1) Familie: goede familiebanden zijn eerste prioriteit
2) Niet roken: honderdjarigen zijn per definitie niet-rokers
3) Plantaardig dieet houden
4) Regelmatig (licht)fysieke inspanningen verrichten
5) Sociale betrokkenheid: ergens bijhoren en actief samenleven
6) Bonen: ze zijn vast onderdeel van de maaltijd
Na meer gesurf kwam ik terecht op een 'Blue Zones Community' site die naast veel informatie over bewegen, eten, activiteiten ondernemen en sociaal netwerken tevens een online enquête bevat. En die kon ik niet ongemoeid laten! Je krijgt 35 vragen voorgeschoteld over jouw levensstijl die je vanzelfsprekend naar eer en geweten moet invullen (anders wordt de uitkomst nog zinlozer dan de vragenlijst wellicht al is...). Het gaat om je omgeving, je interesses, drank- en eetpatronen, bewegen, enzovoort. Je krijgt de uitslag op het scherm te zien, ingedeeld naar de volgende categorieën:- Biologische leeftijd: de leeftijd die je lichaam aangeeft, op basis van de huidige gewoonten
- Algemene levensverwachting: de leeftijd die je verwacht te bereiken
- Gezond leven-verwachting: de leeftijd tot wanneer je gezond zult leven
- Blauwe zone-jaren: de jaren die je nog kunt winnen of verliezen op basis van bestaande gewoonten
De jaren die je aan je levensverwachting kunt toevoegen als je je levensstijl aanpast, zijn in een aparte box aangegeven. Ik heb geen adviseur nodig van de Blue Zone Community om mij te vertellen wat ik beter, minder of anders moet gaan doen om langer gezond(er) te leven. Dat weet ik namelijk al: minder alcohol (maximaal twee glazen rode wijn per dag), nóg gezonder eten (geen rood vlees), nóg regelmatiger bewegen, negatieve situaties en nare personen vermijden, nóg meer met mijn dierbaren omgaan en nóg meer van hen houden. En vooral bonen eten, heel veel bonen...
zaterdag 7 juni 2008
Neuenegg und Flamatt
De aftrap van EURO 2008, het Europese Kampioenschap Voetbal is gedaan.
Dat gaat mede gepaard met kleine volksverhuizingen: Europeanen die voor de duur van het toernooi vanuit hun vaderland naar een gastland afreizen. De gastlanden voor dit toernooi zijn Oostenrijk en Zwitserland.
Neuenegg en Flamatt heten de uitverkoren boerendorpen in midden-Zwitserland waar 'Het Oranjedorp' zich tijdens het voetbaltoernooi bevindt. Voor het eerst in de Zwitserse geschiedenis worden de twee dorpen een. Voetbal verbroedert dus toch!
Neuenegg und Flamatt... de dorpjes hebben ieder afzonderlijk een website maar daarop wordt met geen woord gerept over het feit dat de oranjecamping op hun grondgebied komt. De Hollandse Zwitser die de camping gaat beheren, is er klaar voor: hij heeft drie kilometer oranje vlaggetjes, vijfhonderd oranje lampionnen en honderd plastic oranje koeien (op waar formaat) ingeslagen. Es kann losgehen!
In een Nederlands sportprogramma ging een journalist op bezoek bij enkele Neueneggers en Flamatters om hun reactie op het aanstaande op te tekenen.
Een mevrouw uit Flamatt deed voor de camera een oproep aan haar aanstaande Nederlandse buren om vooral 's nachts heel rustig en ingetogen naar hun tent terug te gaan. Zij moet namelijk heel vroeg op voor de koeien... Als dat maar goedgaat?!
Wij hebben vriendinnen die in Zwitserland wonen. Ze zijn 'import-Zwitsers': de ene is oorspronkelijk Française, de andere is van geboorte Oostenrijkse. Zij wonen en werken er met plezier alhoewel zij voor een autochtone Zwitser altijd 'allochtoon' zullen blijven, hoe goed ze ook hun best doen.
Door hard werken, neutraliteit, ordelijkheid en precisie hebben de Zwitsers hun heimat tot een van de rijkste landen ter wereld gemaakt. Alles is in Zwitserland keurig geregeld: openbare toiletten zijn brandschoon, bussen en treinen rijden op tijd en nergens vind je afval op straat.
Zwitserland heeft echter ook 'eigenaardigheden': het stemrecht voor vrouwen bestaat pas sinds 1971 en de gelijkstelling tussen man en vrouw is pas echt gelijk geworden in 1981. Ook aan de vele stricte leefregels moet je als Hollandse wennen.
Zo mag je je auto niet wassen en niet stofzuigen op zondag, gras maaien mag ook niet en de toilet mag je alleen doorspoelen tot 12:00 uur 's nachts. Nu valt daar best mee te leven -weet ik uit ervaring- maar de vraag is toch wat er in de komende weken allemaal zal gebeuren in Neuenegg und Flamatt?! Er stond slechts één artikel op het web over de komende invasie van het oranjelegioen:
Anwohner sind besorgt wegen des Lärms
Die Anwohner des Euro-Fancamps Oranje-Dorp haben wenig Freude an der Invasion der Holländer. Das Camp an der Sense ist zwar bewilligt und die Behörden sind zufrieden mit den Konzepten der Organisatoren. Trotzdem befürchten die direkten Anwohner in Flamatt und Neuenegg, während der drei Euro-Wochen im Juni nicht mehr schlafen zu können.
Ik zal dus maar een keertje extra bellen met de dames in de komende weken...
Grüeszi miteinander!
Dat gaat mede gepaard met kleine volksverhuizingen: Europeanen die voor de duur van het toernooi vanuit hun vaderland naar een gastland afreizen. De gastlanden voor dit toernooi zijn Oostenrijk en Zwitserland.
Neuenegg en Flamatt heten de uitverkoren boerendorpen in midden-Zwitserland waar 'Het Oranjedorp' zich tijdens het voetbaltoernooi bevindt. Voor het eerst in de Zwitserse geschiedenis worden de twee dorpen een. Voetbal verbroedert dus toch!
Neuenegg und Flamatt... de dorpjes hebben ieder afzonderlijk een website maar daarop wordt met geen woord gerept over het feit dat de oranjecamping op hun grondgebied komt. De Hollandse Zwitser die de camping gaat beheren, is er klaar voor: hij heeft drie kilometer oranje vlaggetjes, vijfhonderd oranje lampionnen en honderd plastic oranje koeien (op waar formaat) ingeslagen. Es kann losgehen!
In een Nederlands sportprogramma ging een journalist op bezoek bij enkele Neueneggers en Flamatters om hun reactie op het aanstaande op te tekenen.
Een mevrouw uit Flamatt deed voor de camera een oproep aan haar aanstaande Nederlandse buren om vooral 's nachts heel rustig en ingetogen naar hun tent terug te gaan. Zij moet namelijk heel vroeg op voor de koeien... Als dat maar goedgaat?!
Wij hebben vriendinnen die in Zwitserland wonen. Ze zijn 'import-Zwitsers': de ene is oorspronkelijk Française, de andere is van geboorte Oostenrijkse. Zij wonen en werken er met plezier alhoewel zij voor een autochtone Zwitser altijd 'allochtoon' zullen blijven, hoe goed ze ook hun best doen.
Door hard werken, neutraliteit, ordelijkheid en precisie hebben de Zwitsers hun heimat tot een van de rijkste landen ter wereld gemaakt. Alles is in Zwitserland keurig geregeld: openbare toiletten zijn brandschoon, bussen en treinen rijden op tijd en nergens vind je afval op straat.
Zwitserland heeft echter ook 'eigenaardigheden': het stemrecht voor vrouwen bestaat pas sinds 1971 en de gelijkstelling tussen man en vrouw is pas echt gelijk geworden in 1981. Ook aan de vele stricte leefregels moet je als Hollandse wennen.
Zo mag je je auto niet wassen en niet stofzuigen op zondag, gras maaien mag ook niet en de toilet mag je alleen doorspoelen tot 12:00 uur 's nachts. Nu valt daar best mee te leven -weet ik uit ervaring- maar de vraag is toch wat er in de komende weken allemaal zal gebeuren in Neuenegg und Flamatt?! Er stond slechts één artikel op het web over de komende invasie van het oranjelegioen:
Anwohner sind besorgt wegen des Lärms
Die Anwohner des Euro-Fancamps Oranje-Dorp haben wenig Freude an der Invasion der Holländer. Das Camp an der Sense ist zwar bewilligt und die Behörden sind zufrieden mit den Konzepten der Organisatoren. Trotzdem befürchten die direkten Anwohner in Flamatt und Neuenegg, während der drei Euro-Wochen im Juni nicht mehr schlafen zu können.
Ik zal dus maar een keertje extra bellen met de dames in de komende weken...
Grüeszi miteinander!
vrijdag 6 juni 2008
Gast zijn in de grote wereld
We hebben in de afgelopen weken kunnen lezen over de weerzin die bij Nederlanders zou bestaan tegen Russen-op-vakantie. Russen zouden in het buitenland asociaal, arrogant en altijd dronken zijn. De verklaring zou liggen in het feit dat zij vanwege hun vroegere politieke isolement niet gewend zijn met andere culturen en nationaliteiten om te gaan. Er zouden inmiddels reisorganisaties bestaan die zogenaamde 'Rusvrije reizen' aanbieden. Aan de vele ingezonden brieven over dit onderwerp was af te leiden dat het gedrag van Hollanders in het buitenland ook regelmatig tot plaatsvervangende schaamte leidt. Waarom zou hufterigheid stoppen bij de landsgrenzen?
Vorige week was ik op de camping getuige van een aanvaring tussen de Duitse overbuurman en zijn Nederlandse buur. Het bleek dat de Duitse buur zich enorm ergerde aan de geparkeerde fietsen van zijn Hollandse buur die naar zijn zin teveel op zijn (toch al grote) grondstuk stonden. Ik vond de ophef zeer onterecht en kon zijn kleingeestigheid niet verdragen. Ik had mij daarmee natuurlijk niet moeten bemoeien maar ik deed het toch - in mijn beste Duits. De fietsen waren inmiddels verplaatst maar de Duitse buur richtte zijn pijlen nu op mij. Hij begon tegen mij met “Aber in Deutschland...” waarop ik hem aankeek en antwoorde: “Sie sind jetzt in Holland”. Dat was het einde van onze conversatie en sindsdien wordt er door de Duitse buur niet meer gegroet. Ik vind het goed zo.
Deze situatie had ook kunnen ontstaan met een boze Fransman, Brit of Hollander (met andere woorden: het gaat niet om de Duitser). Het is echter mijn diepgewortelde overtuiging dat je je aanpast aan de gebruiken die gelden in het gastland dat je bezoekt. Het is er nu eenmaal anders dan thuis en dat heb je te respecteren.
Als mijn liefje en ik tijdens onze reizen soms maanden achtereen in een land verblijven, noemen we dat heel bewust geen 'vakantie'. Wij zijn er niet op vakantie maar wonen daar tijdelijk en zijn er te gast. We verdiepen ons in de cultuur van het land en zijn ons bewust van de lokale mores. We passen ons aan de heersende cultuur aan maar vergeten daarbij onze eigen cultuur niet. Leg die overtuiging maar eens uit aan een boze buur. Niemand beweert ook dat het gemakkelijk is gast te zijn in de grote wereld.
donderdag 5 juni 2008
Naïef of juist slim?
Het spoeddebat in de Tweede Kamer over embryoselectie was vandaag live te volgen op http://www.tweedekamer.nl/vergaderingen/plenaire_vergaderingen en ik zat voor de buis. Het begon als een slechte sketch, met een aantal kamerleden in treurige rollen.
Hoofdrol 1 werd met verve vervuld door Khadija Arib, Tweede Kamerlid van de PvdA. Het is een vrouw die de vrouwenzaak een warm hart toedraagt. Maar wat gebeurde hier? In haar eerste termijn kwam zij met beschuldigingen aan het adres van afgevaardigden van andere partijen: over hun bijdrage aan slechte besluitvorming in het verleden, over niet aanwezig zijn tijdens vorige debatten over het onderwerp, over onterechte kritiek op de PvdA in de afgelopen week. Heel onverstandig! Je moet weten wie je bondgenoten zijn, Khadija! Er is namelijk een meerderheid in de Tweede Kamer voor het standpunt van staatssecretaris Jet Bussemaker zoals zij dat in haar brief heeft verwoord! Ik weet dat zij en Jet een goede verstandhouding hebben. Maar toch... heel jammer.
Femke Halsema (fractievoorzitter van Groen Links) reageerde heel adequaat: “het is akelig als de een ruzie blijft zoeken terwijl de ander vrede wil sluiten. Vrouwen die draagster zijn van de genmutatie en die nu zitten te kijken, willen dit niet zien”.
Hoofdrol 2 was voor Esmé Wiegman van de ChristenUnie. Tot ieders verwondering wenste zij in dit debat niet inhoudelijk op de kwestie te reageren terwijl zij dat in de afgelopen weken waar ze maar kon in kranten, op radio en TV wèl had gedaan! Halsema stelde Wiegman vervolgens de vraag waarom de ChristenUnie dit voor hen kennelijk zo belangrijke onderwerp niet separaat in het regeringsaccoord had laten vastleggen. Er kwam wederom geen afdoende antwoord.
Hoofdrol 3 werd gespeeld door Henk Jan Ormel van het CDA. Hij gaf staatssecretaris Bussemaker weliswaar een compliment over haar zorgvuldige handelswijzen bij eerdere kwesties maar de woordelijke draai om haar oren om deze aanpak klonk ook door. Ormel vond het -naar goed katholiek gebruik- geenszins nodig zijn twee partijgenoten Ab Klink (minister van Volksgezondheid) en Jan-Peter Balkenende op hun verantwoordelijkheden in deze kwestie aan te spreken. Deze beide heren hadden zich in de discussie van de afgelopen weken 'oorverdovend stil' gehouden.
De kamerbreed geroemde zorgvuldigheid van Jet Bussemaker met haar moeilijke portefeuille leek met deze kwestie te zijn verdwenen. Maar is dat wel zo? Woordvoerders van de PVV en de SGP stelden de vraag of Bussemaker met het direct toezenden van de brief aan de Kamer een slimme zet had gedaan of was er sprake van een grote naïviteit van haar kant?
In de middag kwam Bussemaker zelf haar heldere en zuiver geformuleerde antwoorden geven: 'ze was niet beziggeweest met een ethische breuk maar met de uitbreiding van het toepassingsbereik van PGD.' Inhoudelijk bleef ze bij haar standpunt. Ze was wèl van mening dat ze het procedureel anders had moeten doen. Pechtolds reactie was: “het siert u dat u uw fout erkent maar ik zit ermee: het is onterecht, het komt te vroeg”. Dat was het enige moment in het debat dat ik een gulle lach op zijn plaats vond!
De staatssecretaris werd tijdens het debat terecht door veel weldenkende collega-politici geholpen en dat was mooi om te zien. Pechtold is wat mij betreft de winnaar van dit debat en Bussemaker mag op voor 'Politica van het Jaar'.
De publieke tribune was gevuld met vrouwen die in de afgelopen weken als draagsters van de BRCA-genmutatie in de openbaarheid waren getreden, met aan hun zijde professor dr. Hans Evers en professor dr. Joep Geraedts van het azM. Grote afwezige bij dit debat was Rita Verdonk, aanvoerder van TON. Geeft zij met haar afwezigheid aan nu wèl of juist geen populist te zijn..? Wordt vervolgd.
Hoofdrol 1 werd met verve vervuld door Khadija Arib, Tweede Kamerlid van de PvdA. Het is een vrouw die de vrouwenzaak een warm hart toedraagt. Maar wat gebeurde hier? In haar eerste termijn kwam zij met beschuldigingen aan het adres van afgevaardigden van andere partijen: over hun bijdrage aan slechte besluitvorming in het verleden, over niet aanwezig zijn tijdens vorige debatten over het onderwerp, over onterechte kritiek op de PvdA in de afgelopen week. Heel onverstandig! Je moet weten wie je bondgenoten zijn, Khadija! Er is namelijk een meerderheid in de Tweede Kamer voor het standpunt van staatssecretaris Jet Bussemaker zoals zij dat in haar brief heeft verwoord! Ik weet dat zij en Jet een goede verstandhouding hebben. Maar toch... heel jammer.
Femke Halsema (fractievoorzitter van Groen Links) reageerde heel adequaat: “het is akelig als de een ruzie blijft zoeken terwijl de ander vrede wil sluiten. Vrouwen die draagster zijn van de genmutatie en die nu zitten te kijken, willen dit niet zien”.
Hoofdrol 2 was voor Esmé Wiegman van de ChristenUnie. Tot ieders verwondering wenste zij in dit debat niet inhoudelijk op de kwestie te reageren terwijl zij dat in de afgelopen weken waar ze maar kon in kranten, op radio en TV wèl had gedaan! Halsema stelde Wiegman vervolgens de vraag waarom de ChristenUnie dit voor hen kennelijk zo belangrijke onderwerp niet separaat in het regeringsaccoord had laten vastleggen. Er kwam wederom geen afdoende antwoord.
Hoofdrol 3 werd gespeeld door Henk Jan Ormel van het CDA. Hij gaf staatssecretaris Bussemaker weliswaar een compliment over haar zorgvuldige handelswijzen bij eerdere kwesties maar de woordelijke draai om haar oren om deze aanpak klonk ook door. Ormel vond het -naar goed katholiek gebruik- geenszins nodig zijn twee partijgenoten Ab Klink (minister van Volksgezondheid) en Jan-Peter Balkenende op hun verantwoordelijkheden in deze kwestie aan te spreken. Deze beide heren hadden zich in de discussie van de afgelopen weken 'oorverdovend stil' gehouden.
De kamerbreed geroemde zorgvuldigheid van Jet Bussemaker met haar moeilijke portefeuille leek met deze kwestie te zijn verdwenen. Maar is dat wel zo? Woordvoerders van de PVV en de SGP stelden de vraag of Bussemaker met het direct toezenden van de brief aan de Kamer een slimme zet had gedaan of was er sprake van een grote naïviteit van haar kant?
De staatssecretaris werd tijdens het debat terecht door veel weldenkende collega-politici geholpen en dat was mooi om te zien. Pechtold is wat mij betreft de winnaar van dit debat en Bussemaker mag op voor 'Politica van het Jaar'.
De publieke tribune was gevuld met vrouwen die in de afgelopen weken als draagsters van de BRCA-genmutatie in de openbaarheid waren getreden, met aan hun zijde professor dr. Hans Evers en professor dr. Joep Geraedts van het azM. Grote afwezige bij dit debat was Rita Verdonk, aanvoerder van TON. Geeft zij met haar afwezigheid aan nu wèl of juist geen populist te zijn..? Wordt vervolgd.
dinsdag 3 juni 2008
Genetische ongehoorzaamheid
Professor doctor Joep Geraedts, hoofd Afdeling Klinische Genetica van het Academisch Ziekenhuis in Maastricht heeft gisteren besloten tóch door te gaan met de toepassing van embryoselectie voor wensouders die drager zijn van de BRCA-genmutatie.
Deze daad van 'burgerlijke ongehoorzaamheid' vind ik dapper. En zeer terecht.
De professor vond het hoog tijd dat er vanuit de Zorg een statement komt; geen politiek standpunt maar een weloverwogen medisch standpunt.
Geraedts is -met zijn Raad van Bestuur- van mening dat de beslissing over het wel of niet toepassen van embryoselectie voor deze groep niet binnen de muren van politiek Den Haag moet worden genomen maar binnen de muren van het ziekenhuis.
De vrees bestaat dat het weleens wéér twee jaar zou kunnen duren voordat een positieve beslissing over embryoselectie voor deze groep zal worden genomen. De klinisch-geneticus heeft dus de verantwoordelijkheid genomen deze groep wensouders niet langer in onzekerheid te laten.
Deze azM-beslissing is door vice-premier André Rouvoet van de ChristenUnie afgedaan als 'een provocatie'. En dat is heel onterecht! Hoe kan het bestaan dat een regeringspartij (zes zetels) een bevolkingsgroep in gijzeling houdt met haar dwingende 'NEE'?! Elke vorm van religieus fundamentalisme is wat mij betreft abject.
Wordt zeker vervolgd.
Deze daad van 'burgerlijke ongehoorzaamheid' vind ik dapper. En zeer terecht.
De professor vond het hoog tijd dat er vanuit de Zorg een statement komt; geen politiek standpunt maar een weloverwogen medisch standpunt.
Geraedts is -met zijn Raad van Bestuur- van mening dat de beslissing over het wel of niet toepassen van embryoselectie voor deze groep niet binnen de muren van politiek Den Haag moet worden genomen maar binnen de muren van het ziekenhuis.
De vrees bestaat dat het weleens wéér twee jaar zou kunnen duren voordat een positieve beslissing over embryoselectie voor deze groep zal worden genomen. De klinisch-geneticus heeft dus de verantwoordelijkheid genomen deze groep wensouders niet langer in onzekerheid te laten.
Deze azM-beslissing is door vice-premier André Rouvoet van de ChristenUnie afgedaan als 'een provocatie'. En dat is heel onterecht! Hoe kan het bestaan dat een regeringspartij (zes zetels) een bevolkingsgroep in gijzeling houdt met haar dwingende 'NEE'?! Elke vorm van religieus fundamentalisme is wat mij betreft abject. Wordt zeker vervolgd.
zondag 1 juni 2008
Moeder Aarde
Enkele weken geleden heb ik de DVD 'Earth' gekregen van mijn vriendinnetje Nelly en dat is precies waarin ik nu zin heb. En het stelt niet teleur: wat een fantastische natuurfilm! Het is een BBC-productie en dan weet je het wel: zeldzaam mooie natuurbeelden met precies de juiste muziek erbij van George Fenton die ook de muziek voor de serie 'The Blue Planet' componeerde. Je wordt als kijker reisgenoot op een tocht van de Noordpool naar de Zuidpool.
De film begint met een ijsberenmoeder die haar zwarte neuspunt uit de winterwitte schuilplaats steekt. Zie je het voor je? Je ziet haar als een ervaren alpineskier naar haar twee jongen glijden die lager op de helling hun eerste passen zetten.
Vervolgens zien we opnamen van vele soorten kleurrijke paradijsvogels in Nieuw-Guinea. Er worden fleurige vleugels uitgeklapt en ingewikkelde danspasjes gedaan om de dames te verleiden. Zie je het voor je? Het is van een wonderlijke schoonheid. Dus deze bestemming wordt ook direct aan ons reislijstje toegevoegd.
We reizen zuidelijker (hoogte Afrika) en zien een luipaard dat op jacht gaat naar zijn dagelijkse hapje; in dit geval gaat het om een jonge antiloop. De DVD is ook voor kinderen vervaardigd dus je ziet geen bloedige scenes. Sterker nog: het is kunst wat je ziet. Bij de beelden van deze jacht -die niet goed voor het antiloopje uitpakt want het glijdt onderuit- is (een soort) 'Ave Verum' gecomponeerd dat je als kijker tot tranen roert. Zie je het voor je?
Weer later zien we de onhandige onderwater-zwembewegingen van moederolifanten die met hun kleintjes na een lange, barre tocht eindelijk het water hebben bereikt. Ook dit is van een ontroerende schoonheid! Je zou erdoor (bijna) op de 'Partij voor de Dieren' gaan stemmen...
Het laatste deel van de wonderschone reis naar de Zuidpool toont de beelden van een grote witte haai die op spectaculaire wijze een pelsrob verorbert, namelijk boven water! Zeebiologen hebben lange tijd gedacht dat deze haai vanwege omvang en gewicht niet in staat was zich geheel uit het water te verheffen. Dat bleek een misvatting. Er is weinig dat deze machtige roofvis, die zich al duizenden jaren in de oceanen weet te handhaven, niet kan. Het is 'survival-of-the-fittest' in zijn puurste vorm.
Ik heb ooit een CD met filmmuziek van John Williams gekocht waarop onder andere de tune van de film 'Jaws' staat. Acteur Roy Schneider heeft jaren na de film zijn excuses aangeboden voor het eenzijdige, vertekende beeld over de haai van de Jaws-film(s) en is een fervent verdediger van 'great whites' geworden. Als liefhebber van haaien wilde ik deze muziek graag in mijn collectie hebben en als ik die tune draai -zeker in het donker- gaat de hartslag van mijn liefje direct omhoog. Zoals muziek emoties kan beïnvloeden!
Het goede nieuws is dat ik immiddels lekker was opgewarmd in de caravan.
Het slechte nieuws is dat Moeder Aarde dat ook doet... De verwachting is dat er in 2030 geen ijsberen meer zullen zijn op de Noordpool als we geen maatregelen nemen om de dramatische klimaatveranderingen tegen te gaan. En dat is om koud van te worden.
Abonneren op:
Posts (Atom)